Praten over zelfmoord
Hallo,
Gister heb ik van de school van mijn dochter (9 jaar) bericht gekregen dat een van de ouders van de klas van mijn dochter een einde aan zijn leven heeft gemaakt.
Dit is diezelfde dag ook met de klas gedeeld en we zijn hier natuurlijk allemaal erg van geschrokken. Wel is hier in de klas een lange tijd over gesproken.
Maar nu merk ik dat het mijn dochter erg veel doet, ze is goede vrienden met de jongen wiens vader zelfmoord heeft gepleegd en wil hem dan ook graag helpen. Ook is ze ontzettend verdrietig en boos, en snapt ze niet goed waarom de vader dat gedaan heeft.
Dit zijn natuurlijk dezelfde gevoelens die een volwassene heeft en die heeft het al moeilijk in dit soort situaties. Als de gemiddelde volwassene al zoveel moeite heeft om zoiets te verwerken hoe sleep je daar dan een 9 jarig kind doorheen?
Ik merk dat er van haar kant heel veel vragen zijn over waarom en hoe. Waarom zou je dat ooit doen? Hield hij dan niet van "naam vriend"? Hoe doe je dat dan? Hoe moet ik hier op antwoorden dat een kind het begrijpt en dat ik haar geen trauma geef?
Hoe kan mijn dochter de jongen helpen? Ze heeft vandaag al een lieve knuffelhond aan hem gegeven, maar wil graag meer doen.
Ook wordt er gevraagd of ze naar de begrafenis wil komen. Gewoon om een leeftijdsgenoot voor de jongen te hebben en ook omdat mijn dochter de vader best goed kende. Zal ik dit doen? En moet ik dan mee?
Kortom een hoop vragen. Ik hoop dat er iemand is die tips heeft hoe hiermee om te gaan.
Ester
Heftig, afschuwelijk zeg. Voor het gezin van die vader en alle betrokkenen. Verschrikkelijk.
Wat lief dat jouw dochter haar vriend die knuffelhond gegeven heeft. Maar stap verder af van het idee dat jouw negenjarige haar vriend zou moeten ‘helpen’. Ze is te jong om die verantwoordelijkheid te kunnen nemen.
Waarschijnlijk helpt het die jongen het meest als zijn omgeving ‘gewoon doet‘ en ook als ze niet wegkijken van de narigheid en zijn verdriet. Als hij mag blijven vertellen over zijn vader als hij daar behoefte aan heeft maar ook het er niet over hoeft te hebben als hij daar geen zin in heeft.
Naar de uitvaart gaan zou ik zeker doen. En als ouder zou ik zeker meegaan voor mijn kind. Al was het maar dat ze wist dat ik er was en dat je het er later samen over kunt hebben.
Ook jouw dochter heeft blijkbaar een luisterend oor nodig. Niet gek bij zoiets heftigs dat ook zoveel vragen oproept.
Ik denk dat ik zou benadrukken dat vader van vriendje blijkbaar erg ziek was in zijn hoofd/gevoel en dat hij daarom niet kon verder leven. En dat ‘ziek’ niets te maken heeft met dat hij veel van zijn kind(eren?) hield maar dat het te erg was om door te leven. Zoiets.
Wat triest!
Ach, dat is inderdaad wel heel veel voor een kind van 9. Wat ik zou doen is op school vragen wat en hoe er besproken is in de klas en daarop voortborduren.
Vragen over het waarom zijn niet te beantwoorden, en dat kun je ook zo naar je dochter benoemen. Mensen die zo'n uitweg zoeken zijn letterlijk de weg kwijt. Gelukkig zijn er maar heel weinig mensen die zelf een einde maken aan hun leven. Benadruk dat. Ook dat er niets en niemand was die hem had kunnen helpen. Dat het niets te maken heeft met houden van, dat de vader zeker wel van zijn zoon hield, maar dat hij het leven te moeilijk vond. Misschien hoor je ooit nog wat de concrete aanleiding was. Schulden of een affaire of zo. Maar het kan ook 'gewoon' een psychose zijn. Hoe dan ook is het niet uit te leggen aan een 9-jarige, dus dat zou ik ook niet proberen. "Ik snap het ook niet, en ik zou het nooit doen" is volgens mij wat je dochter van jou wil en moet horen. Die geruststelling lijkt me belangrijk. Dat zou ik ook lekker vaak herhalen. Een trauma houdt ze er denk ik niet aan over, wel zal het een blijvende indruk op haar maken lijkt mij. Maar daar zit het leven vol mee, toch?
