Liegt hij nu wel of niet?

waarom

Wil je dat hij denkt dat jullie hem vertrouwen??

Als iemand niet te vertrouwen is, dan moet je daar gewoon over kunnen communiceren. Dat is een logisch effect van het feit dat in het verleden bewezen is dat hij vaak liegt.
Dus zeg je nu:'Je hebt me zo vaak voorgelogen, ik weet niet of je nu eerlijk bent'.

En pas er gesproken is over het hoe en waarom kun je met hem afspreken dat hij dat anders gaat doen. En als je merkt dat hij dat doet kan het vertrouwen weer gaan groeien. Zo werkt dat, vertel hem dat!

Vraag je af waarom hij eventueel liegt

Waar is hij bang voor?

Waarom?

Heeft hij het nodig om te liegen? Mag hij weinig? Worden jullie gauw boos? Waarom zou hij dit doen?

Is het belangrijk

Is eerlijkheid wel zo belangrijk in dit soort gevallen? Als je niet wilt dat kinderen liegen, moet je op een gegeven moment de vragen niet meer stellen denk ik.

Ik maakte ook altijd de opmerking dat ik niet boos zou zijn als ze eerlijk waren en het gevolg was dat een van de kinderen vanzelf zei dat hij/zij het gedaan had. En achteraf hoorde ik dat ze vaak overlegden wie deze keer de schuld op zich zou nemen.

Op een gegeven moment ben ik gestopt met de vraag wie het gedaan had en ging maakte ik opmerking in het algemeen, eventueel aangevuld met de opmerking dat degene die het gedaan had er maar goed over moest nadenken. Dat werkte minstens net zo goed.

Net als Hanne

Ik zou de vraag 'wie heeft dit gedaan' niet stellen. In het geval van de missende chocolade zou ik alleen maar constateren dat de chocolade op is, en dat ik dat vervelend vind want... geen noodvoorraadje/onverwachte traktatie meer of iets dergelijks.

Verder ga ik er vanuit dat mijn kinderen te vertrouwen zijn, óók als ze aantoonbaart jokken.

Stel kind 1 zegt iets dat niet waar is. Kind 2 geeft dat aan: mam, wat kind 1 zegt is niet waar!
Mijn antwoord: als kind 1 zegt dat het waar is, dan geloof ik dat. Als wij elkaar niet (meer) kunnen geloven en vertrouwen zou ik dat heel erg vinden. Ik kies er voor jullie te geloven. Als je dan toch jokt? Tja, dan moet je daar zelf mee zien te dealen. (met het feit dat je dan je moeder iets op de mouw spelt).

Maar het begint bij de schuldvraag niet stellen. Mijn ervaring is dat je er nooit uitkomt, wie het deed of wie begon.
De vragen die bij de reacties hierboven staan, vind ik dan wel weer erg goed

Zwaar taalgebruik.

Bij een candybar die mijn kind heeft opgegeten en het ontkent zou ik spreken over jokken. Liegen is taalgebruik voor wat zwaardere delicten. Stiekem geld uit andermans portemonnee gehaald of zo.
Hij had trek in chocolade en heeft die candybar gepakt, so what.

De ervaring hier thuis leert wel dat allerlei dingen verbieden vaker leidt tot stiekem gedrag dan wanneer ik er wat makkelijker over ben.
In principe is er hier 1 zak chips en 1 liter frisdrank voor het weekend of feestelijke gelegenheden. Dat hebben de kinderen (inmiddels pubers) al jong geleerd. Ze weten wat ze na schooltijd mogen pakken als er geen ouder thuis is en dat wordt niet streng gecontroleerd.

Pas was dochter op vrijdag na een proefwerkweek enigszins los gegaan met de zak chips die ik had gekocht voor bij The Voice. Onder het avondeten werd dat al keurig opgebiecht, ze had niet zoveel trek als anders, dat viel op en dus volgde de bekentenis. Zat haar broer die avond alleen aan de chips en voor zaterdag en zondag was er nog maar weinig over.

Jokken is vaak iets dat kinderen doen, omdat ze verwachten dat ouders boos worden. Ik wordt nooit boos als er gejokt wordt over verdwenen voedingswaren maar geef het hele gezin een aangepast menu als de hele komkommer als tussendoortje is geconsumeerd.
Bij bietjes heb ik altijd zure komkommer maar pas dus niet. Avondmaaltijd best wel weinig groente per persoon is dan het resultaat. Als daar commentaar op komt dan krijgen ze een "eigen" schuld dikke bult verhaal. Meestal zegt de een dan wel tegen de ander dat het niet leuk is dat hij alle komkommer heeft opgegeten.

Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten en sleept een brusje mee in de rantsoenering. Doet je brusje het binnenkort een keer terug en dan denken ze daarna wel even na of het nog een keer leuk is om te doen, dat buitensporig snaaien.

Geen tijd om naar de winkel te gaan

Als ik begin te koken en ik grijp mis ga ik niet met pannen op het gas nog even een boodschap doen. Bij tijdig gemeld haal ik wel aanvulling of vervanging. Maar meestal kom ik er pas lastmoment achter.