Testen adhd

Huisarts

Ik zou bij de huisarts beginnen. Die heeft w.s. wel ideeen over waar te laten testen. GGZ (voormalig Riagg) zou inderdaad kunnen. Maar w.s. heb je zowieso een verwijzing nodig.

Wat wil je met diagnose?

Inderdaad, eerst naar de huisarts. Maar je kunt wel al zelf nadenken bij wie je terecht wil voor de diagnose. Er vanuit gaande dat je keuze hebt, ik heb begrepen dat je die in sommige regio's niet hebt.
Je denkt dat de diagnose er wel komt. Wat wil je met het officiële etiket? Wil je medicatie, heb je behoefte aan ouderbegeleiding, is er voor je kind iets nodig? Wat ik hier op OOL wel heb geleerd de afgelopen jaren, is dat niet alle instellingen hulp-op-maat bieden. Soms betekent diagnose A automatisch cursus B. Of alleen een recept voor medicatie + 'succes!'. Dan sta je daar met je diagnose, maar de hulp waarvoor je eigenlijk kwam, heb je nog steeds niet. Voordat je je ergens inschrijft (en mogelijk op een wachtlijst komt), zou ik daarom kritisch kijken of een instelling aanbod-gericht werkt of vraag-gericht. Jullie hulpvraag zou centraal moeten staan, en niet het standaardaanbod van de organisatie.

Bij ons net zo

Ons traject liep ongeveer net zo als dat van Lisbeth. Eerst naar een psycholoog voor begeleiding, en na een tijdje besloten dat we medicatie een kans wilden geven. Daarvoor was een diagnose nodig. Psychiater die aan praktijk verbonden was heeft toen dossier van zoon doorgespit, nog wat extra vragenlijsten laten invullen. Bij de psycholoog komen we nog steeds (hoewel nu bij andere praktijk). Ook psychiater is verkast, maar ook met haar hebben we zo nu en dan contact over de medicatie. Korte lijntjes, ik kan hen beiden gewoon mailen of zelfs een SMS'je sturen, heel fijn.

Manda

GGZ is een groot,log bureaucratisch apparaat. Ik vond een kinderarts in mijn stad die zelfstandig gevestigd is en gespecialiseerd is in kinderen met leer en/of ontwikkelingsproblemen. Zonder verwijzing konden we een afspraak maken en we hadden veel sneller een diagnose op zak. Ik vind het nadeel van GGZ ook dat je kind wordt besproken in een team mensen die jij niet kent. Bij de kinderarts blijft al je informatie binnenshuis in een dossier waar verder niemand bij kan.

En hier

Wij hebben via een vrijgevestigde gz-psycholoog en een kinderarts een diagnose en een behandeling gekregen. Eerst gesprekken. (ouder gesprekken en therapie voor kind). Later medicatie.
Psycho-educatie voor ouders is erg belangrijk. Je moet het eerst zelf een beetje snappen, dan kun je je kind veel en veel beter helpen.
Zoon heeft ook nog een tijdje psych-therapie gehad, van een vrijgevestigde kinder psycho therapeute.

Net als Fiorucci zagen wij op tegen een grote gzz-instelling. Niet zo gecharmeerd van het uit elkaar halen van intake, diagnose en behandeling dat ze daar doen. Ook niet zo onder de indruk van een multi-disciplinair behandelteam. Onze zoon was een zeer kwetsbaar kind en wij wilden hem niet blootstellen aan allemaal pas afgestudeerde -ogen. Maar ik moet zeggen dat dit gebaseerd is op een vooroordeel van mij, richting instellingen.
Het voordeel van de vrijgevestigde is wel, dat ik zelf bij de gesprekken van zoon kon blijven. Dat had hij echt nodig, want hij vertrouwde volwassenen erg slecht.

Vrijgevestigd

Uiteraard. Nadat we een zorgmelding kregen van een gespecialiseerde autismepoli. Toen we die nog niet gehad hadden kwam ik weleens andere ouders tegen in de wachtkamer. Ik weet nog dat er een moeder was die haar woede nauwelijks kon verbergen en een vader die een stukje verderop zichzelf oefende in nietszeggendheid. Later dacht ik, dat zijn mogelijk ook ouders die onder druk gezet zijn met valse beschuldigingen. Ik hoor een enkele keer ook weleens slechte berichten van vrijgevestigden maar niets zo erg als een team dat zich met zijn allen tegen jou keert. Zo'n team heeft ook veel meer positieve gedachten bij de meldprotocollen.
Dus tegenwoordig zijn we ook veiliger, vriendelijker en sneller, geholpen bij een vrijgevestigde psychiater.

