Motiveren
Soms weet ik echt niet meer hoe ik het voor elkaar moet krijgen om zoon (net 4) te laten luisteren. Als ie een goeie bui heeft gaat het, maar moe en hongerig of anderszins, dan wordt hij zo dwars. Doet alleen wat hij wil, de rest van de familie moet dan dan ook (zijn wil). Aargggh. En ook al stel ik dan mijn verwachtingen bij, sommige dingen moeten gewoon of kunnen gewoon niet. Naar bed, bad, kleding uittrekken of aantrekken, alles is een strijd, zelfs naar de wc gaan. Hij roept NEE en ik weet niet meer hoe hem te motiveren. Eten proeven heb ik al opgegeven, als hij niet wil eet hij gewoon niet (en dan eet hij ook echt niets, hij geeft niet toe, hoe chagrijnig hij er ook van wordt?!)
Iemand tips?
Stickerkaarten/belonen (behalve direct snoep!) geeft hij niet om. Straffen wil ik ook niet echt. Hoewel ik soms uit mijn slof schiet en heeeeeel ongeduldig wordt en ga schreeuwen of wegloop. Mhm. Krijg ik spijt van en werkt alleen maar averechts.
Even heel banaal
Even een heel banaal iets: kan het helpen als hij eerder eet? Desnoods een uur eerder dan de rest van het gezin, als dat betekent dat hij a) wel eet en b) minder zeurt.
Als dat kan natuurlijk. Hier is het een probleem, vanwege werktijden. Maar ik probeer het wel altijd zo te draaien dat de warme hap zo snel mogelijk klaar staat.
Motivatie lijkt mij geen vereiste, als hij maar doet wat je zegt. Maar ja, daar zit m dus de kneep. Mijn jongste is ook zo'n lekker ding die op de meest ongelegen momenten haar kont tegen de krib gooit. Soms red ik het met bars kijken en een dreiging dat er bijvoorbeeld niet wordt voorgelezen, maar soms wordt het een schreeuw- en krijspartij die uiteindelijk eindigt in een snikkend kind. Ik probeer dat te voorkomen, maar soms blijkt ze ergens een toestand van te maken terwijl ik dat niet zag aankomen. En inderdaad: sommige dingen moeten gewoon. Ik moet 2 kinderen op tijd op school afleveren, dan moet ze wel op tijd in de kleren. Om maar een van de twistappels te noemen 
Sterkte ermee
Temet
Tja
Een heet hangijzer 
Hier ook een eigenwijs ventje.
Sleuyelwoorden bij hem zijn: anticiperen en controle geven. Dat betekent vaak dat hij eerst Zelf iets moet proberen - de deur uit op te grote slippers, struikelen en toch maar eigen slippers aan doen - daarom probeer ik op tijd te vertrekken enz. Veel aankondigen, herinneren, voorberweiden.
Hij telt zelf tot 10 onder de couche en draait hem dan zelf uit, ik zeg: 'tel maar tot 10' en hij denkt dat hij het bepaalt.
Ik heb wel een ouder kind wat het echt niet redt zonder al deze trucjes, dus ik ben me er nogal van bewust. Elk nadeel heb zn voordeel /)
Succes! Duurt niet lang meer en dan kun je met hem overleggen.
Och ja
Och ja, die tijd dat ze vier waren....Gelukkig vergeet je later veel van die moeilijke momenten, vandaar dat onze ouders waarschijnlijk altijd roepen: zo waren jullie vroeger nooit, jullie luisterden gewoon!
Het is denk ik voor een gedeelte een periode waar je gewoon doorheen moet. Ik had hier ook twee eigenwijze donders. Pff, hele scene's waren het soms, af en toe zat ik met het schaamrood bijna op mn kaken als de buren de meiden weer eens konden horen met hun driftbuien.
Op een gegeven moment ben ik dingen wat losser gaan laten. Je wilt niet eten? Oke, dan eet je maar niet. Maar dan later ook geen appel of boterham. Na een paar keer merken ze toch wel dat het niet zo fijn is om met trek naar bed te gaan.
