Thuis gepest worden door broertjes....niet weerbaar

Om de tafel

Ik zou een soort 'officiele' vergadering beleggen met je kinderen. Vertel wat jou dwars zit en laat hun hun zegje doen. Allemaal om de beurt. Dus de jongens kunnen vertellen wat zij ervan vinden dat zus zo bazig doet, en zus kan vertellen wat het met haar doet als ze haar uitschelden. Vervolgens zou ik ze ook zelf straffen laten bedenken voor hun vergrijpen en desnoods een beloning in het vooruitzicht stellen (bijv. met z'n allen naar een pretpark, of speeltuin als het goed gaat).
Ik zou er wel over blijven praten, ik had thuis ook altijd ruzie met mijn broers (mijn moeder zei alleen maar aldoor 'hou op' (maar niemand hield op) of "schelden doet geen zeer, slaan veel meer" (complete onzin vind ik nu, maar toen ik 10 was moest ik het daar maar mee doen)

Oh en kijk eens naar programma's zoals de Nanny, daar haal ik ook altijd veel tips vandaan.

Succes!!!

Oef, lastig

Dit is een lastig probleem. Wat ik zou doen:

Ze zoveel mogelijk uit elkaar halen. Dus niet met z'n allen tegelijk tandenpoetsen, maar een voor een. Niet met z'n allen in de gang jassen aantrekken, maar in de huiskamer. Dat soort dingen. Je dochter is al tien? Misschien kan ze zelfstandig naar school fietsen, zodat het geharrewar uit blijft. Ruimte dus.

Ze iets anders laten doen, in plaats van het pesten. Wij hebben impulsieve kinderen en het is heel moeilijk voor hen, om hun gedrag te veranderen. Het is makkelijker om iets anders te doen, dan om 'niets' te doen. Iets anders te zeggen, dan niets te zeggen. In plaats van shit, chips zeggen. In plaats van pestnaam, een erop lijkende leuke naam zeggen. Dus geen straf, maar een alternatief.

Verder zou ik individueel met je zoontjes gaan bespreken wat hun belang is, bij een goede sfeer in huis. Voordat ik een familiegesprek zou houden. Onze kinderen zijn altijd meer geneigd om iets voor een ander over te hebben in huis, als ze zien dat ze er zelf ook belang bij hebben. Jouw zoons hebben er ook belang bij, dat hun zus zich goed voelt, maar dat realiseren ze zich niet. Misschien kun je dat belang groter maken door er een gezinsbeloning tegen over te stellen, zoals Vogeltje zei?

Ik zou ook oplossingen gaan zoeken, voor onderliggende conflicten die dit gepest waarschijnlijk veroorzaken. Hoe gaat het met het respect voor elkaars privacy? Blijft iedereen uit elkaars persoonlijke ruimte? Is er onderlinge wedijver? Dat zijn hier altijd de triggers.

Straffen heb je al geprobeerd, dat werkte niet. Wat hier wel wil helpen is als ik dan vraag: 'Jongens, willen jullie nu echt dat ik zo'n moeder wordt die ...... ? Nee toch? Nou, dan moet er wel wat veranderen, want het loopt hier echt enorm uit de hand zo.' En dat dan op een rustig moment, niet in de situatie zelf. Dat maakt hier wel veel indruk.

Verder helpt het hier ook, als ik er echt bovenop zit. Dus bij het minimale negatieve dingetje gelijk: 'He, wat doe je nu, het was de regel dat je dat niet zou doen.'

Ook een paar mantra's die ik dan erbij zeg, willen wel helpen: 'We blijven van elkaar af.' 'Als je niets aardigs weet te zeggen, zeg dan niets.' 'Je staat te dichtbij.' 'Dit wordt ruzie.' 'Dit loopt uit de hand en dan hebben jullie zo spijt.' 'Je stoort je zus.' 'Ik was de moeder, jullie waren de kinderen.' Dat soort zinnen. Zonder boosheid maar op een droge journaalverslaggeverstoon uitgesproken. Dat wil hier wel helpen.

Nou ja, lastig, sterkte ermee!

How2talk2kids

al veel nuttige tips, maar je kan nog meer nalezen in de bestseller hier op ool: de how2talk2kids broers en zussen variant, google maar eens.

