Testen, wat heeft het voor zin?

Eens met amk en maylise

Ik werk met groepen van maximaal 17 kinderen. Alle kinderen hebben een bijzondere gebruiksaanwijzing (anders komen ze niet bij ons op school). En ik zeg het niet graag, maar ook in zulke kleine groepen komen er bepaalde kinderen niet aan hun trekken. Ja, je kunt een heel eind komen met bepaalde werkvormen waardoor jij een klein groepje bij je kunt nemen voor extra aandacht. Ja, bijscholing helpt echt, zeker als er videotraining of intervisie bij zit - een echt traject dus, niet zomaar een dagje hier of daar. Ja, natuurlijk helpt het enorm als de docent kalm blijft, de boel op orde heeft, elke dag met een schone lei begint en onwenselijk gedrag niet persoonlijk neemt. Allemaal helemaal waar. Het helpt ook echt om bepaalde dingen desnoods op je bureau te plakken of op je agenda ("If they could, they would" is een goeie, en "To teach is to learn twice").
Maar dan nog blijft het een enorme uitdaging om kennis over te dragen. Ik krijg op dit forum regelmatig de indruk dat mensen echt geen idee hebben hoe het is om voor de klas te staan. Het is trouwens het mooiste beroep op aarde. Maar makkelijk is het niet, en helemaal goed doe je het nooit.

Geen keuze

Dat kinderen onderling verschillen, is een gegeven. Dat het ene kind meer begeleiding dan het ander nodig heeft ook. En dat niet iedereen door hetzelfde malletje past ook. Daar kun je over klagen, maar daar moet het onderwijs gewoonweg op zijn ingericht. En die noodzaak wordt nog groter, nu we naar 'passend onderwijs' gaan. Nog meer kinderen moeten worden opgevangen in het reguliere onderwijs. En niet alleen 'opgevangen', ze moeten we ook nog wat leren. Hoe zeer ik ook begrip heb voor de uitdagingen van een leerkracht, ik kan slecht tegen een defensieve houding die ook in dit draadje een paar keer langs komt. "Ja maar, daar heb ik geen tijd voor" en "Dat gaat ten koste van andere kinderen" en "Weet je wel hoe lastig het is?" en "De middenmoot komt er maar bekaaid van af".
Als ouder van een zorgenkind kan ik daar niet zo veel mee. Mijn kind moet (en wil) gewoon nog school. Als ik hem thuis houd, krijg ik de leerplichtambtenaar op mijn dak.
Ik vind dat de leerkracht geen keuze heeft. Hij zal zich wel moeten aanpassen en professionaliseren. Kinderen passen nu eenmaal niet in hetzelfde malletje - het malletje dat overigens door het onderwijs zelf is gecreëerd. Het is van de zotte dat het onderwijs steen en been klaagt dat kinderen niet in hun malletje passen. Dan pas je dus het malletje aan. Als een kind niet geschikt is voor het onderwijs, dan moet je het onderwijs geschikt maken voor een kind. Zo 'simpel' is. In het bedrijfsleen kent iedereen de 20/80 regeling. Met 20% van je inspanning, bedien je 80& van je klanten. De andere 20% vraagt misschien wel 80% van je inspanning.
Ik snap dat de individuele leerkracht het probleem niet in z'n eentje kan oplossen. Ik snap ook dat veel leerkrachten zich drie slagen in de rondte werken (petje af!). Maar met een defensieve (en vaak conservatieve, althans in mijn ervaring) houding, gaat er echt niets verbeteren.

