Ruzie met neefje (lang), wat vinden jullie?

Je broer heeft gelijk......

- Tuurlijk gelooft hij z'n eigen kind.

-Je had dat niet tegen je neefje moeten zeggen.

- Je zoon is ook niet weerbaar, hij had neefje een tik op z'n hasses moeten geven

serieus, als je vriendjes bent kan het best gebeuren dat er iets lelijks gezegd of gedaan wordt, maar een kind kan leren om excuses te maken. Een kind dat dit stelselmatig doet is geen vriend. Dit kan je je kind uitleggen..., maar hij moet wel leren om dit zelf aan te geven. Bij de volgende gelegenheid om te spelen je kind het zelf laten zeggen (met jou in z'n rug):" jij doet niet aardig tegen mij, dus ik wil even niet met jou spelen" Je broer komt dit vast wel ter ore, dus kan je het hoe en waarom uitleggen. Misschien dat hij zijn kind nog iets anders bij kan brengen dan weerbaarheid zoals bijv. niet liegen of excuses kunnen maken.

Moeder van 2 doetjes en zelf het slechte voorbeeld

Benano

In principe vind ik ook dat je kinderen dit soort zaken zelf uit moeten laten zoeken. In dit geval wordt de zaak nu helemaal buiten proportie geblazen doordat eerst jij en toen de broer zich met de zaak gingen bemoeien; en dat al dagen nadat het voorval plaats heeft gevonden. Niet dat je het verkeerd hebt gedaan maar misschien dat het zo iets te 'zwaar' is geworden.

Na afloop dit soort zaken afhandelen is vaak lastig omdat kinderen allemaal hun eigen waarheid hebben en vaak dus vooral erg vinden dat ze zelf gelijk hebben. Het beste was geweest als de aanwezige volwassene (opa in dit geval) even kort de partijen samen had genomen en de zaak even had uitgepraat op het moment zelf. Sowieso is het iets wat de jongens samen uit moeten praten, eventueel met een volwassene erbij om de zaak in goede banen te leiden.

Het vervelende is nu dat de zaak veel groter is geworden dan de oorspronkelijke ruzie tussen de jongens. Dat had namelijk zo opgelost kunnen worden na opheldering van het misverstand en excuses.

Het is fijn als kinderen zelf leren om hun onderlinge akkefietjes op te lossen. Als volwassene kan je daarbij wel aanwezig zijn als ze het zelf nog niet kunnen maar het is hun conflict en ze moeten er dus samen een oplossing voor vinden.

Opblazen

Als de jongens elkaar binnenkort weer tegenkomen dan spelen ze binnen 5 minuten gewoon weer met elkaar. Ze zijn nog zo jong dat ze van alles roepen en de gevolgen nog helemaal niet overzien. "Dom en lelijk" roepen en 10 minuten later ;"Sorry, gaan we met de racebaan spelen?". Meestal lossen ze zelf snel hun conflicten op, jongens zijn er nog makkelijker in dan meisjes lijkt het vaak. Jongens kunnen flink elkaar in de haren vliegen en elkaar een oplawaai verkopen en even later weer samen voetballen. Het hoort allemaal bij het groter worden. Ik heb voor mijn zoon wel eens een oudere "leenbroer" gewenst zodat hij ook wat weerbaarder zou zijn. Je broer heeft gelijk wat mij betreft.
Het was een onbelangrijk akkefietje wat nu door de gesprekken erover te groot wordt gemaakt.

Bovenstaande schrijfsters

Ik ben het volledig met jullie eens dat het beste is dat kinderen dit zelf oplossen, maar benano geeft aan dat haar kind dit niet kan.......daar moet het bij geholpen worden.
Er zijn kinderen die geen rem op mond en handen hebben ,niet gecorrigeerd worden en dat gedrag dus volstrekt normaal vinden. Daar vallen die van mij en benano niet onder. Wij moeten onze kinderen inderdaad leren om om te kunnen gaan met dergelijke uitspattingen, helaas een beetje een omgekeerde wereld.