Nou

Ik zou dus niet eens vertrokken zijn, zijn ze helemaal.

Allereerst zou ik de goede tips hierboven opvolgen en een gesprek aangaan, en ze zelf consequenties laten bedenken.

Ruzie in de auto? Auto aan de kant, en uitstappen graag. Dan gaan jullie maar lopen. Is fietsen trouwens geen optie? Kunnen ze ook niet klieren en wel hun energie kwijt...

Hier moesten de kinderen vanaf dat ze een jaar of 5 jaar zijn zelf hun tassen in- en uitpakken. Dat zou ik dus per direct invoeren. Vergeten tas? Jammer dan. Bij thuiskomst tassen zelf uitpakken en opbergen.

Mijn ervaring is dat je dit rigoureus de kop in moet drukken, en daar even heel consequent in moet zijn. En dat geld voor schelden/bijnamen maar ook zeker voor bazig gedrag.

Leuke tip die ik laatst ergens las: degene die pest/bazig is/bijnaam gebruikt, moet als 'straf' iets lekkers maken/iets fijns doen voor de gepeste. Leren ze gelijk dat het leuker is om aardig te zijn

Ongevoelig voor straf

Hallo Wendy,

Je heb al allerlei straffen uitgeprobeerd, en die sloegen niet aan zeg je, maar heb je ook beloningen geprobeerd?
Hier is het een tijd ook steeds mis geweest en dan met name in de ochtend als ik nog bezig was met allerlei dingen. Zodra ik mijn kont had gekeerd en boven was, was het mis.
Ik ben toen 's middags met alle3 de jongens rond de tafel gaan zitten om eens te bespreken wat we konden doen om te zorgen dat ze géén ruzie maken 's morgens (NB ruzie kwam met name door jongste die weet op welke knopjes hij bij Middelste moet drukken en die reageert heel explosief).
We hebben een beloningensysteem geïntroduceerd: elke ochtend als ze geen ruzie hadden gemaakt, kon de knijper op een lijstje 2 plekken omhoog. Als ze wel ruzie hadden gemaakt ging de knijper 1 naar beneden. Daarbij hebben we een lijst beloningen bedacht. Na 10 streepjes een kleine beloning, na 20 een wat grotere etc. Voorbeeldje: weekendtoetje door de week. Film-avondje op zaterdag (DVD en chips/fris). Gourmetten in het weekend. Allemaal dingen die je misschien ook wel eens zou doen, maar die ze nu speciaal kunnen verdienen zeg maar.
De clou van dit verhaal: ze moeten er SAMEN voor zorgen om geen ruzie te maken, dus de één moet niet pesten, maar de ander moet ook niet meteen in de hoogste boom klimmen als hij denkt dat er iets niet aardigs wordt gezegd. Zo'n systeem haalde bij ons het automatisme van ruzie maken er uit. En bij de laatste beloning is het slechte gedrag er uit gesleten en de 'lol' van de knijper was er ook af.
NB inmiddels zijn we een jaar later en heb ik de lijst opnieuw ingevoerd. Ik moet zeggen dat het mij wel veel rust geeft! Ultieme beloning die ze nog voor de zomervakantie hopen te bereiken is zwemmen bij het tropisch zwemparadijs. Iets wat ik normaal gesproken _niet_ met ze zou doen, maar wat ze nu dus kunnen verdienen .

Jesse

Dat zou in jouw situatie een goede oplossing zijn maar in de situatie van de vraagsteller niet omdat het ene gedrag hier los staat van het andere. Het is niet eerlijk als het meisje geen beloning krijgt omdat die jongens haar uitschelden, dat is dubbele straf!

Hoezo geen beloning p?

De beloning geldt voor iedereen. En ze heeft er profijt van als het pesten ophoudt.
Enige lastige is als het geruzie de hele dag doorgaat, dan is de 'beloning' van het knijper zetten te ver weg denk ik. Dan zou je een andere vorm kunnen proberen.
Leuke vind ik dat ik iets dergelijks in mijn hoofd had, maar dat we gezamenlijk tot onze vorm zijn gekomen. En dat het de eerste dagen nog wel eens mis ging, maar dat je gewoon merkte dat ze beter op hun eigen gedrag gingen letten ipv te letten op de ander.

