Vanaf welke leeftijd een smartphone?
Hoi,
Vanaf welke leeftijd kregen jullie kinderen een smartphone/Iphone? Mijn zoon is nu 5, hij wordt 6 op de 31ste, ik en zijn moeder zijn niet samen maar hij facetimed me vaak met zijn moeders telefoon, nu heb ik genoeg oude (maar weinig of nooit) gebruikte telefoons liggen, ik wil hem daar een van geven zodat hij niet afhankelijk is van mama's telefoon maar zijn moeder vind dat niet goed, te jong volgens haar terwijl hij echt heel slim is en ook makkelijk iets nieuws leert. Maar is 6 jaar daar te jong voor? Ik word vast met pek en veren overgoten nu maar ik vind het wel van belang dat hij iig kan bellen, zijn moeder is een lieve vrouw maar zij weet geen maat te houden op het gebied van diverse zaken. Ze is geen slechte moeder verder maar ze heeft zo haar uitspattingen, buiten dat is ze een heerlijke lieve vrouw.
AnneJ schreef op 10-07-2021 om 10:13:
Er is een goede verstandhouding tussen Blueheart en zijn exvrouw. De moeder legt het kind geen strobreed in de weg om contact met vader te hebben, alleen ze wil niet dat het jongetje dat zelf en alleen doet, het kan met haar telefoon waar zij bij is.
Prima standpunt. Je zou meer veiligheid willen inbouwen, maar dat kan meer problemen opleveren dan het oplost.
En eenmaal gescheiden ga je niet over de ander of hoe die met dit soort zaken zou moeten omgaan.
Het enige dat je kunt doen is je kind weerbaar maken en vertrouwen geven dat het zaken op kan lossen. Zonder overigens moeder onnodig zwart te maken kun je soms wel met respect spreken over kwetsbare situaties.
MIjn kinderen hadden gelukkig wel een telefoon, zodat ze mij konden bellen als vader te lang wegbleef. Dan belde ik hem op en kon het contact leggen.
Je zoekt je weg met je exouder bij voorkeur zelf, tenzij er ernstige aantoonbare strafbare zaken aan de orde zijn. En blijf weg bij instanties, die kunnen zaken ernstig compliceren.
Ik was sowieso niet van plan om instanties in te schakelen, we kunnen inderdaad goed met elkaar opschieten, ook besloten om de dna test te laten voor wat het is. Wel wil ik haar overhalen om mij hem te laten erkennen, ze heeft nu de afgelopen 5 jaar kunnen zien dat ik er echt niet op uit ben om hem af te pakken van haar, ze mag nog steeds overal zelf over beslissen maar dan is hij wettelijk gezien wel van mij. En nee ik heb niks te zeggen over wat zij doet in haar eigen huis en ik denk niet dat ze hem ermee schaadt, meestal pakte hij gewoon haar telefoon om mij te facetimen en liet hij zien dat mama op de bank ligt te slapen of al in haar bed, dan geef ik hem instructies dat hij de sleutels moet omdraaien en eraf halen enzovoort en een dekentje over zijn moeder moet leggen. In het ergste geval heb ik een sleutel van haar flat dus ik kan mezelf binnen laten en het is in de afgelopen 5 jaar maar een keer gebeurd dat ik vond dat ik in moest grijpen en mezelf binnen moest laten. Ik heb hem vandaag een oude iphone van mij gegeven met een simkaart en die opgewaardeerd, hij kan nu 500 minuten bellen.
Goed om te horen Blueheart. Vooral ook dat je zonder reserves je zoon hebt erkent. Geen DNA test meer. Hopelijk gunt moeder haar zoon dat je hem erkent zodat hij van je kan erven en dat je ook voor de buitenwereld in voorkomende gevallen erkent wordt als zijn ouder. Niet om moeder voor de voeten te lopen.
Dat is goed nieuws Blueheart! Fijn dat jullie een gezamenlijke aanpak hebben kunnen kiezen. Ik ben het eens met AnneJ dat erkenning de volgende stap zou moeten zijn. Ik hoop voor je zoon dat hij daarmee ook formeel-juridisch twee ouders krijgt waar hij op kan terugvallen. Het zou de moeder ook een gerust gevoel kunnen geven dat, als er onverhoopt iets met haar zou gebeuren, er geen onzekerheid is over waar jullie zoon naartoe zou gaan en wie voor hem zorgt. Je moet er, ook als moeder, toch niet aan denken dat jij om juridische redenen zou worden overgeslagen en je kind God weet waar wordt ondergebracht! In mijn ogen is het jullie beider verantwoordelijkheid om dit soort vangnetten voor je kind in te bouwen. Ook als daar hopelijk nooit behoefte aan zal zijn.
Op zich zal het God weet waar onderbrengen nog wel loslopen, maar wat wel kan is dat familie (of de vriendenkring) van moeder zich in zo'n situatie opwerpt.
Groeten,
Temet
Ik weet trouwens van iemand die in die situatie kwam te verkeren: ex onverwacht overleden en haar ouders, die toch al niet dol op hem waren, vonden dat zij de kinderen wel konden opnemen.
Verschil was dat volstrekt niemand twijfelde of deze man deze kinderen had verwekt. Zijn ex had alleen nooit erkenning gewild, hoewel ze jarenlang met de kinderen als gezin hadden samengewoond.
Het is goedgekomen, de vader is inmiddels ook juridisch vader en zorgt voor zijn kinderen. Daar waren wel juridische procedures voor nodig want erkenning met instemming van moeder kon immers niet meer.
Groeten,
Temet
BlueHeart schreef op 10-07-2021 om 10:29:
[..]
