verdrietige zoon om vriendschap
Onze oudste zoon zit in groep 5. Dit schooljaar zit er een jongen bij hem in de klas waar hij naar eigen zeggen 'niks mee kan'.
Het jongetje zit aan hem, wil met hem spelen maar zoon wil dat niet.
Ik heb dit met hem besproken. Aangegeven dat hij het zelf ook fijn vindt als klasgenoten aardig tegen hem zijn. Behandel een ander zoals je zelf ook zou willen. Zoon heeft vervolgens zelf de juf gesproken en hij kreeg een andere plek in de klas en daarmee leek het af.
Echter nu was zoon vanmorgen weer in tranen, wilde niet naar school want dat jongetje loopt achter hem aan, wil met hem spelen. Zoon zei 'ik wil aardig zijn maar dat lukt niet bij hem'
Moeder van jongetje sprak me aan vorige week dat haar zoon zo graag vriendjes wil zijn met onze zoon. Ik opperde voorzichtig dat er niet echt een klik lijkt te zijn.
Wat nu? ik heb nu met zoon besproken dat hij aardig is maar duidelijk. Dus als hij niet wil afspreken, zeggen. Als jongen aan hem zit, zeggen 'stop hou op'. Als het niet helpt dan naar juf maar vooral niet uit laten dagen (krijg gevoel van stier met rode lap) en het jongentje geen pijn doen.
Zucht, hoe zal ik dit verder aanpakken? Laten gaan? met juf opnemen? Het gebeurt op school.
Bedankt voor het meedenken.
Renske
Bij jongens gaat dat anders
Deze jongens bedoelt het niet aardig: hij respecteert de persoonlijke ruimte van jouw zoon niet. Dit zijn gewoon handtastelijkheden en dat is heel vervelend. En heel intimiderend. Het beperkt je in je beweging net als wanneer je in je billen geknepen wordt. Kortom, zoiets is heel hinderlijk, de hele schooldag door.
Eigenlijk krijgt hij van jou een onmogelijke opdracht mee. Ben jij ook extra aardig tegen iemand die jou in de billen knijpt? of hinderlijk langs je schuurt bij het voorbijgaan of steeds aan je haar zit? En dat lief noemt? Ik ben dan pislink en wil ook niet meer naar die plek waar die persoon dan ook is.
Je zoon laat dat verbaal weten, in lichaamstaal en de juf weet ervan. Hij huilt dat hij niet naar school wil. Genoeg is genoeg! Je zoon heeft het volste recht om zo iemand vervelend te vinden en onaardig. Daar krijg je het toch helemaal benauwd van? Zeker als de omgeving je ook nog zegt dat je aardig moet doen. Het zou heel vreemd zijn als hij zo iemand aardig zou vinden! Wederkerigheid en respect van vriendschap ontbreekt hier en het is opdringerig. Vriendschap zonder respect is een lege huls.
In de jongenswereld gaat dit anders en hij hoort in de jongenswereld. Jongens geven elkaar na een tijd een duw of een trap. Duidelijk voor de gever, duidelijk voor de ontvanger. En dan is het over. Trouwens, meiden zouden daar ook wat van kunnen leren ipv aardig blijven (en dus aardig gevonden moeten worden). Dat is geredeneerd vanuit een ander en daarmee vervreemd je je van jezelf. Dan doe je jezelf geweld aan.
Dus: ophouden want zo ben ik je vriend niet.
Zeg hem dat je het aankaart (met hem) bij de juf en bij zijn moeder. Liefst is er een gesprek tussen de jongens, over lichamelijk integriteit. En dan zeg je je zoon dat als dit vriendje dit nog een keer doet, hij een trap mag geven. Hij mag niet zelf beginnen maar mag wel reageren (een tik en dan klaar.. dus ook niet overtrokken reageren). Laat de juf dat ook weten, dat dit mag van jou. Als ze sputtert, dat heeft zij de opdracht te zorgen dat dit niet gebeurt. Dat kan ze niet (geen enkele leerkracht), dus jouw zoon doet het zo.
En wie weet, als het opgehouden is, zijn de verhoudingen zo dat er weer normaal gedaan wordt en ALS er dan een vriendschap ontstaat, prima. En zo niet, ook goed. Ik moet er zelf niet aan denken, maar kinderen vergeten soms snel.
dank je
Dank je jongensmoeder voor je reactie.
Ik ga straks na school naar de juf met zoon om dit te bespreken.
Ik merk aan mezelf dat ik het wil oplossen zonder die klap of schop maar misschien moet ik dat inderdaad niet willen.
Moeder van jongetje vertelde me dat haar zoon zo graag vriendjes wil zijn. Lastig hoor, het is een jongetje met maar weinig aansluiting en ik ben daar gevoelig voor maar uiteraard niet ten koste van mijn zoon.
Het is anders
Renske
Ik merk aan mezelf dat ik het wil oplossen zonder die klap of schop maar misschien moet ik dat inderdaad niet willen.