Belonen

Het grote nadeel van belonen is, dat het uitblijven van de beloning al heel snel als een straf kan voelen. En dan is zo'n knijper die een plekje naar beneden gaat een straf.
Je zou het ook zo kunnen doen. Een pot met knikkers (of stenen, of kralen). Ze kunnen voor ieder spannend moment: (ontbijt, aankleden, naar school gaan), maximaal drie knikkers verdienen. Als het matig ging, twee knikkers, als het 'bijna' goed ging, 1 knikker. En dan desnoods helemaal geen knikker, als het echt bal was. En dan een pot met een streep of zo. Als de streep bereikt is volgt de beloning voor de hele club. Dan zou ik zo beginnen met hele lage doelen. Dat ze dus heel snel een beloning hebben. Die beloning is dan bijvoorbeeld pannenkoeken eten, of gourmetten of een taart, of zo. Iets wat leuk is, gezellig en waar iedereen van geniet. En dan bij drie volle potten, een grotere beloning, en bij zes volle potten een nog grotere beloning. Snap je wat ik bedoel, trapsgewijs. Dat werkte hier wel goed, in een andere situatie.

Eigen systeem

Dat zeg ik Koolmees, een eigen systeem bedenken wat bij hen werkbaar is. Voor mij zou ieder kritisch moment beoordelen veel te veel werk zijn.
En dat trapsgewijs belonen beschreef ik ook. Trede 10 is kleine beloning, trede 20 een grotere etc.

Jesse

Je doet het zelfde als een slechte juf: de klas belonen als iedereen zich gedraagt. Dus als 1 kind zich niet gedraagt krijgt de hele klas niets, daarmee kweek je alleen maar meer onenigheid en ruzie.

Bij jou had het verband met elkaar in dit geval niet, net zoals in een klas.

Groep

De psychologie achter belonen of straffen van een gehele groep ipv het individu is dat er een onderlinge verantwoordelijkheid ontstaat -het individuele gedrag heeft gevolgen voor de hele groep- vervolgens gaat de groep zichzelf corrigeren (als het goed is!). Voordeel is dat jij als ouder niet 'de boosdoener' tov de anderen hoeft aan te spreken. Dan is er 1 kwaaie pier en de andere(n) staan er smalend bij (gna gna, krijgt die lekker op zn donder). Dan moet je ook goed opletten of je echt de juiste kwaaie pier te pakken hebt, want ga je daar de fout mee in, ben je zelf binnen de kortste keren betrokken bij de ruzie.

Zolang je als ouder (of juf) niet precies weet wat er gebeurd is kan je m.i. beter niet straffen omdat het inderdaad kan gebeuren dat er dan een (of meerdere) onschuldigen gestraft worden.
Ik had thuis 2 oudere broers (4 en 5 jaar ouder dan ik ben) en ze hadden voornamelijk onderling ruzie, maar ik denk dat ook veel fustratie daarover op mij werd afgereageerd want ik ben ontzettend vaak 'zomaar' uitgescholden, belachelijk gemaakt en gepest. Vaak denk ik uit een soort tijdverdrijf. Het heeft me als kind enorm onzeker gemaakt, zeker omdat mijn moeder er niets aan deed. Meestal moesten we beiden naar onze kamer toe o.i.d. of ze ging zuchtend een klaagzang doen over wat een rotkinderen ze toch had. (en dan had ik echt niets gedaan hé, alleen mezelf verdedigd na de oneerlijke aanval) Hoe denk je dat ik me voelde? Als ik dan naar mijn kamer gestuurd werd voor straf?
Nee, ik ben het totaal niet eens met straffen van een groep als je niet weet wie wat gedaan heeft. Dan voor de zekerheid maar geen straf en als ouder/juf gewoon heel goed je oren en ogen open houden.

Ik snap de psychologie maar die methode is echt verboden op onze school. Toen een nieuwe leerkracht dat eens invoerde en de directeur kreeg dat te horen was dat hele plannetje meteen van het bord gehaald (ingewikkeld systeem met plusje die ze konden verdienen per halve dag om op vrijdag wat leuks te gaan doen). Sommige kinderen (door etiketjes) kunnen iets niet voor elkaar krijgen en de hele klas wordt boos. Echt een goed plan!

