negatief zelfbeeld

Gos

Ach gossie. Lastig is dat.
Ik kan je niet echt helpen, denk ik, behalve dat ik dacht aan een artikel dat ik las dat hier op OOL gepost is geweest. Het ging over complimenten maken waar kinderen nog onzekerder door worden. Vooral de manier waarop, staat mij iets (vaags) van bij. Is er iemand anders die dat nog kan achterhalen?

Wat mij bij staat is benoemen wat goed gaat en waar ze goed in is, goed heeft gedaan (m.n. in 't hier en nu) zonder overdreven doen. En ik zou het niet meer zo hebben over mooi of niet mooi zijn, lief zijn of niet lief zijn. Niet om het te verzwijgen, maar omdat het nu eenmaal buiten kijf staat dat ze mooi is! (Ja, duh!) en lief (en gelukkig vast ook stout, hier en daar). De strekking die mij bijstaat is dat complimenten maken over iets dat ze zelf doen, dat goed gaat, zonder overdrijven daarin, de meest krachtige complimenten zijn en bijdragen aan je zelfvertrouwen.

Niet hetzelfde als bij jouw dochter maar zoiets speelde hier. Een van mijn kinderen was extreem onzeker, mn in sociale contacten in de klas (was flink gepest). Wij zijn naar een kinderhaptonoom geweest en dat heeft enorm geholpen om weer lekker in 't vel te zitten. Sommige mensen vinden dat alternatief of vaag. Maar de ervaring die wij hebben was dat het helemaal niet vaag was. Integendeel. Wij vonden het heel praktisch en logisch en het heeft enorm geholpen. Wij zijn ook zelf helemaal niet alternatief oid en zouden daar ook niet voor kiezen.

waar komt het vandaan?

Heb je enig idee waar het zelfbeeld vandaan komt? Heeft iemand tegen haar gezegd dat ze lelijk is, heeft ze teveel gephotoshopte plaatjes gezien? Als je erachter kan komen kun je haar misschien ook duidelijk maken dat het niet klopt wat ze denkt. Als Pietje haar heeft uitgescholden, heeft hij dat misschien gedaan omdat hij een slechte dag had, het bij hem thuis niet zo lekker gaat of iets dergelijks.

Of kan het zijn dat ze voor het hb-onderwijs en de preselectiegroep van turnen stiekem veel moeite moet doen om bij te blijven? Is ze perfectionistisch, en lijdt ze daar onder? Misschien is het fijn voor haar om niet alles op het hoogst haalbare niveau te doen (geen kritiek hoor, gewoon een gedachte)
Je zegt dat ze net 7 is en al in groep 5 zit, dan is ze 1 tot 2 jaar jonger dan klasgenoten. Logisch dat ze sommige dingen misschien net niet zo goed kan als klasgenootjes. Ik neem even aan dat ze niet alles even goed of beter kan als iemand van 9 of bijna 9 jaar. Ondanks het goede turnen heeft ze neem ik aan wel het lichaam van een 7-jarige, en misschien kunnen de 9-jarigen ook wel mooier tekenen, schrijven dan zij.

Zoiets?

hier ook

Soort ingebeelde lelijkheid. Dochter weet dat het niet realistisch is. Ze krijgt ook haar leven lang al veel complimenten op haar uiterlijk van derden. Spontaan. Ze is ook nogal perfectionistisch en dat is haar sterke kant maar ook een valkuil. Tegenwoordig lukt het haar vaak wel.
Ze had een rokje waar twee knopen af waren en wilde de derde ook maar slopen om er dan 3 nieuwe op te doen, want verschillende knopen dat hoort niet, maar na wat overleg lukt het haar zelf om de beslissing te nemen om er nog 2 verschillende bij te zoeken en er aan te naaien. En dat staat heel leuk en ze is er zelf ook tevreden mee. Maar het blijft een dingetje.
Inderdaad, indertijd, dit speelt ook al heel lang, had ik haar op haptotherapie gedaan maar diegene stond net op het punt om langdurig met zorgverlof te gaan.
Bij zoon had het wel goed geholpen, maar die heeft het dan ook een jaar lang kunnen doen. Ook zoon had last van ingebeelde lelijkheid. Dat heeft hij helemaal niet meer.

school

Is het onderwijs wel echt passend nu? Misschien heeft ze wel grotere nood aan passend onderwijs, en sluit het nog steeds niet voldoende aan.

