Koningsdansdwingelandij
Vanmorgen een akkefietje met oudste zoon (10): morgen zijn de Koningsspelen en blijkbaar is groep 7 uitverkoren om op het podiumpje op het schoolplein de Koningsdans te doen. Nu is mijn zoon enorm easy going, niet verlegen, een blij kind en dat thuis altijd danst en zingt, maar op het podium dansen vindt hij ver-schrik-ke-lijk. Tot voor kort zou hij zich nog wel schikken, maar nu is hij zich bewuster van zijn lichaam en de blik van anderen. Hij wil daarom absoluut dat podium niet op, maar voorvoelt dat het moet van de (verder leuke en relaxte) meester. Daarbij heeft hij de pech wat kleiner en tengerder te zijn dan de anderen, en die kinderen worden ook nog eens naar voren gehaald is zijn ervaring.
Hij is hierover erg boos. Zijn standpunt: 'Ik wil het niet, ik doe het niet, de Koningsdans is stom en als het toch moet dan ga ik ervandoor.' Ik heb hem verteld dat weglopen geen oplossing is en hem geadviseerd op een rustig moment het gesprek aan te gaan met de meester, liefst vandaag al, en dan een eerlijke reactie vanuit zichzelf te geven. 'Meester, ik voel me er heel ongemakkelijk bij, ik wil niet op een podium dansen', zoiets. Maar hij verwacht weinig van zo'n gesprek en is de deur uitgegaan met de boodschap dat hij morgen naar huis fietst als hij toch moet.
We zullen zien - meestal wordt de soep niet zo heet gegeten bij hem. Maar ergens ben ik eigenlijk wel benieuwd naar wat er zou gebeuren als hij er inderdaad vandoor gaat. Ik kan me die dwingelandij rondom moeten dansen/toneelstukjes moeten spelen/moeten spelen met andere kinderen terwijl je liever leest nog helder voor de geest halen. Vooral podiumactiviteiten heb ik echt als een vernedering ervaren, voelde me totaal oncomfortabel in mijn lichaam. Als ik dit vertel krijg ik nog wel eens het argument dat kinderen moeten leren voor een groep te functioneren. Ik spreek nu voor mijn werk groepen toe als dat moet, heb zelfs wel eens in een talkshow op tv gezeten: gaat prima. Had ik die dansjes blijkbaar niet voor nodig.
Ik vind de Koningsdans overigens prima hoor, voor de kinderen die daar daadwerkelijk enthousiast van worden. Maar die dwingelandij vind ik maar niks! Zijn er nog meer kinderen die opstandig of onzeker worden van dat 'moeten', en hoe lossen die dat op? Ik wil mijn zoon liever niet de boodschap meegegeven dat je weg kunt lopen als je ergens geen zin in hebt (de rekenles zal namelijk gewoon moeten), maar dit voelt toch een beetje anders. Uiteraard houd ik er ook rekening mee dat de meester wel begripvol zal reageren, dat is afwachten.
Toen ik kinderen kreeg heb ik mijzelf beloofd dat als ze echt psy of lich ziek worden van iets op school wat niet te maken heeft met eindcijfers ik ze ziek zou melden. Dat wetende gaf mijn kinderen rust. Het is uiteindelijk 1x nodig geweest.
Een spreekbeurt/presentatie geven vind ik heel wat anders dan verplicht voor publiek zingen of dansen. Ik snap prima dat je zoon dit niet ziet zitten, en als de meester hem goed genoeg kent. weet hij dat ook. En hij zal vast de enige niet zijn.
Bij de bekende groep 8 musical wordt meestal gezocht naar een rol/activiteit die bij een kind past, dat zou ook met koningsdag zo moeten zijn.
Mijn zoon heeft dat gehad met een musical. Hij wilde ook absoluut het podium niet op. Hij heeft gezegd tegen de leraar dat hij dat ook niet gaat doen en toen kreeg hij een taak achter de schermen.
Ik snap precies hoe jouw zoontje zich als 10 jarige voelt op een podium , ik had ook podiumangst als kind ( is goed gekomen hoor ) . Ik heb ook goede hoop dat de meester begripvol zal reageren ( als hij het gaat vertellen in elk geval ) .
Mijn zoon durfde nooit te zeggen dat hij dat niet wilde. Maar hij ging altijd zo ver mogelijk achteraan staan. Gelukkig lieten de meesters/juffen hem daar ook wel staan. Het kostte mij soms wat angstzweet, want het podium was niet zo groot en hij stond echt op het randje.
Maar als jouw zoon een leuke meester heeft bedenken ze vast wel een oplossing samen.
Ik zou mijn kind in deze situatie willen leren om zijn grenzen aan te geven op een duidelijke en passende manier en die grenzen vervolgens ook te bewaken. Als iemand je vraagt iets te doen wat je echt niet wil, dan mag je dat duidelijk aangeven (bij de meester in dit geval). Wie weet komen ze samen tot een compromis, achteraan staan bijvoorbeeld, of de muziek regelen. Niets zeggen en vervolgens weigeren zou ik geen goede optie vinden. Maar als de meester niet naar zijn grens luistert en er niet over te praten valt, dan mag hij zijn grens wel bewaken: hij hoeft niet vooraan op dat podium te gaan staan dansen. Hij kan het nogmaals duidelijk maken en vervolgens weigeren. Weglopen zou ik inderdaad niet aanmoedigen en ik verwacht niet dat hij fysiek het podium opgezet wordt, maar zowel, dan is weglopen een prima oplossing om jezelf te beschermen. Dan zou ik hem wel zeggen om dat aan de meester te melden, zodat hij niet opeens verdwenen is.
