Vriendschap verbroken, voorzichtig ingrijpen?
Hallo mede-ouders
Onze zoon van 11 heeft letterlijk sinds dag één van de kleuterschool een beste vriend. Ze waren altijd bij elkaar aan het spelen/logeren en toen ze wat ouder werden gameden ze ook samen en fietsten samen naar het zwembad, enzovoorts. Twee maanden geleden viel het me op dat hij nooit meer bij ons kwam lunchen of spelen. Ik vroeg aan mijn zoon of daar een reden voor is. Het enige antwoord dat ik kreeg was dat het vriendje soms stom deed. Volgens mij is er iets voorgevallen tussen die twee, maar behalve die ene vraag twijfel ik of ik verder moet ingrijpen. Mijn gevoel zegt: 'ja natuurlijk moet je ingrijpen, ze zijn al bijna 8 jaar vrienden en het zou jammer zijn als ze groep 8 afsluiten met ruzie!'.
Mijn verstand zegt: 'nee, ze zijn 11 en moeten het zelf oplossen en als dat niet lukt, was de vriendschap waarschijnlijk al niet zo sterk meer'.
Na groep 8 komen ze niet bij elkaar in de klas (ander leerniveau), maar wel op dezelfde middelbare school. De vriendschap kan dus nog zeker grote waarde hebben.
Wat vinden jullie: moet ik mijn gevoel volgen en nog eens voorzichtig polsen wat er aan de hand is en/of mijn zoon zachtjes sturen in de richting van goedmaken en misschien ook de moeder van het vriendje vragen of zij iets heeft gemerkt? Of moet ik mijn verstand gebruiken en het op zijn beloop laten met het risico dat het niet meer goedkomt? Wat natuurlijk altijd kan gebeuren bij vriendschappen. Bovendien weet ik ook niet zeker of het wel helpt als ik me ermee ga bemoeien.
Bij dit dilemma speelt voor mij overigens sterk mee dat onze zoon niet makkelijk vrienden maakt. Hij heeft er 2 (nu dus nog maar eentje). Hij ligt verder niet buiten de groep, maar heeft gewoon niet veel echte vrienden. Ik ben benieuwd of jullie tips hebben. Alvast bedankt!
Zoon
Zoon had één vriend nog van school. Ze waren wel al een eind de puberteit in dus dat is toch anders. Maar ze kregen dus ruzie. Omdat het de enige vriend was, ze al zo lang bevriend waren en de jongen op zich heel leuk was als ik hem hier trof, heb ik er bij zoon op aangedrongen heet uit te praten en bij te leggen. Bleek dat vriend iets naars had gezegd over zoon maar uiteindelijk hebben ze het bijgelegd.
Na een tijd kwam zoon witheet terug. Vriend had nu hele nare dingen gezegd die zoon erg hebben geraakt. Dan houdt het voor mij ook op. Het zegt ook veel over iemand als hij zulke dingen kan zeggen over iemand die hij als vriend beschouwde. Dat was dus einde vriendschap.
Erg groot was mijn verbazing toen ik 2 jaar later hoorde dat ze samen op stap waren geweest. Blijkbaar is zoon erg vergevingsgezind al denk ik dat hij altijd op z'n hoede is.
Over jouw zoon:
Ik zou uitvissen wat er nou gebeurt is en of er nog herstel mogelijk is. Het is zonde om zo'n vriendschap zomaar voorbij te laten gaan. Wie weet wat eruit komt en anders is het in ieder geval duidelijk.
Succes
Ik zou in ieder geval doorvragen
Want ze zijn pas 11 he, nog niet echt volwassen en zelfstandig, en soms hebben ze gewoon nog een beetje een helpende hand nodig. Natuurlijk moet zoon zelf bepalen wie zijn vrienden zijn, en wellicht is hij terecht boos op het vriendje, maar op die leeftijd kunnen (relatief) kleine dingen heel groot worden, ze hebben nog geen relativeringsvermogen en levenservaring.
Zelf vind ik het belangrijk om mensen een tweede kans te geven. Die wil ik zelf namelijk ook graag, als het eens nodig zou zijn. Dat vind ik een belangrijke waarde in het leven en ik geef dat dus ook aan mijn kinderen mee. Ik vind het heel fijn om te zien dat ze dat ook toepassen. Maar ook hier is het wel eens gebeurd dat na zo'n tweede kans de andere partij weer over de schreef ging. Dan hoeven de kinderen wat mij betreft daarna niet weer de hand toe te steken. Maar eerst in gesprek gaan, ja, ik vind wel dat dat moet.
Leeftijd
Dit is wel een leeftijd waarop oude vriendschappen kunnen stoppen en nieuwe vriendschappen worden aangeknoopt.
Mijn beide zoons hadden op de basisschool allebei een BFF, maar bij de overgang naar de 1e klas is dat totaal doodgebloed. Ondanks pogingen van mijn kinderen richting die vrienden.
Gelukkig hebben ze nu nieuwe vrienden. Ik hoop de vroegere BFF's ook.
Maar een poging de banden aan te halen kan zeker geen kwaad in dit geval. Ik wil alleen maar zeggen dat vriendschappen veranderen, al denk je soms dat ze voor eeuwig zijn.
Zoals Pirata
Natuurlijk is het jammer van een mooie en lange vriendschap, maar ik deel de ervaring van Pirata dat dit wel een leeftijd is waarin vriendschappen veranderen. De puberteit nadert, er komen andere interesses en behoeftes. En gelukkig komen er ook meestal nieuwe vrienden.
