Levende knuffeldieren

Paar dingen

Zijn het zijn knuffels, of van de kinderen samen? Als ze van je zoon zijn, vind ik namelijk niet dat zijn zus voor gaat als zij ermee wil spelen, sterker nog, dan vind ik dat je zoon helemaal gelijk heeft en dat zij ervan af moet blijven.

Verder, kinderen leven in een fantasiewereld. De een komt daar wat eerder uit dan de ander, ik zou dat niet forceren. En als de knuffels hem helpen, en hij heeft daar verder geen last van (in de zin van dat hij ermee gepest wordt of zo) dan zou ik het lekker zo laten.

Ik bleef wel ook even haken aan je zinnetje dat hij regelmatig conflicten in de groep heeft op de BSO. Daar zou ik eens over in gesprek gaan met de leiding. Wat is de aanleiding, wat gaat er mis, waar heeft hij moeite mee, welke kinderen heeft hij moeite mee. Als je die conflicten kunt oplossen, heeft hij ook de hulp en steun van zijn knuffels minder nodig, dus dat lijkt me beste route, win-win.

Je zoon klinkt als een kind dat vooral rust nodig heeft en graag in zijn eigen wereldje verblijft. Daar moet hij de ruimte voor krijgen. De BSO moet hem daarin faciliteren. Mijn eigen zoon is om die reden bijvoorbeeld niet naar een BSO geweest, hij trok dat niet. We hebben het geprobeerd, maar hij had na een dag school echt rust nodig, en die vond hij daar niet. Gelukkig hebben we het anders op kunnen lossen, is ben ipv 3 hele dagen 4 kortere dagen gaan werken zodat ik 's middags thuis kon zijn, en man is ook een dag kort gaan werken. Kijk naar wat je kind nodig heeft.

Pennestreek

Zus ging niet met de knuffels maar met het spél spelen.

Mijn zoon van net 9 heeft ook een speciale band met zijn knuffels. Hij heeft er een hoop en ze zijn hem allemaal even lief. Om te voorkomen dat één van de knuffels zich achtergesteld voelt heeft hij een schema wie wanneer bij hem mag slapen. Hij leest ze regelmatig voor enz. Het leukst vinden wij dat hij een nieuwe knuffel serieus aan de rest voorstelt. Dit doet hij door ze allemaal in een kring te zetten en dan volgt er een kringgesprek Echt zo enorm schattig. Er is één knuffel die niet zo van veranderingen houdt en onvriendelijk tegen een nieuweling kan doen, maar die wordt dan ook stevig toegesproken.

Nou is onze zoon een beetje anders dan gemiddeld, maar voor een 9jarige vind ik het echt nog een teken dat er nog fantasie in zit.

Dineke

Knuffels mogen bij elke leeftijd, vind ik, maar wat je vertelt over zijn dwanggedachten, vind ik wel wat zorgelijk.

Ik ben geen therapeut, dus ik weet niet wat wijsheid is, maar denk aan afbouwen. Zet een paar knuffels neer, maar telkens eentje minder. Het is dan wel te hopen, dat juist bij dat soort experimenten echt niets vervelends gebeurt, anders ben je nog verder van huis. Je zoon heeft zichzelf een 'tic' aangeleerd. Die tic moet er ook weer uit geleerd worden.

fantasievriend

Wat lief. Mijn zoon had toen nog een fantasievriend (onzichtbaar dus).
Gewoon zo laten.

Voor de laatste reageerders en Dineke

vinden jullie dit dan niet zorgelijk?: Hij gelooft daarnaast als hij meer dan een aantal uur bij ze weg is dat hem iets ergs zal overkomen, dus meer een dwanggedachte.

Ik wel. Ik vind dat dat niet uit mag groeien naar extremere angstgedachten. Even een doemscenario: nu is het een paar uur, straks slaat de paniek na twee uur toe, één uur... dan zodra hij de voordeur uit gaat.