Dat heb je geprobeerd en dat werkt dus niet. Jochie kan het niet uit zichzelf. Moeder van dit jongetje en het jongetje zelf zijn geen goede hoorders. Dan houdt praten toch op? Daar moet je je niet schuldig om voelen. Ook voor meisjes vind ik dat niet goed, eigenlijk, dat lange blijven praten. En misschien doe ik hier wel een gevaarlijke uitspraak mee, dat kan (op dit forum). Er zijn grenzen en er zijn GRENZEN.
Mijn zoon kwam een keer thuis uit de opvang waar een jongetje vervelend deed. "Ja en toen ging de leidster tegen mij zeggen dat ik het moest uitpraten en toen werd het juist erger". Juist, ja. Toen heb ik maar gezegd dat dit de vrouwen-manier is en er momenten zijn dat er te praten valt en dat is altijd de eerste weg die je probeert. Als dat niet blijkt te werken, moet het op een andere manier. Toen ik hem vroeg hoe jongens dat onderling deden, wist hij dat meteen. Prima. Hij wist ook de regels. Helemaal prima (als vrouw heb ik toch moeite om die precies en compleet te verwoorden). Die regels hebben we 's avonds met hun vader doorgenomen.
Zelf kom ik uit een meidengezin en heb een jongensgezin. Ik heb deze andere manier moeten leren waarderen. Dat was wennen. Maar ook hier gelden regels: je mag niet beginnen maar je mag jezelf altijd verdedigen. Je bent baas over je eigen lijf. Die verdediging moet gecontroleerd zijn (dus geen woede-aanval) en klaar met 1 of 2 acties. Geen bloed, geen blauwe ogen, gewoon duidelijkheid geven (voor zover dat nog niet al duidelijk was), tenzij.... er sprake is van een noodgeval! Je blijft zo rustig mogelijk als lukt. Daarna is het klaar. Eventueel meld je je nog even bij de leerkracht en ben je eerlijk over wat je gedaan hebt. Houdt het niet op? Ga je naar de leerkracht en kom ik na school informeren wat er aan de hand is. Dat wil niet zeggen dat mijn zonen dan gelijk hebben maar als ze zich zo verdedigd hebben, hoeven we het daar niet lang over te hebben, thuis.
In de praktijk hebben mijn jongens dit misschien een paar keer nodig gehad om hun plek in de klas duidelijk te stellen. Als er gevochten wordt op school, doen zij niet mee. Bij mijn kinderen is dit nooit uit de hand gelopen.
Renske
Moeder van jongetje vertelde me dat haar zoon zo graag vriendjes wil zijn. Lastig hoor, het is een jongetje met maar weinig aansluiting en ik ben daar gevoelig voor maar uiteraard niet ten koste van mijn zoon.
Dit jongetje en zijn moeder moeten nog heel wat leren. Misschien kan de leerkracht verwoorden wat dat precies is en maken ze een plan. Want misschien zijn het precies dit soort dingen (fysiek en dat zal ook in verbaal gedrag zijn) waarom anderen geen vriendjes van hem willen zijn. En misschien zijn fysieke grenzen bij hem thuis niet vanzelfsprekend.
Oh..
En noem het vanaf nu geen "vriendschap" want vriendschap is heel wat anders.
Nou
je kan het wel alleen op dat andere jongetje gooien, maar jouw zoon heeft echt een probleem: hij moet toch voor zichzelf opkomen. Kan zijn dat hij niet duidelijk nee zegt, dubbele signalen afgeeft.
Andere jongetje moet uiteraard leren dat nee nee is. Lijkt me ook dat de juf kan bemiddelen.
dank
Ik ga maar eens naar de juf vanmiddag met zoonlief.
Voor mijn gevoel kan hij normaliter goed voor zichzelf opkomen maar nu lukt het niet. Dus of hij is niet duidelijk genoeg (omdat hij van mij het niet mag) of jongetje accepteert geen nee.
En hier ook een jongensgezin en dit is onze oudste dus genoeg leerstof voor mij.
Dank jullie wel voor jullie reacties.
zo was ik vroeger
Ik was vroeger als jouw zoon, ik trok op de een of andere manier kinderen aan die een beetje buiten de boot vielen. Waarschijnlijk omdat ik zelf een beetje een eenling was/ben, en omdat ik zo aardig was. Ongeveer rond de derde klas van de middelbare school kwam bij mij de omslag; toen had ik ook al enige tijd een 'plakkerd' achter me aanlopen, die ik eindelijk heel duidelijk durfde af te wijzen. Op de basisschool was me dat ook eens gelukt; dat was wel wat makkelijker, omdat ik het desbetreffende kind echt heel verschrikkelijk vond. Die op de middelbare school was eigenlijk een beetje zielig, dus dat kon ik niet zo goed over mijn hart verkrijgen. Pas toen ik merkte dat ik er echt last van had (anderen zagen ons als vriendinnen, zodat ik automatisch aan haar gekoppeld werd, heel erg tegen mij zin) kon ik duidelijk zijn. Sindsdien heb ik ook meer een radar voor plakkerige types en houd ik afstand.