Maar merel

Het is ook hier weer een dunne lijn om over te balanceren. Niet straffen als je het niet zeker weet klinkt redelijk. En nu komt de maar: je komt er zelf wel heel gemakkelijk mee weg. En de "daders" ook.
Op school hebben we zo'n zacht ei van een juf. Als er iets gebeurt dan weet zij nooit wat er gebeurd is en daarom doet ze niets. "Want ik weet niet wat er gebeurd is, dus dan kan ik ook geen straf geven. "
Ik geef toe dat het het andere uiterste van het spectrum is. Ik snap ook dat je het gepeste kind geen straf wil geven na het melden, zodat kind straks niets meer durft te zeggen omdat het zelf ook een maatregel krijgt.

Maar hoe ga je in verantwoordelijkheid laten delen (niet beginnen, niet uit je tent laten lokken,

Algebra

Sorry was niet niet klaar met tikken

Dus, niet uit je tent laten lokken, de wijste wezen, etc. ; je moet dan denk ik echt goed kijken wat bij je gezin/ kind past. Onmogelijk lijkt me het niet. Ook omdat je ze beter kent dan een juf haar 25 stuks.

En met 2 of 3 is de individuele rol duidelijker te herkennen.

Meestal kies ik niet voor straf trouwens, ik verkoop het niet als straf, maar daar waar mogelijk gewoon als: iedereen verdient even rust zonder lastig gevallen te worden, dus daarom mag iedereen een eigen plek in huis opzoeken.
En corrigeren voordat de boel uit de hand loopt- 's ochtends voor school.

Algebra

Algebra

Je schrijft; "je komt er zelf wel heel gemakkelijk mee weg"
Waarmee kom/kwam ik dan gemakkelijk weg?

Nog even

Ik merk dat dit onderwerp me nogal raakt. Vroeger was dit ook al zo, straf krijgen voor iets wat ik niet begon, of waar ik niet eens aan deelnam en dan de woorden horen van mijn moeder, ‘wat heb ik toch een rot kinderen’, ‘waarom kunnen jullie niet gewoon leuk met elkaar doen’.
Ik kan me genoeg voorvallen herinneren waarbij ik inderdaad op mijn kop kreeg, dat ik me niet zo uit mijn tent moest laten lokken. Terwijl ik echt alleen maar wilde dat mijn broers gezellig tegen me deden.
Wat er bijv. gebeurde; met zijn drieen met de lego spelen (zondagochtend, ouders lagen nog te slapen in bed) en de legostenen werden uit mijn werkje gehaald omdat broer ze nodig had. (mocht ik blijkbaar niet boos om worden) ik pakte ze vaak weer terug, maar ik was jonger dus delfde altijd het onderspit. (broer gooide dan het hele werkje stuk, ik boos en huilen, ouders boos, iedereen boos) (ik was toen een jaar of 5, broers 10 en 11)
Als we naar school gingen stond beneden de ontbijttafel gedekt en moesten we zelf ons brood smeren, mijn ouders kwamen niet naar beneden ‘omdat we toch altijd ruzie maakten en het niet gezellig was’ en dan kreeg ik op mijn kop van oudere broer omdat ik blijkbaar teveel jam op mijn brood deed, resultaat was dat broer de hele pot maar op zijn kop op mijn boterham zette. (waar ik uiteraard boos om werd)
Ander voorval, toen ik een stuk ouder was, jaar of 14; ik dronk een glas cola en broer zat naast me, terwijl ik een slokje wilde nemen gaf hij het glas aan het uiteinde een klein zetje omhoog waardoor ik een hele sloot cola over mij heen kreeg, daar werd ik boos om, kleren nat en vies en ik smeet het restje wat nog in mijn glas zat over zijn shirt. Broer vreselijk en onredelijk boos op mij terwijl hij notabene begon. Moeder boos op ons beiden.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
En natuurlijk heb ik ook nagedacht over mijn rol toen ik ouder werd, maar écht, ik ben nooit, maar dan ook nooit een aanstichter geweest in ruzies en pesterijen, dat zit helemaal niet in mijn aard. Trouwens, er was al genoeg heibel, daar hoefde ik niet nog wat bij. Het enige wat ik graag wilde was harmonie en gezelligheid, maar op een of andere manier had (vooral een broer) er nogal lol in om zijn fustraties op mij bot te vieren. (dingen stelen van mijn kamer en als ik ze dan terug kwam halen ruzie zoeken) en had (vooral mijn moeder, vader was er overdag niet) geen idee hoe ze het op moest lossen. Dus iedereen maar straf en nooit iets uitpraten, of vragen stellen, wie deed wat en waarom.

