We worden lastig gevallen door 'vriend' van zoon (8)
Hallo allemaal,
Wij worden sinds 2 weken lastig gevallen door een oude vriend uit mijn zoons (8 jaar) klas. Mijn zoontje heeft veel vrienden en regelmatig komt er een vriendje op bezoek om hier thuis te spelen. Éen van die vrienden is een maandje geleden verhuisd en naar een andere school gegaan. Mijn zoon vond het al niet zo'n hele leuke vriend omdat hij steeds maar weer vroeg om bij ons te spelen. Steeds maar weer wou hij hier spelen, en elke keer probeerde mijn zoon weer een smoes te verzinnen omdat hij het anders zielig vond en hij wou gewoon geen nee zeggen. Nu die vriend verhuisd is, staat hij nog steeds elke dag voor de deur. Hij belt eerst aan totdat we opendoen, zodra we open hebben gedaan en nee zeggen blijft hij maar vragen 'maar waarom niet' en 'waarom mocht ... hier gisteren wel spelen en ikke niet'. En als hij eindelijk ophoudt met vragen en ik de deur dichtdoe, blijft hij maar aanbellen, soms wel 10 minuten lang. Ik wou naar zijn ouders gaan maar ik heb uberhaupt nooit contact gehad met die ouders, zijn ouders haalden hem ook nooit op uit school. En is hij dus verhuisd en ik weet niet waar hij woont, dus ik kan ook niet even naar zijn huis gaan om tegen zijn ouders te zeggen wat hun kind allemaal wel niet uitspookt. De 'vriend' staat inmiddels echt elke dag voor onze deur en belt ongeveer een kwartier aan elke keer. We hebben geen idee wat we kunnen doen, weet iemand raad?
JuliaT schreef op 11-04-2021 om 13:23:
Vanaf groep 3 heb ik de moeder nooit meer gezien (...)
En dit allemaal terwijl mijn zoon helemaal niet graag met het jongetje speelt, als hij hier speelde was mijn zoontje meestal tv aan het kijken en het jongetje keek dan gewoon mee (...)Ik zal mijn uiterste best doen om contact te krijgen met die ouders, maar ik weet ook niet helemaal wat die kunnen doen, want als het jongetje vroeg om hier te spelen en mijn zoon zegt dat die bv naar de tandarts moet, vroeg het jongetje serieus of hij mee mocht.
Dit kind kwam vanaf groep 3 zelfstandig naar jullie toe en ging ook zelfstandig weer naar huis, zonder dat er afstemming was tussen de ouders of de mogelijkheid om contact met ze op te nemen als er iets aan de hand zou zijn.
Vanaf groep 3 kwam het jongetje bij jullie terwijl jouw zoon niet met hem wilde spelen. Hij is nu acht.
Je denkt niet dat zijn ouders wat kunnen doen want het achtjarige jongetje is nou eenmaal heel erg vasthoudend.
Hij is zodanig ver verhuisd dat hij naar een andere school gaat maar hij staat wel iedere dag voor je deur.
Je weet niet waar hij woont en kunt het hem niet vragen.
Het is een bijzondere situatie
Je schrijft dat je geen contactgegevens hebt.
Je weet wel zijn voor- en achternaam?
Misschien even zoeken op Facebook? Wellicht heeft een van zijn ouders een Facebook profiel? Kun je een messengerbericht sturen.
MeikeT schreef op 11-04-2021 om 14:03:
[..]
Terecht. Het kind is niet de verantwoordelijkheid van TS.
Wij hadden vroeger een buurjongetje van 3 dat altijd zonder toezicht buiten speelde. Het jongetje werd twee of drie keer thuis gebracht door (andere) bezorgde buren omdat hij naast een sloot speelde. Daarna niet meer, want zijn ouders lieten hem 5 minuten later gewoon weer zonder toezicht naar buiten. Zoek het dan maar uit zeg.
Help! Niemand beweert dat gedrag van dit kind ts' verantwoordelijkheid is. En in jouw geval ook: een jongetje waar je de ouders van kent. Ik geloof nog steeds dat dat hier niet het geval is.