doetje

Mijn kind ook niet

Ik snap wat je bedoelt doetje, mijn kind is/was eigenlijk ook veel te vriendelijk en timide om voor zichzelf op te komen. Maar ik herinner me een aantal voorvallen uit mijn jeugd waarbij een moeder verhaal kwam halen op het schoolplein of bij de stoep bij school en andere kinderen aansprak op hun gedrag. Dat pakte heel negatief uit voor het 'slachtoffer'. Nu pakte die moeder dat wellicht ook helemaal niet tactisch aan maar het was daarna meer van 'jouw moeder is gek' dat soort termen.
Ik steunde zoon meestal door met hem te praten, dat wat er gebeurd was, dat dat niet leuk was en hoe hij daar de volgende keer mee om kon gaan. Bijv. naar opa of moeder of vader van dat neefje gaan als dingen uit de hand lopen, of inderdaad zeggen tegen neefje 'dat is helemaal niet leuk dat jij dat zegt' o.i.d. Zal heus ook niet makkelijk zijn om te zeggen, maar hij moet het toch op een gegeven moment gaan leren dit te doen, mama kan dit niet echt goed oplossen, zeker niet als ze ouder worden.

Zelf

Mijn dochter heeft ook nog weleens last van 'slecht' gedrag van nichtjes of neefjes. Zeker toen ze kleiner was kon ze daar weinig mee. Gelukkig werd er in mijn familie goed op de kinderen gelet en ik hoorde van dochter ook de inspanningen die door de volwassenen gedaan werden om zaken in goede banen te leiden. Als kinderen daar de vaardigheden en het zelfvertrouwen voor hebben kun je het aan ze over laten om conflicten zelf op te lossen. In alle gevallen houdt je daar een oogje op als volwassene en als je ziet dat het ze niet lukt kun je kinderen er bij helpen. Niet alle kinderen kunnen spontaan hun conflicten oplossen. Dat kunnen volwassenen niet eens. Verder heb ik benadrukt dat mensen veel kanten hebben, ze kunnen heel aardig zijn en innemend maar ook slecht gedrag laten zien. Doe het zelf niet, zorg dat je een aangenaam mens bent voor jezelf en voor anderen. En distantieer je zonodig al is het tijdelijk. Neem zaken niet te letterlijk, laat gaan. En wees even je eigen vriendje tot het weer goed gaat. Je kunt steeds opnieuw beginnen, dat soort tekst. Mijn kinderen zijn nogal eens gepest en dan zijn adviezen om je te verweren en terug te pakken die vallen niet in goede aarde. Nu ze ouder zijn en er de vaardigheden wel voor hebben gaat het bijna vanzelf.

Niet praten, luisteren!

Het verhaal van je zoon ken je, wat is het antwoord van neefje? Niet tegen zijn vader, maar tegen jou.
Nou ja, het is een beetje achteraf gepraat want je hebt hem er al op aangesproken (en volgens mij mag dat best ) maar je had hem ook eerts kunnen vragen wat er volgens hem gebeurd is, en hoe hij dat denkt te gaan oplossen. Liefst met je zoon erbij natuurlijk en zonder boos te doen, gewoon "joh, er is iets gebeurd en dat vindt zoon niet leuk, vertel eens..."
Dan heb je niet meteen een oordeel, en al pratende kun je nogal eens tot verassende conclusies komen.
Het lukt niet bij alle kinderen hoor die van mij hebben er grote moeite mee om een conflict uit te praten, maar ik probeer het toch altijd. Breng eens onder woorden wat er volgens jou gebeurd is... inderdaad, zoals hierboven genoemd, voor veel volwassenen al moeilijk en voor kinderen zeker een leerpunt.
groetjes, Tess

Mmmm..