Hoe zit het met jouw zoon? Heeft hij voor de rest nog vriendjes, of is hij ook een beetje alleen zodat de jongen hem als een gewillig slachtoffer ziet? Het is hard en wel zielig voor de jongen, maar je zoon moet toch echt tegen hem zeggen -letterlijk- dat hij zijn vriend niet wil zijn.
Opkomen vor jezelf
Natuurlijk moet deze jongen voor zichzelf op (leren) komen. Maar laten we eerlijk zijn: het er is geen uitnodiging tot ongewenst fysiek gedrag als je dat (nog) niet goed kan. En laten we niet vergeten dat hij een onmogelijke opdracht had: voor jezelf opkomen en aardig doen, dat sluit elkaar soms uit, zeker voor kinderen.
Het is hinderlijk gedrag en je moet voor jezelf opkomen maar het een is niet de oorzaak van het andere. Als ik in een rokje loop, vraag ik niet om in m'n billen geknepen worden.
is er niet iets aan de hand?
Mijn zoon heeft ook zo'n jongen in de klas. Deze jongen ging de hele tijd aan zoons haar zitten, hem aaien, enz. Hij bedoelde het goed maar zoon vond het super irritant. Toen bleek dat dit jongetje (nieuw op school) ppdnos had en er dus een verklaring was voor zijn wat vreemde gedrag. Daardoor heb ik zoon geleerd er meer begrip voor te hebben. Is er misschien zoiets aan de hand? Tegelijkertijd mag jouw/mijn zoon natuurlijk zijn grenzen bewaken, maar er is wel meer begrip.
Ben het niet eens met jongensmoeder
ik zou niet op die manier naar de juf stappen en ik zou mijn kind zeker geen toestemming geven om te schoppen. Dat is echt buiten proportie.
Jouw zoon moet leren duidelijk te zijn naar dit kind, en misschien wel in het algemeen. Om zich heen schoppen helpt daar niet bij. Dat drijft de zaak alleen maar nodeloos op de spits. De opdracht om tegen iedereen lief te zijn is wel wat veel gevraagd nu.
Niet fysiek
Ik leer mijn kinderen om niet fysiek te reageren op een ander. Maakt me niks uit of het jongens of meisjes zijn. Alleen als je fysiek wordt aangevallen mag je jezelf verdedigen mits dat proportioneel is. Ik zou meer investeren in je zoon verbaal sterker te maken. Dat hij duidelijk tegen die jongen zegt dat hij niet aan hem moet komen en dat hij zo geen vriendjes wil zijn. Hij hoeft niet lief te zijn tegen die andere jongen maar wel aardig. Waarbij ik onder aardig niet versta dat je vriendjes moet zijn maar wel dat je niet gaan schelden, schoppen, duwen, schreeuwen of rottige dingen zegt. Je hoeft niet met iedereen verder vriendjes te zijn. Ik zou proberen om je zoon te leren verbaal veel duidelijker te zijn in dat hij niet wil dat die jongen aan hem zit en dat hij nu niet met hem wil spelen.
Verder zou de juf misschien een gesprekje kunnen voeren met beide jongens waarin ze allebei hun verhaal kunnen doen.
Juf
Een gesprek van de juf met beide jongens heeft misschien best zin. Hier hebben we ook een paar keer zoiets aan de hand gehad. Tussen een van onze kinderen en een klasgenoot klikte het helemaal niet. Toen heeft de leerkracht een gesprekje gehad met beide kinderen en daarna ging het een stuk beter. Je zoon kan dan aangeven wat hij niet leuk vind aan hoe dit jochie tegen hem doet,
fysiek reageren
Nee, ik ben daar ook geen voorstander van. Alleen in het uiterste geval (zelfverdediging of het verdedigen van iemand anders die wordt aangevallen) vind ik dat je een mep of schop uit mag delen. En dan nog liever niet. Iets wat je afkeurt (geweld) moet je natuurlijk niet zelf gaan toepassen. Dat is een zwaktebod.
Het past trouwens ook echt niet bij elke jongen. Ik heb er 3 en 2 daarvan, die zullen echt nooit van hun leven een tik uitdelen. Zou ik ze dat adviseren, dan zullen ze zich nog veel ongelukkiger en onmachtiger voelen want dat zit gewoonweg niet in hun systeem.
Mijn dochter daarentegen heeft dan weer wat te weinig moeite met het gebruiken van fysiek geweld op zijn tijd. Maar ook aan haar is onze boodschap hetzelfde: reageer met woorden. Zorg dat je boodschap duidelijk is en dat je houding past bij wat je zegt (dus niet lachend nee zeggen, etc) en als dat niet helpt, dan zoek je hulp bij een juf/ouder/etc.
juf
Vanmiddag met juf gesproken. Zoon kon goed uitleggen wat het probleem is naar zijn idee. Juf gaat morgen met beide jongens praten.
Zoon voelde zich opgelucht en zei dat hij blij was dat juf goed naar hem luisterde.
Even afwachten en ik blijf er bovenop nu.
Bedankt voor alle reacties.