Ik heb nu 2 kinderen en heb het totaal anders aangepakt. Als de een de ander iets aandeed moesten ze altijd sorry zeggen. (daar heb ik nog wel eens een discussie over gevoerd met mijn moeder, vond ze stom namelijk) maar later kwam ze erop terug en was ze het met me eens dat het wellicht toch werkte voor de ‘dader’ en het ‘slachtoffer’, sorry zeggen is toch toegeven dat je iets hebt gedaan wat niet leuk was voor de ander, en het geeft erkenning voor het slachtoffer. Ik ben altijd gaan uitzoeken wat er gebeurd was, soms pas een dag later. Dan moesten ze wel uiteen maar gaf ik geen van beiden straf. Vervolgens vroeg ik als de gemoederen bedaard waren aan de een (waar de andere niet bij was, wat er nu precies gebeurd was, en ik beloofde dat ik geen straf zou geven, maar dat ik graag de waarheid wilde weten) en dat deed ik afzonderlijk met de ander ook. Vaak kwam dan toch de aap uit de mouw. Ik gaf dan geen straf (dat had ik beloofd) maar vertelde dat ik het goed vond dat diegene eerlijk was, en wat die persoon beter had kunnen doen in die situatie. (bijv. mama erbij halen, of niet schelden/slaan maar zeggen ‘ik vind het niet leuk wat je nu doet, wil je daarmee ophouden” (aangepast aan wat er was gebeurd natuurlijk)
Mijn kinderen gaan heel leuk met elkaar om en ik kan er soms gewoon emotioneel om worden om te zien hoe het ook kan zijn, hoe het ook had kunnen zijn.

Merel

(leuk die vogelnamen)

Ik vind wat jij beschrijft over je jeugd wel erg heftig. In mijn ogen grenst de reactie van je ouders aan verwaarlozing. 'zoek het zelf maar uit'. En dan gaat het recht van de sterkste gelden. 'Lord of the flies' Ik kan me voorstellen dat je daar nu nog last van hebt! Is het nog een beetje goedgekomen tussen jou en je broer?

Ik geef trouwens het liefste helemaal geen straf. Een kind van mij kan helemaal niet tegen straf, die gaat zich er ontzettend door misdragen. In mijn ogen helpt straf helemaal niet om herhaling te voorkomen. Mijn kinderen zijn impulsief en er gebeuren hier soms ook vervelende ruzies en dingen. Dat doen ze dan, omdat ze niet nadenken voor ze iets zeggen en doen. Het is van hun kant nooit een afgewogen beslissing: "kan ik er mee wegkomen.' Het is altijd een verhitte actie. Wat ik dan probeer is, de kinderen feedback geven. En ik probeer er altijd en eeuwig achter te komen 'wat er aan de hand is'. Heel vaak zijn dingen anders dan ze op het eerste oog lijken. Dus dan vraag ik ze los van elkaar hun verhaal te doen. En dan geef ik ze (nogal dringend, kan ik goed) aanwijzingen om het voortaan anders te doen. Of ik bedenk samen met hen oplossingen. Het helpt om ze alternatief gedrag te geven, wat ze kunnen doen.
En soms gaat het mis en is het hier helemaal niet gezellig.

Koolmees

Bedankt voor je reactie.
Het gekke is dat mijn moeder ook heel lief kon zijn, als wij maar lief waren. Dan zat ze uren aan ons voor te lezen bijvoorbeeld. Maar zodra er ruzie was dan wist ze het gewoon niet. Toen we ouder waren liep ze inderdaad gewoon weg naar de keuken en deed de keukendeur dicht. Inderdaad kreeg ik dan het gevoel dat ik het zelf maar moest uitzoeken. En dan was het echt knokken in de woonkamer (omgevallen salontafel e.d.) echt helemaal niet leuk.
Ik kan het er alleen nu niet meer met ze over hebben, pa zegt niets en ma klapt dicht en zegt dat ze 'toch alles fout heeft gedaan'...tja, wat moet je daar nu mee, en trouwens het draait de tijd niet meer terug.
Met broer heb ik geen contact meer, niet eens omdat ik dat niet wilde maar dat wil hij niet. (voelt eigenlijk wel als een dubbele straf, vroeger altijd al lullig doen en nu nog steeds) maar ik ben er nu aan gewend en het is wel een stuk rustiger zo, kan niet meer door hem gekwetst worden.
Verder ben ik er trouwens wel overheen hoor, heb veel vrienden en vriendinnen en los van dit onderwerp heb ik een leuke band met mijn ouders. Maar ja, als zo'n onderwerp dan weer aan bod komt (en vooral de titel, gepest worden door broertjes) dan sta ik ineens weer op die plek van dat meisje en wil ik voor haar opkomen

