U zeggen tegen moeder

Ja hier

Vriendin van mijn dochter (zij is 18) spreekt haar ouders aan met u. Het zijn mensen uit een andere cultur met andere gezagsverhoudingen binnen de familie.
Voor ons hoeft het niet zo, maar je leert wel dat er mensen zijn met andere waarden en vanzelfsprekendheden dan de onze.
Wat ik wel erg belangrijk vind is dat er van beide zijden geen oordeel over is, ook niet vanuit de ouders.

Kennissen van ons, ze spreken zelf hun ouders met u aan en de kinderen moeten dat ook. Hun zoon vroeg al eens of hij mij tante mocht noemen, hij wist niet hoe mij anders moest noemen.
Persoonlijk vind ik het afstandelijk klinken.

Afstandelijk

Ja ik wordt ook met u aangesproken door hen. Ik vind het niet kloppen voelt voor mij inderdaad veel afstandelijker.

nee, maar...

Ik heb een 14-jarig kind dat heeft bedacht dat hijzelf nu oud genoeg is om zijn opa en oma aan te spreken met u. Grappig hè.

Ooms en tantes

Mijn ooms en tantes wilden, ergens eind jaren'70, ook ineens door ons worden getutoyeerd. Dat is logisch en terecht, maar wij (toen pubers) hebben er nooit aan kunnen wennen.

Religieus?

Ik zie/hoor het vaak bij gezinnen die religieus zijn. Niet zozeer de hele zware zwartekousenkerk hoor, maar wel gezinnen bij wie het geloof een belangrijk onderdeel van hun leven is.

Je en jij

Inmiddels zeggen beide jongvolwassen kinderen van mij 'jij' en 'je'. Maar ze hebben nog heel lang 'u' gezegd. Dat was de gewoonte in onze familie en dat vond ik ook prima. Ze hebben nog steeds de gewoonte om 'u' te zeggen tegen volwassenen die ze niet kennen in een zakelijke of dienstverlenende situatie. Tot iemand zelf zegt dat je wel 'jij' mag zeggen. Dat vind ik wel een goede gewoonte.

Dees

"Ja ik wordt ook met u aangesproken door hen. Ik vind het niet kloppen voelt voor mij inderdaad veel afstandelijker.'

Ik ben van mening dat degene die aangesproken wordt bepaalt hoé? Dus niet die ouders maar jij. Als jij wil dat ze tutoyeren dan zeg je dat.

Zelf

Ik heb mijn moeder altijd met u aangesproken. Het is een uiting van respect. Ik ben niet van de zwartekousenkerk, noch streng religieus, noch streng opgevoed, noch van een andere cultuur.
Mijn kinderen spreken mij wel aan met jij.

Tsjor

respect?

Het is maar hoe je respect opvat natuurlijk.

Vanuit een kind is het geen uiting van respect, maar is het afgedwongen door de ouders die vonden dat een peuter/beginnende prater hen met 'u' diende aan te spreken omdat ze respect wilden.

Ik neem tenminste aan dat niemand niet ineens op 'u' is overgeschakeld als 13-jarige of zo. Dus echt een keuze voor 'u' maken weinig kinderen zelf, lijkt mij.

tsjor

Is het respect omdat je moeder prijs stelde op "u" zeggen of vind je in algemeen "u" zeggen van meer respect getuigen?

Mij is ook geleerd mijn ouders met u aan te spreken en dat heb ik een leven lang gedaan. Ik weet nog wel dat we toen ik klein was 'Kazan en Beffie' speelden, dan speelde mijn moeder de hond Kazan en was ik Beffie de kat. Dan mocht ik wel jijen en jouen. Mijn moeder had dat verzonnen omdat ze het eenzaam voor me vond dat ik met alleen volwassenen opgroeide ('wanneer is Wilgenkatje ook u? ') We woonden toen ik een ukkie was met mijn oom en tante in hetzelfde pand.

Mijn kinderen heb ik alleen 'u' aangeleerd l tegen hun oma's en andere volwassenen. Mijn meeste vriendinnen zijn ook van het jij- zeggen, maar eentje niet (en die is niet strikt religieus of zo, ook niet overdreven streng). Oh ja ik heb een schoonzoon die niet van 'u' is af te krijgen. Vind ik apart, wel bij een voornaam noemen en toch u zeggen

respect moet je verdienen

En dat krijg je niet automatisch door je u te laten noemen. Wij en mijn kinderen ook MOETEN u zeggen tegen de schoonouders. Dat getuigt van respect is het verhaal van schoonmoeder. Inmiddels zeg ik nog wel u (om tirades te voorkomen) maar het respect is gedaald tot het nulpunt.

