opstandige dochter
Hallo,
Ik ben nieuw op dit forum en wat ik precies wil weet ik nog niet alleen mijn verhaal even kwijt. En misschien hopen dat mensen dit herkennen en misschien er over kunnen praten. Ik heb een dochter van 4,5 jaar en een dochter van 7 maanden. Mijn oudste dochter is eigenlijk degene waar ik mijn verhaal over kwijt moet. Ze is zo dwars extreem dwars. Ik wist dat er zeker jaloezie de hoek om zou komen kijken als er een tweede kindje bij kwam maar dit had ik nooit gedacht. Ze bijt,knijpt regelmatig de baby zegt als uitleg waarom ze dit doet dat ze dat leuk vind.straf geven vind ze niet erg en geloof me heb echt alles geprobeerd,strafstoel,kamer, hoek,etc etc. Zelfs iets afnemen waar ze veel om geeft het helpt niet. Ze geeft het zelfs vrijwillig af en zeurt er ook niet meer om. Snachts is helemaal erg dan wordt ze wakker en gaat zo hard op haar deur kloppen roepen etc. En waarom iets onbenulligs wat ze ook de volgende ochted kan zeggen. Maar dan nog hetgene waar ik echt mee zit. Aandacht. Ik denk dat zei in het hele huis nog de meeste aandacht krijgt. Ik mag blij zijn dat de jongste een hele rustige lieve baby is wat lief kan spelen in de box.maar ohwe als de jongste aandacht krijgt. Ze slaat al haar spullen kapot op haar kamer. Ze heeft al 3 bedjes kapot gemaakt de laminaatvloer een gat in de deur geslagen. Het lijkt wel een hulk op dat moment. Na haat boze bui heeft ze ook spijt van alles. Maar het ergste is ik en mijn man kunnen nergens heen. Oppas durf ik niet te vragen en als ik hem vraag kan ik naar huis komen gedurende mijn avondje uit. We kunnen alleen apart uitgaan. Huwelijk lijkt op de klippen te lopen door dit. Want ze zegt ook ik wil dat jij en papa uit elkaar gaan heb ik ook 2 huizen net als... Als ik naar het toilet moet en papa is niet thuis moet ik de jongste meenemen want anders gebeurd er weer iets. Ik doe zoveel met haar knutselen,spele.kleien buiten spelen etc etc. Aandacht krijgt ze genoeg en zodra ik haar laat spelen alleen of bij iemand is er ruzie. Ik vraag ook waarom ze zo boos was waarom ze slaat,bijt,trapt spullen kapot maakt maak ook rustige duidelijk dat ze niet alles moet kapot maken en slaan wat dat doet pijn. Tot de laatste tijd het lijkt wel alsof schelden nog de oplossing is als mama haar stem verheft luister ik pas. En ik was altijd zo rustig vanmezelf. We hebben zelfs al hulp in huis gehad maar dit werkte niet. Ze wilde altijd afspreken met ons als ouders en hadden mijn dochter 1x gezien. Ja bij nieuwe mensen is mijn dochter altijd een voorbeeldig princesje. Misschien klink ik heel gemeen dat ik alleen nog maar negatief ove rmijn dochter kan praten nee dit is niet zo. Ik ben juist degene die Altijd positief denkt misschien doet ze voor deze reden of voor deze reden. Maar wat ik gewoon wil is dit verhaal even kwijt. Ik ben gewoon zo op! Dankjilliewel voor het lezen en heel graag geen negatief commentaar.
vraag
Waarom wist je dat de jaloezie om de hoek kwam kijken toen tweede werd geboren?
Ach
Wat klink je wanhopig, ik heb met je te doen. Dus in elk geval een virtuele knuffel voor jou.
Mijn kinderen hebben eenzelfde leeftijdsverschil, al zijn ze nu wat ouder. Van te voren was ik ook bang dat er jaloezie zou ontstaan, ik kon me dat ook wel voorstellen. Het is echter niet echt gebeurd.
Waarom niet? Misschien gewoon geluk met het temperament van de oudste. Hoewel die echt wel pittig uit de hoek kan komen.
Ik ging er wel na de geboorte van de jongste van uit, dat híj niet zou weten welke aandacht hij miste, maar de oudste wel! Dus ben ik de oudste erg veel aandacht gaan geven. Ik heb er ook regelmatig met haar over gesproken en haar gevraagd, wat ze van haar broertje vond, of ze het moeilijk vond, wat ze nodig had om niet jaloers te worden. Ze mocht meehelpen met hem eten geven, luiers verschonen, speelgoed voor hem uitzoeken, de wagen duwen. En eigenlijk ging zij altijd vóór. (mits verantwoord natuurlijk).