Ik zou wel bij je zoon nog eens polsen of het echt een incident was waarbij vriend "stom" deed. In dat geval kun je nog een verzoeningspoging wagen. Als ze echt uit elkaar gegroeid zijn, is het gewoon jammer maar dan is het zo. Als je de moeder van het vriendje kent, zou je haar kunnen vragen of zij iets gehoord heeft van de redenen van het verminderd contact. Maar echt pushen zou ik niet.
Het blijft jammer, maar zo gaan die dingen vaak. Het moeilijkst vond ik vaak nog dat ik zelf afscheid moest nemen van iemand aan wie ik wel een beetje gehecht was geraakt 
Hier
Hier had zoon ook een vriendje , al vanaf 3 jarige leeftijd. Wij, moeders, konden het ook leuk vinden.
Rond de leeftijd van 10-11 jaar hield zoon de boot steeds meer af. Hij trok steeds meer naar andere kinderen. Maakte makkelijk vriendjes. Vriendje bleef wat alleen achter- had moeite met contacten te behouden. Moeder nam het zoon ( en indirect mij) kwalijk. Ik heb zoon nog gestimuleerd en soms bloeide het contact weer wat op.
Tot ik meeging op schoolreisje en beide jongens in de groep had. Gedrag van vriendje viel mij nu ineens op; druk, solistisch, overschreeuwen en geen oog voor de ander. Ik begreep ineens waarom zoon er geen trek meer in had. Hierna heb ik zoon niet meer gestimuleerd en gezegd dat ik hem begreep. Vriendschap was echt over. Vriendschap tussen moeders ook. Vond ik jammer.
Ik had er achteraf spijt van dat ik mij ermee bemoeid heb. Heb zoon hiermee tekort gedaan.
Overigens
Mijn oudste had 4 BFF's vanaf ongeveer babytijd. Er is er maar één afgevallen. De overgeblevenen zijn nu allemaal onderling ook BFF (oudere pubers). Dus het kan natuurlijk ook voortduren.
Met de moeder
Ik zou eens voorzichtig polsen bij de andere moeder hoe zij het ziet. Gewoon ter informatie. Echt actief mee bemoeien zou ik niet zo heel erg snel doen.
Overigens had oudste ook vanaf groep 2 ofzo een beste maat en was dat van een jaar of 10 opeens over. Vriendje zocht andere contacten. Ik vond het erg sneu voor oudste maar kon er verder weinig mee. Behalve dan hem stimuleren om andere vrienden te maken. Maar een zeer plekje bleef het wel.
Thanks!
Bedankt voor de reacties. Ik denk dat ik de adviezen ga mixen. Ik ga nogmaals zachtjes proberen uit mijn zoon te krijgen of er één aanwijsbare oorzaak is (en vraag of de moeder van het vriendje hetzelfde wil doen). Dan zal het misschien nog te lijmen zijn. Als er geen aanwijsbare reden is, laat ik het op zijn beloop en is het jammer maar helaas. Nogmaals dank...
Einde vriendschap
Veel vriendschappen eindigen eind groep 8 - begin middelbare school. Wellicht is dat hier nu ook het geval.
hier ook zoiets
"Gedrag van vriendje viel mij nu ineens op; druk, solistisch, overschreeuwen en geen oog voor de ander. Ik begreep ineens waarom zoon er geen trek meer in had. Hierna heb ik zoon niet meer gestimuleerd en gezegd dat ik hem begreep. Vriendschap was echt over."
Dat hebben we hier ook gehad. Zoon had een vriendje dat meer van zoon hield dan andersom. Was ook een druk en solistisch kind (met diagnose), het was nogal eenrichtingsverkeer. Ik vond het jammer voor het vriendje dat mijn zoon niet meer met hem wilde spelen, was wel een leuk en lief kind verder en hij had (door zijn bijzonderheden?) al bijna geen vrienden. Maarja, ik snapte het wel.
"Ik had er achteraf spijt van dat ik mij ermee bemoeid heb. Heb zoon hiermee tekort gedaan."
Dat vind ik ook een lastige! Nu speelt het omgekeerde: zoon heeft sinds de middelbare school nog 1 vriend over van de basisschooltijd, deze vriend kent hij al 12 jaar (het is momenteel ook zijn enige echte vriend). Nu laat die vriend het ook al een beetje afweten, reageert niet of na aandringen pas op appjes van zoon en heeft die vriend tegenwoordig andere vrienden. Ik twijfel of ik er nog met zijn moeder erover zal praten (met haar kan ik goed overweg). Niet om aan te dringen dat vriend met zoon gaat afspreken, maar om te peilen hoe het zit van zijn kant.
Pabo moeder
Begrijp ik goed dat je het snapt als jouw zoon geen vriendschap meer wil met iemand, maar als jouw zoon gedumpt wordt door zijn vriend je actie wil ondernemen? Terwijl je zelf al de tekenen ziet dat het vriendje verdergegaan is met zijn leven?
Misschien kan je zoon de vriendschap van vroeger aanhalen.
Marijne
Nee, dat zeg ik toch: Niet om aan te dringen dat vriend met zoon gaat afspreken, maar ik zou wel willen weten (van die moeder) hoe vriend nog in de vriendschap staat. Zal ik dat doen of niet?
