Wachten tot ze thuis komen
Ik zit ergens mee maar vraag me af of ik zelf niet overdrijf...
Mijn kinderen zijn 7, 11 en 13. We wonen in een klein dorp. Ze spelen heel veel buiten, hebben veel vriendjes dus dat is allemaal prima.
Nu is het zo dat ze regelmatig allemaal de hort op zijn. Op dit moment ook. De een is buiten spelen in de wijk, de ander is naar de skatebaan en nummer drie is een dorp verderop pokemons aan het vangen. Mijn man is aan het sporten.
En ik zit dus thuis. Ik zou wel even weg willen, rondje wandelen of even winkelen in een dorp verderop. Maar ik durf niet goed weg te gaan. Want ja straks is er wat en dan is er dus niemand thuis voor ze.
Dit gebeurt echt heel vaak. Ik voel me soms echt opgesloten daardoor. Mijn man is makkelijker en die heeft ook gewoon meer dingen waarvoor hij weg moet (sporten, klussen, hij zit ook bij de vrijwillige brandweer), zodat ik altijd degene ben die maar thuis wacht op de kinderen.
Overdrijf ik nou? Hoe doen anderen dat? Ga je gewoon weg als al je kinderen weg zijn? Of blijf je thuis voor het geval dat?
kunnen ze je bereiken?
Ook al heeft de jongste wellicht nog geen mobiel, hij kan je natuurlijk wel bellen op de huistelefoon (als je die hebt) op jouw mobiel mocht hij je nodig hebben. Anders zou ik iets aanschaffen (een simpele mobiel die thuis ligt, of huistelefoon) waarop hij jou iig kan bereiken. Dan lijkt het me niet zo'n punt om even weg te gaan.
Hier
Wij spraken dat als buren onderling af en vertelden dan aan de kinderen bij wie ze terecht konden bij nood. Of als er gedronken of geplast moest worden.
Ik ging nooit weg zonder dat de kinderen wisten dat de deur dicht zat en ik er dus niet was.
Een 11- en 13 jarige kan natuurlijk gewoon een telefoon meenemen. En een huissleutel. Voor een 7-jarige zou ik wat anders verzinnen.
Meer opeisen
Je cijfert jezelf weg.
Regel meer voor jezelf en stel eisen. Klinkt onaardiger dan het is.
Gr Angela
tja
Die van 7 is ook nog wel te jong om voor een dichte deur thuis te komen. Je zult dus afspraken moeten maken met je man (wanneer is hij verantwoordelijk en wanneer jij). Of je spreekt af dat als de deur dicht is ze vanmiddag naar buurvrouw X mogen of Y of Z.
Ik denk dat je nog even moet wachten, 7 is (nogmaals) te jong. Of je moet deze een telefoon geven. Ik ga niet zomaar wandelen of winkelen als mijn kinderen buiten spelen.
nee,
Dat kan dus ook niet. Maar punt 1: die vent van je kan wel eens thuis blijven voor de kinderen toch? En punt 2: die van 7 kan je meenemen shoppen en die van 11 en 13 kunnen alleen toch?
Eigen dingen regelen waarvoor je de deur uit moet
Die van 7 is nog te jong voor een sleutel en alleen thuis zijn in mijn ogen. Toen mijn kinderen 7 waren was ik er voor ze, of mijn man. In geval man en ik samen iets moesten regelden we toen nog oppas. Paar uur naar een uitvaart viel daar onder.
Ik rijd geen auto dus als kind moest ballen in een uitwedstrijd moest man dat oplossen en kon ik, op de fiets, even winkelen of iets anders doen in het weekend.
Mijn hobby in clubverband heeft (tot corona uitbrak) maandelijkse samenkomsten. Man wist dat, dan en dan heeft Hangkous hobby avond dan moet ik op tijd zijn voor de kinderen.
Inmiddels is oudste 18 en jongste 15 en lossen ze dingen zelf of samen op. Ze hebben allebei een sleutel en weten hoe je iets drinken pakt/maakt en waar ze brood kunnen pakken als dat nodig is.