Verwachtingen

Natuurlijk wil je dat je kind (of het nu 'zorgen' of 'gewoon' is) optimaal begeleid wordt op school. Maar klassikaal onderwijs is daar gewoon niet op toegerust. Het blijft schipperen, zo is mijn ervaring.
Mijn zorgenkind heeft een chronische ziekte. Een ziekte die, als er op kritieke momenten niet ingegrepen wordt, dodelijk kan zijn. Wat verwacht ik van school? Dat zij weten dat mijn kind deze ziekte heeft. En dat zij mij of 112 bellen als het mis gaat. Alles wat school méér doet is meegenomen.
Natuurlijk zou ik het liefste hebben dat mijn kind optimaal in haar ziekte begeleid zou worden op school. Maar ik vind dat ik het niet mag verwachten. Ik ben heel blij als zij méér doen dat het bovengenoemde minimum. Als ze wat extra op mijn kind letten en signalen oppakken dat het mis dreigt te gaan. En gelukkig doen de meeste leerkrachten dat ook.
Als ouder zie ik het als mijn taak om mijn kind verantwoordelijk te maken voor haar ziekte. Om haar te helpen haar ziekte te reguleren, goed op zichzelf te passen. Het is háár ziekte, niet die van school. Dat gaat natuurlijk niet van de ene dag op de andere, maar stukjes bij beetjes.
Onze situatie is niet helemaal vergelijkbaar met die van 'zorgenkinderen' voor wie de term meestal op dit forum gereserveerd wordt. Dat realiseer ik me. Waar het mij om gaat is dat ik vind dat ik niet van school mag verwachten dat zij alles wat nodig is automatisch oppakken. Het is fijn als het gebeurt, maar ik vind het geen vanzelfsprekend recht.
n@nny

N@nny

Ik ben het met je eens hoor. Zoals ik al eerder schreef, ik verwacht helemaal niets meer van school. Zelfs niet de dingen die ze zelf beloven om te doen. Zelfs niet de dingen die in de schoolgids staan. Zelfs niet dat ze mijn kinderen onderwijs geven. Alles wat goed gaat, is mooi meegenomen.
Maar er is inderdaad een groot verschil, tussen een kind met een lichamelijke ziekte en een kind met een geestelijke ziekte/stoornis. Want lichamelijk gezien, is het vaak zonneklaar, dat de school van het kind geen dingen mag en kan verwachten, die schadelijk zijn voor het ziekte proces (uitzonderingen daargelaten, want ook mensen met lichamelijke ziekten krijgen te maken met discriminatie, onbegrip en uit het ei gekropen sufferds) . Als ik jouw post lees, dan reken jij er op, verwacht je, dat de school in actie komt, als het fout dreigt te gaan met je kind.
Lichamelijke ziekten zijn vaker objectief vast te stellen en ze worden meer geloofd en serieuzer genomen. Als de ouders van het kind met de ziekte van Crohn, bij mijn dochter in de klas bijvoorbeeld, zeggen dat ze echt niet hele dagen naar school kan, wordt dat toch wel geloofd. Ze zien het meisje met sondevoeding, mager en ziek door de school lopen.
Mijn zoon was in groep 5 en 6 ook ziek. Hij was zeer depressief, levensgevaarlijk, want hij was zelfs suicidaal. En je kon het duidelijk aan hem zien. Hij was wit, huilde, was erg veel boos en liep met zijn hoofd gebogen naar de school en door de school. Maar dat werd niet gezien, er werd niet op gereageerd en er werd van hem verwacht dat hij 'normaal' meedeed met de lessen. Geen enkele aanpassing. Er werd zelfs boos en ongeduldig op hem en ons gereageerd. Ze maakten het alleen maar erger. Want het was 'maar aanstellerij', 'aandacht vragen' en het zat 'toch tussen zijn oren'.

Voor veel kinderen met een stoornis is school een grote oorzaak van de problemen.
Ik verwacht helemaal niet eens meer dat scholen dat inzien. Ik verwacht al helemaal niet dat leerkrachten mijn zoon 'aandacht geven' of 'begeleiden'. Ik hoop alleen elke dag dat hij daar heen moet, weer, dat ze het niet erger maken dan het al is. Dat ze een beetje zuinig op hem en zijn zelfbeeld zijn. Want het gaat zoveel beter, maar hij blijft zo kwetsbaar.
En ik hoop heel nederig, als een smekende, afhankelijke, vernederde, ondergeschikte, dat die leerkrachten toch in vredesnaam dat kleine a4-tje, met die paar adviezen, willen lezen, zodat ze er aan kunnen denken als zoon het zwaar heeft. (Dat blaadje is geen hogere psychologie hoor, het is met name: als hij boos is, laat hem dan met rust, dwing hem niet, als je er niet uit komt met hem, mail dan met zijn ouders). That's all.
Dat zijn niet mijn verwachtingen, maar dat is wat ik hoop. En soms wordt die hoop waarheid, dan mag hij per order van de jaarlaagleidster, die wiskundetoets, (die hij weggooide in de prullenbak omdat de leraar elke keer tijdens de toets ging praten en hij zich niet kon concentreren, die toets) herkansen. Dan zijn wij zoooo opgelucht. Een beetje begrip, een beetje flexibiliteit, een beetje zorg voor onze zoon, geweldig!