Ik heb mijn kinderen altijd geleerd dat ze tegen vreemden u zeggen tot het moment dat er wordt gezegd: Zeg maar jij hoor. Tegen oma en opa moeten ze ook u zeggen en dat heb ik ze vanaf kleins af aan opgedragen. Maar een peuter die net leert praten doet het wel eens fout of spreekt onduidelijk.
Na een assieblief van jongste (toen ruim 2 jaar oud) die het cadeau aan oma mocht geven is oma zo uit haar plaat gegaan over dat assieblief. Kind kreeg een hele tirade over zich heen over beleefd zijn en respect tonen, niet normaal meer. Ik was al blij dat kind geen hier! zei. Dat deed hij meestal als hij iets gaf.
Toen is schoonmoeder een groot deel van mijn respect kwijtgeraakt en na nog wat aanvallen naar mij toe dat ik de kinderen zo slecht opvoedde en ze niet leerde respect te hebben voor ouderen is mijn respect voor haar tot het nulpunt gedaald.
Jezelf met u laten aanspreken maar je kinderen en kleinkinderen zo onbeschoft aanvallen op een onopzettelijk uitgesproken verkeerd woord dat hoort niet bij elkaar.
Respect moet je verdienen door zelf ook wellevend en beleefd te zijn.

Inmiddels zeggen we nog steeds u maar meer omdat het moet dan uit respect.

Thuis zeggen de kinderen jij tegen ons en tegen de familie van mijn kant. Voor de vrienden van mijn kinderen ben ik inmiddels Half, en niet meer moeder van.... wat op de basisschool heel gebruikelijk was.

Triva

Dat vind ik toch ook wel een lastige.

Aan de ene kant geef ik je gelijk dat belangrijk is hoe je zelf wilt worden aangesproken. Aan de andere kant vind ik ook dat ouders hun kinderen mogen bijbrengen wat ze belangrijk vinden. Dat wil ik ook niet zomaar ondergraven zeker niet als het om beleefdheden bijbrengen gaat. Als mensen hun kinderen opvoeden door me onbeschoft te laten aanspreken zou mijn reactie anders zijn.

In een situatie als deze heb ik het opgelost door toen de kinderen jonger mee te gaan met de wensen van de ouders. Toen ze ouder werden ben ik mijn manier gaan introduceren. Concreet: goede vrienden van ons vonden het belangrijk dat hun kinderen niet zomaar alle volwassenen met voornaam aanspreken en introduceerden het oom- en tante-zeggen. U of je/jij vonden ze geloof ik niet zo belangrijk. Wij zijn er in mee gegaan toen wij kinderen kregen. Ik vond het toen ook niet per se verkeerd of zo maar ook niet enorm belangrijk. Toen de kinderen ouder werden, begon ik het een beetje raar te vinden om door hen met tante aangesproken te worden. Ik was dat ook niet gewend. Ik ben toen gaan aansturen op aanspreken met de voornaam.

Floria, mijn 14 jarige dus wel

"Ik neem tenminste aan dat niemand niet ineens op 'u' is overgeschakeld als 13-jarige of zo. Dus echt een keuze voor 'u' maken weinig kinderen zelf, lijkt mij."

Zelf bedacht om tegen zijn grootouders u te gaan zeggen, naar eigen zeggen omdat hij daar nu oud genoeg voor is

Floria

"Ik neem tenminste aan dat niemand niet ineens op 'u' is overgeschakeld als 13-jarige of zo. Dus echt een keuze voor 'u' maken weinig kinderen zelf, lijkt mij."

Ik heb er enigszins op aangestuurd dat mijn kinderen u zeiden tot de aangesprokene zou zeggen hoe hij of zij aangesproken wil worden. Mijn jongste heeft zich daar weinig van aangetrokken maar mijn oudste deed dat wel maar trok het te ver door. Hij had er duidelijk moeite mee om bepaalde personen te tutoyeren, tot de teamcoach aan toe (maar die had zich ook nooit uitgesproken over tutoyeren) Toen we eens stonden te wachten bij de auto's en mijn zoon hem weer met u aansprak zie een teamgenoot dat hij gewoon jij kon zeggen en toen ontstond er een vreemde discussie waaruit bleek dat de coach het toch wel op prijs stelde dat hij een u was

Mijn oudste deed het weer niet bij opa's, wel bij leerkrachten, vreemd gebeuren.