Enigszins herkenbaar

Hier een dochter HB met wrsch ADHD (inmiddels volwassen) die zichzelf altijd lelijk en onhandig vond. Onhandig was ze inderdaad enigszins. Lelijk absoluut niet, integendeel, maar door genderdysforie ervaarde zij het wel zo.

Ik heb helaas geen oplossing, maar misschien dat je dit toevallig herkent.

sorry

sorry, dochter

spiegelbeeld

Ik schrik wel dat je dochter nooit ineen spiegel heeft willen kijken. Over een paar jaar komt daar de puberteit bij. Ik zou je aanraden daar iets mee te doen, bijvoorbeeld naar een kinderhaptonoom. Wij hebben daar zo'n goede ervaring mee. Die gun ik jouw dochter en jou ook.

Dat jouw dochter een grensgeval ADHD is en zich dom, lelijk en onhandig voelt, is ongetwijfeld onterecht maar begrijp ik wel. Misschien zegt ze eigenlijk dat ze een aantal dingen moeilijk vindt en dat ze ziet dat het anderen geen moeite kost. Je hoort wel vaker zeggen dat dit het effect is van ADHD (ik kan de makkelijkste dingen niet, ik zal wel helemaal niet deugen). Zij houdt zichzelf die spiegel voor dus misschien is het echte spiegelbeeld te confronterend voor haar. Ik vind het heel sneu voor jouw dochter. Misschien ligt daar ook een deel van het antwoord: de diagnoseweg verder volgen?

wat mooi

Wat een ontzettend mooie tip Kayden. Die ga ik zelf ook onthouden.

Jippox, als ik je goed begrijp, krijgt je dochter hb onderwijs, daar waar je andere kinderen dat niet kregen.

Onderwijs en hb, dat kán een lastige combi zijn. (hoeft natuurlijk niet)
Veel kinderen met hb vinden een weg om te gaan met iets dat zo totaal niet bij ze past.

Soms zie je juist problemen ontstaan, op het moment dat onderwijs wordt 'aangepast'. Onderwijs wordt door kinderen met hb vaak gewoon gedoogd, gezien als een noodzakelijk kwaad. Op het moment dat er aanpassingen komen komen er vaak ook verwachtingen kijken bij kinderen. Als het onderwijs dan nóg niet past (hetgeen vaak gebeurt) valt dat enorm tegen, kan erg verwarrend werken tav zelfbeeld etc. (Hoe kan het dat ik me niet fijn hiermee voel terwijl ik krijg waarvan men zegt dat het goed voor me is. Zo bewust wordt het natuurlijk helaas niet ervaren)

Soms is het makkelijker gewoon te weten dat school gewoon ontzettend stom is etc en dat je gewoon probeert het beste ervan te maken.

Ik zou goed in de gaten houden of je dochter krijgt wat ze nodig heeft.

Misschien als je behalve een positief-schriftje ook ruimte geeft voor juist de negatieve ervaringen vd dag dat je meer zicht kunt krijgen op wat haar dwars zit.

Het schriftje

Als ouders zoek je naar allerlei manieren om je kind lekker over zichzelf te voelen. Uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk dat kan zijn en hoe lang zoiets kan duren. Het kan lang duren voor je het antwoord vindt, als je het al vindt. Ik voelde mij knap machteloos toen m'n kind zo verdrietig was, het in sociaal opzicht niet lukte en toch die hunkering naar vriendschap had.

Maar mag ik toch wat zeggen over het schriftje, zoals het op mij overkomt adhv wat je schrijft?

Eerlijk gezegd, heb ik wat moeite met het schriftje omdat de dingen die je noemt (wat goed is gegaan die dag) dingen zijn die hij voor een ander heeft gedaan (schoenen in de gang, iemand helpen met de goede uitkomst moet zijn!). Natuurlijk kan je dat een (tijdelijk) fijn gevoel geven maar daarmee zeg je eigenlijk dat zijn fijne gevoel over zichzelf wordt gedefinieerd door anderen. En ook: was jij vandaag goed genoeg voor een ander. Verdien jij het vandaag wel dat jij je goed voelt? Je goed voelen over jezelf, is naar jouw eigen standaard over jezelf. Er kan wat mis zijn met die standaard in je, bijv dat je te perfectionistisch bent of je hoge verwachtingen hebt van je eigen kunnen, al dan niet beïnvloed door anderen. Zorgenloos goed voelen ipv nadenken wat je voor een ander kan doen om dat te verdienen. Van het laatste krijg je geen flow.

