Op zoek naar objectieve kijk
Hallo,
Ik zit met wat onzekerheden mbt mijn oudste kind. Voordat ik naar de huisarts ga, zou ik graag eens de meningen van andere ouders lezen.
Het zit zo; mijn dochter van 7 lijkt niet lekker in haar velletje ge zitten.
Ik kan de vinger er niet op leggen wat het is.
Het lijkt soms alsof ze geen aansluiting vind op school. Ze verteld ook af en toe dingen dat ik denk hm dat vind ik pest gedrag. Maar als ik haar vraag hoe ze het heeft op school dan zegt ze altijd 'leuk'. Ze speelt af en toe ook wel met een kindje thuis, maar niet zoveel als anderen en soms zegt ze ook dat ze er geen zin in heeft.
Een voorbeeld van wat ik pest gedrag vind, is dat iemand een rijmwoord had bedacht op haar naam en dat de gehele klas dat overnam. Toen de juf even de klas uit was, riep iedereen dus dat rijmwoord. Een niet zo leuk woord.
Haar lijkt het niet heel veel te doen. Ja ze vi vind het niet leuk, maar echt veel emotie zie ik er niet bij zeg maar.
Ik zal verder gaan met haar karakter omschrijven; het is een lief meisje. Behulpzaam, knuffelig. Ze heeft van die buien, al van kleins af aan dat ze nogal uhm ik noem dat tiepelzinnig is. Dan is niks goed en huilt ze overal om. Ze lijkt dan overprikkeld. Dit is meestal na school.
Maar af en toe ook in het weekend.
Voorbeeld: oma paste op en die had afgesproken dat ze buiten chipjes met haar ging eten. Oma paste dat aan want dochter was film aan het kijken dus ze kreeg de chipjes bij de film. Dat was een reden om te ontploffen. Normaal zou ze zich daaraan niet storen. Tijdens die buien is er dus niks goed. Ze lijkt dan erg moe en in haar koppie 'vol'.
Een voorbeeld van wat mij verder opvalt: ze kan zich prima zelf aankleden, maar ze vertikt dit gewoon. Ze blijft drammen en zeuren en huilen totdat ze geholpen wordt. Hier heb ik nu maar een beloning systeem voor bedacht met stickers. En dat lijkt redelijk te gaan. Dat is met meer dingen zo, ze is slecht te motiveren en heeft geen drive om zelf dingen te willen kunnen.
Ze is motorisch vanaf kleins af aan onhandig. Lopen deed ze later, klimmen in een klimrek kan ze sinds een half jaar, fietsen zonder zijwielen begint nu te komen etc
Ze heeft zusje. Die stapelgek op haar is. Dit zusje wil haar vaak knuffelen, ook als ze verdrietig is.
Met ons knuffelt ze als het aan haar ligt de hele dag, maar haar zusje zal ze zelden knuffelen. Ze zegt vaak 'ik wil alleen spelen, ik wil alleen zijn'.
Tegenwoordig spelen ze wel heel veel samen, maar ik merk dat de oudste vaak toch alleentijd op zoekt. Ze vraagt ook dingen zoals ' ik wil graag een keer zwemmen, alleen zonder zusje'.
We doen zeker dingen zonder zusje. Maar schijnbaar is het voor haar niet voldoende.
Ik zal nu afronden want het wordt anders wel erg lang.
Vragen beantwoord ik graag.
Misschien zie ik dingen die er niet zijn, maar ik wil niet iets over het hoofd zien, als zin eigenlijk niet lekker in haar vel zit.
Alvast bedankt.
Kan ze met iemand praten buiten jullie om hierover dus oma ofzo?
Hoe zegt de juf dat het gaat?
Ik zou inderdaad eerst vragen wat de leerkracht ziet in de klas. Wat vindt oma? Andere mensen die dichtbij staan? Waar denk je zelf aan bij wat je allemaal opnoemt?
Wij hebben mijn zoon, met soortgelijke trekjes, wel laten testen. Maar dat was omdat hij zelf ook uitsprak dat hij heel ongelukkig was.
juf zegt steeds dat ze niet ziet dat ze niet blij is in de klas.
Volgende week heb ik weer een gesprek dus dan ga ik het nogmaals aankaarten.
