Om 4h roepen om je moeder ( 9 jaar)

Hier

Ik was er altijd heel makkelijk in: soms zijn er van die periodes dat je kind gewoon lekker dicht bij mamma wil slapen. Ik had gewoon geen zin in hele discussies 's nachts dus liet ik de kinderen lekker bij ons in bed stappen en sliepen we snel weer verder. Meestal was het met een paar nachten al weer over en sliepen ze weer net zo makkelijk in hun eigen bed. Het is echt nooit gebeurd dat het een gewoonte is geworden die we weer af moesten leren.

Zelfde

ik heb dan wel het voordeel dat ik mijn bed dan alleen met haar hoef te delen, dus het wordt niet krap.

Mijn dochter roept niet, maar komt gewoon naar me toe, half slapend klop ik op het lege matras naast me en daar gaat ze liggen. Als ze heel erg snurkt stuur ik haar half slapend weer terug naar haar eigen bed. Al met al kost me dat een kwartiertje. En als ze niet snurkt worden we samen wakker van de wekker, want zij slaapt langer dan ik.

Scheelt erg in mijn gemoedsgesteldheid. Na 1 of 2 nachten is het wel over.

Ik..

...werd helemaal kriegel van het roepen. Moest ik steeds uit bed. Pfff. Als ze iets willen dan komen ze maar naar mij. Dat is niet zo vaak gelukkig. Ze gaan intussen ook zelf naar de wc. Vroeger riepen ze me dan en dan was ik er: ik moet naar de wc... Die omslag is volgens mij gewoon gekomen doordat ik heb aangegeven dat ik niet uit bed wil. Ik ben niet de bediende en jullie zijn nu groot genoeg etc.

En wat betreft het niet kunnen slapen: toevallig heb ik vannacht 2 spoken gehad. "Heel vervelend dat je niet kunt slapen. Dan ga je maar rusten". Alletwee even bij mij in bed gehad om te knuffelen en toen weer naar eigen bed gestuurd. Ik wordt niet boos of streng. Maar wel duidelijk. Dat ik iets gewoon niet wil. Discussie niet mogelijk. Gewoon liefdevol maar dit is wat het is. Op 'ja maar's reageer ik met het dan maar rusten, of pech gehad.

Het voelt heel normaal en natuurlijk voor me zo. Dat ik iets niet wil is niet zozeer omdat ik vind dat h et niet hoort of zo, maar puur vanuit mijn eigen behoefte. Dat ik ook gewoon mens ben die iets wil of nodig heeft is ook normaal voor ze.

Ook in bed

Maar ik vind dat zelf gezellig, anders keek ik er anders tegenaan. En hij was ècht doodsbang, en had eerst wel geslapen. Na een paar nachten was het over. Het was tijdens de entreetoets, dus er was ook wel een reden voor, want hij vond dat erg spannend.

Hier ook

Kinderen mochten gewoon bij ons, bij mij, slapen. Geen enkel punt. Ik heb ook weleens een tijdje bij de kinderen geslapen omdat ex er niet tegen kon als er grotere kinderen in bed sliepen. Gewoon met een luchtbedje ernaast.
Waarom zou je niet uitgaan van de behoefte van je kind. Het houdt vanzelf een keer op. En inderdaad, het kan ook gewoon een incident zijn of een korte periode. Je verzetten, het niet willen, acties om ze terug in bed te krijgen, kosten meer moeite en hartzeer. En dat is niet nodig.

Flexibel

"en als ik dan er aan toegeef, laat ik over mij heen lopen, zo voelt dat."

Nee, dat is flexibel . Een hele goede eigenschap, vooral als je met kinderen in éen huis woont.

Groeten,

Temet

Echt niet

Bij ons geen kinderen in mijn bed hoor. Ha, s morgens als de wekker gegaan is, even vertellen wat de droom was waarmee je wakker werd. Maar echt niet 's nachts! Dat gewoel naast me, ik kan dan niet slapen.

Als er midden in de nacht al een kind roept, is dat tegenwoordig omdat er een ziek is. Dan ga ik troosten en vooral heel kort. Vroeger toen ze riepen omdat ze 'niet konden slapen' heb ik heel duidelijk gemaakt dat ze dan maar schaapjes gingen tellen of voor mijn part een boek lezen, maar dat ze door te roepen ook mijn nachtrust verstoren en daar word ik erg knorrig van.
Inmiddels weten ze dat en worden we dus niet meer om dat soort geneuzel wakker geroepen.

(Misschien klinkt dit hard, maar wij hebben erg veel ervaring met erg gebroken - of versnipperde - nachten toen ze baby waren; in die tijd is er een knop omgegaan.)

groet, Mamvantwee

Mamvantwee

Hier geldt: kind in bed is moeder uit bed. Ik kan er niet meer tegen, toen het nog hele kleintjes waren was het soms nog wel te doen, maar mijn kleuter ziet kans om met een formaat van net 1 meter het hele bed te bezetten. Nou ja, bijna. En ze kruipt bij voorkeur tegen mij aan.

