Verbaal of fysiek
Zesjarige jongens kennen hun eigen kracht nog niet. Struikelen over hun eigen benen en denken soms dat iedereen altijd zo dol is op knuffelen/stoeien als zij zelf (soms) zijn. Hoe zwaar moet je tillen aan de tranen van de ene vriend die een half uur na school plotseling vertelt dat de andere vriend hem heeft geduwd op de trap, terwijl beide heren daarvoor nog hand in hand de school hebben verlaten en samen wilden spelen? En de een -uiteraard- ontkent te hebben geduwd? Wie jokt? Tellen tranen zwaarder dan het onhandige schudden aan een hoofd om te vragen wat er is? En daarna spelen beide jongens verder alsof er niet is gebeurd, deze moeder in elk geval in grote twijfel achterlatend... Ik ben echt benieuwd naar jullie mening!
Schouders ophalen
En doorgaan. Als ik me om ieder duwtje druk moest maken. En vaak is het een spelletje van elkaar uitdagen net iets verder gaan dan de ander wil. Daar leren ze van
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Niet teveel aandacht aan besteden
Je zegt het zelf al: "En daarna spelen beide jongens verder alsof er niet is gebeurd, deze moeder in elk geval in grote twijfel achterlatend... " Waarom grote twijfels? Ze spelen verder en zelfs alsof er niets gebeurd is. Als zij daar verder geen probleem van maken, waarom zou jij je dan het voorafgaande theater aantrekken?
Zijn ze nog vriendjes?
Zoon beklaagt zich hier ook wel eens over de een of andere fysieke confrontatie, maar zolang ik merk dat hij met de bewuste personen gewoon weer vrolijk over het schoolplein stuitert maak ik me er verder niet druk om.
Ik ben altijd een beetje bang dat zoon misschien gepest gaat worden, maar besluit toch elke keer weer dat er geen reden is tot zorg.
Groeten,
Temet
Negeren
ik heb dan geen 6-jarige zoon maar een iets oudere dochter. Maar ook zij kan uren na het gegeven duwtje met de tranen in haar ogen staan. In het begin wilde ik de lieve en toehorende moeder zijn en liet haar vertellen terwijl ik er met een trieste blik en ach ja dat mag niet houding bijstond.
Wat ik ervan geleerd heb: hoe meer ik er voor open stond, hoe meer duwtjes zij had gekregen en hoe meer traantjes er geplensd werden. Want ja, zelfs langvergeten incidentjes werden bovengehaald.
Nu ben ik dus een moeder die gewoon haar schouders ophaalt en het hele getrek gezeur zowat negeert; tenzij ik merk dat er echt meer aan de hand is dan het gebruikelijke getrek en geduw natuurlijk.
Het hoort er gewoon bij, zeker bij 6 jarige jongens dus (en een paar jaar ervoor en een paar jaar erna).
Doof ervoor
Ik heb 2 erg fysieke jongens. Meestal gaat het wel goed, maar als er een pijn heeft, dan knuffel ik die tot het weer over is, en zeg ik tegen de ander dat die even sorry moet zeggen. (express of niet). En daarna is het voor allemaal weer over.
Er zijn trouwens wel regels over het stoeien. In de rug duwen, op de trap klooien, bijten, etc zijn verboden. Als ik dat zie gaat de dader in de hoek. Als ik het niet zie, dan doe ik zoals ik hierboven beschreef. Maar ze houden zich aardig aan deze regels.
