Souvenir na uitstapje
Ik ben benieuwd hoe jullie hierover denken. Onze dochter wordt altijd erg in de watten gelegd door haar grootouders, wat overigens op zich prima is. Zij gaan vaak met haar op stap naar bijvoorbeeld een dierentuin en dat eindigt steevast met een leuk aandenken in de souvenirwinkel aan het einde van de dag.
Om verschillende redenen, waaronder corona, hebben wijzelf dit een tijdje minder met haar kunnen doen.
Zij is dit nu bij de grootouders gewend geraakt: een uitstapje is iets waar een kadootje bij hoort.
Ik vind dit eigenlijk een slechte zaak, omdat ik denk dat ervaringen belangrijker zijn dan spullen, en dat die twee zaken niet per sé samen hoeven te gaan. Bovendien consumeren we in Europa veel meer dan wat voor het milieu goed is en probeer ik al een paar jaar het huis te minimaliseren, wat niet goed lukt mede door dit soort dingen. Voor de duidelijkheid: mijn dochter krijgt vrijwel wekelijks wel ergens een kadootje of kleinigheidje vandaan, dus het is niet dat ze tekort komt.
Nu het eindelijk weer kan willen we met haar veel meer uitstapjes gaan maken, maar dan dus niet vanzelfsprekend verbonden met een kadootje. Maar je raadt het al, bij het eerste uitje wat we deze week gedaan hebben dochter in helemaal tranen omdat ze niet het souveniertje krijgt wat ze als afsluiting gewend is.
Hoe gaan jullie hiermee om? Ben benieuwd hoe anderen dit doen. Of zijn wij nou ouderwets?
Peiling
Als wij op stap gaan, krijgen onze kinderen
Je kunt je kind toch uitleggen dat een cadeautje als afsluiting van een uitje iets is wat opa en oma doen en mama en papa niet? Dat snapt een kind prima hoor.
Gun opa en oma dat plezier gewoon.
Ik ga veel met mijn nichtje op stap en ik vind het zelf ook leuk om even in een museum of cadeauwinkel te kijken. Zij kiest vaak iets kleins en ik vind het lastig om dan nee te zeggen. Het gaat vaak om een knuffeltje van 3 of 4 euro en ik zeg altijd dat zij 1 ding mag uitzoeken. Ik heb ook vaak wel een kleur of een leesboekje voor haar bij mij wanneer we op stap gaan of iets te knutselen in huis. Ze zegt ook wel regelmatig: heb je een verrassing. Soms zeg ik dan, dat wat wij gaan doen al een verrassing is.
Wij staan hetzelfde als jullie in dit soort dingen. We gaan wat leuks doen, dat is op zichzelf al leuk. Ik houd er ook niet van als kinderen gaan verwachten dat ze altijd iets krijgen, dat is iets waar ik heel allergisch voor ben en daar zou ik mijn kind ook sowieso op aanspreken. Sowieso krijgen kinderen wat mij betreft teveel prullaria waar ze maar heel kort naar omkijken en daarna niks meer mee doen. Wij vinden dat verspilling van grondstoffen en geld. Ik geef ook liever af en toe een fatsoenlijk groter cadeau dan allerlei prullen.
Je kunt een kind prima uitleggen dat jullie geen cadeautjes kopen bij uitjes en dat andere mensen dat misschien wel doen, maar dat dat hun keuze is en niet die van jullie. En dat voelt misschien niet eerlijk, maar dat is het leven nu eenmaal niet.
Dan huilt ze maar even, komt ze ook wel weer overheen.
Jij hebt je principes en ik ben het met je eens, er is al veel te veel troep. Na een paar keer is ze er aan gewend dat ze dat bij jullie niet krijgt en van oma wel. Klaar toch? Niet moeilijker maken dan het is.
Wij doen het in principe ook niet; we slaan de shop aan het einde gewoon over. Opa en oma doen het wel en als ik kijk wat er met die spulletjes gebeurt (binnen no time stuk of kwijt) is het zonde van het geld. Soms, als ik met één kind iets bijzonders doe, mag er wel iets kleins gekozen worden. Daar rekenen ze niet op en is grote bonus als het een keer mag.
We gingen vaak met de kinderen naar musea e.d. in de vakantie, en aan het begin van de vakantie kregen ze vakantiegeld. Mochten ze zelf weten of ze meuk in de museumwinkel gingen kopen.
Helemaal met jou eens hoor. Maar dat leert ze snel genoeg. Deze keer zijn het tranen. Volgende keer weet ze dat ze niks hoeft te verwachten.
Ik heb laatst toegegeven aan zo'n gril. Bij Naturalis hadden ze mooie stenen dus ok, souvenirtje kon. Zoontje ging voor een verrekijker. Nu jengelt hij dat hij weer naar Naturalis wil want hij had ook een legoset gezien. Zo snel kan het gaan 
wij nemen onze kleinkinderen mee, speciale uitjes, waar wij allemaal van genieten.
Bij de meeste uitjes eindigen ook in de souveniertjes shop.
Bij de ouders is de afspraak, souveniertjes, doen wij níet,maar wat opa en oma doen, dat hoort bij hun uitje.
Nu ze ouder zijn, is de behoefte aan een tastbare herinnering gezakt.
Het geld van een souveniertjes wordt nu gebruikt voor een etentje als besluit van een leuke dag met ons,grootouders.
Ik doe het de ene keer wel, de andere keer niet. Als we ergens naartoe gaan waar we al vaker geweest zijn (bijvoorbeeld de plaatselijke dierentuin), meestal niet. Ik leg dan ook uit dat we al een panda / papegaai / wat dan ook hebben en meestal vindt zoon (5) het dan ook wel prima.
Als we ergens voor het eerst naartoe gaan én ze hebben daadwerkelijk leuke souvernirtjes (lees, iets waar zoon ook daadwerkelijk blij van wordt en/of mee gaat spelen), krijgt hij wel iets.
voor dit soort dingen hebben wij zakgeld, en voor de zomervakantie vakantiegeld. Ze krijgen van ons niks, maar mogen wel van eigen geld kopen. Zo leren ze meteen de waarde van geld.
Overigens geven mijn ouders aan zoon ook weleens geld aan het begin van het uitje (bijvoorbeeld laatst 10 euro bij de Efteling), dan kan hij dat zelf besteden aan iets lekkers uit de snoepwinkel / een souvernirtje, óf bewaren en meenemen naar huis voor in de spaarpot (of een combinatie). Vond ik ook wel een mooie oplossing, waarbij kind ook nog bewust met z’n geld leert omgaan (en je niet aan het onderhandelen bent over een knuffel van 25 euro).
Ik koop nooit iets in een winkeltje. Vind een uitje al duur genoeg en ga dan niet ook nog iets van speelgoed halen. De winkel slaan we dan ook altijd over als dit kan.
Zoals al eerder genoemd: daarvoor is nou zakgeld!
Krijgt ze al zakgeld? Dan zou ik dat inzetten als ze iets wil kopen bij een uitstapje.
Herfstappeltaart schreef op 03-08-2021 om 19:20:
Je kunt je kind toch uitleggen dat een cadeautje als afsluiting van een uitje iets is wat opa en oma doen en mama en papa niet? Dat snapt een kind prima hoor.
Gun opa en oma dat plezier gewoon.
Precies dit. Simpel zat.