Dineke, wat ik me afvraag: kan er in het verleden iets gebeurd zijn, waar dit gedrag uit verklaard kan worden? Is er met échte mensen iets gebeurd, waardoor zoon het idee heeft opgevat dat dit niet gebeurd zou zijn als hij erbij was gebleven? Of iemand ánders erbij was gebleven? Kortom, speelt hij die situatie na?

Nou Kaaskopje

Je slaat op hol. Terwijl je zegt dat je geen psycholoog bent, sla je aan als Dineke het heeft over’een soort van dwanggedachte’. Je neemt dat meteen aan als hard gegeven en doe je ook maar meteen een concrete behandelsuggestie, namelijk afbouwen. Hoe weet je dat dit het juiste om te doen is?

On topic, iets is pas een probleem als het zo ervaren wordt. In dit geval door de zoon van ts en ts en haar gezin. Ts ziet er een probleem in. Dat zie ik ook zeker wel in, omdat het blijkbaar ook het doen en laten van de overige gezinsleden beïnvloedt/bepaalt. Maar dat zegt niet meteen dat het gedrag van zoon ook echt zorgelijk, in zich en met het oog op de toekomst problematisch is. Voor ik zou ingaan tegen het gevoel van zoon en allerlei plannetjes zou bedenken om dat te forceren, zou ik de situatie eerst voorleggen aan een echte deskundige om te achterhalen of dit gedrag en deze gedachten nog als normaal gezien kunnen worden bij zijn leeftijd.

Aagje

Knuffels brengen?

Ik snap ook wat Kaaskopje bedoelt. Het moet niet te ver gaan, lijkt me zo.
Knuffels mee geven daar waar het gaat, is nog niet zo'n probleem. Maar als mijn kind ergens is en ik moet na een paar uur de knuffels gaan brengen, dat zou mij toch echt te ver gaan. Ik denk dat hij het voor je kind ook fijner is als hij daar niet zo afhankelijk van is. Uiteraard is hij nog jong en zit hij volop in de fantasie, maar ik zou aan mijn kind proberen duidelijk te maken dat de knuffels het prima thuis hebben zonder hem, dus dat hij ze straks wel weer ziet.

Natuurlijk

snap ik ook wat Kaaskopje bedoelt. En natuurlijk gaat het ver allemaal.

Maar een soort van op-afstand-diagnose en behandeladvies door een leek gaat ook wat ver. Als ze psycholoog zou zijn en er een professionele inschatting zou zijn van een stoornis met een bijbehorend professioneel advies, dan zou het al best wel ver gaan zonder het kind te hebben onderzocht.
Maar Kaaskopje is geen psycholoog. Ze ziet de dingen wellicht goed en heeft mss het ei van Columbus met haar advies om af te bouwen. Dat sluit ik niet eens uit.
Maar het gaat ver om zonder echte kennis dit soort uitspraken te doen en adviezen te geven.

Aagje

Aagje

Ik heb er niet bijgezet dat ze móet doen wat ik zeg, het zijn suggesties en inderdaad vanuit een koude grond psychologenpraktijk, dat zeg ik er netjes bij. Laat ik het dan zo zeggen: mijn intuïtie zegt dat zoon van TS hier niet volledig normaal mee omgaat. Als ouders heb je de verantwoordelijkheid (ik vind dit te zwaar klinken, maar ik weet even geen milder woord) om in te schatten of handelingen afgeremd moeten worden. De situatie van de knuffels vind ik iets om nu toch af te remmen. Ik zeg niet dat hij niet met knuffels mag spelen. Ik vind dat hij daar helemaal mee los mag gaan. Ik vind ook dat niemand afscheid hoeft te nemen van knuffels. Mijn dochter speelde nog met kleine baby born-popjes toen ze net 13 jaar was, toen stopte dat vanzelf. Maar als het zijn leven gaat beheersen en daar heeft het alle schijn van, zou ik, als ik TS was, vinden dat ik er iets aan moet doen.

