Ons zoontje van 8 krijgt plotse huilbuien.
Ons zoontje van 8 jaar heeft de laatste tijd veel plotse huilbuien zonder te weten waarom. Hij heeft wel de hoogste graad angstaanvallen maar de huilbuien die ik bedoel hebben niets met zijn angsten te maken. Als hij huilt over zijn angsten is dat over hetgeen hij vroeger meegemaakt heeft. Bij deze buien weet hij zelf niet waarom hij weent. Hij heeft wel veel nood aan affectie die hij wel dagelijks krijgt maar zo opeens kan hij plots huilen zonder er iets mis is. Overgevoelig of psychisch een beetje in de war??? De huisdokter spreekt van overgevoeligheid maar daar denken wij toch anders over. Ons kind is super gelukkig en heeft soms last van zijn angsten maar dat soort van gevoelswisseling geeft toch een ander beeld dan bij die plotse huilbuien waarvan hijzelf niet weet waarom. Ik begin te denken dat dit gewoon prikkels zijn (Hij heeft een vorm van autisme) enkel vreemd omdat hij deze in het verleden niet had. En onze volgende afspraak bij de kinderpsychiater is pas over een maand wegens drukke agenda van de psychiater.
Aanleiding?
Zie je niks wat er aan vooraf gaat? Dagboekje bijhouden? En slaapt hij genoeg? Is het sinds de vakantie?
prikkels
Kinderen met autisme zijn vaak heel erg gevoelig voor prikkels. Die stapelen zich dan op en dan kan een kind opeens ontploffen. Ik geloof ook dat het soms letterlijk pijn kan doen.
Mijn jongste moet soms ook plotseling huilen. Dan gaan we even met hem op zijn donkere kamertje (gordijnen dicht) op bed liggen en dan is het zo voorbij.
Je kan het bespreken met de psychiater, maar het is niet erg dat het nog even duurt. Heeft je kind medicatie? Dan zou ik wel even aan de bel trekken.
Maar verder: geen vragen stellen, troosten, even laten bijkomen op een fijn plekje.
Geen medicatie
@Mijntje: Ons zoontje nam vroeger medicatie tegen zijn angstaanvallen. Maar omdat er bepaalde stoffen in het medicijn zat waarvan hij allergisch aan is heeft hij geen medicatie meer. Zijn angstaanvallen zijn met medicatie niet te stillen. Voor zijn autisme neemt hij voorlopig niets in. Troosten doen we zeker en vast, ik zet hem altijd bij me in zetel, knuffel hem wat en als hij terug bekomen is terug laten slapen soms valt hij in mijn armen in slaap en laat ik hem even bij ons liggen als we tv aan het kijken zijn.. Het is vooral door de dag & avond.
@Sanne
@Sanne: Slapen doet hij voldoende, hij is een vaste slaper. Soms wel is midden in de nacht wakker als hij angstaanvallen heeft, hij komt dan meestal bij ons liggen en dan valt hij meteen terug in slaap.
De huilbuien dateren sinds eind afgelopen winter. Maar ik blijf denken dat die huilbuien een prikkel is maar om daar zeker van te zijn gaan we toch sowieso langs de kinderpsychiater. Niet dat deze huilbuien voor ons een last zijn maar voor ons zoontje is het natuurlijk niet leuk om te wenen zonder te weten waarom.
teveel
Ik denk dat het lastig is een echte oorzaak aan te wijzen. In de avond kan het zijn dat hij moe is en dat soms net 1 geluidje teveel is. Overdag moet hij misschien wat teveel op zijn tenen lopen? Je kan dit ook met school bespreken, hem meer ontspanning aan te bieden.
Naar om te zien, maar teveel prikkels binnen krijgen is ook naar.
@Mijntje
Op school hebben we sowieso een regeling dat hij vaak minder inspanningen moet doen wegens zijn angstaanvallen. Bij extreme aanvallen bellen ze me op en kom ik hem gewoon halen.
Eens we weten dat het degelijk over prikkels zal gaan i.v.m. de plotse huilbuien dan weten we wat te doen. Maar gewoon voor de zekerheid gaan we langs de k.psychiater. We weten wel de huilbuien te stillen door hem te knuffelen of vertroetelen dat is wat hij graag heeft en hem terug tot rust brengt. We hopen dat het maar een prikkel is en daarom dat we ook gewoon die vaststelling van de psychiater willen zodat we andere factoren kunnen uitsluiten. Want wie weet kan het (huilbuien) wel met zijn angstaanvallen te maken hebben. Dat het met zijn autisme of zijn aanvallen te maken heeft das een groot verschil dus daarom gaan voor de zekerheid. Voor hem is het verwarrend om te huilen zonder te weten waarom. Normaal als het om zijn angstaanvallen gaat weten we meteen dat het met dat te maken heeft, die hebben meestal ook gevolgen (bedplassen, bibberen, hartkloppingen) maar de plotse huilbuien stillen steeds als ik of mijn vriendin hem troosten/knuffelen/vertroetelen. We willen de zekerheid ook gewoon weten zodat men geen foute of onnodige medicatie zal voorschrijven. De huisdokter stelde voor om een soort van kalmeermiddel voor te schrijven maar we hebben dit geweigerd omwille hij al gevoelig is aan medicatie en omdat het 9/10 met zijn angsten of autisme te maken heeft endus een psychiater daar een betere vaststelling op kan doen.
prikkelverwerking
Ik denk dat de angstaanvallen ook met die prikkelverwerking te maken heeft. Dat heeft het in ieder geval zeker bij mijn zoon (ook autisme).
Natuurlijk is dit goed om met de psychiater te bespreken, die kan evt andere medicatie voorstellen, of cognitieve therapie of ouderbegeleiding.
Gelukkig laat hij zich wel troosten en knuffelen, laat hem ook weten dat het niet erg is en dat het weer over gaat, hij hoeft het niet uit te kunnen leggen. Ik zou hem niet meer vragen waarom of wat er scheelt, maar gewoon zeggen kom maar, het gaat zo weer voorbij.
Als hij thuis komt van school kan je hem ook eerst even op bed (donkere kamer) of in een tentje oid laten bijkomen van de dag, of bij de tv, net wat voor hem werkt.