Ik begin met off-topic te zijn: jij verdient met grote stip op 1, de prijs voor de meest originele topictitel! Koningsdansdwingelandij: 1 woord en 23 letters, wat zou dat opleveren in scrabble en is dat een prestatie om mee in de krant te komen? Ik denk het wel.
Een koningsdans, dat ken ik niet. Wat houdt zoiets in?
En dan eindelijk on-topic: ik vind dat het moet kunnen (we spreken wel over dit soort evenementen, niet over rekenen, spreekbeurt of zwemles) dat jouw kind op een degelijke leraar <-> leerling-van-10-jaar-manier met zijn meester moet kunnen overleggen wat de mogelijkheden zijn. Misschien kan hij aanhalen dat er kinderen zijn die dit graag zouden willen doen, maar niet aan bod komen en dat hij met veel plezier zijn plaats aan een klasgenoot overlaat. En dat jouw zoon dan de taak van die andere wil overnemen. Daar moet een degelijke 'opvoeder' toch begrip voor kunnen opbrengen.
Ik wens jouw zoon veel succes in de 'onderhandelingen' met de meester en aan jou veel fierheid over het feit dat je een kind hebt dat erin slaagt om op een fatsoenlijke manier zijn problemen op te lossen.
Laat eens weten wat de reactie van de leraar was.
Ik geef je zoon groot gelijk.
En koningsdansdwingelandij is het perfecte woord voor iets wat ik al jaren denk.
ik moest het even opzoeken, maar hier kun je kinderen toch niet toe dwingen! Op het podium terwijl de hele school naar je staat te kijken, dat moet een nachtmerrie zijn voor veel kinderen.
Eens met Piratenkoningin: bespreek het met de meester en als er echt niks mogelijk is, dan maar weglopen.
Ik snap dat niet alle kinderen hierop zitten te wachten, maar ik denk niet dat school gaat zeggen dat wie niet wil ook niet hoeft. Kan hij anders niet gewoon achteraan gaan staan en de kinderen die het wel leuk vinden vooraan?
Met carnaval doen ze hier altijd met de hele klas een optreden. Alle klassen, vanaf groep 1. Er zijn altijd wel kinderen die het leuk vinden om vooraan te staan en ook kinderen die liever niet zouden willen, maar dan achteraan staan en een minder prominente rol hebben in het hele gebeuren.
De koningsdans doen ze hier met de hele school (zijn maar vier klassen) tegelijk.
Dochter is morgen jarig, dus die staat sowieso wel in de belangstelling.
Mijn ervaring: toch maar gewoon doen. Mijn verlegen kinderen zijn echt opgebloeid van telkens weer op het podium moeten staan. Daar werd en wordt nogal veel tijd aan besteed op hun basisschool en ik merk dat ze daar nu, achteraf, veel baat bij hebben gehad.
Lily. schreef op 21-04-2022 om 10:34:
ik moest het even opzoeken, maar hier kun je kinderen toch niet toe dwingen! Op het podium terwijl de hele school naar je staat te kijken, dat moet een nachtmerrie zijn voor veel kinderen.
Misschien een beetje off topic maar dat is toch maar net wat je gewend bent? Ik heb op een school gezeten waar ze aan weeksluitingen en zo deden. Vanaf de kleutergroepen tot en met de hoogste klas stond je eens in de zoveel weken op het podium voor de hele school met een dansje of een stukje. Ik wist niet beter, het hoorde erbij net zoals rekenen en gym. Kinderen die het echt niet leuk vonden gingen een beetje achteraan staan denk ik.
Wat ik dan weer vreselijk vond waren de sportdagen waar de hele school naar de schaats- of hardloopwedstrijden stond te kijken, waar ik steevast als laatste over de finish kwam. Toevoeging: maar het was nooit een optie dat je zoiets kon overslaan. Misschien lijkt dat naar, maar het heeft ook als voordeel dat het "gewoon" is dat iedereen, goed of slecht, houterig of atletisch, meedoet. Anders wordt het al gauw een feestje van de getalenteerden en dan val je des te meer op als je niet zo goed bent.
Maar goed, ik weet niet hoe het is als je er écht écht ongelukkig van wordt.
Op onze school doet elke groep, van de kleuters tot en met groep 8, elk jaar een musical. Je merkt dat dat echt enorm scheelt voor podiumangst. Ik vind persoonlijk dat hij gewoon moet gaan, evt kan hij overleggen dat hij achteraan mag staan.
Soms moet je dingen in het leven doen die niet leuk zijn, dat zal hij ook moeten leren.
Ginevra schreef op 21-04-2022 om 11:09:
[..]
Misschien een beetje off topic maar dat is toch maar net wat je gewend bent? Ik heb op een school gezeten waar ze aan weeksluitingen en zo deden. Vanaf de kleutergroepen tot en met de hoogste klas stond je eens in de zoveel weken op het podium voor de hele school met een dansje of een stukje. Ik wist niet beter, het hoorde erbij net zoals rekenen en gym. Kinderen die het echt niet leuk vonden gingen een beetje achteraan staan denk ik.
Wat ik dan weer vreselijk vond waren de sportdagen waar de hele school naar de schaats- of hardloopwedstrijden stond te kijken, waar ik steevast als laatste over de finish kwam.
Brrrr vreselijk. Gelukkig zat ik niet op een school waar dat moest. Behalve de musical in groep 8, maar daar was ik decoratie-figurant 
Sportdagen vond ik dan weer prima, daar was ik tenminste goed in 
