Watjes

Vroeger

Vroeger was alles beter.

Frederique

Nee absoluut niet maar ik vind dit nogal doorgeslagen. Wat is er mis met omgaan met teleurstelling en het kweken van doorzettingsvermogen of anders beseffen dat je kind ergens te klein voor is en nog een jaartje te wachten.

Tip over ophalen puber

Hier ook geregeld de vraag of ik puber kan brengen/ophalen.
Aangenomen dat ik thuis ben en tijd heb, kijk ik hoelang ik erover doe om heen en terug te rijden. En hoelang het lopen of fietsen is.
Vaak is het voor mij heen en terug even lang rijden als voor puber een enkele reis. En dan zeg ik meestal 'nee' met deze verklaring.

Bakfiets

Als ik kinderen in een bakfiets door Amsterdam gereden zie worden denk ik altijd maar dat mijn dochter gelukkig zelf fietste op die leeftijd. En dan gewoon voor mij uit, en ik commandeerde van achter, vanaf een leeftijd dat ze naar me luisterde.
Ook niet naast je kind fietsen en de hele rijbaan blokkeren omdat dat veiliger zou zijn.

deels

denk ik ook dat het zo is dat kinderen steeds langer 'gepamperd' worden. Anderzijds denk ik ook dat je op moet passen met een te snel oordeel. Je weet niet of dat het kind wat maar deels de avondvierdaagse heeft gelopen bijv. een chronische ziekte heeft waardoor het toch echt nog wel een hele prestatie is.

Maar wat ik persoonlijk wel vindt: dat het onzinnig is om met mensen de avondvierdaagse te gaan lopen die dat niet op eigen lichaamskracht kunnen. De personen die achter de rolstoel lopen, lopen zich af te beulen daarvoor. "Maar de mensen vinden het zo leuk" wordt er dan gezegd over de rolstoelers. Tja. Ik vind het een schijnvertoning.
De avondvierdaagse is er om een sportieve prestatie neer te zetten. Als je dat niet kan is het heel sneu, maar er zijn zat andere dingen om je voor in te zetten en om toch een sportieve prestatie neer te zetten als je dat graag wil.

avondvierdaagse is gezelligheid

en niet perse een sportieve prestatie. Al dwalen we nu af van de startvraag over gepamperde kinderen.

Ik heb ook een avondvierdaagse met mijn moeder in haar rolstoel gelopen, ik twee dagen, mijn schoonzus twee dagen, en inderdaad kreeg mijn moeder de medaille voor de deelname. Dat vond ze heel grappig. Iets als een avondvierdaagse kan voor mensen met een fysieke beperking een leuk evenement zijn. De sportieve inzet ligt vooral bij degene die de rolstoel duwt, maar wat geeft dat nou.

o ja

En als we voor controle naar het ziekenhuis gaan, dan zetten we hem voor de deur uit en zit hij in een rolstoel als we hem naar de kinderpoli duwen. Naar fysiotherapie gaan we fietsen, samen niet alleen. Hij fietst namelijk heel instabiel, het lijkt net een kleuter die zojuist afstand heeft gedaan van de zijwieltjes, zo slingert hij. Maar jeetje toen hij aan de monitor op de ic lag was het de vraag of het ooit nog goed zou komen en nu kan hij alweer "fietsen".

Tja

Tja je hebt natuurlijk ook altijd nog kinderen die iets mankeren. Maar dat is in mijn voorbeelden uiteraard niet van toepassing of de 70% van school mankeert iets. En in de dierentuin lopen er dagelijks 10tallen ouders rond met zwaar zieke 4
/5 jaar oude kinderen.

Het gaat hier over kinderen die niets mankeren maar worden behandeld alsof ze nog wel iets mankeren.

Hoe weet je dat?

Mijn kind ziet er ook niet ziek meer uit. En dat 70 %van de school gepamperd wordt lijkt me sterk overdreven

Dat weet ik gewoon

Kinderen die in een dierentuin bij de speeltuin los gaan en vervolgens in een karretje gaan zitten mankeren niets. Er zal er een of misschien 2 tussen zitten maar die rennen niet in de speeltuin rond.

Verder ken ik de meeste kinderen van school wel en ook diezelfde kinderen van de avondvierdaagse wel. Dus ik weet ook dondersgoed dat ze niets mankeren.