Wel vreemd, mensen denken als je zegt dat je een kind "aanspreekt" , dat dat betekent dat je een kind op zijn kop geeft. Dat heb ik niet wilen doen, ik heb geprobeerd uit te leggen dat neef dingen zegt, die er hard inhakken bij zoon, en gevraagd of hij dat door had toen hij het zei. Dat had hij niet echt, hij meende het niet, het " moest er uit" . Toen heb ik gezegd dat ik heel goed snapte dat hij soms boos en gefrustreerd is over zoon, maar dat het beter is dat hij dát dan gewoon laat blijken. Maar dat dat natuurlijk moeilijk is en dat we dat samen moeten uitzoeken. En dat was het dan. Zoon was een week uit logeren en er dus niet bij helaas.
Probleem is, dat ik er als volwassene niet bij ben omdat zoon en neef altijd alleen bij opa spelen, en die wil geen partij kiezen dus grijpt niet in. Ander probleem is, dat dit soort wraakacties vaker voorkomen, maar neef wacht het moment af tot er geen volwassenen bij zijn en dan komt het voor zoon volkomen onverwacht. Hij heeft dan al eens geprobeerd naar opa te gaan maar neef houdt hem dan fysiek tegen en dat vindt zoon weer heel naar.
Ik heb er heel veel moeite mee te lezen dat broer gelijk heeft merk ik. Zoon en neef zijn gewoon niet tegen elkaar opgewassen op dit moment en hoewel we bezig zijn zoon sterker te maken in de omgang met pittige kinderen als neef gaat dat nog wel even duren denk ik.
Ik snap best dat tijdens een ruzie soms vervelende dingen tegen elkaar worden gezegd en dat kinderen dat zelf op moeten lossen, maar het verwarrende is dat hier geen sprake lijkt van ruzie. Het komt voor zoon echt uit het niets. Ik heb neef wel eens 3 kwartier na een aanvaring met een buurjongetje een enorme schop zien geven.
Ik ga de reacties hierboven nogmaals lezen, ik weet nu even niet meer wat wijsheid is.

Aanspreken

Misschien is het wel handiger om de volwassenen aan te spreken om op te letten wat er zich tussen kinderen afspeelt. Als neefje voorkomt dat je zoon naar opa gaat, lijkt me dat een opmerking die je op zijn minst door kunt geven aan opa en broer.

Maar even niet dan?

Tja, het moet voor je zoon natuurlijk wel leuk zijn om bij opa met neef te spelen, plus dat hij er zich veilig moet voelen. Ik vind dan wel dat opa in dit geval er wel op moet letten en zo nodig zich er ook mee moet bemoeien. Anders zou ik het samen spelen dan nog maar even uitstellen tot je zoon zich wat beter kan verweren, of tot neef zich wat beter gaat gedragen.
Weet je broer hoe zijn zoon zich gedraagt, ziet hij dat zelf ook wel eens gebeuren (het wraak nemen, al is het pas na 3 kwartier?)
Het aanspreken van een volwassenen naar een kind, is, ookal geef je hem/haar niet op zijn kop over het algemeen nogal intimiderend voor een kind m.i. Mijn zoon zou dat, al zou je het nog zo vriendelijk proberen, erg moeilijk vinden. Zeker als het gaat over iets wat hij gedaan heeft en hij zou zich zeker niet meer durven verdedigen en denk ik zelfs dichtslaan.

Hear say

Het gaat nu heel ingewikkeld over: 'hij zei dat hij zei.' Dat is te ingewikkeld, daar kom je toch niet uit.
Als je neefje een pittige jongen is, dan kun jij daar verder toch niet zoveel mee. Hij klinkt als een onzeker jongetje met niet zulke goede sociale vaardigheden. Hij zal het wel heel bedreigend vinden, als dingen niet gaan zoals hij dat wil. En daarom gaat hij om zich heen 'slaan' (meestal met woorden geloof ik). Onze zoon heeft dat tenminste een hele tijd zo gedaan. Alleen niet naar kinderen maar naar volwassenen. Het had in het geval van onze zoon in ieder geval helemaal geen zin, om hem erop aan te spreken. Want in zijn beleving deed hij het uit zelfverdediging.
Ik zou de opa erop aanspreken dat hij moet zorgen dat je zoontje zich veilig kan voelen. Hij is de volwassene.
Ik zou je zoontje leren om vervelende opmerkingen van mensen, als water van zijn rug te laten glijden, net als een eend dat doet. Want als je je vervelende opmerkingen aantrekt, dan krijg je een lastig leven. Het ging niet om je zoon, het was geen ruzie. Het ging om een naar gevoel dat neefje had en dat hij op iemand anders ging afreageren. Dus je zoon hoeft zich niet aangesproken te voelen. Toen mijn kinderen negen waren begrepen ze dat al aardig goed. Het helpt soms ook om te zeggen/denken: 'Ik weet toch wel, dat wat jij zegt niet waar is.'

En ik zou je zoon alleen maar met je neefje laten spelen als híj dat écht zelf wil. Dus niet vanuit loyaliteit richting opa.

