Moeite met vriendjes maken

Ik zou zeggen dat hij dan een keer een kindje moet vragen om bij hem te komen spelen.

Wat je moet zeggen hangt toch af van of het echt waar is dat hij geen vriendjes heeft, van waarom hij geen vriendjes heeft, van hoe hij met andere kinderen omgaat, en van dat soort dingen waar wij niets van weten?

Hij is 4, zit hij nog maar net op school of al een poosje? Het kost toch ook tijd om de andere kinderen te leren kennen en met de een zal er meer een klik zijn dan met de ander.
Onze zoon sprak regelmatig af, ook met meisjes en denk dat hij in groep 3 zo'n beetje vaste vriendjes kreeg. Naderhand zijn er daar wel een aantal bij gekomen maar speelde ook met andere kinderen tijdens de pauzes en na schooltijd.

wat is een vriendje volgens jullie? Wordt hij door andere kinderen afgewezen of speelt hij daar wel mee, maar noemen jullie het geen vriend? En wat bedoel je met “eenzijdig vanuit hem”? 
Wat ik me eigenlijk afvraag; plak je niet veel te volwassen definities van en kijk op vriendschap op je kind?

Vriendjes zijn is samen naast elkaar spelen en af en toe met elkaar, fijn vinden om elkaar te zien op die leeftijd. Geef hem een compliment dat hij die vraag stelt want het is een hele eerlijke en belangrijke vraag. Hij zou het fijn vinden een vriend te hebben en zoekt daar een hele praktische oplossing voor en vraagt jou advies! Jouw zoon heeft dat knap bedacht. Vrienden maken en vriendschap is voor iedereen anders maar er is een gemeenschappelijke deler, zullen we die van jou samen ontdekken? En ook: ga maar oefenen, kijk rond hoe anderen het doen en kijk wat bij jou past. 

Je kan uitleggen dat iedereen andere dingen in vrienden belangrijk vinden en dat hij die van hem ook gaat ontdekken. Soms heb je een vriend waar je heel fijn mee kan praten en anderen waar je fijn iets mee kan gaan doen of over je werk praten of sporten, dezelfde boeken fijn vindt of juist omdat je verschillende boeken leuk vindt. Vindt hij het belangrijk om samen hetzelfde te spelen of samen stoer doen, lekker fietsen (loopfiets) of rennen, kleuterboekjes lezen. Wat voor kinderen van de klas vindt hij leuk en is het een idee om te vragen welke dingen zij leuk vinden om te doen? Om te kijken of hij die dingen ook leuk vindt of samen wil ontdekken dmv een speelafspraak. 

Echte vriendschappen sluiten op die leeftijd is nog niet echt aan de orde. Mijn zoontje was in het begin dat hij net op school zat een beetje verdrietig, omdat hij nog geen vriendjes had. Maar volgens de juffen en ons zou dat vanzelf komen. Hij was net na de zomer nieuw in de klas en inmiddels heeft hij voorkeuren voor bepaalde kindjes. Maar om het echt al vriendschappen te noemen vind ik ver gaan. Ze spelen leuk samen op school, bso of een keertje bij iemand of bij ons thuis. Komt vanzelf, no worries.

Doemijdieglazenbol schreef op 27-03-2023 om 13:21:

wat is een vriendje volgens jullie? Wordt hij door andere kinderen afgewezen of speelt hij daar wel mee, maar noemen jullie het geen vriend? En wat bedoel je met “eenzijdig vanuit hem”?
Wat ik me eigenlijk afvraag; plak je niet veel te volwassen definities van en kijk op vriendschap op je kind?

Dit. Mijn dochter is ook 4, en haar concept van vriendschap is "een kindje wat in de buurt is" of "een kindje waar ik weleens mee gespeeld heb". Alle kindjes in de klas waar ze weleens wat samen mee doet is een vriendje. Dat gaat nog helemaal niet om speelafspraakjes thuis, daar is ze nog niet aan toe. 

Het lijkt me wel een probleem als hij vaak alleen speelt terwijl hij dat niet wil. Dan is het goed om misschien met hem te gaan kijken wat hij zou kunnen doen: speel het na thuis met poppetjes en denk over oplossingen hoe hij op kindjes af zou kunnen stappen. (Heel laagdrempelig, gewoon in spelscenario, niet teveel druk opleggen). En ja, sommige kinderen zijn misschien al wat verder en zoeken vastere vriendjes zoals oudere kinderen dat zouden doen. Als dat het geval is, is het wellicht een kwestie van wachten tot zijn leeftijdsgenoten hem in hebben gehaald (rond de 5-6 meestal). 

Hoe lang gaat hij al naar school? Je komt in groep 1 vaak in een klas met kinderen die er al langer zitten. Soms ook in een combigroep met groep 2 en die zijn dan al (bijna) zes, lopen al een tijdje rond op school en hebben misschien wel al vaste vriendjes.

Je zou hem kunnen stimuleren om te vragen of hij mee mag spelen als kinderen iets aan het doen zijn wat hem leuk lijkt, bijvoorbeeld in de bouwhoek spelen of in de zandbak.
Of een kindje vragen om eens bij jullie of daar thuis af te spreken. 

Vriendschappen bij kleuters zijn vaak een beetje wisselend. Het is soms ook aftasten of het wel of niet klikt. Dat is niet erg, ook daar leren ze van.