Ik was sowieso niet van plan om instanties in te schakelen, we kunnen inderdaad goed met elkaar opschieten, ook besloten om de dna test te laten voor wat het is. Wel wil ik haar overhalen om mij hem te laten erkennen, ze heeft nu de afgelopen 5 jaar kunnen zien dat ik er echt niet op uit ben om hem af te pakken van haar, ze mag nog steeds overal zelf over beslissen maar dan is hij wettelijk gezien wel van mij. En nee ik heb niks te zeggen over wat zij doet in haar eigen huis en ik denk niet dat ze hem ermee schaadt, meestal pakte hij gewoon haar telefoon om mij te facetimen en liet hij zien dat mama op de bank ligt te slapen of al in haar bed, dan geef ik hem instructies dat hij de sleutels moet omdraaien en eraf halen enzovoort en een dekentje over zijn moeder moet leggen. In het ergste geval heb ik een sleutel van haar flat dus ik kan mezelf binnen laten en het is in de afgelopen 5 jaar maar een keer gebeurd dat ik vond dat ik in moest grijpen en mezelf binnen moest laten. Ik heb hem vandaag een oude iphone van mij gegeven met een simkaart en die opgewaardeerd, hij kan nu 500 minuten bellen.
Je bedoelt het echt niet verkeerd denk ik, maar ik vind dit geen gezonde situatie voor een kind van 5. Ook al komt het maar af en toe voor.
Ik zou wel die DNA test en erkenning regelen. Je weet namelijk nooit of er misschien op een gegeven moment echt ingegrepen moet worden.
En waaruit zou dan dat 'ingrijpen' bestaan Rosehip, dat het leven van dit jongetje zou verbeteren, veiliger maken?
Weet je wel hoe dat toegaat als je een melding maakt? Weet je wel waar kinderen terechtkomen in wat voor mallemolen van instelling naar instelling, van gezin naar gezin, tot ze er uit gegooid worden.
Of er komt een OTS en meisjes gaan met hun onderbuik bepalen hoe veilig veilig is voor dit jongetje?
Waar ben je van mening dat het jongetje het beter krijgt dan nu bij zijn vader en moeder?
Ik kreeg in groep 3 m'n eerste telefoon, omdat mijn moeder vaak werkte. Vanaf groep 7 had ik een smartphone, omdat ik toen met vriendinnen soms naar het dorp naast ons dorp mocht met de bus en ik dan de bustijden kon opzoeken
AnneJ schreef op 10-07-2021 om 18:40:
En waaruit zou dan dat 'ingrijpen' bestaan Rosehip, dat het leven van dit jongetje zou verbeteren, veiliger maken?
Weet je wel hoe dat toegaat als je een melding maakt? Weet je wel waar kinderen terechtkomen in wat voor mallemolen van instelling naar instelling, van gezin naar gezin, tot ze er uit gegooid worden.
Of er komt een OTS en meisjes gaan met hun onderbuik bepalen hoe veilig veilig is voor dit jongetje?
Waar ben je van mening dat het jongetje het beter krijgt dan nu bij zijn vader en moeder?
Jij vindt het werkelijk normaal dat een 5-jarige zonder toezicht thuis is omdat zijn moeder knock-out op de bank ligt? En kennelijk de deur op slot moet draaien? Hoe gaat het in zo´n situatie met eten en naar bed gaan? Dat mag hij ook zelf opknappen? Ik vind het een verre van veilige situatie voor zo´n jong kind, dus ja, ik zou er iets aan proberen te doen.
Niet meteen met een melding bij veilig thuis, maar bv eerst eens contact zoeken met familie van de moeder, om te vragen of zij op de hoogte zijn van de situatie en misschien iets kunnen betekenen.
Vader houdt nu al in de gaten dat het jongetje 'veilig' is, ook als zijn moeder 'out' is, en in een zeer sporadische keer is het nodig geweest om 'in te grijpen'. Het lijkt mij overduidelijk welk 'ingrijpen' hier de voorkeur heeft.
in een OTS traject of UHP, loopt een kind veel meer risico op ellendige toestanden. Maar ja, dan heb je er alles aan gedaan?
Wacht even. Ik zeg juist dat de vader de erkenning zou moeten regelen. Zodat hij eventueel voor zijn zoon kan zorgen, zou het bij de moeder nog meer uit de hand lopen.
Nogmaals, vind jij dit werkelijk een veilige situatie voor een kleuter?
Het is goed genoeg met toezicht op afstand door vader.
De onveiligheid voor een kleuter kan ernstig verslechteren na bemoeienis van instanties die allemaal onhaalbare eisen gaan stellen en vermoedens van nog veel meer 'mogelijke' onveiligheden onder woorden gaan brengen en daarmee het hele gezin in de stress werken.
Voor erkenning is vader afhankelijk van moeder. Hopelijk gunt moeder dat, met instanties erbij heb je kans dat die de nu bestaande goede relatie tussen vader en moeder gaan verzieken met dwang. Bijvoorbeeld om erkenning bij de rechter te eisen.
Laat vader maar schuiven. Ondertussen wordt het jongetje vanzelf groter en kan hij altijd terecht bij zijn vader die ook goed omgaat met zijn moeder.
Sorry, maar ik vind het bizar dat een kind in een situatie als deze moet opgroeien omdat er iets aan proberen te doen erger zou zijn.
Arm kind.
Een goede relatie, en vertrouwen/sleutels/ tussen vader en moeder is veiliger dan inmenging van onwetende en naar onheil speurende instanties.
Dit is een zogenaamde 'beschermende' factor. Daar blijf je vanaf.