Ik zou samen met haar naar de uitvaart gaan. Zodat jij haar kan steunen als het nodig is. Ik zou haar zeker laten gaan. Het is een goede vriend zeg je, en vrienden, daarvoor ben je er, altijd, ook als je dat zelf moeilijk vindt. Als jij mee gaat kun je het er later samen ook nog over hebben. Misschien is het voor de jongen fijn als hij na de uitvaart met jullie mee naar huis kan. Hij is tenslotte ook nog pas 9, die moet ook lekker even kunnen uitrazen als hij dat nodig heeft, ook op zo'n dag. Ik zou dat zeker aanbieden aan de moeder.
Sterkte hoor, moeilijk altijd dit soort situaties...
Ja, mee
Helaas ook een aantal keer meegemaakt dat een ouder van een klasgenoot (basisschool) overleed, waarvan ook een keer door - vermoedelijk - zelfmoord.
Afhankeiljk van wat de familie wil, zijn de klasgenoten welkom op de uitvaart, de ouders gaan dan meestal ook mee.
Op onze basisschool was het zo dat de leerkrachten de kinderen hierin vrij lieten, het ging dus niet van school uit en de leerkrachten gingen ook niet als begeleiding van de kinderen mee.
ach
wat heftig
Je geeft haar in elk geval geen trauma; dat doe je pas als je zaken probeert te ontkennen, verbergen of verdoezelen voor een kind. Ze krijgt een mooie kans om iets te betekenen voor haar vriendje en dat geeft een gevoel van controle, dat moet je haar gunnen.
Geef haar veel ruimte om erover te praten maar stel ook een grens. Zeg op een bepaald moment dat het onderwerp nu even op slot gaat en leidt haar dan af met iets leuks. Dit kan handig zijn voor het slapen gaan of gewoon als je het idee hebt dat ze er te veel in blijft hangen. Zoek een boekje met haar over doodgaan en de begrafenis; dat kan ook veel duidelijkheid geven en angst verminderen.
Wat verdrietig
Hier helaas ook wel wat ervaring. Ik zou al haar vragen beantwoorden, en als je iets niet weet dat ook eerlijk zeggen. Vertellen dat hij ziek in z’n hoofd was en daarom niet meer kon/wilde leven. Maar wel heel veel van z’n zoon hield. En dat jij het ook niet goed snapt waarom zo iets gebeurt, maar dat het voor iedereen heel verdrietig is. En dat ze daar natuurlijk ook boos om mag zijn, dat haar vriendje vast ook wel boos zal zijn, misschien nu, misschien later. En dat dat allemaal mag.
En hoe je dat doet... wat verdrietig dat een kind daar over na moet denken, maar ik zou wel antwoord geven. Waarschijnlijk dat je gif kunt nemen, of zorgen dat je niet meer kan ademen, of zorgen dat je zo erg gewond bent dat je daar meteen aan dood gaat. En dan nog even in het midden laten op welke exacte manieren je dat kan doen.
En ik zou haar naar de begrafenis laten gaan, en natuurlijk mee gaan, zeker ook om haar te steunen. (Als zij niet zou gaan zou ik zelf wel gaan) Hier gingen ze op die leeftijd met alle kinderen uit de klas die dat wilden, en ik schat dat daarvan van ongeveer de helft de ouders mee geweest zijn. In de klas hadden ze iets moois voor het klasgenootje gemaakt, met kaarsjes enzo, en allemaal een bloem.
Deels eens
Maar niet alle mensen die zelfmoord plegen zijn “ziek” in het hoofd.
Ik zou gewoon zeggen dat iemand zo ongelukkig was dat dat zwaarder was dan de wil/mooie dingen in het leven. En waarom iemand erg ongelukkig was, dat weet je niet. En zeg nooit dat je het zelf niet zou doen
Roddels en oordelen
Oei die komt dichtbij.. mijn jongste zoon was 8 toen zijn vader (toen nog mijn man) een serieuze poging deed. Door een gelukkig toeval was de politie/ambulance net op tijd. Maar de commotie die dat allemaal in de buuurt veroorzaakte zorgde ervoor dat alle buren konden 'mee genieten'. Ik voel nog alle blikken.. hoor het gefluister op het schoolplein. Ook zoon werd er op aangekeken, kreeg nieuwsgierige vragen en opmerkingen, zelfs door zijn vriendjes (eentje die tegenover ons woont had alles gezien..). En dat terwijl het voor hem allemaal al moeilijk genoeg was. Hij wilde eigenlijk vooral alles zo snel mogelijk weer 'normaal'. Zo niet thuis, dan althans op school.
Daarom ook mijn advies aan je dochter.. fijn dat ze zo mee leeft. En ga vooral met haar naar de begrafenis. Maar laat de jongen in kwestie daarna vooral zo snel mogelijk weer zichzelf zijn.
