Zoon (10): 'ik snap soms niet waarom ik besta'
Hallo! Ik heb een zoon van 10. Hij is meestal erg vrolijk, heeft veel vriendjes en doet het goed op school.
De laatste tijd denkt hij veel na over 'het bestaan'. Het begon in de vakantie, toen hebben we sterren gekeken, en hij werd daar heel verdrietig van. Hij vertelde toen dat hij soms gek werd van het denken, hoe het heelal in elkaar zit, en dat je niet weet hoe het zit (waar en of het ophoudt, of er nog meer leven is enzovoorts). Hij zijn toen ook: 'Ik snap soms niet waarom ik besta'.
De laatste tijd denkt hij daar meer aan, vaak 's avonds in bed. Hij praat er wel een beetje over, geeft aan dat hij een rotgevoel krijgt en er gek van wordt in zijn hoofd.
We proberen hem zoveel mogelijk te steunen. Ik heb gezegd dat ik het ook niet begrijp. Maar dat ik wel heel blij ben dát ik besta, en dat hij bestaat. En dat je de moeilijke gedachten in je hoofd weg kunt laten gaan door net te doen alsof je een deurtje open zet, en leuke gedachten over kleine, concrete dingen binnen kunt laten.
We hebben ook samen bedacht wat we wél zeker weten (dat we bestaan, dat we van elkaar houden, etcetera).
Maar hij blijft dan heel somber ('het heeft toch allemaal geen zin).
Is dit voor iemand herkenbaar? Hoe gaan jullie ermee om? Ik heb al gevraagd of hij er met iemand over wil praten, maar dat wil hij niet. We zijn zelf allebei atheïst. Heb gevraagd of hij het fijn zou vinden om wel ergens in te geloven, maar dat wil hij absoluut niet.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties, alvast bedankt!
Kim
Rotgevoel
Jammer dat je zoon er zo'n rotgevoel bij krijgt. Maar misschien is het toch handig dat je zo'n vraag ook als nieuwsgierigheid opneemt. Samen met hem programma's kijkt over het heelal en de sterren. Naar Artis planetarium. Het wonderlijke en de toevalligheid van het ontstaan van de aarde laten zien. Er zelf meer 'neutraal' mee omgaan. De ontstaansmythen van diverse religies lezen en benoemen. Alle mensen hebben vragen over hun oorsprong en hun toekomst. En mensen hebben daar verschillende antwoorden voor. En uiteindelijk is het leven ook niet voor je straf maar om er van te genieten en daar bewust mee bezig te zijn. Leuke dingen te doen in je leven. Waar geniet je zoon van. Van zijn vrienden? Dat kun je benoemen. Het kan een fase zijn. Zonder zijn gevoel te ontkennen. Want mensen hebben nou eenmaal soms ook sombere gevoelens of denken dat het leven geen zin heeft. Allemaal normaal. En voor hem ook een teken dat hij groter wordt en na gaat denken.
Over nare gedachten
Zoon van bijna 8 heeft dit (nog?) niet, wel heeft hij soms 'nare gedachten' zoals hij het zelf formuleert. In bed, gewoonlijk, als hij moet gaan slapen of als hij midden in de nacht wakker is geworden. Hij denkt dan dat er inbrekers kunnen komen, of hij krijgt ineens ideeën over enge insecten oid, en als hij daar eenmaal aan begint te denken komt hij er niet meer uit.
Ik heb hem gezegd in dat geval oude Donald Duckjes te gaan lezen om zijn zinnen te verzetten. Een opdracht om aan leuke dingen te denken werkt niet, maar de aandacht verleggen naar iets te lezen werkt vaak wel. Alleen mag hij van mij geen spannend boek lezen, want dan blijft hij doorlezen en slaapt-ie nog niet 
. Hij moet dus iets lezen wat leuk genoeg is om de aandacht af te leiden, maar niet zo interessant dat hij het niet na een kwartiertje weg kan leggen.
Het is maar een idee. Moet je zoon wel van lezen houden natuurlijk.
Ik ga overigens op de gedachten zelf niet te diep in. Hij is tobberig. Zijn vader is ook zo en kan zich verliezen in allerhande doemscenario's, wat tot niets productiefs leidt maar mij af en toe wel tot razernij kan brengen (omdat ik geacht wordt van alles te doen of te laten omdat er anders...) Dat zou ik mijn zoon (en zijn toekomstige omgeving) graag zoveel mogelijk besparen. Het hoofd slaat kennelijk op hol. Dat is heel vervelend, maar hij zal zelf moeten leren dit in de hand te houden, want ik heb de uitknop ook niet.
Dat is mijn zoon, niet jouw zoon. Als het puur gaat om het op hol slaan van zijn gedachten dan zou mijn insteek dus zijn om te proberen dat op hol slaan te beperken. Is hij echter voortdurend somber (dat is mijn zoon dus niet) dan is er misschien wel (ook) iets heel anders aan de hand. Over verder doordenken over het heelal daar dan veel aan helpt vraag ik me af.
Groeten,
Temet
Potje
Voor mijn dochtertje van zeven heb ik een zorgenpotje gemaakt. Ze schrijft haar zorg op een briefje, laat het aan mij lezen en ik maak er een 'helpende-gedachte' van. En dan schrijft ze die op de andere kant en doet ze het in het potje. Het helpt echt.