Karmijn

Wat heb je dat prachtig verwoord, over dat zuinig zijn op het zelfbeeld. Ik hoop van harte dat jij en je zoon een school treffen (of hebben?) waar hij in zijn eigen tempo mag groeien en bloeien.
n@nny

Niet zelf verzonnen

Ik heb dat het eerst van een Cesartherapeute gehoord. Maar ze heeft zo gelijk. Er zijn kwetsbare kinderen en daar moeten we zuinig op zijn. Anders maken we meer kapot dan ons lief is. Maar helaas, in het onderwijs lopen nog zoveel mensen rond die liever denken in 'zwart-wit', 'goed-slecht'. Die kinderen opdelen in hokjes en die moeite hebben met het zien van het goede en het mooie bij de kinderen in de klas. Dat is zooo jammer en ik kan het eigenlijk ook niet begrijpen. Wat doe je daar dan?
Juist de kinderen die 'moeilijk' zijn, díe zijn juíst zo kwetsbaar. Dát zijn vaak de kinderen met een kwetsbaar zelfbeeld. Ik vind het zelf zoo logisch, vanzelfsprekend. Ze staan in de 'fight'(externaliserend gedrag) of de 'flight' (internaliserend gedrag). Het komt beide voort uit hetzelfde probleem. Het gevoel bedreigd te worden. Zelfs onze zoon snapt dat.
Maar op de een of andere manier worden juist die kinderen vaak als 'slecht', 'verwend' of zelfs 'bedreigend' gelabeld. Ach. Triest. Niet op te lossen.

Oplossen

In elk geval valt het niet op te lossen zolang velen op school (en ook in dit draadje) meteen beginnen te roepen dat zorgenkindjes er niet bij horen, en dat het niet eerlijk is dat ze die "ook nog" moeten lesgeven want ze hebben het al zo zwaar. Ik kon daar vroeger nog wel sympathie voor opbrengen, maar heb iets teveel ongeïnteresseerdheid gezien bij leerkrachten en schoolleiding. Uitstoten in plaats van verder helpen.

En dan heb ik het over een internaliserend kind, dat geen problemen oplevert in de klas. En toch wilden ze hem lozen, want dat zou zo goed voor hem zijn. Terwijl dat echt onzin was en dat hadden zij ook kunnen weten. Gewoon geen zin.

Evanlyn

Toen onze oudste niet helemaal kreeg wat ze nodig had op de basisschool (ze is nogal slim en presteerde onder), dacht ik altijd: 'Ach dit is een luxe probleem, ik heb liever dat ze hun aandacht schenken aan kinderen 'die het echt nodig hebben'. Zij redt zich wel.'
Toen bleek dat haar broer een jongen was 'die het echt nodig had' en kwam ik tot de ontluisterende conclusie dat ze voor hem óók geen aandacht hadden. Tja, voor wie hebben ze dan wel aandacht? Het is wel hun werk, toch?