Eerlijk gezegd gaan bij mij alle alarmbellen af als ik dit lees. Het gedrag van dit kind is absoluut niet normaal, voor een achtjarige, maar zelfs niet voor een kleuter. Hoe is de thuissituatie van dit jongetje? Voelt hij zich daar veilig? Het komt op mij over als een schreeuw om aandacht. Zo lees ik bijvoorbeeld dat hij enkel bij andere kinderen wil spelen. Waarom nooit bij hem thuis? Hier gaat het over het algemeen zo'n beetje om en om. Ook zou het concept 'nee' bij een kind van acht wel bekend moeten zijn. Mijn eigen kind is bijna zes en als ze bij een buurtkindje aanbelt om te spelen en het antwoord is nee (om welke reden dan ook), dan probeert ze het misschien bij een ander kindje of ze kijkt wie er toevallig in het speeltuintje zijn dat hier in de straat is, of ze komt weer naar huis en speelt hier alleen. Een kwartier aan blijven bellen is echt heel erg asociaal en een kind van acht moet dat kunnen snappen. Ook bij autisme. En zo niet, dan hoort hij niet zelfstandig over straat te gaan. Om over die drone nog maar te zwijgen. Ik vind het zelf absurd vroeg om een kind op die leeftijd zo'n ding te geven, maar als je het doet, moet je het ook de omgangsvormen ermee leren.
Ook het feit dat de ouders blijkbaar nooit op school komen en geen contact hebben met andere ouders van kinderen waar hun zoon mee omgaat vind ik raar. Zelf naar school gaan kan op zich wel met acht, afhankelijk van hoe ver het is en wat voor route het is en drukte etc. Op dit moment gaat mijn kind nog niet alleen van en naar school, maar ik zou over een paar jaar wel verwachten dat ouders mij een berichtje sturen of even bellen als ze na school ergens speelt en andersom zou ik dat zelf ook doen. Je wil als ouders weten waar je kind is. Dat je kind van acht heel de dag overal uithangt en dat het je als ouders niet interesseert waar hij is, vind ik zorgelijk. Daarnaast lijkt de obsessie van het kind met jouw zoon me erg ongezond en voor jouw zoon ook heel beklemmend. Het is extreem claimgedrag en dat zal hij af moeten leren. Op deze manier zal niet snel iemand vrienden willen worden want hij lijkt nauwelijks ruimte te laten voor andere vrienden. Wat ik niet snap is dat school mee ging in zijn eisen om per se altijd bij jouw zoon in de groep te moeten omdat hij anders 'niet mee gaat'. Een kind van acht bepaalt niet zelf of die meegaat op schoolreisjes/uitjes.
Naar mijn idee heeft dit kind absoluut hulp en sturing nodig. En ik zou daarmee beginnen door de ouders te bellen en uit te leggen dat het gedrag van hun kind niet alleen zorgelijk is, maar ook ontzettend storend en asociaal.
Anoniemer schreef op 11-04-2021 om 14:54:
[..]
Help! Niemand beweert dat gedrag van dit kind ts' verantwoordelijkheid is. En in jouw geval ook: een jongetje waar je de ouders van kent. Ik geloof nog steeds dat dat hier niet het geval is.
IK kende de ouders van dat jongetje. Althans een beetje. Het waren (om het netjes te zeggen) niet mijn lievelingsburen. De mensen die mijn buurjongetje thuisbrachten, kenden ze niet. Die lieten zich door het buurjongetje aanwijzen waar hij woonde.
MeikeT schreef op 11-04-2021 om 16:10:
[..]
IK kende de ouders van dat jongetje. Althans een beetje. Het waren (om het netjes te zeggen) niet mijn lievelingsburen. De mensen die mijn buurjongetje thuisbrachten, kenden ze niet. Die lieten zich door het buurjongetje aanwijzen waar hij woonde.
Meer, eerlijk is eerlijk, binnen een paar weken kende iederéén in de wijk het jongetje en zijn ouders 😈.
Jesse_1 schreef op 11-04-2021 om 13:59:
[..]
Maar hoe spraken ze af dan? Je neemt in groep 3 toch geen kind mee naar huis als je dat niet met die ouder hebt afgestemd? (Misschien is het te lang geleden voor mij en gaat alles anders nu).
hij zei altijd dat het mocht van z'n ouders en als het niet mocht zouden ze waarschijnlijk wel naar mij toe zijn gekomen.