Mmmm

Ik vind het gedrag van je neefje wel erg apart. En de reactie van je broer eigenlijk ook. Als jij je neefje rustig aangesproken hebt op zijn gedrag vind ik niet dat je je boekje te buiten gegaan bent. Het de kinderen zelf laten uitzoeken is in dit geval niet haalbaar, dus dan zul jij het moeten doen.

Dat had je natuurlijk via je broer kunnen doen. Maar gezien zijn reactie verwacht ik daar eerlijk gezegd niet al te veel van.

Al met al zou ik zowel aan broer als opa aangeven dat je dit gedrag tov je kind niet prettig vindt en dat als het niet verandert je het samenspelen even niet meer wil. Maar dan natuurlijk op een lieve, rustige en aardige toon.

Ik had het eigenlijk heel normaal gevonden als je broer zijn verontschuldiging bij jou had aangeboden. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat je zoon zich niet veilig voelt. Snapt je broer dat ook?

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Ook wel eens gedaan

Beste vriendin van dochter deed opeens extreem naar, echt queenbee gedrag. Het ging maar door en door en door. Ze zaten samen in de klas en samen op sport en normaal speelden ze elke dag bij elkaar.
Dochter werd steeds verdrietiger, kon er niet tegen op en werd onderwerp van roddels en uitsluitgedrag in de klas. Ik heb dat benoemd naar dat meisje toe, dat het echt heel vervelend is en dat ze er mee moest stoppen. Dit was niet na een week of een maand maar na zeker drie maanden treitergedrag.
Moeder was héls. Let wel, een moeder met wie ik al vier jaar omging omdat onze kinderen álles samen deden. Ik had nooit wat mogen zeggen volgens haar. Ik vind dat je je kind best mag helpen als het er zelf niet uitkomt. Helpen door te praten, niet door te bedreigen of wat dan ook. Dat doe je ook met broers, neven of wat dan ook, ik zie hier echt geen probleem in. Niet bij elke poep en scheet maar wel als er serieus wat speelt wat je kind, ook niet na met jou gepraat te hebben niet zelf kan oplossen.
Rosa van der Zanden

Maar...

watvind je precies moeilijk: het 'gedoe' met je broer, of het gedope wat tussen de jongens niet goed is opgelost?
Ik zou als ik jou was nog eens met broer praten. Met de insteek dat je vindt dat hij gelijk heeft dat je je eigenlijk niet zou moeten bemoeien met dit soort zaken, maar dat jouw zoon zo'n moeite heeft met opkomen voor zichzelf en dat dat het moeilijk maakt. Zo kom je met hem uit de verwijtsfeer denk ik.
Overigens moet je je goed realiseren dat je je zoon absoluut niet helpt met dit soort gesprekjes met neefje. Zeker als je dat doet zonder dat zoon erbij is. Eigenlijk bevestig je met zo'n gesprek dat je zoon niet in staat is voor zichzelf op te komen en dat jij er aan te pas moet komen. Het is een bevestiging voor neefje en voor je zoon. Kijk: zijn moeder moet ertussen komen.
Ik snap je neiging wel; ook omdat je je neefje goed kent en ook mag en het allemaal graag in goede banen wil leiden. Maar het werkt op deze manier niet vermoed ik!
Het hele voorval was helemaal niet zo erg. Het lijkt het misschien nu wel.... Maar ik zou voor de toekomst me niet bemoeien met dit soort zaken.
Sociale vaardigheden leerje door met elkaar om te gaan. De 'brutalen' zullen op een bepaald moment merken dat hun gedrag bepaalde negatieve gevolgen heeft en dat bijstellen. Jouw zoon moet leren dat hij er aan onderdoorschiet als hij niet voor zichjzelf opkomt: dat wordt hij vanzelf een keer zat. En dat is het moment dat hij ZELF besluit assertiver te worden. En dan kom jij in beeld als helpende moeder!☺

Met broer praten

Sorry maar ik vind ook dat je het verkeerd aangepakt hebt. Ik vind je broer best mild overkomen, hij is toch niet boos? Zoals gezegd, jij gelooft jouw kind en hij geeft aan dat dat nog helemaal niet zeker is. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in.
Je maakt je blijkbaar best zorgen om het karakter van je neefje want je zegt toch een paar minder leuke dingen over hem. Kan het niet zijn dat je broer dat aanvoelt? En dat hij daarom z'n zoon in bescherming neemt?
Verder zou ik ook echt met opa praten en zoon bij een volgende keer daar niet meer laten spelen. Het is natuurlijk reuze zielig dat hij zo moet huilen en zich daar niet ok voelt. Hij had toch naar opa moeten gaan maar blijkbaar is dat geen optie. Dat zou ik best rot vinden als het mijn zoon en mijn vader betrof.
En nog een keer met broer praten. Uitleg geven en een afspraak maken over hoe jullie het een volgende keer samen aan zullen pakken.