Moeder

Wij hebben destijds onze 4-5 jarige ook nog wel meegenomen in een buggy. Niet om hem te pamperen maar puur voor ons gemak. Een dag rondlopen in een pretpark met twee volwassenen en drie oudere broers is namelijk pittig. Mijn oudste twee zoons zijn 7 en 5 jaar ouder en hebben nou eenmaal een veel hoger tempo en kunnen veel langer doorgaan. Disney was voor hem veel fijner met een buggy en ook voor ons. Ideaal zo'n karretje om drinkflesjes omder te leggen en tassen aan te hangen.

Diezelfde 4 jarige van toen is nu bijna negen jaar en doet nu aan selectie voetbal en traint daarvoor 3 keer in de week en nog een wedstrijd in het weekend. Het is dus helemaal goed gekomen ondanks ons gepamper.

Ik geloof er niks van dat 70% van de kinderen gepamperd wordt. En dan nog. Wat maakt jou dat uit.

Mankeren niks?

Je kent ze van school? En al die ouders vertellen alles aan jou? Dus je weet 100 % zeker dat er echt niks is met al die kinderen?
Geloof er niks van......
De helft van de mensen diik ken weet niks van wat ons is overkomen.

niet helemaal waar hoor

"Kinderen die in een dierentuin bij de speeltuin los gaan en vervolgens in een karretje gaan zitten mankeren niets."

Mijn dochter gebruikt een rolstoel voor lange afstanden en bijvoorbeeld ook bij dagjes uit, dus ja, ze zat het grootste deel van de tijd in een rolstoel om vervolgens bij de speeltuin op te springen en rond te gaan rennen. Dat kon ze doordat ze niet al haar energie had verbruikt me de hele tijd lopen. Ja, dan kijken mensen wel eens vreemd naar haar en moet ik de neiging onderdrukken om "het is een wonder!" te roepen Gelukkig heb ik al heel lang geleden geleerd om me niet teveel aan te trekken van mensen die helemaal niks met mijn gezin te maken hebben.

Je weet het gewoon niet altijd, er kunnen zoveel redenen zijn waar jij geen weet van hebt. Ik denk dat zelfs op de kleine basisschool van mijn dochter, de meeste mensen geen idee hadden van haar beperking, het valt namelijk nauwelijks op.
Mijn dochter had een kindje bij haar op de psz die er als 3 jarige al uit zag alsof ze 5 of 6 was, dat kan er dus ook aan de hand zijn met een groot kind in een buggy.

Afgezien daarvan begrijp ik heel goed dat je ook een gezond kind in de buggy meeneemt in de dierentuin of in een pretpark, dan heb je zelf gewoon langer plezier van je dagje uit, best fijn als je een klein fortuin hebt betaald om binnen te mogen.

Los van gezondheidssituaties

vind ik dat moeder een punt heeft.

Juf Ank

Weet je wat ik een vertoning vindt? Snoep ipv bloemen bij de finish.

Ja raar hè niks doen in je rolstoel en toch gezellig mee doen aan de avondvierdaagse? .

Kaaskopje: een punt heeft?

Ik vind het nogal veroordelend. Aan sommige kinderen is niet te zien dat het gezondheidsproblemen zijn. Ik ben na een half jaar dat gestaar al zat, laat staan hoe dat voor Inanna voelt. Ouders zullen altijd redenen hebben om het te doen zoals ze het doen.

ons rare brein

De menselijke brein doet rare dingen. In deze fase van jouw leven vallen jou dingen op, die je eerder niet zag. Jouw conclusie: vroeger gebeurde het niet, nu wel. Dat is niet zo. Het menselijk brein neemt gewoon zeer selectief waar. Gelukkig maar, anders zou je horendol worden.

Omdat je nu zelf kinderen hebt, let je op andere mensen die ook een kind opvoeden. Een paar jaar geleden zág je al die situaties en gebeurtenissen niet eens. Dan lette je in een dierentuin op heel andere dingen. Of misschien zag je ze wel, maar je kleurde dat niet in, het hield je niet bezig. (pas als je aan het klussen bent in huis, merk je opeens alle reclamespotjes en aanbiedingen van doe-het-zelf-zaken op). We zien vooral de dingen die we verwachten te zien - en die bijdragen aan onze eigen overtuiging ('kinderen worden als watjes opgevoed'.

Wat ons brein ook doet: zelfoverschatting. We hebben de neiging om ons zelf nogal positief te zien (dat geldt niet voor iedereen he, maar zo zit de menselijke psyche in elkaar). 'I am superman'. >80% van de ouders vindt zichzelf een betere opvoeder dan de rest. >80% van de mensen vindt dat zij beter auto kunnen rijden dan de rest.