Kaaskopje

Dan verschillen we van mening over de toon van jouw bericht #7.

Aagje

Aagje

Dat mag

heroverweging

Maar ik denk niet dat je het moet verbieden. Wel erover met hem in gesprek gaan, want denken dat hem iets ergs zal overkomen zonder zijn knuffels klinkt wel dat hij eea heeft meegemaakt. Wat kan hem angstig hebben gemaakt? Is er iets gebeurd de afgelopen jaren?
Ik had vroeger met 9 ook al een trauma achter de kiezen, maar mijn dwanggedachten en angsten zijn vanzelf gestopt. Als je je zorgen maakt dat het niet vanzelf stopt bij je zoontje zou je naar een psycholoog of speltherapeute kunnen stappen.

wat???

Dit deed ik nog tot mijn ruim 13 de jaar denk ik en dat komt omdat ik een zeer fantasievol, creatief persoontje ben, die zichzelf eindeloos lang kan vermaken!!

zorgen van Dineke

Ik lees het een beetje anders geloof ik. Is het niet zo dat Dineke zich een beetje zorgen maakt omdat haar zoon écht lijkt te denken dat de knuffels levende personen zijn? Dan gaat het wel verder dan fantasie zou ik zeggen. Ik zou zelf geen problemen hebben met een fantasievol kind, maar het moet de realiteit niet uit het oog verliezen... dat lijkt me niet helemaal gezond.
Hoe is hij verder op dit vlak, gelooft hij bijvoorbeeld nog in Sinterklaas? Dat is meestal met 8-9 jaar toch ook wel afgelopen.

volgens

mij weet de zoon van TS heel goed dat het knuffels zijn. Zo schrijft zij het ook. Het is een spel en het is leuk dat vol te houden alsof het echt is. Dat is een kwestie van vertrouwen: Zoon zal waarschijnlijk alleen binnenshuis op die manier over zijn knuffels spreken. Of niet, TS?

ook rond die leeftijd

Ik wilde rond die leeftijd mijn beer ook meenemen achter op de fiets naar de Albertheijn (beer was iets van 60cm hoog) maar daar heeft mijn moeder wel een stokje voorgestoken. Wel op een lieve manier, dat Beer anders nat zou worden en dat hij het in de AH vast niet zo leuk zou vinden en dat hij beter thuis even kon wachten. (zoiets, wat lieve smoesjes) Zo zou ik het ook doen met mijn kinderen. Beetje afhouden, zeker niet stimuleren en al helemaal geen beren na komen brengen. Dus thuis mag hij doen wat hij wil, maar bij zo'n spel wat zus dan niet mag spelen zou ik wel een grens trekken, zus hoeft niet te gaan zitten wachten op een paar speelgoedbeesten.
Verder denk ik dat het langzaam aan wel minder zal worden.

Lieverdje

Ja, zo las ik het ook. Als een kind iets echt als spelen ziet, is het natúúrlijk niet erg, maar als er iets dwangmatigs bij komt en verlies van realiteitszin... dan zou ik toch eens met kind gaan uitzoeken waarom dat is. Tactvol en lief uiteraard.

Natuurlijk leven de knuffels

Het zijn stukjes van hem, vertegenwoordigen emoties, hebben echte rollen in zijn spel.
In die zin is het natuurlijk 'echt' en voor hem belangrijk.
Op het moment dat een door hem opgezet spel onderbroken wordt is zijn spel doorbroken. Één kind van mij zou dat ook heel moeilijk hebben gevonden als hij bijv Lego had neergezet.