Ik heb zelf aan asperger gedacht.
Maar als ik erover lees dan is dat het niet helemaal.
Wat kwam er uit bij jullie zoon?
Ze lijkt gewoon niet bepaalde signalen op te pikken en ze lijkt zoveel moeite te hebben met de wereld an sich.
Ik zeg vaak dat er een donderwolk boven haar hoofdje hangt tegen mijn man.
Due-scimmie schreef op 10-03-2022 om 07:21:
Kan ze met iemand praten buiten jullie om hierover dus oma ofzo?
Hoe zegt de juf dat het gaat?
Oma is ze stapel gek mee. Ik zal mijn moeder eens vragen of die wil proberen.
Vooralsnog laat ze ook daar weinig los.
Ze is altijd intens verdrietig als oma weg gaat. Dan is ze een dag van slag zeg maar.
@TO asperger bestaat niet meer. Alles valt tegenwoordig onder autisme op dat gebied en daarbinnen is het een heel groot spectrum.
Ik heb autisme en herken wel dingen, al weet ik niet meer precies hoe ik als kind was. Hoewel ik het graag jaren eerder had geweten (ik was 30+) is het denk ik wel nuttig om te weten, waarom je wilr testen. Een diagnose voorkomt niet dat ze gepest wordt bijvoorbeeld. Ik las zelfs laatst een stuk van een jongen die er juist zijn diagnose de schuld van gaf, omdat hij het gevoel had vooral gezien te worden als 'de autist'. Uiteraard is dat maar één verhaal en zal veel afhangen hoe ook jullie er mee omgaan als ze inderdaad een diagnose heeft. Maar dat zal dus nooit een wondermiddel zijn tegen bepaalde problemen.
Het kan wel helpen om haar en jullie te leren om bijvoorbeeld beter om te gaan met haar over prikkeling en te zien wat zij nodig heeft. Want wat werkt voor een neurotypisch persoon, werkt lang niet altijd voor iemand die dat niet is.
Dat school het niet merkt hoeft overigens geen reden te zijn dat er niks is. Zeker meisjes met autisme zijn zeer goed in maskeren. Of te wel "doen alsof ze zijn als de anderen". Dat kost echter heel veel energie en dat kan er dus thuis weer uit komen.
Maar zoals ik al schreef is een belangrijke vraag om jezelf te stellen, waarom wil je testen en wat verwacht je er van? Wat zoek je in het antwoord?
wat ik in het antwoord zoek is dat ik dan handvaten wil in wat zij nodig heeft. Heel veel zie ik aan haar en ik probeer daar zeker gehoor aan te geven.
Ik vind school wel een dingetje.
Soms denk ik weleens dat ze het qua leerstof dodelijk saai vind maar dat ze overdraagt wordt op sociaal vlak. Maar ja, ik weet ook niet wat normaal is voor de leeftijd op sociaal gebied
Kipspies schreef op 10-03-2022 om 08:01:
juf zegt steeds dat ze niet ziet dat ze niet blij is in de klas.
Volgende week heb ik weer een gesprek dus dan ga ik het nogmaals aankaarten.
Ik heb zelf aan asperger gedacht.
Maar als ik erover lees dan is dat het niet helemaal.
Wat kwam er uit bij jullie zoon?
Ze lijkt gewoon niet bepaalde signalen op te pikken en ze lijkt zoveel moeite te hebben met de wereld an sich.
Ik zeg vaak dat er een donderwolk boven haar hoofdje hangt tegen mijn man.
Bij mijn zoon werd in eerste instantie gedacht aan ADD met depressieve stemmingsstoornis. Toen hij op het VO weer vastliep is er nogmaals onderzoek gedaan en daar kwam een stoornis op het autistisch spectrum uit; wat vroeger Asperger werd genoemd. De diagnose heeft hem niet anders gemaakt, maar hem en zijn omgeving wel geholpen om beter om te gaan met de dingen waar hij moeite mee had. Mijn zoon is nooit gepest; misschien omdat hij heel goed is in sport en vooral in voetbal; dat helpt nogal voor de status op de basisschool.
Kipspies schreef op 10-03-2022 om 08:33:
wat ik in het antwoord zoek is dat ik dan handvaten wil in wat zij nodig heeft. Heel veel zie ik aan haar en ik probeer daar zeker gehoor aan te geven.