Iedereen doet de dingen op zijn eigen manier. En iedere ouder doet de dingen waarvan hij denkt dat ze goed zijn voor zijn kind. Voor ZIJN kind. En iedereen doet wel eens dingen waarvan hij weet dat ze misschien niet optimaal zijn. We laten allemaal ons kind wel eens te lang computeren of TV kijken. Of te weinig groente eten. En we reageren wel eens te ongeduldig of te boos. Ouders zijn ook maar mensen he, met hun goede momenten en hun mindere momenten.

Fijn dat jij het zelf allemaal zo goed op de rit hebt. Echt. Maar houd je oordeel over anderen voor je. Je hebt dat helemaal niet nodig. Of ben je zo onzeker dat jij je beter voelt door de focus te leggen wat anderen in jouw ogen niet goed doen?

Wel groot deel mee eens

Mijn dochter, wel met chronische ziekte/vermoeidheid kreeg commentaar als ik haar als kleuter in de buggy ophaalde van school. Toen heb ik haar achterop de fiets gezet en ben gaan lopen.
Maar dat van de avondvierdaagse herken ik wel hoor, vind ik ook raar.
Maar dat herken ik ook wel van middelbare scholieren die gebracht worden als het regent (anders liep de make up uit voordat kind op school was) of gebracht en gehaald worden omdat 40 minuten fietsen wel heel ver is naar ons.
Waar ik wel wat mee worstel is dat er toch verschil is tussen een jongen en een meisje als die later op de avond nog alleen naar huis moeten fietsen.

Hier ook een watje

Mijn zoon heeft autisme en een motorische beperking.
Aan de buitenkant zie je echter niks aan hem.
Hij is dus ook zo’n watje wat nog lang in een buggy heeft gezeten bij dagjes uit want door zijn motorische beperking en alle prikkels is hij snel moe en hield zo’n dag anders niet vol.
Ook hij had juist doordat hij kon uitrusten tussendoor nog wel energie om even lekker te spelen in een speeltuintje als we die tegenkwamen.
En ik ben ook nog eens zo’n moeder die haar watje met “fluwelen handschoentjes” aanpakt als hij een uitbarsting krijgt door teveel prikkels.
Je ziet mensen dan inderdaad kijken met een veroordelende blik.
Je hoort ze bijna zeggen dat je hem eens een flink pak op zijn donder moet geven of dat zij er wel raad mee weten.
Oordelen is zó makkelijk als je zelf kinderen hebt die niks mankeren en lekker kunnen doen wat kinderen horen te doen.
Maar denk alsjeblieft twee keer na voor je weer oordeelt.
Ik geef heel eerlijk toe dat ik ook wel eens zo dacht hoor, voor wij onze zoon kregen.
Als ik een moeder of vader bezig zag met een driftig kind dacht ik ook wel eens dat ze dat kind harder moesten aanpakken.
Maar dankzij mijn zoon heb ik geleerd dat het lang niet altijd een vervelend kind is maar misschien een kind met een beperking dat er ook niks aan kan doen.
En dat het voor die ouders al moeilijk genoeg is.
En ja, ik heb ook geleerd dat je ontzettend trots kan zijn als je kind iets heeft bereikt dat in andermans ogen niks voorstelt.
Weten zij veel dat mijn zoon daar veel harder voor heeft geknokt dan een normaal kind?
Dus ja, mijn zoon krijgt ook bloemen en een zakje snoep (!) als hij een avond heeft meegelopen aan de vierdaagse.
En wat waren wij trots toen zoon na twee jaar keihard ploeteren eindelijk zijn A diploma haalde, ook al zouden anderen vinden dat hij nooit dat diploma had moeten krijgen.
Want nee, hij zwemt niet netjes en hij houdt het minder goed vol.
Maar hij doet het toch maar.
Hij gaat trouwens wel gewoon op de fiets naar school, door weer en wind.
Want kinderen die om de hoek wonen en met de auto worden gebracht, daar vind ik wel wat van.
Je maakt mij niet wijs dat die allemaal iets mankeren want dat zou wel heel toevallig zijn.
Mijn zoon heeft nooit geklaagd, hoe erg het ook regende.
Na de vakantie hoeft hij nooit meer te fietsen naar school, hij gaat naar een SO school 21 km hier vandaan.
En ja, ook hierom ben ik trots op mijn kanjer, hij heeft het toch maar mooi zo lang volgehouden op een reguliere school.

Niet mee bemoeien en niet over oordelen.