Merel

Merel, heb je weleens bedacht dat je broer misschien een of andere stoornis gehad kan hebben? Ik heb een vriend en die heeft ook een zeer moeilijke relatie met zijn broer. Alles wat hij verteld, doet mij denken: autisme. Sinds ik dat tegen die vriend vertelde, kan hij het allemaal veel beter van zich af laten glijden. Snappie?

Ik heb toch ook wel medelijden met je moeder, zo plaatsvervangend vanaf een forum. Ach, die wist zich waarschijnlijk geen raad en stopte haar kop in het zand. Heel erg fout, maar ook wel zielig. Vroeger was de opvoedondersteuning nog veel beroerder dan nu. En nu is het al zo moeilijk voor ouders om de juiste hulp te vinden.

Maar ja, daar had jij natuurlijk geen boodschap aan, als kind. Jij werd gewoon in de steek gelaten. Erg hoor.

Inderdaad

Inderdaad heb ik ook wel eens gedacht dat mijn moeder zich hier enorm eenzaam in moet hebben gevoeld. "iedereen" om haar heen had lieve kinderen (of hield de vuile was binnen) en zij kon haar verhaal niet kwijt. Schoonzusjes van haar hadden allemaal schatjes van kinderen en vriendinnen had ze niet om mee te praten. En inderdaad er waren geen opvoedprogramma's en wellcht alleen het opvoedboek van dr. Spock en de huishoud-encylopedie. Broer was altijd enorm driftig en mijn moeder wilde hem niet nog driftiger maken, dus we moesten hem met rust laten als hij boos was, maar ja, hij gooide met deuren en spullen (ruiten stuk, tv stuk, dat soort dingen) soms leek het erop dat ze gewoon wilde voorkomen dat hij boos zou worden, dus ontweek ze dat en kreeg hij geen straf. En ik en mijn andere broer deden 'normaal' dus wij kregen die straf wel. Of hij een stoornis heeft/had, nou in ieder geval een agressie probleem, mijn moeder had denk ik wel wat aan dat boek 'het explosieve kind' gehad, de titel past wel, heb het nooit gelezen want ik heb zelf geen explosieve kinderen.
Maar al met al wel sneu, en nogmaals, ik ben er verder allang klaar mee hoor, heb het hier niet meer over met mijn moeder. We hebben het over de leuke dingen, die waren er ook. Die boze broer kon namelijk ook enorm grappig zijn en haalde ook heel wat leuke grapjes uit thuis, vooral met mijn vader en moeder. Maar tja...je moest hem niet boos maken...

Ruzie vs pesten

Het idee om kinderen gezamelijk verantwoordelijk te laten zijn voor de sfeer kan een goed plan zijn maar alleen als er duidelijk sprake is van kinderen die elkaar dwars zitten om onbenullige redenen en die goed tegen elkaar opgewassen zijn. Dus alleen als beiden een min of meer even groot aandeel hebben in de ruzies.

Als het van een kant komt of meer op pesten lijkt dan zou ik ze zeker niet gezamelijk verantwoordelijk laten zijn.

Dit meisje wordt door haar broertjes uitgescholden dus daar is helemaal niks evenwichtigs aan. Pesten mag gewoon nooit. Het maakt niet hoe zusje reageert of zou moeten reageren hierop. Dat is misschien wel iets wat je met zusje kan bespreken maar dat staat verder los van het gedrag van de broertjes. Pesten is gewoon niet toelaatbaar.