Het kan zo zijn dat vier jaar jong is om vriendschappen te sluiten, maar zoon van TO geeft duidelijk aan dat hij daar behoefte aan heeft. Dus hij is er duidelijk wel aan toe.

Zelf heb ik mijn beste vriendin leren kennen op de kleuterschool en zijn sinds die eerste dag vriendinnen. Mijn dochter is er ook jong bij. Die maakt al sinds 3 jaar het onderscheid tussen kindjes waar ze mee speelt en vriendjes. Bij vriendjes kan ze ook echt verdrietig thuis komen als die een dag met een ander kindje speelde of als ze naar school gaan en dus niet meer naar de opvang gaan.

Wat wel een uitdaging kan zijn is dat de andere kindjes misschien nog niet zo toe zijn aan vriendschap op de manier die je zoon zoekt. Dus wellicht dat die nog heel erg zijn van vandaag speel ik met Kees en morgen is Kees weer stom. En dat kan verwarrend zijn voor je zoon die echt vriendschap zoekt. Ik zie dat bij mijn dochter ook, de meeste kindjes van haar leeftijd zijn niet toe aan vriendschap. En al speelt ze dan evengoed lief met andere kinderen ze komt toch verdrietig thuis dat ze geen vriendje meer heeft. Gelukkig lukt het meestal na een paar weken wel weer om een nieuw vriendje te maken en dan gaat ze weer vrolijk heen. Maar in haar geval is het ook niet uit het oog uit het hart. Ook een half jaar later kan ze nog dagelijks vragen naar een vriendje dat van de opvang is verdwenen.

Wat je zou moeten doen vind ik lastig. Is je zoon ook naar de opvang gegaan?

op die leeftijd neem je vaak als ouder nog zelf het voortouw als je ziet of weet dat je kind een klik heeft met een ander kind, door naar de ouders te lopen en jezelf even voorstellen en dat met het voorstel te komen om dat kindje uit te nodigen voor een speelafspraak.

Dus concreet: hallo, ik ben de moeder van Pietje en mijn zoontje gaf laatst aan dat hij Piet graag een keertje wou vragen om samen Pokemon te spelen. Het zou woensdagmiddag na school bij ons kunnen?......

Als je kind een paar leuke speelafsraakjes gehad heeft, dan kent hij de kinderen beter  groeit zijn zelfvertrouwen en zal je zien dat hij vanuit dat stukje zelfvertrouwen het ook steeds meer zelf durft te vragen aan kinderen voor een speelafspraak.

Maar voor jou zaak om met die moeders telefoonnummers uit te wisselen en dan regel je het net zo makkelijk via whats app of spreek elkaar op het schoolplein

Ik mag toch hopen dat er op de opvang en op school wel iets van wordt gezegd als een kind een ander kind uitsluit vanwege huidskleur? Dat soort dingen verzinnen kinderen van die leeftijd niet zelf hoor!

Misschien kan de juf hem hier een beetje in begeleiden. Zeker als ze ziet dat hij veel alleen speelt op school en jij aangeeft dat hij het daar moeilijk mee heeft, dat ze dan wat kan sturen door een groepje bij elkaar te zetten. Dat zijn nog niet meteen vriendjes, maar wel contacten. En dus hem stimuleren om zelf op kindjes af te stappen (gelukkig is niet iedereen zo stom als dat ene kind op de opvang) en te vragen om een keer af te spreken.

MamaE schreef op 29-03-2023 om 10:11:

Ik mag toch hopen dat er op de opvang en op school wel iets van wordt gezegd als een kind een ander kind uitsluit vanwege huidskleur? Dat soort dingen verzinnen kinderen van die leeftijd niet zelf hoor!

Misschien kan de juf hem hier een beetje in begeleiden. Zeker als ze ziet dat hij veel alleen speelt op school en jij aangeeft dat hij het daar moeilijk mee heeft, dat ze dan wat kan sturen door een groepje bij elkaar te zetten. Dat zijn nog niet meteen vriendjes, maar wel contacten. En dus hem stimuleren om zelf op kindjes af te stappen (gelukkig is niet iedereen zo stom als dat ene kind op de opvang) en te vragen om een keer af te spreken.

Ik geloof niet dat kinderen tot 4 jaar elkaar afwijzen op huidskleur, tenzij uit een radicaal fascistisch gezin misschien of puur als constatering: jij bent bruin. Als feit bijvoorbeeld, net als: jij bent een jongen. Het is een constatering die op die leeftijd ontstaat.

Maar om zo'n máx 3-jarige ( met 4 jaar gaan ze er tenslotte vanaf) dan stom kind te noemen is we erg van hetzelfde niveau als ik eerlijk ben. Men trekt het gedrag van kinderen soms teveel naar volwassen niveau, maar die ontwikkeling zít gewoonweg nog niet in kinderen. Dat is niet veroordeelbaar zoals bij volwassenen die beter moeten weten. En het zou me sterk lijken als een volwassene dat toevallig heeft gehoord of als zodanig heeft geïnterpreteerd.  Waarbij ik niet ontken dat er nooit zoiets kan spelen,  maar ik de kans erg klein acht. Afwijzen gebeurt op die leeftijd echt continue; zelfs naar ouders zijn vooral op die leeftijd voorkeuren.