Ik vind school wel een dingetje.
Soms denk ik weleens dat ze het qua leerstof dodelijk saai vind maar dat ze overdraagt wordt op sociaal vlak. Maar ja, ik weet ook niet wat normaal is voor de leeftijd op sociaal gebied
In dat geval zou ik er zeker naar kijken. Nu ben ik misschien bevooroordeeld, maar het had mij echt gescheeld als we het eerder hadden geweten.
Ik heb een dochter met autisme. Op school hebben ze nooit wat aan haar gemerkt en toen ze de diagnose kreeg geloofden ze het eigenlijk ook nog niet, want ze “gedroeg zich niet autistisch”. Pas toen haar psycholoog meekwam naar een oudergesprek en nogmaals uitlegde dat autisme zich bij meisjes vaak heel anders uit dan bij jongens ging er een lampje branden. Dat school niets ziet verbaast me dan ook niet.
Overigens kreeg ze de diagnose toen ze 11 was, terwijl we al vanaf 11 maanden in het medisch circuit met haar zaten en het voor ons sinds haar 3e al duidelijk was dat ze net als haar broer, waarschijnlijk ook ASS had. Maar ook bij allerlei -gogen bestaat nog steeds de foute aanname dat autisme bij jongens en meisjes vergelijkbaar is en wij werden niet geloofd. “Genzinsdynamiek” zou de grote boosdoener zijn en er werd bijvoorbeeld gezegd dat het gedrag zou komen omdat ze hoogbegaafd zou zijn(maar nog te jong om goed te testen), maar bij de IQ-test tijden het diagnosetraject bleek ze iets onder gemiddeld te zitten…
Ik herken een aantal zaken wel van mijn dochter in de jouwe, al wil dat beslist niet zeggen dat ze ASS heeft. Ik zou tijdig aan de bel trekken. Zonder diagnose zijn hulp en handvatten niet of nauwelijks te krijgen.
Lollypopje schreef op 10-03-2022 om 09:24:
[..]
In dat geval zou ik er zeker naar kijken. Nu ben ik misschien bevooroordeeld, maar het had mij echt gescheeld als we het eerder hadden geweten.
Mijn dochter lijkt erg op mij. Ik heb nooit een label gehad. 'Vroeger' was dat ook anders denk ik. Maar ik heb hedendaags nog moeite met sociale dingen. Snalltalk enzo daar hou ik niet van. Weet vaak geen reactie te geven. Kan slecht tegen als dingen anders gaan dan ik gepland heb.
LaFleurNoire schreef op 10-03-2022 om 09:51:
Ik heb een dochter met autisme. Op school hebben ze nooit wat aan haar gemerkt en toen ze de diagnose kreeg geloofden ze het eigenlijk ook nog niet, want ze “gedroeg zich niet autistisch”. Pas toen haar psycholoog meekwam naar een oudergesprek en nogmaals uitlegde dat autisme zich bij meisjes vaak heel anders uit dan bij jongens ging er een lampje branden. Dat school niets ziet verbaast me dan ook niet.
Overigens kreeg ze de diagnose toen ze 11 was, terwijl we al vanaf 11 maanden in het medisch circuit met haar zaten en het voor ons sinds haar 3e al duidelijk was dat ze net als haar broer, waarschijnlijk ook ASS had. Maar ook bij allerlei -gogen bestaat nog steeds de foute aanname dat autisme bij jongens en meisjes vergelijkbaar is en wij werden niet geloofd. “Genzinsdynamiek” zou de grote boosdoener zijn en er werd bijvoorbeeld gezegd dat het gedrag zou komen omdat ze hoogbegaafd zou zijn(maar nog te jong om goed te testen), maar bij de IQ-test tijden het diagnosetraject bleek ze iets onder gemiddeld te zitten…
Ik herken een aantal zaken wel van mijn dochter in de jouwe, al wil dat beslist niet zeggen dat ze ASS heeft. Ik zou tijdig aan de bel trekken. Zonder diagnose zijn hulp en handvatten niet of nauwelijks te krijgen.
Dit gevoel van mij komt ook inderdaad niet van afgelopen week. Ik heb vaker het gevoel gehad dat er iets niet helemaal klopt. Als baby, als peuter en nu weer.