Dus ik ga dan in haar peuterbed, als Sneeuwwitje in het bedje van een van de dwergen . Gelukkig slaap ik van nature al meestal met mijn benen opgetrokken.

Groeten,

Temet

Temet

Ik snap het, zou ik ook doen: beter een beetje slapen in een beetje bed, dan helemaal niet in je eigen bed. Moet ook niet te vaak gebeuren lijkt me....

groet, Mamvantwee

1 keer gedaan

Ik heb in heel mijn ouderschap 1 keer een kind in mijn bed laten slapen (+ de baby's tot 3 mnd.). Dat was notabene nog een 13-jarige ook, die het op zolder te warm vond om te kunnen slapen. Het was trouwens best gezellig en we hebben nog lang gekletst. Niet iets voor elke nacht dus Inmiddels is ze naar de 1e verdieping verhuisd en slaapt daar veel beter dan op zolder.
Overigens, wie mij om 4 uur 's nachts uit mijn slaap roept kan maar beter een heel dringende reden hebben, anders word je linea recta op niet mis te verstane toon weer naar bed gestuurd.

Eigen slaapzak

We hebben wel afgesproken dat hij dan zijn eigen slaapzalk en kussen meeneemt en het verder ook zelf reglelt, zonder mij waker te maken. En alleen als het volgens hem acht nodig is.

Ik slaap heerlijk met zo'n rustig ademend kind naast me, want ik vind het gezellig. En heel wat beter dan steeds angstige kreten uit de kamer naast me.

Zelf heb ik het maar één keer gemogen, namelijk toen we mijn lieve oma net hadden begraven. En toen was ik 30...

Roepen grrr

Dat er 's nachts wel eens een van de kinderen wakker wordt vind ik niet erg. Maar dat roepen! Konden wij steeds opstaan om naar de zolderkamer te lopen, en dat gerust 3 keer per nacht of vaker. En dan 's morgens zelf helemaal gebroken naar je werk, kan niet. Dus wij hebben nu de afspraak gemaakt dat het prima is als je wakker wordt, maar niet als je het hele huis daarmee stoort in zijn nachtrust. Dus je komt zelf je bed uit en fluistert in papa's oor (ik slaap zelf met oordoppen, haha) dat je niet kunt slapen. De jongste ontdekken we 's morgens trouwens nog wel eens tussen ons in, dat doet hij heel stil. De oudste krijgt bij een slaapprobleem extra melatonine en het advies een leuk boek te gaan lezen. Vroeger lag hij vaker wakker en kroop ik nog weel eens naast hem in zijn 1-persoonsbed, als hij dan uiteindelijk sliep ging ik weer terug naar mijn eigen bed. Hij is nogal een wiebelkont dus het werkt niet goed als hij bij ons erbij kruipt, hij denkt dan acuut dat hij een mol moet imiteren en houdt dat uren vol.

In eigen bed

Ik heb vier jaar lang nog geen twee nachten per week kunnen doorslapen door onrustige dochter. Nooit hebben we haar tussen ons in genomen, ik ging dan op haar kamer zitten. Slapen doe je je eigen bed. Sinds schooldag één slaapt ze door, nu bijna 3 jaar. Vader en ik zijn nu een jaar uit elkaar en af en toe "logeert" dochter bij mij in bed. Als ze s nachts bij me komt door een nare droom, blijft ze ook wel eens liggen. Maar komt bijna niet voor..
Als je niet kan slapen, prima, ga lezen idd of ff spelen of zet een muziekje op. Maar ik zeg altijd gekscherend dat ze me alleen mag roepen als er brand is

Chris35

Chris, waarom zo strak vastgehouden aan dat "slapen doe je in je eigen bed"? Misschien had je meer nachtrust gehad als je haar wel bij je in bed had genomen, misschien ook niet, ik weet niet wat voor wiebelkont jouw kind is.
Eigenlijk meer vraag in het algemeen: waarom houdt je je zo strak aan "slapen in je eigen bed" terwijl er meer oplossingen te bedenken zijn.

Puck, eigen bed

Wij zijn ook niet zo moeilijk (meer) met kinderen die in ons bed slapen. Bij de oudste nog wel, maar dat is altijd een goede slaper geweest. Jongste heeft de afgelopen drie jaar vaker bij ons in bed geslapen dan in haar eigen bed. Wij gaan voor onze eigen rust en haar veiligheidsgevoel en dat gaat zo nog het beste. Ik krijg vaak reacties van andere moeders als ik vertel over onze dochter die bij ons slaapt. De reacties zijn overwegend negatief, 'nooit een kind in ons bed' hoor ik nogal eens, ik ga me daar niet over verdedigen, maar ik vind het wel jammer dat er zo gereageerd wordt. Een enkeling vertelt dat ze zelf ook wel een kind in het bed heeft en het is wel fijn elkaars ervaringen daarover te delen.

Hier

Als mijn bed wat groter was geweest had ik waarschijnlijk best wel eens goed gevonden, maar met een bed van 140 breed kon het gewoon niet, dan lag mijn kind te slapen en ik klaar wakker balancerend op het randje met een paar ellebogen in mijn zij (woelwater van kinderen had ik) dus dan laat je dat wel, een kind in bed.
Misschien omdat het hier nooit kon, is er ook amper om gezeurd. Ja alleen in de ochtend mocht het, omdat het dan toch nog maar een half uurtje was ofzo.