Ik vind dat helemaal ok maar het is natuurlijk altijd schipperen tussen hoeveel ruimte een kind hierin vraagt en de last die anderen ervan kunnen hebben.
Knuffels nabrengen zou dan voor mij niet realistisch zijn omdat het teveel last voor mij is. Ik zou het ook bij mezelf houden en het daar op gooien: ik heb daar geen tijd voor. (Ipv het bij kind te leggen en iets met zijn behoefte te doen, die mag hij gewoon hebben)

Wat speelgoed betreft hadden wij meestal wel de regel dat alles dat in gemeenschappelijke ruimtes lag gedeeld mocht worden. Want ik had ook echt geen zin om tegen binnenvallende vriendjes te moeten uitleggen waar ze wel en niet aan mochten komen.
In de praktijk was dat niet altijd even simpel omdat dat kind soms bouwwerken bouwde die moeilijk op andere plekken konden. Maar dan bedacht kind zelf hier wel iets op.

Als behoeften randje onrealistisch naderen dan kan een botsing met realiteit daar in helpen. Als je ruimte beperkt wordt zul je vanzelf minder er mee bezig kunnen zijn.

Neemt niet weg dat je in de gaten kunt blijven houden of eea geen ongezonde vormen aan neemt.
Maar beperken vh gedrag heeft dan geen zin, je kunt beter oorzaken aanpakken.
Hier wordt er nogal van uitgegaan dat vervelende gebeurtenissen ten grondslag ervan liggen.
Ik denk dat dat zeker niet hoeft en vaak ook niet het geval is. Ik zou het eerder zoeken in een onveiligheid in het heden .
Ts benoemt ook al dat hij moeite heeft met functioneren in grote groepen.
Dus kijken of je daar iets kunt doen, bij hem of bij omgeving, de behoefte aan (overmatige) controle in spel zal dan minder kunnen worden.

Fantasie en fantasiewereld.

Veel fantasie hebben is voor mij toch weer anders dan leven in een fantasiewereld.

Op 9 jarige leeftijd zeggen:"Natuurlijk weet ik dat ze niet echt zijn maar ik doe fijn alsof" is iets anders dan een 9 jarige die echt boos wordt omdat een ander zijn knuffels niet als een levend iets wil zien.

Een fantasiewereld is veilig omdat je hem zelf kunt creëren en kan besturen.
De echte wereld is soms wat lastig en je hebt er weinig invloed op.
Ik vermoed dat het om een wat onzeker, angstig jongetje gaat die zich niet kan ontspannen in de "echte wereld".

Het vervelende is dat ook de fantasiewereld hem stress geeft. Ook daar heeft hij verplichtingen, dat geeft dus dubbel stress.

Ik zou er toch ook eens met een deskundige over praten. Dat hoeft niet gelijk groots, maar misschien helpt het al als je zoon wat sterker in zijn schoenen zou staan. Beter in zijn vel.

Ik zou

je eigen post eens lezen.
De antwoorden staan er in.
Denk ik.
Hij verveelt zich op school en past niet in de groep.
Reden genoeg voor angst en stress! (En controle behoefte, en...)

Ik zou met die problemen aan de slag gaan. Al dan niet met deskundige hulp. Maar dan wel hulp die genoeg verstand heeft van hb, anders kom je van de regen in de drup wrs.

Hulp

Er is een verschil tussen een fantasiewereld die je vreugde geeft en één die je (ook) zorg en dwang geeft. Tussen geen aansluiting vinden in een bepaalde groep en tussen moeite hebben om aansluiting te vinden. Tussen anders zijn omdat je slim bent en anders zijn om andere redenen.

Ik lees hier een kind dat op een manier op zoek is naar grip dit niet gelukkig klinkt en daarbij zou ik dwang (met achterliggende redenen) uit willen sluiten of bij laten helpen voor hij over een paar jaar naar de middelbare gaat.

Google eens op

Zoek eens naar MCDD. Die term wordt niet meer gebruikt, maar je kunt er nog wel informatie over vinden.
Ik dacht hier al eerder aan, maar vond alleen de fantasiewereld niet genoeg om met dergelijke termen te gaan beginnen. Met wat je nu hebt toegevoegd echter wel.