Gz- en kinder en jeugd psycholoog

Die man had dus twee specialisaties. Gz psycholoog en kinder- en jeugdpsycholoog. Even voor de volledigheid....

Vrijgevestigd

Een vraagje... Ik lees hier best vaak het advies om vooral voor een vrijgevestigd psychiater te kiezen. Wat zien jullie daar precies voor voordeel in? Onze psychiater is niet vrijgevestigd maar werkt bij een 2elijns organisatie met meerdere vestigingen. Maar wel een organisatie die aangeeft dat de regie volledig bij de patient/ouders ligt, dat de patient zelf bepaalt met welke behandelaar hij wil werken, dat er geen standaard aanbod is, maar dat de hulpvraag centraal staat. Voor mij zijn dat de cruciale punten. Wat zou een vrijgevestigde daar volgens jullie aan kunnen toevoegen?

Vrijgevestigden

Feitelijk ben je nergens veilig met je kind. Veel hulpverleners zijn nog steeds van mening dat als je met een kind komt dat je dan je onvermogen laat zien, dan heb je al gefaald. Ze nemen jou positie als ouder dan niet serieus en kunnen een melding doen bij onbegrip of verschil van inzicht of andere hulpverlener eigen problematiek.
Geen van de beroepsgroepen neemt de privacy van je gezin nog serieus aangezet door de meldingscodes en verhalen over kindermishandeling. Bij elke hulpverlener loop je het risico de regie over je gezin kwijt te raken.
Dan kies je voor het minste risico. Vrijgevestigden hebben meer belang bij jou als client. Hulpverleningsconglomeraten hebben steeds strictere meldcodes en vuren elkaar aan om te melden. Bij twijfel praten vrijgevestigden met jou, conglomeraten praten met elkaar. Vrijgevestigden hebben vaker een gemiddeld aanbod van 'normale' gezinnen. Conglomeraten hebben ook takken voor forensische kinderpsychiatrie en nare ervaringen die ze op jou situatie kunnen projecteren.
Conglomeraten hebben vaak onervaren hulpverleners of hulpverleners in opleiding die minder goed een noodzakelijke vertrouwensband met jou kunnen opbouwen. De vertrouwensband is met de afdeling en niet met jou. Je bent eerder een afwerkgeval bij een standaardaanbod dan bij vrijgevestigden.

Tweede poging

Had net een hele reactie getypt, is-ie verschwunden. Ik doe nog een poging:
Wij wisten natuurlijk absoluut niet wat we wilden, toen we hulp gingen zoeken. We begonnen dom genoeg bij school.
Door de schoolbegeleidingsdienst (zinloze, vertragend onderzoek) werden we naar bureau jeugdzorg doorverwezen, of naar een instelling die een uur rijden hiervandaan lag.
Nou, ik was me toen er gelukkig al erg van bewust, dat we een kwetsbaar kind hebben. Met een wankel zelfbeeld. Wat voor een impact moest het op hem hebben, iedere week een uur rijden? Overdag had ik niet de beschikking over een auto, het zou een verschrikkelijk gedoe geven. Waar zoon zelf, maar ook de rest van het gezin zwaar onder zou leiden. Alleen al de logistiek was dus bezwaar 1.
Toen ging ik me verdiepen in die instelling en eentje die wat dichter bij lag. En toen bleek dus dat je eerst een intake zou krijgen, en vervolgens een diagnostisch traject. Mijn eerste gedachte was: O, dat zijn dus weer een heleboel mensen, waar onze zoon mee te maken krijgt. En onze zoon was onzeker en kwetsbaar. Hij had door een niet zo succesvol verlopen logopedie en het 'onderzoek' van de schoolbegeleidingsdienst al een heel naar gevoel bij die 'spionnen die gaan kijken wat ik doe.' Verder viel mij op die websites vooral de onduidelijkheid op, en het feit dat ze het alsmaar over groepstrainingen en cursussen hadden (stop,denk, doe- was toen heel populair). Nou, die cursussen kwamen op mij over als de dia-negatief van wat zoon nodig had. En dat stop-denk-doe, dat vind ik nog steeds een achterlijke naam en een concept waar ik geen enkel vertrouwen in had. Als er iets is, wat ik vaak tegen zoon gezegd (geschreeuwd, gesmeekt, gehuild) had, was het wel: stop.
Daarnaast viel mij op die websites op, dat er vooral gehamerd werd op samenwerking met school en ik had geen vertrouwen in de bescherming van de privacy van onze zoon.
En ik wist dat er in ons dorp de genoemde, deskundige vrijgevestigde kinder-jeugdpsycholoog werkte, waar ik van verschillende mensen heel goede verhalen had gehoord. Nu, die keuze was echt niet moeilijk.

