Wanneer gaan ze nou eens eten?

Toch ellimore

Als je mijn kinderen had was het je ook gelukt maar ik geloof niet dat als jij de kinderen van bijv fio had gehad dat dit gewerkt had. Kinderen gaan er gewoon heel verschillend in.

Mijn oudste eet nu alleen geen spullen met veel speculaaskruiden (we dachten eerst dat hij alleen geen pepernoten lustte maar het is ook ontbijtkoek en speculaas) en mijn jongste moet nog wat wennen aan bepaalde dingen maar ze eten ook alles, ik ben er minder streng in gegaan als jij en hier werkte het ook. Ligt niet aan mij, ligt aan de kinderen.

Nee hoor

Mijn kinderen hebben net zo'n harde kop als ik vroeger had, ten aanzien van eten. Ik ben om die reden nooit de strijd aangegaan en zet vooral in op gezelligheid aan tafel, al aten ze niks. Maar dat neemt niet weg dat er goeie en minder goeie eters tussen zitten. Daar doe je niks aan. Ik snap je uitgangspunt wel, maar elk kind is anders. Ook kwa voorkeuren.

Kromme zin

Doe maar of het normaal is, en het kind zal het normaal vinden. Dat bedoelde ik met de kromme zin in de laatste alinea...

Ellimore

Ik ken veel mensen met slechte eters en echt ze hebben het toch allemaal op jouw manier geprobeerd hoor!

In dat geval

In dat geval... Nee, dan werkt het niet. Dan zou ik me er maar gewoon bij neer leggen.

Mwah

"En als je bepaalde ruimte niet geeft, bijwijze van spreke negeert zelfs, zal die niet genomen worden."
Nee, sommige kinderen zullen die ruimte willen, omdat zze die nodig hebben om zich te ontwikkelen. Strak ruimtes afbakenen kan bijzonder averechts werken bij sommige kinderen. Ik denk dat je deels de mazzel had dat je de kinderen hebt die bij deze aanpak passen. Ik heb er een die bijvoorbeeld ook niet in het schoolse malletje past en diepongelukkig wordt als hij dat steeds moet op school. Al vanaf de eerste dag in groep 1....als ik dat thuis ook zou toepassen....ik moet er niet aan denken. Niet elk kind laat zich in een malletje stoppen. Hij zou dus gerust twee uur aan tafel blijven zitten, als hij niet van tafel mag omdat hij dat ene hapje niet eet. Wie wint er dan.Jij? En dat zou dan de sfeer niet verpesten?

Ellimore

Ellimore, ik sta er net zo in als jij. En ja, ook ervaring. Ik weet wat het is om slechte eters te hebben. En bij ons verbeterde het pas toen wij gingen uitstralen 'eten is gewoon'.
Maar het is een aanpak die hier op het forum niet wordt geloofd. Die spartaans gevonden wordt. En die 'bij onze kinderen echt niet werkt'. Etc. etc. Alles wat maar enigszins op dwang LIJKT, wordt hier neergesabeld. Iemand schreef hierboven 'denk je dat wij dat niet hebben geprobeerd?'. Ja, dat denk ik inderdaad. Ik weet het bijna wel zeker. Want de gemiddelde OOL'er gelooft dat het allemaal vanzelf wel goed gaat komen, en eten alleen maar een gezelligheidsdingetje is (en geen noodzakelijke brandstof). Er zijn massa's van dit soort draadje geweest al, en iedereen die iets schrijft zoals jij, wordt het vuur aan de schenen gelegd.
Ik reageer dan al heel lang niet meer in dit soort draadje. Nou ja, nu dus even, maar alleen om jou bijval te geven. Niet om serieus mijn ervaringen te delen.

Toch nog..

Dank voor je bijval Pubermoeder. Ik begreep al niet wat er gebeurde. Graag (een mogelijke oplossing) of niet... Ik had besloten het hier in te laten maar zie mezelf nu toch weer tikken...

Mijn kinderen eten, slapen etc. En ik ben er blij mee. Ik kan me wel voorstellen dat het lastig is te geloven wanneer jezelf in een ander schuitje zit. Dan lijkt het makkelijk praten, toevalstreffer etc. Zoals gezegd heb ik ook op anderen terreinen meegemaakt dat het niet lekker liep met de kinderen. Maar sinds ik zelf anders ben gaan kijken en denken, is alles makkelijker geworden.

