Niet buiten willen (durven?) spelen

Onzeker

Je schrijft het zelf: een denker, geen doener.
Mijn idee? Ik denk dat kinderen onzeker (kunnen) worden als ze niet geaccepteerd worden zoals ze zijn... Zeker gevoelige typjes.

Enne ...

Welk kind is nu niet gevoelig?

Hmm ...

Kun je een kind van zes en een half jaar oud te veel beschermen?

School

Hoe is hij op school? Dat is er nu natuurlijk even niet, maar vraag eens aan de leerkracht op welke manier hij contact maakt met kinderen. Heeft hij wel vriendjes op school?

Waarom?

'Het liefst zou ik hem ‘verplicht’ gewoon eens een half uur buiten zetten'

Denk je dat je zoontje daar zekerder van wordt? Of wil je het eigenlijk alleen voor jezelf?

Reactie

Ja hij heeft vriendjes op school en er zijn ook speelafspraakjes. Dan wordt er wel buiten gespeeld. Hoe dat precies gaat weet ik niet.
Op het schoolplein spelen ze samen voetbal of ninja. Zoon is wel van de regels. Dus een duidelijk afgebakende tijd om naar buiten te gaan is voorspelbaar en vertrouwd.

@Elena, nee dat denk ik natuurlijk niet en nee ik wil voor hemzelf dat hij naar buiten gaat. Het is gezond om buiten te zijn (hij zou het liefst de hele dag binnen zitten, beetje spelen en filmpjes kijken, bouwen in minecraft) en ik hoop ook dat hij manieren gaat vinden om meer zelfvertrouwen op te doen. Ik weet niet of dat lukt als wij er altijd maar bij zijn. Daarom mijn vraag.

Vroeger

Vroeger werd er gedacht dat kinderen stressbestendige volwassenen werden als ze al jong met stress werden geconfronteerd. Dat bleek niet te kloppen. Het stresssysteem gaat dan juist overuren maken. Kinderen worden stabieler en zelfstandiger als ze ern veilige stabiele basis hebben.

De wereld verkennen

En sommige kinderen gaan de wereld niet verkennen door (blij) buiten te spelen.
Die doen dat door filmpjes te kijken of te minecraften.

Nou

Mijn kinderen waren ook niet erg geinteresseerd in de buurtkinderen. Die speelden bijna alleen buiten met schoolvrienden of met elkaar.
De andere kinderen vonden ze meestal niet aardig en onbehoorlijk. Mijn oudste heeft 2 keer met een buurtmeisje gespeeld en later nog een visvriend uit de buurt opgedaan. De jongste heeft eh, een keer of 5 met een overbuurjongen gespeeld.
Afdwingen had niet geholpen. Oudste heeft deels nog dezelfde vrienden en jongste wisselt iedere keer van BFF (die wordt als zeer sociaal gezien). Geen van hen woonde bij ons in de buurt.
Ik zou dus zeggen: laat lossss en misschien iets meer afspreken met schoolvrienden. Of naar een clubje.

Op scouting

Kan hij daar lekker buiten spelen met andere kinderen.

En thuis gewoon mee gaan, als hij iemand leert kennen met jullie hulp wordt het vast beter

Krullenbol

Ja, dat weet ik. Mij gaat het om praktische tips. Wij voeden ons kind op met veel complimenten, vooral op inzet en minder op resultaat. Dus hoe goed hij zijn best doet. We zeggen ook altijd dat het niet erg is om fouten te maken. Hij vindt dat zelf echt vreselijk namelijk. Ik herken dat perfectionistische wel, maar ik wil hem graag helpen met die angst. En ik vind het lastig een balans te vinden tussen aan de hand houden en loslaten.

Loslaten

Ja, dat is denk ik de beste oplossing
Het komt waarschijnlijk vanzelf wel. Ik gun hem zo om lekker buiten te zijn en te genieten van de vrijheid en het mooie weer. Ben soms bang dat hij dat mist. Maar ik moet ook geduld hebben.

Alleen buiten

Dat wilde ik nog erbij zetten. Dat je ook prima in je eentje buiten kunt zijn. Ik heb soms echt het idee dat hij wel wil, maar zich door iets (door zijn eigen gedachten) laat tegenhouden. En dat zou ik zo rot vinden.

Mijn kinderen

Mijn kinderen speelden ook niet buiten met buurtkinderen.

Ze speelden wel buiten met vriendjes of met elkaar. Interesse in andere kinderen hadden ze niet.

Op vakantie hadden ze ook nooit vakantievriendjes.

Ze zijn toch prima groot geworden. Ze zijn sociaal, hebben veel vrienden, hebben een bijbaan en ze zitten nog steeds op een sport.

Ik heb mijn kinderen nooit naar buiten gestuurd.

Komt wel. Of niet.