Samenvattend, mijn bezwaren tegen 'instellingen', zijn: de logistiek, het aantal verschillende medewerkers waar zoon aan bloot gesteld zou worden, de vage web-sites en de cursussen, de samenwerking met school die nodig zou zijn, en de privacy van mijn zoon waar ik geen zicht op had.

Wat wil je bereiken?

Het lijkt me zaak dat je je eerst goed inleest Manda. Zodat je al genoeg tekst hebt om met mogelijke hulpverleners en school te kunnen overleggen. Dan zijn er mogelijkheden om door opvoedingsmaatregelen je kind te helpen de rust te bewaren. Alleen als je denkt dat dat niet genoeg is, dat er medicatie nodig is bijvoorbeeld of speciaal onderwijs, dan haal je een diagnose. Een diagnose is nou eenmaal ook het snelste bij een vrijgevestigde. Misschien heeft je huisarts wel een goede tip.
En houdt het vooral kort. Geen ontboezemingen van prive-aard. Alleen waar je kind en jijzelf tegenaan lopen. Houdt het helder en praktisch. Het zijn je vrienden niet. De verhoudingen staan soms nogal op scherp en ieder heeft daarin zijn/haar eigen (organisatie)belang.

Reden

De reden dat ik op vrijgevestigde behandelaars wijs hier, is dat ik vaak de indruk heb, dat mensen niet op de hoogte zijn van dat alternatief. De overheid wil het liefst dat alles via hun bureau jeugdzorg loopt. Maar dat is niet altijd in het belang van het kind. En dat zou voor ouders die hulp zoeken de belangrijkste afweging moeten zijn. Wat heeft mijn kind nodig.

Klopt karmijn

Veel ouders weten dat niet, en het zijn dus niet alleen psychiaters, er zijn dus ook kinderartsen die zich gespecialiseerd hebben. Wij hadden bij de GGZ heel sterk het gevoel dat we zelf geen grip meer zouden hebben, en invloed zouden hebben op te te volgen stappen. De kinderarts kenden wij al, waardoor we het therapie gedeelte voor ouders zo konden overslaan, ze wist dat het goed zit in ons gezin en hoe we het allemaal aanpakten met onze zoon.

Twee uitersten

Manda, ik hoop dat je hier wat aan hebt, genoeg overwegingen zou ik zo zeggen!
Anne en Karmijn, ik deel jullie 'afkeer' van de grote logge instellingen. Het valt mij ook op dat veel mensen zich nauwelijks bewust lijken te zijn van alternatieven, dat je als ouder zelf keuzes mag maken. Maar in mijn ervaring zit er dus wel het een en ander tussen 'de vrijgevestigde' en 'de grote logge instelling'. Zeg maar de twee uitersten. Namelijk de kleinere zelfstandige praktijken, en daar zijn er volgens best veel van. Ik heb zojuist de website nog even bekeken van de psychiatriepraktijk van onze zoon, en het staat er allemaal overduidelijk: één behandelaar, patiënt bepaalt hoe en hoelang er behandeld wordt, geen standaard-aanbod, maar hulpvraag centraal etc. En zo ervaren wij dat ook. Ik denk dat de werkwijze dus niet afwijkt van die van een vrijgevestigde; het enige verschil lijkt mij (in onze situatie dan he) dat de arts in loondienst is en geen eigen baas.
Zorgmeldingen kunnen alle behandelaars of artsen doen. Dus ook die vrijgevestigde die zich grote zorgen over jouw gezin maakt, kan kiezen voor een zorgmelding.
Trouwens Manda, er zijn ook ouders die wél heel tevreden zijn over de zorg vanuit grote instellingen, het is echt niet allemaal kommer en kwel.

