Thuis gepest worden door broertjes....niet weerbaar

Sneu

Ja ik denk het wel, dat het een vorm van aandacht vragen was. Mijn ouders hadden op zich best aandacht voor ons, maar misschien niet genoeg? Ik denk me suf, mijn moeder las aan ons voor en was verder altijd druk in het huishouden. Ik heb het niet echt heel duidelijk als 'ze heeft geen aandacht voor ons', ervaren, maar misschien ook omdat ik niet beter wist.
Complimentjes kregen we nooit, (dat herinner ik me nog goed, want ik was heel verguld met een compliment wat een tante eens naar me maakte toen ik bij haar aan het tekenen was, dat zegt wel iets, dat ik me dat n nog herinner ) maar we kregen wel straf als iets niet goed ging. Omdat broer altijd zo vervelend was, kreeg hij vermoedelijk op een gegeven moment dat stempel gewoon. Dat was hij: "de vervelende broer". En ik kreeg vaak het stempel dat ik niet zo snel boos moest worden om dingen. Maar weet je, bij ons werd nooit iets uitgepraat. Dus het was narigheid op narigheid, die emmer die zat allang overvol dus de rek was er voor mij compleet uit. Met als resultaat dat ik steeds sneller boos om dingen werd.
Ik verwijt mijn ouders dat ze nooit eens echt een gesprek hebben gevoerd in de trant 'waarom doe je dat?" "wat doet het met de anders als je zo doet"
Nu zeggen ze, ja dat waren we niet gewend, dat uitpraten, alles bespreken enz. enz. Want dat was bij ons thuis ook niet zo. Maar zo ben ik óók opgevoed (het niet praten met elkaar), maar ik doe het wél anders dan zij deden, dus eigenlijk vind ik dat geen argument. Alleen ik heb het er niet meer met ze over hoor, het heeft geen zin, ik kan ze alleen maar een nog groter schuldgevoel geven dan ze al hebben, en het maakt het verleden niet goed.
Alleen even terugkerend naar het nu, naar de situatie van topicstarter, ik zou het blijven uitpraten, desnoods een keer per week om de tafel 'hoe is het afgelopen week gegaan" degene die scheld of pest vragen waarom hij of zij dat doet. Was je soms sjacherijnig? Moet je dat dan op een ander afreageren? Wat zou je vinden als dat andersom met jou gebeurde?
Door dit zo aan te kaarten met je kinderen en iedereen zijn zegje te kunnen laten doen geef je in ieder geval het gevoel aan de kinderen dat je dit serieus oppakt en er je best voor doet/hebt gedaan. (ook als het eventueel niet zo goed lukt) je kinderen zullen zich wel herinneren dat hun moeder er alles aan deed om het lekker te laten lopen. (maar volgens mij boek je met dit soort aandacht voor een probleem altijd wel resultaat, hoe klein ook)

Pestkop naar mens van zichzelf? (beetje ot)

Ik snap je reactie niet helemaal, Algebra. In eerder postings pleit je juist voor 'het begrijpen van kinderen' en er achter proberen te komen waar de ruzie door komt. Maar tav de 'dader' van het pesten i.g.v. Merel ben je nogal kort door de bocht: die broer is 'van zichzelf een vervelend mens'. Ben ik dus niet met je eens. In feite zeg je dan juist precies hetzelfde als de ouders (en anderen) destijds!
Ken je 'Het explosieve kind' van Greene? Daarin wordt heel helder uitgelegd dat lastige kinderen niet van zichzelf nare kinderen zijn, maar kinderen die vaardigheden missen. Als ze anders zouden kúnnen handelen, zouden ze dat doen. En dat geldt net zo goed voor pestgedrag.
De topicstartster heeft een of twee kinderen met een diagnose of zitten daartegenaan. Dat zijn ook geen rot-kinderen maar kinderen met een gemis aan bepaalde vaardigheden! Zij zouden anders handelen als ze dat zouden kúnnen. Praten helpt, maar ook vooral er achter komen wat nodig is om ze te helpen anders te reageren.
En Merel, ik vind het mooi dat je zelf het beter oppakt met je kinderen dan je ouders vroeger. Ik reageerde vooral op je bericht omdat ik je mee wilde geven dat jouw 'vervelende broer' ook maar gebukt gaat onder dat stempel.