Verschillen

Ik heb ook wel een beetje een zorgenkind, dyslexie en lager dan gemiddelde intelligentie. Afgelopen schooljaar heeft zoon voor het eerst een goed jaar gehad op school. Dat realiseren we ons steeds meer. Zowel in de kleutergroepen (en dan nog 3 jaar lang want hij moest ook nog groep 2 over doen) als in groep 3 was het matig. De juffen zagen dat er iets mis was met hem. Het lag ook vooral bij hem want hij nam geen initiatief (zeiden de kleuterjuffen) of hij was lui (zei juf van groep 3. En in groep 4 vonden ze hem opeens gezellig, lief en leuk. En de juffen in groep 4 hebben niet eens zoveel meer gedaan dan de andere juffen, maar hem vooral geaccepteerd zoals hij is, wat kleine aanpassingen gedaan (bijv. werken op gekopieerde rekenbladen, zodat hij alleen de antwoorden hoefde op te schrijven) waardoor hij opeens wel kon rekenen. Handelingsplannen had hij altijd al, maar nu werden ze veel specifieker, doelgerichter etc.
Met pijn in ons hart hebben we afscheid genomen van beide juffen. 1 gaat met verlof en komt daarna terug op een andere groep, de ander gaat met pensioen. Zoon krijgt een meester. Hij heeft er veel zin in. Wij wachten af wat dit nu weer gaat brengen.

Karmijn

Jouw beide kinderen kregen dus niet de aandacht die ze nodig hadden. Wat ik me dan afvraag is of dat kwam omdat ze daar gewoon geen zin in hadden (de leerkrachten dus), in die extra begeleiding? Onwil? Of was het meer een kwestie van gewoon niet kunnen? Dat er zoveel dingen zijn die hun aandacht vragen dat er voor elk individueel kind per definitie weinig overblijft waardoor bijna alle kinderen te weinig aandacht krijgen. Iets wat misschien minder of niet opvalt bij een 'doorsnee'kind maar wel bij een kind wat 'anders' is. Ik weet het niet verder maar dat lijkt me wel belangrijk. In hoeverre is de werkdruk op leerkrachten zo groot dat ze een individueel kind niet de aandacht kunnen geven die hij/zij nodig heeft en dat ze per definitie dus in gebrek blijven? Of zou met een andere indeling van tijd en energie en manier van omgaan met kinderen dit wel mogelijk zijn.

Maylise

Dat is een heel belangrijke vraag.
We hebben een basisschoolwissel gehad en zien nu op de andere school, een heel andere werkhouding van de leerkrachten. Ik denk dat het vooral te maken had met de sfeer op de school en de verwachtingen die de organisatie had ten opzichte van de leerkrachten. Er werd onderling ook veel geklaagd tussen de leerkrachten. Zo hevig, dat ik als ouder, precies wist wie wie aardig vond en wie een hekel had aan wie (belachelijk achteraf gezien, maar toen wist ik niet beter)
Toch zitten er op die school ook heel veel tevreden kinderen en tevreden ouders. En op de huidige school zitten ook wat ontevreden ouders. (ik hoor het niet veel, maar hoor het wel)

Wat mij wel opviel bij de eerste school, is dat ze heel veel tijd staken in het bespreken van zaken. Eerst met elkaar, dan met de ouders van het kind, dan nog met de ouders van andere kinderen (fout, maar dat gebeurde wel). Dan weer met elkaar. En dan was je maanden verder en was er nog helemaal niets veranderd.

De leerkrachten hadden veel last van perfectionisme. Zij vonden dat zij 'perfect' moesten zijn. En vonden dus eigenlijk ook wel, dat zij, als ervaren leerkrachten, alles wel wisten en alles wel zo optimaal mogelijk deden. Dus als het hun dan al niet lukte?!?! Ze vonden zichzelf erg goed bezig. En dan moet het wel aan de omstandigheden liggen he. Dat is het gevaar van perfectionisme. Het eigen handelen wordt dan niet meegenomen in de beoordeling van een situatie. Want kritisch naar zichzelf kijken, dat kan heel eng zijn voor een perfectionist.

Als beginnend ouder was ik compleet geintimideerd. Achteraf gezien dom van mij, maar goed ik wist ook niet beter.

Doen!

Hier was dochter( 9 jaar)zelf zo blij met diagnose, want ze voelde zich altijd al anders als klasgenootjes. Terwijl ik van te voren geen idee had, dat ze zich zo voelde, en ook twijfels had, wel of niet doen! We zijn er blij mee, en uiteindelijk doe je zoiets voor haar zelf! Nu is het school en thuis, en sta je achter haar als ouder, maar straks als ze volwassen en op eigen benen staat ,is het ook waardevol om te weten voor haar, hoe verder!Laat mensen maar kletsen, het is juist fijn dat we deze kennis hebben.