Yaron

Precies, ik ben net zo als jij, maar ik hoor wel dat anderen nooit een kind in bed hebben, maar WAAROM wordt dan nooit gezegd. Daarom mijn vraag hier.
Nu ben ik wel een makkelijke slaper, ook in ons caravanbed van 1.30 breed kan ik prima slapen met een kind tussen ons in, zelfs nu ze groter zijn en gewoon voor de gezelligheid bij ons komen liggen als ze bijv. om 6 uur wakker worden en nog lekker door willen slapen tegen mama aan.

Waarom?

Waarom geen kind in mijn bed? Omdat ze een eigen bed hebben, omdat ik het lekkerst slaap als ik alleen slaap. Als je bljft volhouden dat het niet gebeurt en dat ze lekker in hun eigen bedje moeten slapen, wordt het vanzelfsprekend. Niets zieligs aan ook, om in je eigen bed te mogen slapen.

Vic

Eens.

Niet zielig

Tuurlijk is slapen in je eigen bed niet zielig. Maar kinderen bij je in bed is net zo goed niet zielig. Al voelde ik me weleens zielig in de periode dat we een 140 bed hadden en er standaard twee kinderen bij kropen halverwege de nacht. (hoezo, kán niet?) Die nachten waren best onrustig, maar toch was het een bewuste keuze. Ik weet zeker dat de nachten onrustiger waren geweest als we het niet toegestaan hadden. Gewoon de pech dat de kinderen maar twee jaar schelen, en nogal gevoelig zijn. Voor oudste was het eigenlijk wel noodzakelijk, voor mijn gevoel. Veel behoefte aan veiligheid. Maar die stopte er vanzelf mee toen hij een jaar of 7,8 was, en is er praktisch nooit meer bij gekomen. Jongste van net 10 komt nog weleens. Maar nu hebben we een groot bed, en vind ik het alleen maar gezellig. En soms beschouwt ze ons bed teveel als het hare, en wil ze te vaak al starten in ons bed. En dan fluiten we haar weer terug. (af en toe mag het wel) Gaat prima, nooit spijt van gehad.
En als er iets is, mogen ze sowieso komen. Voor mij is dat vanzelfsprekend. Hoewel ik ook weer geen last hoef te hebben van niet-kunnen-slapen, maar doordat ze bij ons gelijk slapen is dat nooit een issue.

Wat je zelf wilt

Ik heb altijd kinders in mijn bed gehad, vanaf hun eerste dag eigenlijk. Van lieverlee gingen ze in hun eigen bedje, de een wat sneller dan de ander.

Kind en ouder afhankelijk

Of je een kind bij je in bed neemt is volgens mij erg kind en ouder afhankelijk.

Ik slaap prima met een kind bij me in bed. Dus als ik moet kiezen tussen 4x per nacht er uit voor een roepend kind of het kind bij me in bed nemen is de keuze snel gemaakt. Kom maar op..

Maar dat geldt alleen voor de jongste. De oudste is zo'n woelwater dat als hij bij me in bed ligt ik de rest van de nacht wakker. Ook dan is de keuze snel gemaakt. Lekker in je eigen bed slapen...

De jongsten hebben het bij mijn ook echt 'nodig' gehad. Die hebben tot een jaar of 4 minstens 3x per week bij mij in bed geslapen. Die geborgenheid deed ze goed. (ik kon ook bij hen in bed kruipen. Werkte net zo goed). En het is vanzelf over gegaan. Ze komen (bijna) nooit meer.

Partner slaapt overigens aanmerkelijk slechter als er een kind in bed ligt. Bij hem gebeurt het dus veel minder. Hoewel de keuze tussen 'niet slapen en er steeds uit moeten' en 'niet slapen maar in je warme bed liggen dommelen' er soms toch toe leidt dat er in kind in bed beland.

Tja bella

ja als je zo redeneert kan alles. Natuurlijk kunnen we ook met zijn vieren in een 1.40 bed liggen, maar ik lig dan niet lekker meer. Mijn man is een soort van reus samen passen we prima in dat bed (in onze kleine slaapkamer, anders had ik vast een groter bed genomen) maar zodra de kinderen geen babyformaat meer waren wilde ik ze gewoon niet langer dan een uur naast me. Ik wil namelijk ook nog slapen. En natuurlijk hebben ze wel eens een nacht naast me gelegen, maar dan lag ik wakker. Meestal dus balancerend op het randje van het bed, zoon of dochter lag vaak half schuin, en dan had ik letterlijk een paar voeten op mijn hoofd, of kreeg een trap in mijn zij. Ik was dan constant bezig het kind recht te leggen en van slapen kwam er niets .
Dus ja je *kan* met meerdere mensen in een bed, maar niet als het drukke persoontjes zijn. Plus dat ik een véél leukere moeder ben de dag erna, als ik gewoon geslapen heb, en niet heb hoeven wakker liggen