MamaE schreef op 11-04-2021 om 15:18:
Eerlijk gezegd gaan bij mij alle alarmbellen af als ik dit lees. Het gedrag van dit kind is absoluut niet normaal, voor een achtjarige, maar zelfs niet voor een kleuter. Hoe is de thuissituatie van dit jongetje? Voelt hij zich daar veilig? Het komt op mij over als een schreeuw om aandacht. Zo lees ik bijvoorbeeld dat hij enkel bij andere kinderen wil spelen. Waarom nooit bij hem thuis? Hier gaat het over het algemeen zo'n beetje om en om. Ook zou het concept 'nee' bij een kind van acht wel bekend moeten zijn. Mijn eigen kind is bijna zes en als ze bij een buurtkindje aanbelt om te spelen en het antwoord is nee (om welke reden dan ook), dan probeert ze het misschien bij een ander kindje of ze kijkt wie er toevallig in het speeltuintje zijn dat hier in de straat is, of ze komt weer naar huis en speelt hier alleen. Een kwartier aan blijven bellen is echt heel erg asociaal en een kind van acht moet dat kunnen snappen. Ook bij autisme. En zo niet, dan hoort hij niet zelfstandig over straat te gaan. Om over die drone nog maar te zwijgen. Ik vind het zelf absurd vroeg om een kind op die leeftijd zo'n ding te geven, maar als je het doet, moet je het ook de omgangsvormen ermee leren.
Ook het feit dat de ouders blijkbaar nooit op school komen en geen contact hebben met andere ouders van kinderen waar hun zoon mee omgaat vind ik raar. Zelf naar school gaan kan op zich wel met acht, afhankelijk van hoe ver het is en wat voor route het is en drukte etc. Op dit moment gaat mijn kind nog niet alleen van en naar school, maar ik zou over een paar jaar wel verwachten dat ouders mij een berichtje sturen of even bellen als ze na school ergens speelt en andersom zou ik dat zelf ook doen. Je wil als ouders weten waar je kind is. Dat je kind van acht heel de dag overal uithangt en dat het je als ouders niet interesseert waar hij is, vind ik zorgelijk. Daarnaast lijkt de obsessie van het kind met jouw zoon me erg ongezond en voor jouw zoon ook heel beklemmend. Het is extreem claimgedrag en dat zal hij af moeten leren. Op deze manier zal niet snel iemand vrienden willen worden want hij lijkt nauwelijks ruimte te laten voor andere vrienden. Wat ik niet snap is dat school mee ging in zijn eisen om per se altijd bij jouw zoon in de groep te moeten omdat hij anders 'niet mee gaat'. Een kind van acht bepaalt niet zelf of die meegaat op schoolreisjes/uitjes.
Naar mijn idee heeft dit kind absoluut hulp en sturing nodig. En ik zou daarmee beginnen door de ouders te bellen en uit te leggen dat het gedrag van hun kind niet alleen zorgelijk is, maar ook ontzettend storend en asociaal.
Ik heb geen idee hoe zijn thuissituatie is. En ik weet wel waar hij eerst woonde en soms brachten we hem naar huis ookal zei hij dat dat echt echt echt echt niet hoefde, maar het jongetje heeft zelf een sleutel en komt zelf het huis binnen, geen spoor te bekennen van de ouders.
Mija schreef op 11-04-2021 om 14:31:
[..]
Dit kind kwam vanaf groep 3 zelfstandig naar jullie toe en ging ook zelfstandig weer naar huis, zonder dat er afstemming was tussen de ouders of de mogelijkheid om contact met ze op te nemen als er iets aan de hand zou zijn.
Vanaf groep 3 kwam het jongetje bij jullie terwijl jouw zoon niet met hem wilde spelen. Hij is nu acht.
Je denkt niet dat zijn ouders wat kunnen doen want het achtjarige jongetje is nou eenmaal heel erg vasthoudend.
Hij is zodanig ver verhuisd dat hij naar een andere school gaat maar hij staat wel iedere dag voor je deur.
Je weet niet waar hij woont en kunt het hem niet vragen.Het is een bijzondere situatie
Ja, het is nou eenmaal een bijzondere situatie, waar ik liever niet in was beland.
I wweet niet of ze nu heel ver weg wonen maar er is wel 1 basisschool waarvan ik een vermoeden heb dat hij daar op zit. Dat is een basisschool niet per se ik de buurt, maar het is nog wel mogelijk om hier naartoe te fietsen.
Huh? Dus je nam een 6 jarige gewoon mee naar huis zonder het even af te stemmen met zijn ouders/oppas/opa/oma etc. Ik kan mij dat niet voorstellen. Straks had hij naar de bso gemoeten.