Het komt misschien wel een keertje. Of het gaat hem nooit boeien.
Scouting kan leuk zijn, maar past niet bij alle kinderen. Dat je er sociaal van wordt vind ik een misvatting. De meeste kinderen bij mijn jongste in de groep (verkenners) zijn van het sociale type. Degenen die daar minder in pasten zijn tijdens de welpen al afgehaakt.
Maar wie weet vindt jouw kind het heel leuk. Of anders tekenles, dat vond mijn oudste dan weer leuk.

Ik snap het wel hoor

Er reageren een paar mensen met 'mijn kinderen speelden ook niet met buurkinderen', maar die hadden wel elkaar om mee te kunnen spelen.

Helpt het als je wel buiten bent? Dus met een boek of tijdschrift op een stoel, dat hij langs komt steppen of op een bankje bij het speelveldje? Als hij wat kinderen leert kennen, dan zal het vast makkelijker gaan.

Ik moet zeggen dat onze kinderen eigenlijk ook niet in hun eentje naar buiten gingen. Ze ontmoetten soms wel buurkinderen en speelden daar ook mee, maar dat was als ze samen er op uit gingen of met een vriendje die ze al kenden uit de buurt. Maar de meeste vriendjes woonden in een andere wijk. Echt bevriend met buurkinderen of zo, dat kan ik me niet zo herinneren.

Zelf mee

Wat wijn deden is zelf meedoen met bijvoorbeeld voetballen en als er dan kinderen kwamen kijken of mee wilden doen dan vroegen we ze om mee te doen. En dan gewoon een tijdje samen blijven voetballen. En dan ook wel lang hoor 10 minuten is niks. Het gaat erom dat je kind ervaart dat het prima is om anderen erbij te hebben. en dat gewoon lang vol houden. Dan Eens wat drinken en een koekje te halen voor de kinderen, even samen wat drinken. En daar verder geen woorden aan vuil maken. Het is de gewoonste zaak van de wereld. En dat telkens blijven doen, tot je merkt dat het oké is dat je er even tussenuit gaat en naar de wc gaat of zo. Dan kom je wel snel weer terug. Bij ons lukte het zo altijd en na een tijdje komen kinderen vast wel naat je kind toe of aan de deur. Niet forceren en er geen nadruk opleggen is belangrijk.

Bedankt

Dankjewel voor jullie reacties tot zover. Het zet me aan het denken. Onze zoon is inderdaad ‘alleen’ en moet zelf op zoek naar anderen om mee te spelen. En inderdaad, hij kan echt heel erg observeren, kijken wat andere kinderen doen en daar dan in zichzelf een oordeel over vellen. Hij vindt dingen al snel eng of hij vindt dat hij er niet goed in is. Maar ik denk soms ook dat zijn rechtvaardigheidsgevoel hem in de weg zit. Hij kan heel erg erover inzitten als kinderen bijvoorbeeld ‘regels’ overtreden. ‘Mag dat wel mama?’ Of ‘dat is niet eerlijk!’ Overigens is hij zelf een kei in het aanpassen van regels als het in zijn voordeel is Maar bij andere kinderen zal hij dat niet snel doen.
Ja we gaan al met hem mee, zitten er bij en echt wel langer dan 10 minuten, vaak tot het tijd is om te gaan. Maar die ruimte is er gewoon niet altijd. Dus dan zit hij binnen. Tot een van ons voorstelt om naar buiten te gaan.
Wie weet komt het vanzelf, of misschien ook niet.

Hier bij zoon hetzelfde

Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar. Zoon hier is geen enig kind, maar heeft een oudere zus. Zus speelde heel veel buiten met vriendinnen uit de straat. Zoon eigenlijk zelden. Toen hij een jaar of 4 was had hij wel 2 jongetjes waar hij mee op trok, maar later trokken die weer naar andere kinderen en was zoon alleen. Hij sprak wel soms af met kinderen van school en speelde dan buiten, maar verder eigenlijk niet. Dat is de hele basisschoolperiode zo geweest. Heel soms ging hij met zijn zus mee, maar meestal had zij daar geen zin in. Als we vonden dat hij naar buiten moest, gingen wij met hem mee, potje voetballen of zo en vaak naar een strandje in de buurt of naar het bos.
Zoon is nu 15 en eigenlijk nog steeds hetzelfde. Als er vrienden komen, gaat hij best naar buiten en af en toe met ons. Alleen doet hij hooguit een rondje hardlopen of een keertje Pokemons vangen.
Hier kwam het dus nooit tot spelen met buurkinderen. De kinderen trokken hem niet, hadden andere interesses. Soms vond hij ze ook te overweldigend, te druk etc. Hem alleen naar buiten sturen deden we eigenlijk nooit toen hij nog in de basisschoolleeftijd was. Hij bleef of binnen of we gingen samen. Inmiddels doe ik het wel soms hoor, nu hij ouder is. En soms gaat hij dan ook, inderdaad dat rondje hardlopen. Meestal is hij met 20 minuten weer terug...