Dus als broertje een beetje begon te huilen in zijn box terwijl ik met oudste aan het spelen was, dan zei ik zoiets als: "nou, we maken even deze ronde af hoor, dan ga ik zo wel even bij broertje kijken".
Dit was trouwens niet heel lang nodig volgens mij. Ze had vrij snel door dat ze zich weinig zorgen hoefde te maken.
paar dingen
Je baby is pas 7 maanden. Ik vind het heel erg om te horen dat niet samen met je man uitgaan kan betekenen dat je huwelijk op de klippen kan lopen. Meen je dat echt? Wij zijn soms een paar jaar eigenlijk niet samen uitgegaan vanwege de kinderen.
Ten tweede klinkt je oudste verloren, de weg kwijt. Teveel emoties waar ze nog niet mee om kan gaan. Straffen gaat het niet oplossen, ze heeft juist heel erg veel bevestiging nodig. Je vraagt haar vragen waar ze geen antwoord op heeft, dat moet je niet doen. En ook beseffen dat een 4-jarige geen flauw idee heeft wat een scheiding echt betekent, dus niet serieus nemen. Valt in dezelfde categorie als "ik haat jou, ik hou alleen van papa", wat ook weleens gebeurt. Dan antwoord ik gewoon dat ik wel van haar houd en maak me er verder niet druk over.
De tip van Bennikki is een goede die ik ook gebruikte. Als ik met een ouder kind bezig was (ik heb er 3), en de baby begon te huilen, dan zei ik heel duidelijk "baby moet even wachten, want ik ben nu met x bezig.". Verder heel veel betrekken bij wat je doet. Uitleggen, laten helpen (doekje aangeven bij luier verschonen, zeep bij badje, helpen wagen duwen) en als je de baby voedt, tegelijkertijd een verhaaltje voorlezen aan de oudste.
Verder de hemel inprijzen over hoe een goede grote zus ze is bij alles wat wel goed gaat. Bij negatief gedrag afleiden en niet teveel aandacht aan besteden.
Ik heb altijd de jongste eerst naar bed gebracht en daarna de oudere, met veel tijd om te praten. Ik ben altijd heel "hard" geweest naar de jongste en ging niet terug naar de jongste als ik met het bedritueel van de oudste bezig was, en dat is echt wel een flink half uur op z'n minst.
Het is lastig om zo'n negatieve spiraal te doorbreken, maar jij bent de enige die dat kan. Zij is pas 4. Ik weet dat dat heel groot lijkt in vergelijking met een baby, maar het is echt nog heel erg klein! Ze heeft je nodig!
en ook
Ik heb niet alleen heel veel aandacht aan oudste gegeven (want bij hem was ik ook erg alert op jaloerse gevoelens) maar vooral ook heel veel energie gestopt in hun relatie.
Jongste moest bijv altijd veel lachen als ze oudste zag, daar heb ik hem steeds op geattendeerd. (Leeftijdsverschil was hier kleiner)
Straffen deed ik sowieso nauwelijks maar daar zou ik als het hun relatie betreft echt onmiddelijk mee stoppen. Oudste kan dat koppelen aan jongste, er komen dan vervelende gevoelens boven als jongste maar gezien wordt en van een fijne relatie kun je dan weinig verwachten.
Oudste is nog piepklein. Geef haar gewoon heel veel zelfvertrouwen in dat contact,beloon elk positief stapje. Laat zien dat je haar waardeert, als je hulp en als grote zus.
Neem leiding. Vraag haar niet waarom ze iets doet, dat kan ze niet uitleggen. Zeg gewoon wat ze wél kan doen, ipv wat niet mag. Leg uit dat baby dit of dat niet fijn vindt maar dat weer wel! Ga gewoon even zo vaak mogelijk met jullie drietjes zitten, buig het om naar positieve ervaringen en zorg ervoor dat ze niet meer in de gelegenheid wordt gesteld negatieve dingen te doen.
En ik zou in de nacht even aandacht geven. Misschien kan ze niet bij jullie of wil je dat niet, misschien kan een van jullie even een poosje bij haar slapen, zodat haar slaappatroon weer kan bijtrekken. (En zodat jullue ook weer beter slapen)