Maar goed. Je hebt deze jongen dus vanaf dag 1 de vrije hand gegeven ipv gelijk vanaf het eerste moment afspraken te maken met zijn ouders. Sommige ouders zijn wel heel makkelijk. Wij hebben er ook ooit een gehad die doodleuk zijn kind niet kwam ophalen en onbereikbaar was dus ik met mijn 4 kinderen plus extra kind naar zwemles. Mega irritant. Bij uren later ophalen natuurlijk excuses, werk, drukte. Alleen gebeurde het daarna weer en ik kon echt niet op alle dagen er een extra kind bij hebben dus daarna was het klaar. Dat kindje kwam dan maar niet spelen.
De ouders waren ook niet thuis als jullie hem brachten na het spelen? Ik vind dat best wel zorgelijk. Dat een kind van 6/7 jaar (in groep 3) na school heel de middag alleen thuis is. Ik kan me voorstellen dat hij zich alleen thuis niet helemaal veilig voelt en daarom graag bij anderen thuis is om niet alleen te zijn. Wellicht ook te weinig aandacht. Mijn dochter gaat na de zomervakantie naar groep 3 maar die laat ik echt nog niet hele middagen alleen thuis. Ik laat haar nu soms even alleen als ik even wat boodschappen ga doen, maar dan ben ik meestal binnen een half uurtje terug.
Hoe ver weg is hij eigenlijk gaan wonen? Want blijkbaar vinden zijn ouders de school van jouw zoon nu te ver fietsen voor hem, maar hij komt wel dagelijks in de wijk jullie te terroriseren en met zijn drone te spelen. Ik zou echt proberen om contact met de ouders te zoeken.
Als je niet van dat jongetje gedient bent, tja. Het is jou huis. Laat de deur dicht en doe even tijdelijk de bel uit als dat kan..
Verder.... Volgens mij een storm in een glas water. Je kan je van alles bedenken wat er wel en niet met dat jongetje aan de hand is. Misschien gewoon eenzaam? Zoals veel kinderen op een lagere school die door ander kinderen volledig genegeeerd worden en buitengesloten worden, vanwege een brilltje, rood haar of andere afwijking?
Hmm, als ik het goed begrijp is dit dus een situatie die er ingeslopen is. Blijkbaar had je zoon al nooit zoveel zin in het contact, maar gaf dan toe omdat hij het zielig vond. Of verzon smoesjes om er onder uit te komen. En als hij aan de deur komt kan het blijkbaar 10 minuten duren voor een vraag als "mag ik komen spelen"?" beantwoord is.
Eerlijk gezegd zou ik toch wat duidelijker zijn. Hij is nu twee weken verhuisd zeg je. En voor die tijd kwam hij wel nog bij jullie thuis? Dan is twee weken erg kort voor een achtjarige om te snappen dat hij niet meer welkom is. Zeker voor een jongetje dat blijkbaar al niet zo'n goede sociale antenne heeft om te "voelen" dat hij allang niet welkom was bij jou in huis.
Dus: kind belt aan om te vragen of hij mag komen spelen. Jij zegt "nee". Kind vraagt "waarom niet?". Jij zegt: "omdat ik het zeg". Discussie klaar, je hoeft echt geen verantwoording te geven. Leuk is het niet, maar sommige kinderen blijven vragen om uitleg en gaan dan weer in discussie als het antwoord hen niet bevalt. Eerlijk gezegd heb ik de indruk dat jullie teveel op een volwassen manier met hem proberen om te gaan, met dingen uitleggen en op een vriendelijke manier tot een oplossing komen. Dat werkt hier blijkbaar niet. Stricte regels misschien wel.
Jeetje, ben ik dan zo'n sucker? Ik zou helemaal uit willen zoeken wat er met dit kind aan de hand is want het klinkt erg eenzaam. Niet dat ts dat moet doen, ik twijfel juist aan mijn eigen houding in dit soort zaken
MRI je hebt helemaal gelijk, daarom denk ik dat het verhaal niet geheel conform werkelijkheid is. En indien dat zo is, dan lokt het dus 'extreme' reacties uit en zou het mogelijk daarom wat aangedikt zijn. Ik heb nog geen enkele reden gelezen waarom de moeder niet met het kind naar de ouders teruggaat bijvoorbeeld, en het dan daar ter plekke bespreekt.
gr Angela