Wat was het ook al weer: Erger u niet, verwonder u slechts.
Iedereen heeft het recht zijn familieleven zo te leven zoals het die familie het best past. Zolang je geen overlast veroorzaakt.

Jammer Len en wat een geoordeel

Dat je dan ondanks je lange verhaal alsnog moet oordelen.
Fijn voor jouw zoon dat hij nooit geklaagd heeft, ondanks de regen. Maar is dat dan nu opeens maatgevend? Heb je dan uit je eigen ervaring niets geleerd?

Ik geloof best dat wij onze kinderen pamperen (wij als maatschappij). Maar de voordelen van Moeder vind ik nou echt niet treffend. Meer een voorbeeld van: let eens wat minder op een ander.... daar word je zelf ook beter van.

Tuurlijk zouden we meer op de fiets moeten, worden kinderen veel te veel met de auto gebracht op korte afstandjes. Ik herken het bij mijzelf ook. Maar alsjeblieft zeg, ik heb al meer dan genoeg aan mijn hoofd. Ook hier loopt namelijk echt niet alles op rolletjes. Wie is een ander om te oordelen over hoe ik zaken oplos.

En dan laat ik de verhalen van Innana en Moeder van zo'n kind maar even voor zichzelf spreken.

Dus dankje bloeiend bloemetje!

Om voor mijzelf te spreken

Zonder nu het vooroordeel te willen bevestigen aan de zelfoverschatting te lijden die naar verluidt zo kenmerkend is voor vele ouders, laat ik hierbij weten allesbehalve een zogeheten ‘watje’ te zijn. En nu we het toevallig toch over mij hebben? Ik ben ook al niet van het type ‘ruwe bolster, blanke pit’! De zachte zijdes van mijn persoon zitten namelijk zowel aan de binnen- als de buitenkant. Dat zal – wellicht op uitzondering van enkele van mijn vijanden – vrijwel iedereen beamen die mij wat beter kent.

Komt dit nog door de manier waarop ik ben opgevoed? Was dat maar waar! Als het aan mijn moeder had gelegen, was ieder van haar kinderen geworden als gewapend beton. Van de kwaliteit waarmee ooit het Maupoleum is gebouwd, wel te verstaan. Uiteraard voorzien van een dikke laag verf ter voorkoming van betonrot.

“Weet je wat jij moet doen?” vroeg zij mij steevast als ik me in haar ogen te gevoelig betoonde; “Een olifantshuid kweken!” Het moet gezegd: haar tamelijk Spartaanse stijl van opvoeden, deed me naar mijn gevoel eerder veranderen in een weekdier van het formaat amoebe, dan dat ik erdoor werd ‘empowered’. Heel veel liever was ik als kind in een ketel met toverdrank gevallen! Dan had het mij ongetwijfeld minder moeite gekost om tot een assertieve levensstijl te komen.

“Gedane zaken nemen geen keer” zou je nog weemoedig verzuchten. Ware het niet, dat nu juist je staat van dienst een typerende weerspiegeling kan geven van jouw persoon en leven!

Een van mijn prestaties? Per fiets de Peloponnesos doorkruisen. Onderweg naar het stadje Olympia heb ik Sparta nog even aangedaan. De mare gaat dat men er pasgeborenen op de proef stelde door ze op rotsen te laten vallen. Op voorhand en ook ter plekke leek me dat een erg onwaarschijnlijk verhaal: de ravijnen zijn er zo diep dat geen baby dat zou hebben overleefd.

Wél leek het me heel aannemelijk, dat het op de wand van een hoge berg gelegen plaatsje een ingenieus transportsysteem kende voor goederen; bestaande uit touwen, katrollen en houten vaten. Het is echt wel zo, dat moeilijke omstandigheden kunnen aansporen tot inventiviteit.

Wie de omgeving daar kent, weet dat het nogal een uitdaging is om daar zonder kleerscheuren een fietstocht te volbrengen. Ik durf hier wel te beweren en staande te houden dat de hele onderneming niet was gelukt zonder mijn comfortabele fietsbroekjes. Nog altijd maak ik bij het sporten – voor zover nodig – gebruik van professionele sportkleding.

Ongetwijfeld een overbodige luxe in de ogen van sommigen. Weten zij veel dat mijn Obelix broek oerkrachten bij mij losmaakt, zonder welke ik niet in staat zou zijn mijn trainingen klaar te spelen?