Sinterklaas

Dat hij nog in Sinterklaas gelooft vind ik niet alarmerend. Ik moest beide dochters uit de droom helpen toen ze al 9 waren. Ik was blijkbaar nogal overtuigend over Sint, hoewel de oudste wel zei 'ik dacht het al', maar de jongste was echt een beetje boos door de ontluisterende waarheid.

Ik vind, zeker met je aanvullingen, ook dat je zijn gedrag niet moet opvatten als 'ach, hij is nog jong, dromerig en fantasierijk'. Dat je de vraag hier hebt gelegd, is voor mij eigenlijk een teken, dat zelfs jij als moeder, die er dagelijks bovenop zit en erin is meegegroeid, nu ziet dat er iets is wat niet klopt. Dus neem het op met de huisarts, die wijst je vervolgens de weg.

Als je het vervelend vindt om al te letterlijk aan je zoon te vertellen waarom hij naar een jeugdpsychiater gaat (als dat dus het scenario wordt) zou je het in eerste instantie op een mogelijke HB kunnen houden. Dan lieg je niet, want je weet zelf ook nog niet wat er uit de bus zal komen.

Sinterklaas

...het is meer de combinatie van dingen denk ik. Zoals Dineke haar zoon beschrijft heb ik het gevoel dat daar een vlucht uit de realiteit bij zit, of het blijven hangen in de veilige fantasiewereld en magisch denken wat kleuters doen. Het lijkt mij verstandig om eens te kijken wat er achter zit, en hoeverre je wil toestaan dat je kind een uitzondering is. Ik ben de laatste die vindt dat het belangrijk is om 'erbij te horen', maar het kind moet zich er wel prettig bij voelen.

Het geloof in Sinterklaas, op een gegeven moment moet je als kind dat 'willen' en dan weet je ergens diep in je achterhoofd wel dat het een wonderlijk verhaal is. En de meeste kinderen worden met een jaar of 7-8 vatbaar voor de bekende geruchten. Nu schijnt het zo te zijn dat slimme kinderen langer geloven omdat ze creatiever zijn in het verzinnen van argumenten waarom de sint wél bestaat En ik heb zelf het idee dat kinderen die op een af andere manier een beetje buiten de groep vallen er ook langer in geloven - want ze zijn minder geneigd te geloven in de kreten van Pietje of Klaasje die roept dat Sinterklaas niet bestaat. Tenminste, dat zie ik in mijn omgeving.... dus dat is mijn theorie.

Mijn oudste geloofde ook nog in Sinterklaas toen hij in groep 6 kwam. Toen was hij nog 8, maar moesten we het hem maar eens vertellen (was wel ruim voor de intocht, in oktober ofzo). Zijn klasgenoten vertelden dat ze de cadeautjes van hun ouders kregen en toen ging hij nadenken. Kwam nu thuis met het verhaal:"Wat ik nou toch gehoord heb...." Terwijl hij het jaar daarvoor op de vraag "geloof jij nog in Sinterklaas" stellig antwoordde: "Ja natuurlijk, ík wel hoor.", dus toen kwam het nog niet in hem op om te luisteren naar klasgenoten. Hij zat t/m groep 5 in een klas waar hij niet zo'n aansluiting had en in groep 6 naar een andere school gegaan, waar hij de kinderen een stuk leuker vond. Overigens moesten wij hem er alsnog echt van overtuigen dat de kadootjes op pakjesavond door ons (en opa en oma) gekocht werden, want hij kon er niet bij dat wij zóveel kado's kochten D

Sinterklaas

Sinterklaas op zich is het probleem niet. Mijn jongste heb ik met 10 jaar uit de droom geholpen (en die is NADH).
Maar ik lees hier veel dingen van Dineke die een nader onderzoek rechtvaardigen.