Een van de zorgen van haar was bijvoorbeeld: Als ik steeds ouder en groter wordt, dan ga ik ook eerder dood. Op de andere kant staat nu: Het duurt nog heel lang tot ik dood ga en ik ga nu zo fijn mogelijk leven.
Snap je het idee? Het is soms best moeilijk om een helpende gedachte te formuleren, maar ik heb het idee, dat het alleen al helpt, om het te verwoorden.
Fijne tips!
Bedankt voor jullie fijne tips en reacties!
Gelukkig is hij niet altijd of vaak somber. De vraag die hem vanavond bezig hield was: 'Waarom is de kermis niet gratis?'
Net bij de bieb geweest en gevraagd of hij boekjes over het heelal wilde. Nee dus. Ik laat het maar even rusten, maar wel goed om hem wat info aan te bieden. Misschien moet ik hem wijzen op de dingen die wél bekend zijn over het heelal, had ik bedacht.
Dus maar twee Donald Duck-boeken meegebracht van de bieb, haha. Die wilde hij wel
Het idee van de helpende gedachtes vind ik erg goed! We hebben nu bedacht dat we een schriftje neerleggen. Als zijn hoofd vol zit, kan hij het daarin schrijven, of hij kan het vertellen en dan schrijven wij het op. Niet alleen handig voor de 'zware' onderwerpen, maar ook voor andere dingen. Bij die vragen kunnen we dan 'helpende gedachtes', tips en reacties schrijven. Goed ook om hem te laten zien dat er niet altijd een eenduidige oplossing is, maar dat je moeilijke gedachtes wel kunt beïnvloeden. En dat hij zelf kan kiezen wat hij kan doen. Dat kan dus ook een tip zijn dat hij Donald Ducks kan lezen als hij merkt dat zijn gedachten doordraaien, of een wijze gedachte om het een beetje positiever te zien.
Bedankt dus!
Mijn kinderen
Vonden boeken over filosofie maar ook bijvoorbeeld de cd waarom? Van ?Bas Haring heel leuk. Gaf een positieve gedachte aan moeilijke vragen engag ze het idee dat ze niet de enige waren die zich van alles afvroegen ( daar zat vooral jongste erg mee)
typen op mijn i-pad is lastig!p
Boek
Ook heeft Haring het boek "Kaas en de evolutietheorie' geschreven. Een leuk, helder en kindvriendelijk boek over de evolutie. Als daar een interessegebied ligt.
Overigens vind ik ook dat je een beetje moet oppassen dat je zaken niet te zwaar maakt. Ik merk bij mijn 11-jarige dat hij soms haarfijn in de gaten heeft als iets wat hij zegt of doet mij bezorgd maakt. Vervolgens is het opvallend hoe vaak een dergelijke situatie zich herhaalt. Ik denk weleens dat het ook een manier van aandacht krijgen is.
Yvonne
Dat idee heb ik bij zoon dus ook wel eens en dat is ook een reden dat ik er zo luchtig mogelijk over doe. Aangezien ik me dan ook wel weer afvraag of ik niet een harteloos kreng ben, ben ik blij dat jij hetzelfde ervaart.
Groeten,
Temet
Ik snap het
Hallo, late reactie en weet niet of uw zoon het nog heeft maar ik snap het ik heb dezelfde gedachtegang als uw zoon ben zelf 15 nu en heb t nogsteeds en t zal waarschijnlijk mn leven lang zo zijn en d emeeste mensne begrijpen ons niet maar wij denken meer wij denken verder dan de normale mens eigenlijk doet en ik weet niet hoe het kan of waar het vandaan komt maar wat ik wel weet is dat we geen psycholoog nodig hebben misschien is het beter om door te denken over bepaalde dingen en ik snap dat uw zoon het er me tniemand over wou hebben zou ik ook niet willen want niemand begrijpt ons waarschijnlijk. Maar wat ik hier wil zeggen is ik begon op dezelfde leeftijd over het heelal na te denken van hoe is t nou ontstaan hoe kwam er van niets iets en hoe is dit allemaal zo ontwikkeld ik begrijp echt wat uw zoon dwars zat/zit ik denk nu nogsteeds zo maar over meer dingen en ik hou van het denken het houd me even weg van deze wereld en dat is fijn ik heb zelf een vriend die orecies zo denkt als ik en het is echr fijn om het er mer diegene over te hebben. Mijn punt is: uw zoon is niet de enigste en het is niet raar dat uw zoon zo denkt het is juist goed hij gaat meer nadenken over dingen met zoiets kan je best ver komen in het leven.
Groetjes anoniem.
Herkenbaar
Mijn zoon heeft ook rond 9/10 jaar een tijdje lopen piekeren over wie hij is, waarom hij leeft, wat er met hem gebeurt als ie dood gaat etc. Maar vooral: wie ben ik, was een terugkerende vraag.
Hij werd er ook verdrietig van vaak en kwam er niet uit, ondanks onze vele gesprekken hierover en de filosofieboekjes voor kinderen die we voor hem in huis haalden. Wij hadden een piekerboekje gemaakt, waarin hij zijn zorgen avonds in bed als hij niet kon opschreef. Daar gingen we dan de volgende dag in lezen en over praten. Het zorgenpotje van Koolmees vind ik ook een mooie!
Op een gegeven moment is dit weer een beetje over gegaan. Hij kan nog steeds diep nadenken over de dingen des levens, maar hij raakt er niet meer zo van in de war en het komt ook minder vaak voor.
Maar blijven praten en samen lezen dus, dat was wat wij deden/doen.