Enna M

Maar toch niet tegen zijn eigen ouders? Als daar 'u' tegen wordt gezegd komt dat in de meeste gevallen doordat de ouders de peuter hebben verteld dat ze zo willen worden aangesproken. Grootouders vind ik een ander geval, omdat die in sommige gevallen best ver weg staan van een kind. En je kunt ook 'u' gaan zeggen als je denkt dat je dan ineens groot lijkt

Mijn schoonouders worden door hun kinderen ook met 'u' aangesproken.(De kleinkinderen en ik doen dat niet.) Het past wel in het hele plaatje dat ik ervan heb, zeg maar. Geen echte band en wel bemoeien en verwachten.

Triva

Ik had het over ouders zo aanspreken.

Aagje

De kinderen van de zus van mijn man noemden ook alle kennissen en vrienden (uit de kerk) van hun ouders tante en oom. Ik vond dat werkelijk bizar! Je noemt toch ook niet iedereen opa en oma? Verzin dan wat anders.. Het zal wel komen omdat ze broeders en zusters van de kerk zijn en ja dan spreken de kinderen die dus aan met tante en oom?

Maar serieus, het is toch bizar dat je als ouders bepaalt hoe JOUW kind een ander aanspreekt? In het verhaal van Half a twin bepaalt Half toch ook niet hoe haar kinderen haar schoonmoeder moeten noemen, dat bepaalt die zelf. Ik vind het serieus respectloos van óuders als zij bepalen hoe IK aangesproken moet worden.

Wha haha Floria

====Mijn schoonouders worden door hun kinderen ook met 'u' aangesproken.(De kleinkinderen en ik doen dat niet.) Het past wel in het hele plaatje dat ik ervan heb, zeg maar. Geen echte band en wel bemoeien en verwachten.====

De spijker op zijn kop! Met als enig verschil dat de kleinkinderen en ik wel meedoen met dat u zeggen. Om van het gezeur, gezaag en gepreek af te zijn. Niet uit respect zeg maar.

De omgeving

Het is ook de omgeving. Zelf heb ik nog heel lang 'u' gezegd tegen mijn ouders. Ook toen de kinderen klein waren. Kinderen volgen je voorbeeld. Ook meesters en juffen op hun school werden in een aantal gevallen met u aangesproken, niet overal consequent.
Zoon vond het wel een teken van 'gelijkwaardigheid' toen hij einde pubertijd mij nadrukkelijk met 'je' ging aanspreken. Daar hebben we het toen wel over gehad. Hoe dat gehanteerd wordt en welke keuzes je daarin kunt maken.

Triva

Ach, ik houd geloof ik niet zo van die grote uitdrukkingen in deze als dat het toch bizar is dat....

Je maakt het veel groter dan het was. De kinderen van onze vrienden hoefden niet zo’n beetje de hele wereld aan te spreken met ook of tante. Dat was alleen onder heel goede vrienden en dat deden we trouwens ook wederzijds realiseerde ik me. Dus onze kinderen spraken hen ook aan met oom en tante. Met jonge kinderen voelde dat voor mij ook niet raar. Dat kwam pas toen ze ouder werden.

En ik ben het dus ook niet helemaal met je eens dat alleen degene die aangesproken wordt er iets van hoeft te vinden. Ik vind dat ouders van jonge kinderen daarin ook iets te zeggen hebben omdat zij de opvoeders zijn. Het is natuurlijk binnen familierelaties het prettigst als je als volwassenen overeenstemming hebt over hoe de kinderen de volwassenen aanspreken.

Overigens zeggen onze kinderen geen u tegen ons zoals wij geen u hoefden te zeggen tegen onze ouders. Er wordt zo weinig u en meneer/mevrouw gezegd in onze omgeving dat ik daar bij de oudsten nog wel wat extra aandacht aan besteed heb: dat ze zouden leren dat je niet iedereen met jij en jou aanspreekt.

misverstand over respect

Ik vind het inderdaad ook een misverstand, dat u zeggen iets te maken heeft met respect. Voor mij is het een teken van afstandelijkheid. Waarom zou je afstand willen creëren tussen jou en je kind of kleinkind? In mijn omgeving zijn volgens mij overigens geen kinderen die hun ouders met u aanspreken.

Ik heb altijd u tegen mijn ouders gezegd. Ik spreek ze ook aan met vader/moeder. veel mensen vinden dat afstandelijk klinken maar ik vind vader/moeder juist heel warm en veel fijner dan mama/papa.

Mijn eigen kinderen zeggen wel je/jij en ook mam/mama. Mijn man komt uit een taalgebied/gezin waar u zeggen tegen ouders helemaal geen gewoonte is. Dus we zijn met dat meegegaan (en met de tijd).

Zelf zeg ik nog gewoon u en vader/moeder. Mijn kinderen zeggen ook u tegen mijn ouders.