Risico ots en uhp verdubbeld in 10 jaar

Uiteindelijk moet je het risico dat je loopt met een kind in de hulpverlening afwegen tegen de noodzaak van deskundige hulp.
http://www.zorgwelzijn.nl/Jeugdzorg/Nieuws/2013/6/Nog-altijd-tekort-aan-pleegouders-voor-tieners-1293286W/
Naast een stijging van 4% kinderen UHP is er de afgelopen 10 jaar een verdubbeling van het aantal kinderen in een pleeggezin. Daar zitten ook kinderen tussen die met instemming van iedereen een goede plek hebben gevonden maar daar zitten ook en vooral de kinderen die na een hulpvraag niet tijdig en deskundig geholpen zijn maar gemeld. Een etiket is namelijk al een falende ouder, dus je bent een sitting duck.
En vraag geen opvoedingsondersteuning thuis.
Het risico van jeugdhulpverlening is dat men de regie van jou over wil nemen en middels juridische procedures komt tot OTS en UHP. Onderschat dat risico niet. Mocht iemand dat in zijn of haar hoofd krijgen dan is het bijna onmogelijk om je daar tegen te verweren.

Alcedo

Wat ik vergeten was te zeggen: het klinkt inderdaad heel erg goed. Ik weet wel dat zoals jij het beschrijft, niet 'vrijgevestigd' heet. Maar de voordelen: niet log, niet groot, niet honderd stagiaires die je kind moeten 'observeren', niet te ver weg, gaan bij jouw alternatief ook op.
Volgens mij staan op deze website, ook een hoop psychologen, die wel voor een instellinkje werken. Maar dan meer op de manier die jij beschrijft.

Positief over ggz

Ik meld mij toch even, omdat wij het getroffen (lijken te) hebben met de ggz hulp via de huisarts.

Heel toevallig zit een dependance van de instelling in het gezondheidscentrum bij ons. De hulpverlener die wij getroffen hebben, zonder wachtlijst, is hoogopgeleid, doet ook onderzoek.

Toevallig heeft ze precies stage gelopen op een groep met de bijkomende 'stoornis' die onze zoon ook heeft (naast de andere dingen) wn zij begeleidt hem nu zelf op school. Als dat beter gaat, wil ze hem blijven begeleiden op andere vlakken.

Wij hebben het gevoel dat ze mee denkt, ons goed inschat en ik ben niet bang dat zij opeens een rare melding zal gaan doen.
We zijn na een maand of 5 toch met school in gesprek gegaan, pakt ook positief uit, verslag van het onderzoek komt niet in zijn dossier als wij dat niet willen enz.

Ik was trouwens heel erg achterdochtig en op mijn hoede, vooral dankzij de verhalen en tips hier op t forum.

Maar wij hebben dus geluk met een slimme orthopedagoog die zowel ons als ons kind begeleidt en ook school en leerlracht tips geeft enz.

Het kan dus ook goed uitpakken!
Succes iig.
Psycho educatie is heel belangrijk idd, ik heb veel meer geleerd dan ik verwachtte.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Annej

Weet je, ik vind dat je toch wel op moet passen met deze berichten.
Kijk, Manda stelt in dit draadje een heel gerichte vraag. Al jaren lees ik dat zij twijfelt over de concentratieproblemen van haar dochter en nu is de knoop doorgehakt. Ze gaan kijken of dochter daar gerichte hulp bij kan krijgen. Dat is een heel positieve stap, die in mijn beleving vanaf dit forum, super logisch en weldoordacht klinkt.
Manda ken ik (weer slechts vanaf een forum) als een zelfbewuste ouder, met een gerichte hulpvraag. Dan vind ik het wel te ver gaan, om over uithuisplaatsing te gaan beginnen.
Het siert je dat je mensen wilt waarschuwen. Je bent zelf door schade en schande wijs geworden. Maar ik vind je waarschuwingen nu niet helemaal passend bij de situatie, eerlijk gezegd.

Verstandig

Manda, Ik weet het, het is verdrietig. Je wilt helemaal niet dat je je lieve, leuke, mooie kind, moet gaan bekijken met de bril: is er iets aan de hand?
Maar jullie klinken wel wijs. De puberteit is een uitdaging. Helemaal met een stoornis. En als je dan voor die tijd al wat zaken op poten kunt zetten, is dat gewoon een veel betere basis om de roerige stormen te weerstaan.