Met een vader die bij de vrijwillige brandweer was weet ik hoe moeilijk het is om afspraken te maken wanneer hij er moet zijn voor de kinderen. Dan gaat de pieper en moet hij naar een uitruk en komt de zorg toch weer op de moeder aan. Dat is denk ik het moeilijke in jouw geval. Ook al spreek je af dat jij iedere zaterdagochtend mag sporten van 9.30 tot 11.00 je kunt er niet op bouwen dat je altijd kunt gaan, omdat die uitrukken met de brandweer niet planbaar zijn. Dat is jammer voor nu maar over een paar jaar als de kinderen niet zoveel zorg en aandacht meer nodig hebben en alles zelf willen doen kan je winkelen, wandelen en zucht je vast:
Ze hebben me nergens meer voor nodig, ik mag niet eens bij de balwedstrijd kijken, omdat een moeder langs de lijn wel heel raar is. Mam, serieus, niemands moeder komt nog kijken als we moeten ballen.
Overleggen
Je man is aan het sporten, maar daar hoeft toch geen hehe dag te duren?
Die van 7 is echt te klein om alleen thuis te komen. En even alleen thuis zijn is ook een grensgeval op z'n best.
Dus afspraken maken: jij de ochtend en ik de middag. Over een jaar of 3 is het weer helemaal anders.
Makkelijker
Alles gaat voorbij. Het is nu wat lastig maar handig is om je er op in te stellen en inderdaad, als je iets te winkelen hebt buiten de deur, regel het voor je jongste of neem hem mee.
En ja, die makkelijke man. Op een gegeven moment geef je dat gewoon op. Je kunt je blijven ergeren. Maar ik zou er geen energie meer in steken.
De 'smoezen' zijn altijd legio. 'Hij kan wel even buiten wachten tot je terug bent'. 'Je kunt toch wel een andere keer gaan'. 'Als je het me even meldt kijk ik of ik thuis kan blijven'. Bleeeeehhh. Nu lijkt het net of ik veel foute ervaring heb, maar dat is vooral op mijn werk geweest en een beetje toen ik nog kinderloos was.
Je wil dat iemand, een partner, zich collegiaal opstelt, anders is het geheid een gehaal en getrek waar je energie weglekt.
Negatief misschien, ik wordt er te oud voor, maar als je ziet 'mijn man is makkelijker' dan weet je weer hoe laat het is.
Dus niet overdreven
Ok jullie zijn het dus ook wel eens dat je het niet kunt maken om gewoon weg te gaan als je zevenjarige aan het buitenspelen is.
Dat vind ik zelf ook, maar mijn man is daar idd makkelijker in.
Uiteindelijk heb ik ze allemaal weer opgetrommeld en meegenomen naar de winkels. Vonden ze niet zo leuk, maar ja.
En voor mezelf opkomen, tja, dat is niet mijn sterkste punt zullen we maar zeggen. In de loop van de jaren is het nu eenmaal zo gegroeid dat ik altijd thuis ben. Ik heb geen hobbys, doe geen vaste sport, en heb geen vriendinnen in de buurt, dus dan heb je geen vaste momenten dat je weg bent en na een tijdje ben je ineens altijd thuis. Mijn man is echt niet zo'n hork hoor, maar hij heeft een drukker sociaal leven. Het is meer de gewoonte dan dat hij het me niet gunt. En ik kan moeilijk zeggen: jij gaat geen wedstrijd spelen of niet naar die uitruk want ik wil een rondje wandelen.
Maar
Je had ook alleen de 7 jarige mee kunnen nemen? Alleen thuis zonder dat hij/zij weet dat je weg bent zou ik nit doen.
De andere 2 kunnen best alleen blijven, de oudste zal al op de middelbare zitten. Als je het van te voren zegt kunnen ze wel even samen blijven als je een rondje wil lopen?
Alleen
Het hangt van de kinderen af, en sowieso moeten ze jou kunnen bereiken of flink genoeg zijn om zonodig op een vertrouwd ander iemand te kunnen afstappen.