Mensen om mij heen zeiden dan ja dat is de leeftijd. Ik heb geen idee, misschien wel. Maar sommige dingen heb ik vraagtekens bij.
Ze zit over duidelijk niet altijd goed in haar vel. En dat vind ik vervelend voor haar.
Kipspies schreef op 10-03-2022 om 09:57:
[..]
Mijn dochter lijkt erg op mij. Ik heb nooit een label gehad. 'Vroeger' was dat ook anders denk ik. Maar ik heb hedendaags nog moeite met sociale dingen. Snalltalk enzo daar hou ik niet van. Weet vaak geen reactie te geven. Kan slecht tegen als dingen anders gaan dan ik gepland heb.
Ik zelf heb drie instortingen gehad in mijn leven, toen de vierde dreigde ben ik het uit gaan zoeken. De combi van druk op mijzelf leggen, want ik moet hetzelfde kunnen als anderen en de verwachtingen die anderen ook hadden zat me daarbij ernstig in de weg. Maar ook mijn stressgevoeligheid (is vaak groter bij autisme) en het proberen te combineren van een fulltime baan en sociaal leven, maar daardoor oplaadtijd te kort komen. Daarnaast onder drukte ik mijn tiks, want genant, terwijl stimmen (want dat was het) gewoon een manier was om prikkels te ontladen.
Ik had mijzelf al veel aangeleerd, maar steeds zelf het wel uitvinden is zwaar. Mijn diagnose heeft mij zoveel meer geleerd en zie ik echt als een bevrijding.
Dat wil uiteraard niet zeggen dat dit voor je dochter moet gelden, maar om aan te geven waarom ik graag eerder mijn diagnose had gehad.
Ik herken dingen van hoe ik zelf als kind was. Ik heb een vorm van ASS, gediagnosticeerd als kleuter. Wel met het verschil dat school mij maar een apart geval vond en mijn ouders er eigenlijk niet achter stonden. Mijn ouders hebben de diagnose pas aan mij medegedeeld toen ik al halverwege de twintig was dus ik ben niet opgegroeid als 'de autist', ik werd niet als zodanig gezien en ook niet anders behandeld.
Ik was ook heel erg onzelfstandig en aartslui, ik liet me ook wassen en aan- en uitkleden. Mijn ouders vonden dat grappig en deden dat waardoor ze die houding in stand hielden. Ik vond nieuwe dingen ook altijd spannend. Dat moest wel gestimuleerd worden. Motorisch was ik niet heel snel, maar met zeven kon ik wel al lang en breed zonder zijwieltjes fietsen en ik was ook best snel met mijn zwemdiploma's. Wel had ik ook ontploffingen. Soms om hele kleine dingen. Achteraf was dat opgestapelde frustratie die ik niet kon duiden. Dat gebeurde altijd thuis, nooit elders. Mijn ouders en zus lachten me dan uit, waardoor ik nog bozer werd. Ik kon ook heel lang in boosheid blijven hangen. Ik was totaal niet knuffelig als kind, hoewel ik nu wel graag met mijn man en dochter knuffel.
Ik was een beetje een einzelgänger, speelde veel alleen, kon goed alleen zijn, praatte heel de dag in mezelf, had veel behoefte aan duidelijkheid over wat er ging gebeuren.
Sociale normen snapte ik niet echt, maar ik heb wel veel aangeleerd.
Uiteindelijk functioneer ik heel behoorlijk in het leven en de maatschappij, al zeg ik het zelf.
MamaE schreef op 10-03-2022 om 10:09:
Ik herken dingen van hoe ik zelf als kind was. Ik heb een vorm van ASS, gediagnosticeerd als kleuter. Wel met het verschil dat school mij maar een apart geval vond en mijn ouders er eigenlijk niet achter stonden. Mijn ouders hebben de diagnose pas aan mij medegedeeld toen ik al halverwege de twintig was dus ik ben niet opgegroeid als 'de autist', ik werd niet als zodanig gezien en ook niet anders behandeld.