Beaono

Ik zou toch aan opa vragen of hij de volgende keer zich er wel mee wil bemoeien. Hij hoeft geen partij te trekken verder maar gewoon het gesprek tussen de jongens begeleiden. Het is veel handiger als de aanwezige volwassene dit gelijk doet in plaats van dat dit dagen na afloop nog moet gebeuren.

Ik vind het ook prima dat je een minder weerbaar kind helpt met ruzies op te lossen maar het heeft alleen geen enkele zin om dat zonder je zoon erbij te doen. Daar schiet je zoon niks mee op.

Daarom zou het ook prettiger zijn als opa dit zelf af wil handelen. Dan kan opa namelijk op het moment zelf het gesprekje voeren met beide jongens. Dit dagen later doen zonder zoon erbij heeft gewoon geen enkele zin; ook niet voor je zoon.

Overigens vind ik het van je broer erg overdreven om vervolgens hierover jullie nog speciaal aan te spreken en het gesprek over aan te gaan. Hij blaast hiermee alles ook op buiten proportie.

Ik vind het op zich ook helemaal niet verkeerd dat je neef hebt aangesproken maar het tijdstip was gewoon niet zo handig en het feit dat je zoon er zelf niet bij was. Ik zou zelf uitgaan van het feit dat beide jongens een conflict hebben en dit samen op moeten lossen; eventueel met een volwassene (opa, ouder) erbij.

Dank mensen

Jullie zijn een geweldig forum en eigenlijk hebben jullie je met jullie eerlijke reacties allemaal aan het denken gezet.
Ik ben inderdaad wat onhandig te werk gegaan. Het was lastig dat zoon er niet was, ik ga hem volgende keer veel meer aansporen om voor zichzelf op te komen. Neefje heeft inderdaad in mijn ogen een naar trekje ( dat wraak willen nemen als er niemand kijkt), maar verder vind ik hem een prima knul, daarom wilde ik denk ik ook even alleen met hem praten. Maar ik heb er geen seconde bij stil gestaan dat dat intimiderend over kon komen.
Toen ik na zat te denken over jullie reacties bedacht ik me opeens, dat ik een aantal jaren geleden een ernstig conflict heb gehad met de moeder van neefje. Zij houdt niet van mensen die anders zijn dan zij (zoals ik) en is op een avond verschrikkelijk boos op me geworden en heeft me heel erg gekwetst met uitspraken over mijn karakter en opvoeding dat ik er nog heel lang last van heb gehad omdat ik gewoon niet snapte waarom een familielid zoiets zou zeggen.. Ik denk eigenlijk dat dat weer opspeelde toen ik hoorde dat neef deze dingen tegen zoon had gezegd. Omdat ik er niet mee om kon gaan, dacht ik dat zoon dat zeker ook niet zou kunnen..zoiets.

In elk geval, er zit nog heel wat achter merk ik. Altijd goed je eigen acties te toetsen op dit forum.. Nogmaals dank!

Opa

Opa wil geen partij kiezen en grijpt niet in? Dus hij hoort/ziet het allemaal wel?

Als een volwassene twee kinderen uitnodigt om te spelen is die volwassene verantwoordelijk en die kan zich er niet vanaf maken door maar te roepen dat hij 'geen partij kan kiezen'. Deed hij dat ook toen jij en je broer klein waren? Zou hij dat ook zo doen als hij een tweeling had?

Je voedt je kleinkinderen op, zowel de ene om wat te dimmen en de andere om zich wat meer weerbaar te maken. Dat heeft niets met partij kiezen te maken.

Neefje is niet weerbaar

Het neefje is niet weerbaar. Hij gaat schelden, omdat hij ook niet weet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan. Waarschijnlijk voelt hij zich onveilig, bedreigd of zo. Agressie is geen teken van een positief zelfbeeld en weerbaarheid. Agressie is een teken van onmacht en angst.