Ik zou het passen bij een kind dat moeite heeft met inzien dat iets voor iemand doen, prettig en fijn kan zijn, zonder iets te moeten verwachten maar als het wat terugkrijgt, inzicht krijgt hoe die dingen zo werken. Maar andersom? Ik weet het niet.

Dan vraag ik mij af of alle depressieven, te weinig doen voor anderen en daarom depressief zijn of dat daarin de oplossing ligt. Of ligt die eerder in het vinden van je eigen flow (waar ontspan jij van, wat maakt jou blij).

Zoals hij zelf al zegt: "jij bent mijn moeder, je moet mij wel lief en mooi vinden."
Dat vind ik wel een beetje sneu en het geeft gelijk de worsteling van jou, als moeder en van jouw zoon weer. Ik snap dat het heel moeilijk is. Alsof een kind zichzelf rationeel moet voorhouden dat dit zo is. Maar ik zou inzetten op het zo voelen. Dan wordt de stelling een vraag: hoe en wanneer voel jij dat er van jou gehouden wordt? Hoe en wanneer voel jij je goed over jezelf, zonder dat je iets voor een ander moet doen? Dat is natuurlijk voor iedereen weer anders.

Ava

Tuurlijk schrijft hij niet alleen in het schriftje dingen die hij voor anderen doet. Het zijn maar een paar voorbeelden. Het is voor hem alleen heel moeilijk positieve dingen over zichzelf te benoemen. Mijn zoon heeft een soort stem in zijn hoofd die steeds hele slechte dingen tegen zichzelf zegt: Jij bent stom, iedereen vind jou stom. Jij kan niks. Alles gaat fout, Ik doe alles verkeerd. Doordat hij dat keer op keer tegen zichzelf herhaalt (onbewust) gaat hij er helemaal in mee. Het is dan een neerwaartse spiraal. Door juist de dingen te benoemen die hij WEL goed doet en die hij WEL kan, lukt het hem uiteindelijk weer op een leuke manier over zichzelf te denken. Zoals ik al zei worden na een aantal dagen de dingen veel inhoudelijker en kan hij bijvoorbeeld vol overtuiging zeggen: "vandaag zat mijn haar echt heel goed!" Of "Ik heb echt een super leuke dag gehad en voel me top!" Dat is waar ik iedere keer naar toe streef. In het begin is hij dingen aan het zoeken om toch iets op te schrijven. Als je in een negatieve spiraal zit, is dat heel erg moeilijk. Voor ieder negatieve gedachte, moet je er wel 10 positieve gedachte tegenover zetten. Dus ook wellicht in het begin wat onbenullige positieve dingen als je kamer netjes opruimen, of je bed opmaken. Als ze maar positief zijn, dan komen de belangrijke dingen bij mijn zoon vanzelf wel.

De coach waar hij nu mee werkt heeft hem op een groot vel getekend en dan moest hij als oefening erbij schrijven wat hij goed kan. Als hij aangaf dat hij goed kan rekenen, schreef hij dat bij zijn hoofd, omdat rekenen iets is dat je met je hoofd doet. Dit was voor hem een ontzettend lastige oefening. Als het de bedoeling was negatieve dingen te benoemen, zou hij het hele vel kunnen vol kalken. Het is met beiden oefeningen juist de bedoeling dat je naarmate je het vaker doet, steeds meer positieve dingen over jezelf ontdekt. Het wordt makkelijker. Ik weet niet of dit bij ieder kind hetzelfde effect heeft zoals bij de mijne. Ik heb deze oefening van een vriendin als advies gekregen. Zij heeft een zware depressie gehad en hiervoor ook therapie gekregen. deze oefening werd haar geadviseerd en toen ze van mijn zoontje hoorde, hoopte ze dat het voor hem net zo zou werken als bij haar. Het leek mij toen het proberen waard, en voor mijn zoon pakt het goed uit.

Misschien

Vergelijkt je dochter zich altijd met kinderen die ergens heel erg goed in zijn, en ja dan zijn er natuurlijk altijd kinderen die beter kunnen leren of turnen. Zeker als zij zich met oudere kinderen vergelijkt. Misschien legt ze de dat voor zichzelf daardoor te hoog. En dan ook nog van die slimme broers hebben, het zal niet makkelijk zijn voor haar. Ze wil gewoon de perfecte dochter zijn.

Gaat ze ook wel om met 'gewone' vriendinnen, die nergens in uitblinken? Misschien is dat ook wel goed voor een zgn reality check.

Je moet hier wel iets mee hoor, want ze is nog maar 7 en het uiterlijke bewustzijn gaat zich nog veel sterker ontwikkelen. Lastig...