Vrolijke en enthousiaste kleuter ineens verlegen

Mijn oudste dochter van 5 is altijd heel extravert en levenslustig geweest. Ze wilde altijd alles doen, overal aan meedoen en met iedereen meepraten. Ze is heel intelligent en vooral ook heel vriendelijk. En ze doet niks liever dan dansen!
Ze ging de afgelopen 1,5 jaar naar danslessen hier in het dorp, heel kleinschalig en vooral leuk en vrij voor de kinderen. Ook mijn dochter vond dat altijd heel leuk en zelfs met de uitvoeringen stond zij altijd vooraan. Nu met het nieuwe jaar, durft zij ineens niet meer. Kindjes zijn doorgeschoven naar een hoger klasje, nieuwe kindjes zijn erbij gekomen en mijn dochter zit alleen nog maar onder de tafel of in de hoek zich te verstoppen. Terwijl haar zusje van 3 wel vrolijk meedanst.
Omdat zij altijd barstensvol energie is, de woonkamer als klim en turn-ruimte gebruikt, vonden zij en wij het een goed idee als ze ging turnen. Ze had er al echt zin in. Ik heb geregeld dat ze bij de turnschool een paar proeflesjes kon doen en overal liep ze te verkondigen dat ze ging turnen. Zelfs in de auto naar de turnschool toe was ze heel vrolijk en blij. Tot het moment dat ze de zaal inliep. Ze klapte dicht, wilde alleen nog maar naar huis en niks kon haar overhalen om in de zaal te blijven of zelfs te blijven kijken. Ze vond de turnleraar eng (was ook geen vrolijkkijkende man) en al die andere vreemde kindjes en hun ouders op de tribune.
In de tussentijd waren we ergens waar diverse kinderen konden laten zien wat ze wilden. Er was een meisje die heel mooi kon zingen en dat liet horen aan iedereen. Mijn dochter ging daarop reagerend gewoon tussen de stoelen sierlijk staan dansen. Een paar dagen later gaf mijn moeder haar een dvd over een Ballerina. Sindsdien danst ze vrijwel nonstop door huis, klautert overal bovenop om daar verder te dansen. Nu weet ik dat een vriendinnetje van haar op dansles zit, waar ze ook met ballet bezig zijn. Dus ik pols voorzichtig of ze dat leuk zou vinden. En ja hoor, ze is reuze blij en vindt het helemaal geweldig! Dus wederom, proefles geregeld. Ze zou na school mee naar huis gaan met haar vriendin, zodat ze dan samen naar dansles zouden gaan. Om het maar zo leuk mogelijk te houden. En weer komt ze daar, wil niet eens omkleden en weigert de zaal in te gaan. We willen nu wel bljven proberen, dus deze week gaat ze weer.
Ze gaat altijd met heel veel plezier naar school, ligt enorm goed in de klas. Iedereen mag haar en ze is vriendjes met alle kinderen. Vandaag mochten ze hoedjes meenemen ter voorbereiding op prinsjesdag. Vanmorgen al heel enthoussiast liep ze met het hoedje op door het huis, hield hem op toen ze de auto instapte naar school. Eenmaal bij school aangekomen durfde ze niet meer de auto uit. Ze wilde geen hoedje op, wilde hem ook niet in haar rugzak meenemen en wilde de klas niet in als alle kinderen hoedjes op hadden. Ze moest uiteindelijk de klas ingedragen worden en voor het eerst in haar leven hebben we haar huilend achter moeten laten.

Nu is het geen vreemd gedrag. Ik was precies hetzelfde als kind. Ik kon vrij goed piano spelen, maar ben er mee gestopt toen we als alle leerlingen ieder een voordracht moesten houden van ons spel. Heb er tot vandaag nog spijt van. Nog steeds laat ik me terughouden, terwijl mensen me niet geloven of uitlachen als ik zeg dat ik verlegen ben (ben vrij assertief). Ik zie nu hetzelfde gebeuren bij mijn dochter en ik heb geen flauw idee hoe ik haar nu kan helpen hier doorheen te komen. Ik gun haar van harte dat ze kan dansen, dat ze ballet kan leren, of turnen, of wat ze ook maar leuk vindt. Maar ik zie nu al gebeuren dat ze zich vooral laat leiden door haar verlegenheid en angst.

Wie heeft hier ervaring mee en heeft tips om haar hier doorheen te helpen. Een paar jaartjes afwachten gaat niet werken. In de tussentijd heeft ze het huis al afgebroken van overtollig energie en het zal haar niet uit haar verlegenheid halen.