Er is geen tweedeling met aan de ene kant een sociaal weerbaar neefje en aan de andere kant een meegaand afhankelijke en kwetsbare zoon van Belano. Er is ook geen tweedeling met aan de ene kant een vervelend, agressief, slecht opgevoed en onaangepast neefje en aan de andere kant een goed opgevoede, schattige, lieve zoon van Belano. Het zijn twee jongens van negen, die allebei nog een hoop moeten leren.

Ten minste, dat is mijn analyse. En ik was er niet bij....

Karmijn, nog even

Je schreef: "Het neefje is niet weerbaar. Hij gaat schelden, omdat hij ook niet weet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan. Waarschijnlijk voelt hij zich onveilig, bedreigd of zo. Agressie is geen teken van een positief zelfbeeld en weerbaarheid. Agressie is een teken van onmacht en angst."
Mijn broer vindt juist dat neefje heel weerbaar is. Hij laat niet over zich heen lopen tenslotte. Ik heb zelf een beetje moeite met dat zich onveilig en bedreigd voelen, wat jij aangeeft. Neefje baalde, omdat zoon niet kon logeren. Daarom was hij boos. Ik kan me heel goed voorstellen dat je in bepaalde situaties niet meer weet wat je moet doen en zeggen en daarom dingen zegt of doet waar je later spijt van hebt. Maar ik heb hier niet het gevoel dat er een bedreiging of onveiligheid speelde. Neef had een idee in zijn hoofd, hij had er zin in, het ging niet door. Het plaatje dat hij in zijn hoofd had, klopte niet meer. Ook begrijpelijk dat hij baalde, ik heb dat ook meteen benoemd en erkend, maar waarom moet dat dan zoveel later pas, op deze manier, naar buiten komen? En wat als neef zoon een paar flinke meppen had verkocht? Had ik me er dan ook niet mee moeten bemoeien? Zoon heeft trouwens liever klappen dan wat er nu gebeurd is..

"Er is geen tweedeling met aan de ene kant een sociaal weerbaar neefje en aan de andere kant een meegaand afhankelijke en kwetsbare zoon van Belano. Er is ook geen tweedeling met aan de ene kant een vervelend, agressief, slecht opgevoed en onaangepast neefje en aan de andere kant een goed opgevoede, schattige, lieve zoon van Belano. "
Dit klinkt mij te veel als: " de waarheid zal wel in het midden liggen", of " waar er twee kijven hebben er twee schuld" . De tweedelingen die jij noemt heb ik ook helemaal niet gemaakt. Zoon en neef zijn waarschijnlijk beiden in hun sociale gedrag niet perfect, maar in deze specifieke situatie kon zoon er echt niks aan doen. Ik wil geen oordeel vellen over de jongens maar wel over het gedrag, en dat vind ik wb het neefje zorgwekkend. Maar broer geeft dus aan dat dit weerbaarheid is en dat de kinderen voor zichzelf moeten opkomen. Ik zie dat ze dat nog niet kunnen en wil ze helpen, maar dat is niet nodig dus, volgens hem.
"Het zijn twee jongens van negen, die allebei nog een hoop moeten leren. " Eens. En ik wil ze helpen. Maar de enige die hulp nodig heeft, is mijn zoon, volgens broer.
Ik heb trouwens niemand gehoord over dat " wraak nemen" - is dat normaal kindergedrag dan? Ik vraag me dat echt af, ik ken het helemaal niet van mezelf of kinderen, maar misschien komt het wel heel vaak voor?

Benano

Weet je, wij hebben een heel pittig kind gehad (die inmiddels een lieve puber is geworden). Die allerlei naar gedrag vertoonde. En ik ben erachter gekomen, door schade en schande, dat mijn zoon dit gedrag vertoonde uit onvermogen. Er werden dingen van hem verlangd, die hij niet kon en daar reageerde hij op met (zeer) ongewenst gedrag.
En ik herken mijn zoon in jouw neefje. Onze zoon is enorm geholpen door de methode van Ross Greene, uit 'Het explosieve kind' en ik heb geleerd dat 'Kids do well if they can, if a kid could do well, he would do well'.