Ik heb me misschien ongelukkig uitgedrukt. Ik zag een reactie als: we hebben geprobeerd. En toen dacht ik: je moet niet proberen, maar doen! Was het niet dat ik zelf in mijn posting geschreven had 'waarom het niet proberen'. Proberen werkt eigenlijk niet...

En dan nog even over het ruimte geven/nemen, in reactie op Fiorucci. Mijn punt heeft betrekking op dit thema. Niet op andere. Ik heb het niet over een mal, of een keurslijf. Ik heb het puur over de ruimte die er was voor mijn kinderen om eten niet te eten. Die was er niet. Door de macht van de vanzelfsprekendheid gingen ze daar in mee. En ruimte die er niet is, die kan niet genomen worden. Natuurlijk hebben ze intussen in de gaten dat die ruimte er bij anderen, of iha wel is. Nu eten ze inmiddels alles en is die niet meer nodig. Maar ik heb dus handig gebruik gemaakt van mijn macht als ouder en net gedaan alsof het heel normaal was dat kinderen van alles 3 hapjes eten. Of dat het heel normaal was om in bed te blijven. Geen toestanden, geen dwang. Maa zo is het gewoon. Zo wil ik het. Punt

Ik trek het geen ruimte geven dus niet door naar een keurslijf op school bv. Juist niet... Maar in zaken waar ik van een bepaalde waarde overtuigd ben, ben ik heel duidelijk. Haha, zo heb ik ook huisdieren die niets doen wat niet mag. Ze mogen heel veel maar op bepaalde punten ben ik strikt. Eigenlijk omdat ik het zelf nodig heb. Geen gezeur om eten en slapen. Ik moet er niet aan denken...

Pubermoeder en ellimore

Gut het is net of jullie mijn postings niet lezen. Ik heb ook nooit toegestaan dat ze niet aten, altijd wel een hapje of iets dergelijks. Ik denk zelfs dat ik softer was dan jullie maar ik heb nooit van die toestanden aan tafel gehad. Natuurlijk hadden ze wel eens geen zin, weigerden ze om te eten maar het is allemaal zonder driftbuien en urenlange tafeltoestanden goed gekomen.

Ik wil gewoon zeggen dat ik allang begrepen heb dat je niet overal komt met een methode die bij jou (of mij) werkt. Mijn vriendin heeft haar dochters precies zo aangepakt als ik mijn zonen maar ik heb ze gehad hoor om te eten in noodgevallen: alleen maar een boterham, 1 soort groente, geen prutjes door elkaar etc. Ze deden het gewoon niet!

Dalarna

Sorry, ik heb de jouwe wel gelezen. Daarmee doelde ik op het proberen. Maar goed...

Bij mij werkt het overigens ook niet bij andermans kinderen. Tenminste notoire nietseters eten eten hier ook niet. Maar daar geef ik ook geen aandacht aan. In het verleden niet om mijn eigen kinderen niet alert te maken. En nu niet omdat ik er geen zin in heb. Ik hoef andermans kinderen niet op te voeden. Als ze maar drinken, dan gaan ze niet dood...)

Maar....

Wij stralen uit dat eten gewoon is. Want...dat is het ook. En wij zetten in op sfeer, de sociale gebeurtenis die een maaltijd is. Maar als je werkelijk vindt dat het daarom draait, zou dwang er niet bij horen, vind ik. Eigenlijk pas je dwang toe, maar ohoh wat is het gezellig. Ik vind dat best tegenstrijdig eigenlijk. Los daarvan mis ik het antwoord: wat zou jij doen met zo'n zoon als ik heb, die dus rustig twee uur zou blijven zitten om dat ene hapje? En waarom zou je,als een kind over het algemeen redelijk eet, zo inzetten op die aar hapjes? Is dat echt een halszaak, of mag een kind gewoon iets niet lekker vinden? Ik ben opgevoed op die manier, en ik weet nu nog dat ik behoorlijk over mijn nek ben gegaan van zuurkool, omdat vastgehouden werd aan die twee hapjes....ik eet het nog steeds niet. En Pubermoeder, ik sabel niks neer. Ik vind het jammer dat je een verschil van mening of aanpak gelijk ziet als een aanval op jou en je methodes.