Mijn moeder stopte met werken toen we allemaal in de pubertijd waren. Of de buren kwamen mopperen omdat de broers met motoren herrie maakten, of ze lieten alle buitendeuren openstaan, afijn, het kon gelukkig, maar je bent gewoon niet 'vrij'.
Hier
Hier waren de kinderen rond die leeftijd (8-11) toen ex vertrok. Opeens was ik alleen met drie kinderen en eigenlijk waren de kinderen tot die tijd nooit alleen gebleven. Dit is was voor mij eigenlijk het eerste waar ik tegen aan liep en ik had het dan niet eens over echt zelf weg gaan, maar bijvoorbeeld ook een kind zoeken dat buiten aan het spelen was, een kind naar de training brengen of even snel een boodschap doen. Eigenlijk waren de kinderen te groot om dan steeds mee te gaan en het was ook niet altijd te doen.
Sinds het vertrek van ex heb ik de kinderen daarom regelmatig alleen moeten laten. Ze hadden op dat moment nog niet alledrie een sleutel en toen ik ze die gaf, hadden ze hem ook niet altijd mee. Daarom een sleutel op een vaste plek verstopt, zodat ze altijd naar binnen konden. Mijn mobiel had ik altijd binnen bereik, zodat ze konden bellen en inderdaad ook buren waar ze in noodgevallen terecht konden.
Mijn jongste vond ik hier eigenlijk net te jong voor en ik probeerde het echt tot een minimum te beperken. Gelukkig ging het wel prima. Een 7-jarige zou ik zeker ook nog spannend vinden om alleen te laten. Probeer dat ook te beperken en langzaam opbouwen en inderdaad misschien ook afspraken met je man maken.
Geheime sleutel hebben wij nog steeds (ot)
En die wordt soms ook echt gebruikt door een van ons.
Ligt er al minstens 15 jaar.
Zo geheim dat opa een keer zijn sleutel had vergeten en kwam oppassen na school en dat jongste tegen hem zei. “Dan pak ik de geheime sleutel maar dan moet jij even naar de voordeur gaan want niemand mag t weten.” 😅
Nog een paar jaar
Over een paar jaar worden door soort dingen gemakkelijker, maar tot die tijd zul je toch wat moeten veranderen. Eigen tijd inplannen, ik werk drie dagen en op één van m'n vrije dagen ging ik de stad in, als dat nodig was, zodat dat niet in het weekend hoefde, zo ook afspraken met vriendinnen, meestal op m'n vrije doordeweekse dag of op zondag, als m'n man niks had. En dan op zo'n zaterdag kun je dan, indien nodig, huishoudelijke klusjes doen. Of je zoekt een hobby die je thuis kunt doen, bijvoorbeeld handwerken, schilderen, lezen, er is genoeg te bedenken, zodat je je eigen bezigheid hebt als je niet weg kunt en het niet als wachten ziet.
Rixt
Vaak hoef ik ook niet per se weg. Maar meer het probleem dat het niet kan. Ik had vandaag mijn boodschappen al gedaan, huis was schoon, was weggewerkt en dus niks meer te doen. Ik had zelfs de ramen gezeemd uit verveling. En dan vind ik het wel eens balen dat ik dus maar op de bank moet zitten wachten tot iedereen weer thuis komt terwijl de rest van het gezin leuke dingen doet.
En dit gebeurt best vaak. Bijv ook op mijn vrije dag als de kinderen uit school komen en ze allemaal buiten gaan spelen. Dan heb je ook niet altijd zin om weer te gaan lezen. Ik heb niet echt hobbys en ben ook totaal niet creatief of handig. Doordeweeks ga ik dan vaak maar ff nog een paar uurtjes werken vanuit huis of zo, maar echt leuk vind ik dat niet. En in het werkend heb ik daar al zeker geen zin in.
En ik zag het zelf niet zo zitten om dan toch maar een rondje te gaan wandelen, maar vroeg me af of dat niet te overbezorgd was.