Ik zou met alle drie de kinderen om tafel gaan zitten en een gesprek aangaan over pesten. Ik zou de kinderen duidelijk maken wat absoluut niet mag (schelden, lichamelijk geweld, spullen wegmaken/kapot maken en andere pesterijtjes). Ik zou ook met elk kind individueel hierover spreken toegespits op hun gedrag.
Vervolgens zou ik bij overtreden wel degelijk straf uitdelen en verder ook excuses verwachten aan het slachtoffer.

Bij pesten in de auto zou ik de auto stoppen en dit eerst afhandelen voordat ik verder rij. Komen ze dan te laat op school? Hun probleem. Ik zou met het meisje mee naar haar klas lopen en de jongens het zelf maar met de juf uit laten zoeken. Hun verantwoordelijkheid. Of als het mogelijk is zet je ze uit de auto en laat ze verder lopen naar de school (natuurlijk alleen als het maar een kort stukje is en een veilige route)

Het kost je in het begin waarschijnlijk extra tijd en energie maar als ze eenmaal weten dat je dit nooit accepteert en dat de omstandigheden geen effect hebben op je reactie neemt het hopelijk vanzelf af.

Blijft het gedrag veel voorkomen dan zou ik nogmaals hierover gaan spreken met de kinderen.

En daarnaast zou ik samen met de kinderen regelmatig een spel doen of iets anders zodat je hun interactie goed kunt observeren en daarop in kan springen.

Maar ik zou sowieso heel duidelijk zijn dat pesten gewoon echt niet mag.

Wat mij opvalt

Is jouw begrip voor dochter, en het grotendeels neerleggen van de zwarte piet bij de jongens. Je geeft zelf al aan dat het niet zwartwit is en dat zal het ook zeker niet zijn. Maar dochter is dus 4(!) jaar ouder dan haar jongste broertje en lijdt vreselijk onder zijn gedrag? Hm.
Heb je niet iemand in je omgeving die je eens om z'n mening kunt vragen? Ik heb ooit een goede vriendin gevraagd om eens oprecht uit te spreken wat ze vond van de interactie tussen mijn oudste en mijn jongste. Ik durfde dat wel te vragen omdat ze met allebei een goede band heeft. Was heel verhelderend voor mij. Ze zag toch echt andere dingen dan ik en achteraf denk ik dat haar blik wel wat objectiever was dan de mijne (zacht uitgedrukt).

Moeilijk....

Het zijn enerzijds slimme kinderen, hebben alledrie een groep overgeslagen, anderzijds zijn het impulsieve en drukke kinderen. Ze willen alledrie de baas zijn. De oudste is het gevoeligst, grote fantasie, veel add trekjes, sociaal niet de handigste en de jongste het meest een zorgenkind, wordt verdacht van het hebben van adhd op school. Ik moet het meest op hem letten want hij kent geen gevaar en doet wat hij wil ook al mag het niet. De middelste is het makkelijkst, heel lief en wil graag voor mij zorgen, zet thee enzo, sociaal het slimst maar bedenkt de pestnamen en jongste doet het na. Pffff weet eerlijk gezegd niet wat te doen. Loop op mijn tenen.... Eerst maar even goed alle reacties lezen en nadenken... Ik heb gisteren met zwarte stift op een groot vel papier geschreven: Als je niets aardigs te zeggen hebt zeg dan niets. Vervolgens opgehangen in de woonkamer. Aandachtig hebben ze het bekeken en een glimlach. Toen heb ik erbij verteld dat degene die onaardige dingen zegt de kamer moet verlaten, geldt ook voor mamma. Het was redelijk rustig. Middelste moest 3 keer de kamer uit tijdens het kijken van een leuke film. Ik geef wel complimenten als ze iets goed doen of lief zijn. Beloningssystemen werken maar heel kort, daarna is de lol er vanaf. Merel, ik ben altijd bang dat oudste later zo zal terug kijken op haar jeugd. Zo van zelfs thuis werd ik gepest was het niet veilig. Ik voel als ouder aan dat oudste kwetsbaar is. Het is niet de eerste keer dat ze gepest wordt, is ook op school gebeurd. Het gaat juist beter op school, het pesten is daar gestopt. Haar zelfvertrouwen gaat er zo aan. Ze is al onzeker..... Het klinkt inderdaad gek dat een kind van 10 zich laat pesten door een kind van 4 jaar jonger. Ja dat kan wel, het zegt eigenlijk meer over dochter van 10, hoe makkelijk ze te pesten is. Bedankt voor alle reacties. Ik ga er zeker wat aan doen. Het is niet het enige probleem wat er speelt. Gelukkig zijn het wel leuke lieve kinderen verder.......