Je wilt je niet aankleden? Prima, ga je toch in je pyjama naar school. Kan zijn dat je dan wel wat opmerkingen krijgt, maar ik ben dan al weg! Gelukkig bedachten ze zich op het laatste moment. Doordat ik laconieker reageerde, merkten ze vaak dat ze mij niet konden raken met hun tegendraadse gedrag. Dan was het 'niet leuk meer'. Er was niemand meer om tegen te strijden. Tuurlijk waren er ook dingen die moesten. Luister je niet? Ga je raar lopen schreeuwen? Dan wil ik daar geen last van hebben, en zit je op je kamer. Dus daar zat ze geregeld wel eens een half uurtje haar frustratie weg te schreeuwen. Dan was ze daarna gekalmeerd, en lukt het wel. Het belangrijkste was denk ik dat ze voelden dat er met mij niet te sollen was, maar ook dat het mij niet raakte.(maar ik had die tijd dat zij boven zaten net zo hard nodig om rustig te worden in mezelf.)
En het stukje eigen controle, waar Vertigo het over heeft, is denk ik ook heel belangrijk. En geef ze soms een keuze, maar zorg ervoor dat je zelf beide keuzes goed vind, dat win jij eigenlijk altijd.
En verder is het ook gewoon een tijd die weer voorbij gaat. Die er bij hoort, waar je zo goed mogelijk doorheen probeert te gaan. Het hoort bij de ontwikkelingsfase van een kind.
Hou vol
Mijn kids zijn net uit de 4 jarige leeftijd en ik weet precies waar je mee zit. Vaak wisten ze al, pas als er stemverheffing en evt geen toetje meer kwam dan pas werd er geluisterd. Ik ben veel resoluter nu, inderdaad dan maar geen eten en met treuzelen dan maar te laat komen en inderdaad in pyama naar school! Zelf laten voelen wat de consequentie is van het gedrag. Boos worden/ schreeuwen is nl ook een vorm van aandacht en dat wil je ze niet geven met t ongewenste gedrag. Geef toe, alles hangt en staat nog wel met mijn bui. Als ik erg moe/ ziek ben kan ik veel minder hebben. Ik leg ze uit dat de emmer dan bijna overloopt en er een consequentie volgt, bijv geen tv, op kamer blijven ect
Consequentie
Het is nummer drie, ben al wat gewend aan eigenwijzigheid, vreemde angsten en driftbuien, maar dit is veruit de koppigste van de drie.
Ruimte geven en keuzes laten maken doe ik al, dat werkt inderdaad goed maar kost zeer veel energie en geduld bij mama.
Verder denk ik dat hij de consequenties niet ziet op dat moment, het boeit hem niet waar ik mee dreig. HIj wil gewoon NU NIET ... vul maar in, opruimen, eten, aankleden... Dat hij straks honger of koud of geen sticker heeft boeit hem echt niet. (En eigenlijk later ook niet zo, hij gaat regelmatig zonder eten naar bed of zit uren in een koud leeg bad te spelen omdat hij zijn speeltjes niet op wil ruimen?)
Misschien moet dat nog groeien?
En ja, het is een fase, dat geloof ik ook. Moet me er maar niet zo druk om maken dus.
Die speeltjes
Die ruim ik dan wel op hoor, die discussie ga ik niet eens aan. Misschien ben ik daar al te moe voor
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hoe heet dat ook alweer
Machtsstrijd geloof ik. Dat win je nooit, niet bij de koppigen. Wat helpt is voor mezelf een grens bepalen, 2 keer waarschuwen en dan de consequentie uitvoeren. Het liefst verpakt als keuze, ga je zelf uit bad of til ik je eruit. Wil je de rode of de witte tandenborstel ect. Verder veel doen met mimiek.. en geen aandacht geven aan, na een paar keer negeren willen ze heel graag weer in een goed boekje komen. Maar ik geef toe heel lang had dit weinig effect en gingen ze vanzelf op de gang en was t toetje niet effectief. Nu is een tijdje geen DS of ih weekend geen tv een heel goed middel. En tussendoor veel leuke dingen doen, zoals samen knutselen of samen koken ( komkommer snijden..!) waardoor het ook weer snel gezellig is. Anders blijf ik er ook zo in hangen en ben ik ook niet gelukkig.
@anneke
ja, dat gezellig doen en tussendoor aandacht geven is ook een goede. Dat werkt vaak preventief...