En dat blijkt het niet te zijn. Ik moet het inderdaad maar ff uitzitten, deze tijd. Ik ben niet meer zo nodig als vroeger, maar gelukkig ook nog niet helemaal overbodig 
Wow
Rixt,
Ik zou echt meer voor jezelf gaan nadenken s als je niet happy bent. Het is geen hotel bij jullie, toch?!
Gr Angela
Een rondje wandelen
Dat zou ik dan weer wel doen. Geen uren, maar een rondje om het blok kan best.
Zeker als de 7-jarig daarvan op de hoogte is. Of evt. gezellig meeloopt.
Angela67
Hoe bedoel je dat? Ik ben en was tevreden met m'n leven, ben hartstikke happy. En het is geen hotel bij ons, man doet genoeg in huis en tuin en is degene die op zaterdag met de kinderen naar hun sport gaat en ging. Nu de kinderen ouder zijn kunnen we in principe gaan en staan waar we willen.
Hymer
Ik heb vier kinderen met in totaal 8 jaar leeftijdsverschil en heb dit lang gehad, maar ik vond het heerlijk als ze met vriendjes het dorp in gingen of iets afspraken. In die tijd kon ik wat voor mezelf doen of alvast eten klaarzetten. Maar ik ben iemand die graag thuis is en ik verveel me nooit, heb altijd wel wat omhanden. Liever iets leuks voor mezelf dan het huishouden 😉.
Rixt sorry
ik dacht dat jij degene was die posting #16 schreef en de TS was maar het was Hymer
Groet,
Angela
Huh Angela
Ik vind het doodnormaal om bij kleine kinderen 'geleefd' te worden. Dat is toch heel gewoon en hoort er gewoon bij.
Je kunt wel leuke dingen doen natuurlijk maar alleen als je je aanpast aan kind of iemand anders regelt.
En tot hoe oud 'klein' is is een beetje afhankelijk van kind, maar 7 jaar klinkt echt niet gek in deze.
Hymer, ik regelde een hoop met andere moeders. Gezellig samen dingen doen terwijl de kinderen dan ook samen plezier hadden, ideaal.
Maar ik vond de tijd met kleine kinderen zo druk dat ik het altijd fijn vond als ze weg waren, even tijd voor mezelf thuis.
Wandelingetje wel
Een wandelingetje door het dorp zou best kunnen. Even een kletspraatje bij de buren ook wel, gewoon de straat in de gaten houden voor het geval je jongste thuiskomt. Winkelen in een ander dorp zou ik zelf niet doen met een 7-jarige.
Je zou de kinderen zefs vast kunnen voorbereiden, tijdens de lunch of zo: straks loop ik waarschijnlijk even naar ..., dus als ik niet thuis ben weet je dat ik onderweg ben. Zoiets.
Hymer
Verveling, zelf geen hobby's hebben, dat lijkt mij nu het belangrijkste 'probleem' dat je zelf aan kunt pakken.
Je hebt flexibele hobby's, dus dingen die je elke keer kunt doen of kunt laten, al naar gelang tijd en zin. en je hebt hobby's met vaste afspraken, zoals je man die heeft.
Ga toch eens bij jezelf te rade: wat vind je leuk om te doen? En hoe organiseer je dat? Waarbij je je niet meteen moet aanpassen aan de schema's van je man en je kinderen, maar ook kunt bespreken of datgene wat jij wil inpasbaar is als anderen een beetje opschuiven.
Ik weet van mijn kinderen dat het hen heel goed doet als ze zien dat jij iets doet waar je echt plezier in hebt. Voor mij is dat muziek maken, 1 keer per week. (Thuis oefenen vinden/vonden ze dan weer niet zo geweldig).
Tsjor
Vrijwilligerswerk, een (thuis)cursus.
Samen
Misschien eens duidelijke afspraken met je kids maken en af en toe met zijn allen als gezin iets leuks doen?
kijk eens voor ideeen op instagram bij manonproper wat zij allemaal doet met de kids ( oa samen koken )