Fio

Fio, ik had het niet specifiek over jou. Ik had het over de reacties die ik hier in het verleden heb gehad, en nu nog steeds lees in draadjes als deze.
Jij hebt het nu over een redelijk etend kind dat zo nu en dan eens iets niet lekker vindt. Er zullen maar weinig ouders zijn die daar moeite mee hebben. En als je geen probleem hebt, hoef je ook niet op zoek naar een andere aanpak of oplossing, dat lijkt mij duidelijk.
Maar ik laat het hierbij.

Wat je verwacht, zul je krijgen?

Ik hanteer zelf de stelling: wat ik verwacht van mn kinderen, zal ik ook krijgen. Zeer zeker niet te verwarren met 'oogsten wat je zaait'!!

Als ik verwacht dat mijn kinderen niet luisteren, niet eten, niet zelfstandig zijn, zullen ze dat ook niet zijn en doen! Want kinderen voldoen graag aan verwachtingen. Ook dat klinkt gek waarschijnnlijk voor sommige ouders

Het heeft mij in ieder geval een tijd gekost (en ook nog t boek van greene, het explosieve kind) om tot bovenstaande conclusies te komen.

Wat wil ik nou zeggen: ik verwacht dat mn kinderen alles mee-eten. Die van 4, 4 hapjes en die van 2 1 tot 2 hapjes tot ie 3 is, dan worden jet er 3. Gezeur? Nooit. Gewoon standaard, net zoals alsjeblieft, dank je wel zeggen.

Overigens: ik weet dat 'sorry' zeggen op jonge leeftijd niet betekent dat iets ze spijt, maar vind dst ook in de categorie omgangsvormen vallen, dus die hoort er ook standaard bij, in de aangewezen situaties natuurlijk..

Rooie kreeft

En zoveel ouders struikelen over hun verwachtingen, omdat het dus toch niet zo blijkt te gaan..) Maar ik ga geen lappen tekst schrijven..het forum sluit zometeen.

Etten als brandstof

Hier boven schrijft pubermoeder

"Want de gemiddelde OOL'er gelooft dat het allemaal vanzelf wel goed gaat komen, en eten alleen maar een gezelligheidsdingetje is (en geen noodzakelijke brandstof)."

Ik ben er van overtuigd dat een deel van het 'niet eten' van kinderen komt omdat ze op dat moment gewoon heel erg weinig behoefte aan brandstof hebben. Als ik kijk naar mijn eigen dochter.

Eet (al bijna 3 jaar) 's avonds vrijwel niet, 's morgens een halve boterham en tussen de middag 2. Snoep en koek lust ze ook vrijwel niet.

Toch is ze in die tijd flink aangekomen. Zodanig dat ze eerder richting overgewicht dan richting ondergewicht gaat. Wat voegt het dan toe als ik haar dwing te eten? Qua brandstof heeft ze het overduidelijk niet nodig. En dan ga ik liever over op 'verleiden' dan op 'dwingen'.

Wanneer

Dochter is 15 en er zit denk ik nog een groeispurt aan te komen. Ineens wordt ze midden in de nacht wakker en wil nog een bord warm eten of een lading boterhammen. Wel wat nerveus of ze dan niet 'te dik' wordt. Dus ik herinner haar er maar weer aan dat haar lichaam dat nu gewoon vraagt, fijn dat ze dat voelt en goed dat ze daarnaar luistert. Als het genoeg is houdt het vanzelf weer op. Gelukkig heb ik dat zelf ervaren van de behoefte aan eten nooit geprobeert in de war te maken met verleidingen of dwang.

2 jaar

Het viel mij ook op dat mijn jongens tot een jaar of 2 heel makkelijk alles aten en daarna begon het gedoe. Niet omdat ze zo vreselijk in de peuterpuberteit kwamen maar gewoon omdat de grootste groei in de eerste twee jaar was.

De honger is gewoon weg en dan kun je kieskeurig worden.

Dwang

Ik heb het nergens over dwang of dwingen. Juist niet. Maar gewoon eten. Er valt niets te dwingen. Ik denk dat het een heel andere manier van denken is. Ook de vraag wat ik met zoon zou doen die 2 uur aan tafel zit... Die kan ik niet beantwoorden omdat dat bij mij gewoon niet voorkomt...
De sfeer is goed, rustig en ontspannen. En af en toe is (was) het even bikkelen las die ene hap zo vies was. Ik legde niets op, maar stond naast mijn kind: rot he schat... Nou, die ene hap.. Eet nou maar dan ben je er vanaf. Nee? Oke, nou dan zit je hier nog even. Ik kom zo weer bij je kijken. Of zal ik bij je blijven zitten?