Het is natuurlijk geen normaal gedrag, dat wraak nemen! Gelukkig niet. En je broer heeft het naar mijn mening mis als hij denkt dat zijn zoon 'weerbaar' is. Want het klinkt (die is speculatie van mijn kant, want ik ken je neefje helemaal niet) alsof hij zich bedreigd voelt, als dingen niet gaan zoals hij wil. Hij voelt zich dan naar. Hij is misschien een zwart-wit denker, die ervan uitgaat dat alles móet gaan zoals hij wil? Zijn wereldbeeld klopt niet meer als het anders gaat? Dat voelt bedreigend aan en hij reageert hier dan op met (uitgestelde) agressie. Naar mijn mening komt dit voort uit een diepe onzekerheid. 'Ik kan de wereld aan, als ik de controle heb'. Als hij mijn zoon was, zou ik me daar zorgen over maken. Dan zou ik hem willen leren om op een andere manier met teleurstellingen en frustraties om te gaan.
Want helaas, die horen nu eenmaal bij het leven.

Maar jouw broer ziet dat niet. En de vraag is: kun jij de ogen van je broer (en schoonzus, maar dat is nog moeilijker) openen? Waarschijnlijk niet. Want dit soort dingen ligt namelijk heel erg gevoelig. Vooral in families. Dat blijkt wel.

Wat kun jij dan doen? Ik denk dat ik in jouw situatie mijn eigen kind dus zou beschermen. Ik zou dus willen dat opa zorgde dat het veilig was voor mijn zoon. En ik zou af en toe proberen om een spiegel voor te houden bij mijn broer. Meer kan je volgens mij niet doen?

Het ligt volgens mij buiten jouw invloedssfeer om je neefje te helpen. Naar mijn ervaring is dat namelijk nogal moeilijk. Maar misschien helpt het, als je zijn gedrag beschouwt vanuit onvermogen. Als er dus weer iets is, waar hij moeite mee zou kunnen hebben, zou je kunnen proberen om hem daar (nog meer) in te begeleiden? Misschien? Volgens mij heb je dat nu al gedaan. Maar misschien kan het nog anders? Misschien helpt het nog als je verwoordt dat je zoontje er ook niet aan kan doen. Ik weet het niet hoor, zoals ik zei, ik zit ook maar wat vanachter een toetsenbord te speculeren.

En je kunt je zoon helpen, door hem te leren dat hij zich lelijke woorden niet altijd aan hoeft te trekken. Dat kan toch ook? Of dat hij dat neefje kan ontwijken. Ten minste, zo reageren mijn kinderen meestal op soortgelijk gedrag. Dan denken ze: 'oke, als je zo doet, dan ben je niet een vriend.' Soms klikt het gewoon niet tussen twee soorten mensen. Jammer maar helaas.

Ah ja

Ik begrijp je nu en denk dat het inderdaad zo gaat in het hoofd van neef. Die controledrang zit er heel erg in. Ik weet ook wel dat dit soort dingen heel gevoelig liggen en dat ik verder niet zo veel kan doen. Jammer genoeg gelooft mijn broer niet in het lezen van opvoedboeken, anders zou ik de boeken die jij noemt zeker aanraden. Maar mocht hij er ooit toch om vragen...
Het neefje ontwijken is zoiets als oorlog ontketenen in de familie.. Mijn vader en broer vinden dat laf gedrag, waar niemand iets mee opschiet. Jaja, daar ligt denk ik nog een taak voor mij
Dank voor je constructieve reactie. En wat fijn dat je zoon nu zowaar een lieve puber is geworden, dat zie ik trouwens ondanks alles neefje ook wel worden!

Hm toch nu andere mening

Zo langzamerhand begin ik m'n mening wat bij te stellen. Het lijkt alsof je familie best dominant is. Je broer en je vader die het 'laf gedrag' vinden, de moeder van neefje die aanmerkingen heeft, opa die ook 'geen partij wil kiezen' en dus je zoon eigenlijk een beetje laat zitten en je broer die met jou als het ware de confrontatie aangaat. Ik snap nu beter waarom je zo gereageerd hebt. En ik denk dat er inderdaad een taak voor jou ligt! In dergelijke omstandigheden zou mijn reactie wel zijn om zoon te beschermen. Dan maar laf. Sterkte ermee! Best een lastige situatie lijkt me.