Al is het maar, dat je een vertrouwensbasis kunt leggen, waarbij je kind weet dat jullie ten allen tijde naast haar staan en er zijn om haar te helpen. Onze zoon kan altijd moeilijk met kritiek om gaan. Het is een heel proces voor hem geweest om te leren, dat onze aanwijzingen/kritiek/feedback/tips niet gegeven worden met de bedoeling om hem af te kraken, maar gegeven worden door ouders die hem willen helpen om zijn eigen doelen te bereiken. Dat alleen al.

Succes met de zoektocht!

Mooi

Manda, wat leg je dat mooi uit dat nu het moment is gekomen om verder te gaan kijken. Natuurlijk is het ook moeilijk maar uiteindelijk hoop je dat het je dochter gaat helpen.
En Karmijn, ik wilde hetzelfde zeggen tegen Annej maar dan in veel minder positieve bewoordingen. Jij zegt het op een veel mooiere en minder aanvallende manier.

Helaas

Is hulp steeds vaker justitie. Bovendien kun je dat risico niet uitsluiten. Wil je hulp voor je kind dan stel je jezelf en je gezin -ook als je academisch geschoold bent of bovenmodaal verdient- bloot aan hulpverleners die met een signaleringslijstje en onderbuikgevoel jou hulpvraag door kunnen sturen naar justitie.
http://www.ouders.nl/mopi2013-ouderschapstest.htm
Inmiddels zijn 300 per 100.000 kinderen UHP, een historisch hoogtepunt/dieptepunt. We zouden daarin zomaar eens een wereldwijd unicum kunnen zijn. Die kinderen komen met name in beeld door ouders en kinderen die zelf om hulp komen vragen.

Manda

Bedankt voor je reactie. Ik snap dat ik wat extreem over kan komen. Ik snap ook heel goed dat je hier niet argeloos in staat. Ik duim voor je dat je goede begeleiders vind voor je kind en met goede adviezen voor jezelf, ze zijn er namelijk wel. Wij kregen de beste tip voor een diagnose hier van Evanlyn.

Ander schooltype zoeken?

Manda, de zoon van een vriendin van mij was altijd 'de clown van de klas'. Dat uitte zich in gigantisch druk zijn, altijd gevatte opmerkingen maken en domweg niet luisteren. Hij zat dus regelmatig 'onder het bord' (je weet wel het eenzame tafeltje helemaal vooraan in de klas)
Vriendin kon het niet meer aanzien maar zag dat het zo ook niet ging in de klas met hem. Ze is verder gaan zoeken en vond een school bij ons in de buurt die totaal anders werkt. (was voor toen heel nieuw, 7 jaar geleden) en hij is daarheen gegaan. Wat een verschil. Hij mocht daar gewoon het eerste half uur even druk doen, het ging allemaal op een andere manier.
Type school is E.G.O (ervaringsgericht onderwijs) en dat paste zoveel beter bij dit jongetje. Hij is er net af en is naar het vwo gegaan, is ook een stuk rustiger inmiddels (maar nog steeds het gevatte typje) hij heeft geen adhd, maar zit volgens mij wel op het randje qua druk zijn. Misschien kan je je hier ook nog eens in verdiepen?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ervaringsgericht_Onderwijs

Rust en concentratie

Hier ook goede ervaringen met haptotherapie voor kinderen, maar ook met mindfullness.

Pas op

Laat je heel goed informeren over wat je zelf moet betalen en wat de ziektekostenverzekering betaalt en of deze vrijgevestigde sowieso door jouw ziektenkostenverzekeraar vergoed wordt. Het is tegenwoordig niet raar om eerst een offerte aan te vragen. Het vergoedingenstelsel is een volledig ondoorzichtig oerwoud geworden op dit gebied en voor je het weet sta je voor hele nare verrassingen in financieel opzicht.

Vergoeding

Voor de vergoeding zijn grofweg twee dingen van belang. Ten eerste heb je een natura of een restitutieverzekering. In het eerste geval ben je aangewezen op hulpverleners die een contract hebben met je verzekeraar, in het tweede geval heb je meer de vrije keus. (alhoewel het ook dan gunstiger is vaak om wel een zorgverlener te kiezen die een contract heeft met je verzekeraar zodat je niet zelf voor hoeft te schieten.

Het tweede wat van belang is of de gekozen hulpverlener tweedelijnszorg mag verlenen (en dus ook vergoed krijgt). Sommige vrijgevestigde psychologen en orthopedagogen mogen alleen eerstelijns zorg verlenen, daar krijg je dan alleen maar vijf consulten vergoed (en geen onderzoek).