Merel

Sorry, ik bedoelde niet jou.
Ik bedoel een juf / ouder die ernaast staat en geen moeite doet. Die geen straf geeft, omdat dat zo ingewikkeld en vervelend is. En die zich verschuilt achter: dat weet ik niet hoor, ik heb niets gezien, en nou weer lief doen.
Eigenlijk zoals jouw moeder deed vroeger. Alleen gaf zij met het zelfde gemak wèl straf. Ik had dat niet meegemaakt dat dat kon ik me niet voorstellen , maar het is in mijn ogen hetzelfde: je niet willen/ kunnen verdiepen in wat er gebeurd is.
Het spijt me voor je dat je dat zelf mee hebt moeten maken, ik kan me wel voorstellen dat dat naar is.
Waarschijnlijk daarom doe jij juist wel je best om je kinderen te begrijpen en die desinteresse te voorkomen.
Daarvoor wilde ik pleiten: verdiep je in de kinderen en de situatie. En accepteer dat je soms nog mis zit, omdsat het ingewiikkleld is

Algebra

"je" als in "men"

Bedoelde ik dus.

Algebra

Algebra

Hoi Algebra, ik heb je stukje nog eens doorgelezen en snap nu wat je bedoelt. Tja, straf geven zonder dat je weet wat er gebeurd is, is niet goed, evenals geen straf geven, en de dader laten 'wegkomen' inderdaad. Het is dus toch zaak om uit te zoeken wat er gebeurd is. En ja, dat kost wat tijd en energie. Dat had mijn moeder zeker niet, en ook niet de communicatieve vaardigheden. Het is over het algemeen namelijk niet zo dat een kind direct uit de doeken doet wat hij/zij heeft gedaan,zeker niet als hij/zij de schuldige is. Daar gaat tijd, inventiviteit en het winnen van vertrouwen mee gepaard.

Merel

Dat het principe van het belonen of straffen van een groep als geheel jou persoonlijk erg raakt kan ik me voorstellen na jouw uitleg over je jeugd. Het klinkt misschien wel heel betuttelend maar jouw verhaal lezend krijg ik ook een beeld van een sneu joch dat hunkert naar de aandacht van zijn moeder (die maar op bed blijft liggen) en dan uit frustratie de jampot omkeert op de boterham van het vijfjarige zusje (dat hij uit jaloezie en frustratie natuurlijk een ontzettende aanstelster vindt, de jongste, dus verwend in de ogen van hemzelf). Jullie zijn allemaal aan je lot overgelaten. Akelig hoor, maar niet alleen voor jou, ook je broer(s) zal/zullen er erg onder geleden hebben, anders doe je zulke gemene dingen niet bij je kleine zusje.
Het straffen of belonen van een groep als geheel moet natuurlijk nooit op een dergelijke manier of zo structureel doorgevoerd worden! Bovendien moet je van de groep verlangen wat alle individuen van die groep kùnnen uitvoeren!

Wendy, goed te horen dat je eerste aanpak alvast iets heeft gedaan! Misschien is het ook goed om met je kinderen de gevoeligheden en (on)mogelijkheden van elkaar goed te bespreken. Een hele puzzel! Sterkte.

De broer een sneu joch? Natuurlijk, een vervelend, klierend pest joch.
Of hij onder de situatie geleden heeft weet ik niet, maar dat is niet het eerste waar ik aan denk.
Merel heeft er last van gehad, dat irritante broertje, dat weten we zeker.

En misschien is het later vanzelf goed met hem gekomen en is hij nu wel sociaal. En misschien ook niet, is het gewoon een vervelend mens van zichzelf. Dat kan, vervelende volwassenen zouden best ook al vervelende kinderen geweest kunnen zijn.

En Merel woonde erbij in huis , en moeder heeft haar kansen om nog iets van die jongen te maken gemist. En dat Merel dat haar moeder verwijt vind ik logisch.

(En nu duik ik weg voordat de storm losbarst).

Algebra