Anders kan ik het niet uitleggen... Geen dwang maar gewoon geen discussie.

Ik zal eens nadenken over de vraag hoe ik met zoon om zou gaan. Of stel dat ik er hier een bijkrijg die niet wil eten. Wordt vervolgd )

Belangrijk is denk ik dat dit voor ons werkt. Dat de kern van dat het werkt erin zit, dat ik er volledig achtersta en er in geloof. Ik hoef niemand te overtuigen. Als je niet denkt dat het werkt, werkt het namelijk ook niet. Inderdaad wat rooie kreeft schrijft: wat je verwacht zul je krijgen. En nee, dan gaat het niet over onrealistische verwachtingen en alle teleurstellingen die daaruit voort kunnen komen. Dat is van een hele andere orde. We hebben het hier over eten, gewoon, normaal je bord leeg eten. Voor de een zal dat een voller bord dan voor de ander zijn. Prima toch. Daar is niets onrealistisch of hooggespannens aan.

Dwang

Dwang is een relatief begrip.

Ik vind iemand iets verplicht op laten eten ook als hij het niet lekker vindt 'dwang'. Zachte dwang wellicht maar wel dwang.

Daarbij ben ik van mening dat iemand verplichten om iets op te eten leidt tot een ongezonde relatie met eten. Ik verwacht van mijn kinderen dat ze eten tot hun buik vol zit. En als dat na 0 happen al zo is. Dan eten ze dus 0 happen. En ja, bij patat komt dat vrijwel nooit voor en bij spruitjes duidelijk vaker. Maar ik eet ook duidelijk meer van een stuk taart dan van een zak rauwe wortelen.

Ik sta volledig achter mijn 'niet pushen, geen woorden aan vuil maken en het zal vanzelf wel goedkomen' methode. En ook met succes. Twee van de drie kinderen eten vrijwel alles. En de derde gaat vast ook goedkomen.

Tja, wat is dwang?

De manier van laten zitten tot het op is, is een vorm van dwang. Immers, hij mag niet van tafel tot dat ene hapje op is. Je brengt het dan wel vriendelijk, maar dat hapje moet toch evengoed op? Mijn zoon zou dat dus twee uur vol houden. Jij zou daar blijven sturen, vriendelijk, maar toch. De mijne mocht buiten spelen en eet later wel weer wat. En inderdaad Hanne, ik vind ook dat kinderen naar hun lijf moeten luisteren. Dus bij mij waait er weleens een kind binnen die gewoon nog geen trek heeft. Dan schuif ik een bord eten in de koelkast, en dan komt het die avond wel een keer op.

dwang

Ellimore, zoals jij het beschrijft, vind ik het dwang.
Mijn kinderen zouden dan trouwens niet aan tafel blijven zitten in zo'n situatie. Ook niet als ik er naast ga staan. Daar trappen ze echt niet in!
Dan zou ik ze dus moeten dwingen om op die stoel te blijven zitten. En dan zouden we daar een enorm gevecht over krijgen. Vervolgens zouden ze zo'n ruzie/gevecht rustig twee uur volhouden. Echt hoor, dit overdrijf ik niet.
Zulke kinderen heb ik. Je moet nooit de machtsstrijd bij hen aangaan en nooit dwingen.
Kinderen verschillen. De reacties van je kind op jouw zijn geweldig briljant. Maar dat wil niet zeggen dat dit voor een ander ook werkt.

inspiratie

Nou Ellimore (nieuwe nick??), ik raak nu toch wel geinspireerd om mijn oudste wat meer te laten proeven. Die eet op zich goed, maar kan soms erg pietluttig zijn en het is nu eenmaal zo dat je aan sommige smaken moet wennen.
Omdat mijn jongste al bijvoorbaat ander eten op z'n bord krijgt (daar gaat jouw methode van gewoon 'doen' nooit bij lukken helaas) zijn we denk ik best wat te 'soft' zijn geworden voor mijn oudste.

Reactie

Ik zal ook wel boffen met mijn kinderen. Het zijn precies de kinderen die bij me passen zeg ik ook wel eens. Het hele punt van mijn betoog is dat het alleen werkt als je erin gelooft. En niet als niet... Wat dat betreft heeft betwisten of het werkt, of niet, niet zoveel zin. Ik geloof erin en bij ons werkt het. En echt zonder dwang... ) maar dat kun je volgens mij alleen zo ervaren als je ook vanuit dit standpunt kijkt/ervaart/gelooft.