Rode krullenbol

Dan maar een watje

Bij mijn oudste nam ik nog regelmatig een buggy mee toen ze 4 was. Ze was nogal klein van stuk en ook niet dol op wandelen. Als we dan bijv naar een pretpark gingen mocht ze in de wagen als ze dat wilde, en deed dan gezellig de hele dag mee. Dan voelde ik me altijd slimmer dan andere ouders die aan het eind van de dag met klierige oververmoeide kleuters liepen, die dan met een kind van 20 kilo op hun schouders liepen te zeulen.
Aan de avondvierdaagse begon ik niet eens toen ze zo klein waren.

bloeiend bloemetje

- de spijker op zijn kop

Ik zou als ouder geworden ouder best wat situaties nog eens willen beleven met de inmiddels verworven wijsheid en ervaring. Maar ja, dan zou ik vast last hebben van net weer een andere blinde vlek/gekleurde bril.

Ondertussen houden we zo altijd wat om het met elkaar over te hebben, in de spiegel te kijken, iets anders te gaan zien of om onszelf te lachen.

jeetje kaaskop

wat een cynische reactie. Je hoeft het niet met me eens te zijn hoor, maar ik mag gewoon ook een mening hebben.
Kijk, ik werk in de zorg en ze hoe heel velen zich kapot werken. En daarnaast ook nog eens achter rolstoelen gaan lopen beulen met de avondvierdaagse. En dan vind ik dus dat mensen in een rolstoel die zichzelf niet voort kunnen bewegen gewoon beter iets anders leuks kunnen gaan doen. Er zijn namelijk zoveel andere leuke dingen te bedenken waardoor anderen zich niet het leplazerus hoeven te duwen met die stoelen. Verder gun ik die mensen alle geluk van de wereld hoor.

Blijkbaar ben ik er een

Ik zie er werkelijk het nut niet van in om mijn kinderen 8 km door te regen te laten fietsen als ik in de gelegenheid ben om ze even te brengen. Kan niet altijd, dus ja, ze moeten ook wel eens wel door de regen. Ik zou het ook waarderen als iemand mij dat aanbood als ik in die situatie zou zitten.
Ze zijn helemaal gezond van lijf en leden en kunnen zich prima redden. En worden soms volledig gepamperd. Ik ook door mijn partner trouwens en hij (in iets mindere mate) door mij.

Juf Ank

Mijn eerste reactie op jóuw reactie was boosheid. Ten eerste maken de dúwers zelf wel uit of ze zich de blubber willen duwen of niet. Ten tweede is een plaatselijke avondvierdaagse vooral een gezéllige traditie, waarom zou iemand in een rolstoel daar geen deel van uit mogen maken? Bij de Nijmeegse Vierdaagse kan ik me voorstellen dat de eisen hoger liggen. Dat is ook een gezellig evenement, maar er wordt meer verwacht van de deelnemers dan bij de plaatselijke vierdaagse waar ook kleuters van 5 jaar aan mee kunnen doen.

Maar waar mijn verontwaardiging vooral op was gebaseerd is dit:
Tja. Ik vind het een schijnvertoning.
De avondvierdaagse is er om een sportieve prestatie neer te zetten. Als je dat niet kan is het heel sneu, maar er zijn zat andere dingen om je voor in te zetten en om toch een sportieve prestatie neer te zetten als je dat graag wil.

Gatsie, wat een gebrek aan empathie. Niet iedereen kan sportieve prestaties neerzetten, maar wil er net zo goed bij horen. Leuk ook voor die kinderen die op een gewone school zitten in het kader van Passend Onderwijs. Jammer Marietje, maar jij hebt de komende week vast wel iets anders wat meer bij je past....

Moeder van zo'n

Ik woon al járen naast een school en dan krijg je een indruk van wat er gebeurt. Kinderen worden weggebracht tot een leeftijd waarvan ik het gevoel heb dat het aan de oude kant is. Ik zeg er eerlijk bij, dat ik mijn kinderen pas vanaf 8 jaar zelfstandig de weg over liet steken, maar dat had ook te maken met onze woonsituatie. Ze hoefden in principe nooit aan het verkeer deel te nemen, met uitzondering van de ritjes naar en van zwemles. Ik kon verschil merken tussen kinderen die met hun ouders mee moesten fietsen en mijn dochters (vooral de oudste). Uiteraard is dat allemaal goedgekomen.

Ik ben zelf opgevoed tot een watje en ik gunde mijn dochters meer durf, meer vertrouwen in het eigen kunnen. Evengoed was ik ook te voorzichtig en dan was ik ergens toch wel blij dat mijn man daar dan wat tegenwicht aan bood.