Ik was ook heel erg onzelfstandig en aartslui, ik liet me ook wassen en aan- en uitkleden. Mijn ouders vonden dat grappig en deden dat waardoor ze die houding in stand hielden. Ik vond nieuwe dingen ook altijd spannend. Dat moest wel gestimuleerd worden. Motorisch was ik niet heel snel, maar met zeven kon ik wel al lang en breed zonder zijwieltjes fietsen en ik was ook best snel met mijn zwemdiploma's. Wel had ik ook ontploffingen. Soms om hele kleine dingen. Achteraf was dat opgestapelde frustratie die ik niet kon duiden. Dat gebeurde altijd thuis, nooit elders. Mijn ouders en zus lachten me dan uit, waardoor ik nog bozer werd. Ik kon ook heel lang in boosheid blijven hangen. Ik was totaal niet knuffelig als kind, hoewel ik nu wel graag met mijn man en dochter knuffel.
Ik was een beetje een einzelgänger, speelde veel alleen, kon goed alleen zijn, praatte heel de dag in mezelf, had veel behoefte aan duidelijkheid over wat er ging gebeuren.
Sociale normen snapte ik niet echt, maar ik heb wel veel aangeleerd.
Uiteindelijk functioneer ik heel behoorlijk in het leven en de maatschappij, al zeg ik het zelf.
Fijn dat je dit deelt. Ik herken dingen die je schrijft in mijn dochter. Ze is inderdaad aarts lui bijvoorbeeld. Ik heb ook wekelijks de discussie over billen vegen met haar. Ze heeft liever dat ik dit doe namelijk.
Bedenk mij ineens dat ze het misschien wel zo goed met oma kan vinden omdat oma dat ook in stand houdt. Geen idee hoor. het is fijn om zo even te praten erover hier op het forum.
Dochter haar frustratie komt ook alleen thuis naar boven. Ze heeft dit niet alle dagen maar vaak na school. Alles is dan een issue. De kleur van haar bord, hoe haar sokken zitten etc. En over van alles huilt ze dan.
Sokken is trouwens überhaupt een dingetje. Elke dag moppert ze over de naadjes die niet goed zitten.
Ik werk een deel vd week. Zij gaat dan naar de bso. Ik merk dat dit zwaar voor haar is.we hebben een planbord wat wel goed werkt.
ik lees de term aartslui en misschien is ze ook wel lui, maar mensen met autisme hebben vaak heel veel moeite met dingen die moeten of zichzelf er toe krijgen iets te doen. Niet uit weerstand en afzetten, maar door een internmechanisme. Zo snappen veel mensen niet waarom mijn huishouden niet lukt, dat doe je toch gewoon, en toch krijg ik het niet op gang.
Ik vergelijk het vaak met een auto. Een neurotypisch persoon stapt in een auto, zo'n moderne automaat waarbij je alleen een knopje in moet drukken en het gaspedaal in moet trappen. Die rijdt zo weg.
Ik ben een ouderwetse krakkemikkige schakelbak. Eerst moet de sleutel in het slot. Dan de sleutel om de auto te starten, dan wil ik wegrijden, blijkt die nog op de handrem te staan. Dan moet ik nog schakelen. En dan pas kom ik in een heel sloom tempo opgang. Ik moet dus onbewust veel meer stappen zetten om op hetzelfde punt te komen en dat kost dus ook een hoop extra energie.
En hoe vermoeider of overprikkelberder ik ben, hoe harder dat mechanisme aanwezig is. Zelfs bij dingen als naar bed gaan. Ik kan gerust een uur op de bank zitten met het idee dat ik naar bed moet, maar mijzelf gewoon er niet vanaf krijgen. Dat is niet eens onwil, maar ik krijg mijzelf gewoon niet opgestart.
Dat was één van de mechanismes waar ik het meest mee worstelde, want ik wist dat het geen onwil was, maar waarom lukte het me dan niet? Anderen kunnen het toch ook? Tot ik mijn diagnose kreeg en mijn psycholoog vertelde dat dit typisch autisme was. De opluchting te weten dat dit voor mij dus eigenlijk heel normaal is. Dat bevestiging dat het echt geen luiheid of onwil is.
Ik kan mij dus voorstellen dat als een ander dan hetgene dat moet voor je doet, dat dat dan iets is waar je makkelijk op terug valt als je dat gewend bent. Want dat scheelt heel veel energie.