Door de laatste post van Rafelkap schiet me wel ineens binnen wat met oudere kinderen ook kan werken. Samen afspraken maken over eten en wat en hoeveel etc als het niet aan de orde is. En daar kan je dan aan refereren als het aan de orde is. Niet omdat het moet (dwang vanuit ouder) maar omdat het zo is afgesproken (iets van samen).
En nee (ot) geen nieuwe nick. Een van de 4 a 5 die ik wisselend gebruik.. )) (terwijl ik dondersgoed weet dat er forummers onder ons zijn die precies aan de stijl herkennen wie iemand is)

Tja

Maar ik blijf er bij dat blijven-zitten-tot-het-op-is een vorm van dwang is. Het kind moet blijven zitten tot het op is en mag niet van tafel. Jij ervaart het niet als dwang, maar dat is het objectief gezien natuurlijk wel. Maar het past ook niet bij mij om zo'n issue te maken van een hap eten. Als kind werkte dat bij mij en mijn zus averechts. Als mijn moeder dan iets maakte wat ik best lekker vond, was het mijn eer te na dit toe te geven. Want dat is het wel risico, dat er een machtsstrijd ontstaat. En dat heb ik niet over voor dat ene hapje. Pick your battles..

Ja Fio!

Inderdaad, dan uit weerbarstigheid, álles niet meer gaan lusten. Juist omdat het moet, ook de dingen die je wel lekker vind gaan weigeren. Dat zouden mijn kinderen ook gaan doen.
Bij oudste heeft dat trouwens al eens gespeeld, een jaar of twaalf geleden. Het eten werd zo'n obsessie voor haar, dat ze de dingen die ze wel lekker vond (olijven, tosti, yoghurt, rauwe worteltjes) ook niet meer wilde eten. Toen raakte ik echt ervan overtuigd dat ik met mijn dwingelandij op de verkeerde weg bezig was. Ik heb het losgelaten. Gewoon straal genegeerd. Ze moest wel aan tafel zitten, maar of ze at, kon me niet meer schelen (en ze kreeg niet de kans om zich tussen de maaltijden vol te eten aan tussendoortjes). Toen ging het al snel veel beter.

niet als dwingelandij

Ik denk alleen dat Ellimore het niet brengt als dwingelandij (maar als vanzelfsprekendheid) en haar kinderen dit ook niet zo zien.
En negeren helpt sommige kinderen ook erg goed, bij mijn jongste bv die naast mij zit en mijn erwtjes afpikt

Tja

Daar kun je uren over discussieren: is het wel of geen dwang als je het leuk weet te brengen?

Dwang

"En af en toe is (was) het even bikkelen las die ene hap zo vies was. Ik legde niets op, maar stond naast mijn kind: rot he schat... Nou, die ene hap.. Eet nou maar dan ben je er vanaf. Nee? Oke, nou dan zit je hier nog even. Ik kom zo weer bij je kijken. Of zal ik bij je blijven zitten?"
Wat bijzonder dat je dit niet ziet als dwang. Dwang houdt niet in dat je geweld gebruikt hoor. Er zijn mensen die door dit soort dwang heel vervelende dingen gedaan krijgen. Op deze manier leer je een kind dat zijn mening niet belangrijk is en dat er niet naar hem hoeft te worden geluisterd. Hoe zou je het zelf vinden als je gedwongen iets moet eten wat heel vies is, en degene die je dwingt ondertussen poeslief tegen je doet? Op die manier wil ik niet met mijn kinderen omgaan. Dat zouden ze ook niet accepteren want ik heb ze inmiddels al verpest door waarde te hechten aan hun mening.
Natuurlijk ben ik ooit wel begonnen met ladieda gezellig we gaan eten want we doen dat altijd en oh oh wat lekker die andijvie, maar als dat iedere keer met zoveel drama gepaard gaat (eten wat nadien uitgekotst wordt) vind je vanzelf een andere manier die ook werkt.

Vic

En zeker als kinderen ervan gaan spugen wordt het tijd voor een andere aanpak, ik herinner me nog de drama's aan tafel, ik vind nu nog zelfs de lucht van zuurkool vreselijk. En ik heb heus lieve ouders die ook maar wat probeerden...ik vind het ook zo vreemd dat we van kinderen verlangen dat ze alles lusten....er zijn maar weinig volwassenen die werkelijk alles eten.