Zoon (7) zegt lelijke dingen als hij bang is
Mijn zoon van 7 is een het grootste deel van de dag een schat, wij hebben een sterke band. Hij is ook dol op zijn vader, maar die begrijpt zijn gedrag niet altijd. Zoon lijkt in het overspoeld in emoties best wat op mij, en uit ervaring weet ik dat het averechts werkt als mensen daar boos op reageren. Hij is een een gevoelig kind, dat snel panikeert als hij iets als afkeuring beschouwt. Die afkeuring voelt hij nogal snel, hoewel het al beter gaat dan vroeger, maar hij lijkt nogal onzeker. En voor de duidelijkheid: ik vind zijn paniek groot en heb dan met hem te doen. We werken aan zijn zelfvertrouwen en dat gaat in stapjes, zeker ook met successen. Zo op het oog is er trouwens weinig om onzeker over te zijn. Het is een leuk joch, lief koppie, sociaal, leert heel makkelijk, zit met zijn 7 jaar al in groep 5.
Een paar dagen geleden liep het toch weer mis. Ik had eten gemaakt dat hij blijkbaar niet lekker vond, ik vond het jammer dat hij ook niet een hapje wilde proberen. Ik gooide (onbedoeld) olie op het vuur door te zeggen: 'Nou, [naam zoon], wat ongezellig'. Dan zitten de tranen alweer heel hoog en loopt hij weg. Allemaal niet erg: even laten afkoelen, erover praten, samen een oplossing vinden. Dat gaat meestal heel goed. Hij heeft dit ook als iets moeilijks niet lukt: hij begrijpt een keer de uitleg bij een opdracht niet, veters strikken gaat moeilijk, dat soort dingen. Hij denkt dan veel te ver door: wat is ik dit nog niet kan als ik 18 ben?! En dan komt dus die paniek. Jammer daarbij is dat hij echt heel lelijke woorden gebruikt. Deze keer: hij heeft deze familie nooit gewild, hij wil gewoon dood (hij wil zichzelf doodmaken, zegt hij), het zou ook niet erg zijn als wij er niet meer waren, etc.
Ik ben die grote woorden wel gewend van toen hij nog jonger was, met 7 jaar zou ik toch graag willen dat hij er wat zuiniger mee wordt. Ik probeer (misschien wat sturend...) het gesprek met hem aan te gaan: 'Je bent nu heel boos en je zegt heel lelijke dingen. Dat doet mij ook pijn. Kun jij ook zeggen wat er echt is: 'Ik ben heel moe, heb heel veel honger, ik vind het erg vervelend dat jij dan iets hebt gemaakt dat ik echt niet lekker vind.' Als hij merkt dat ik niet heel boos word en begrip heb, dan wordt hij snel rustiger, komt op schoot en moet huilen. Het lijkt wel of hij die bevestiging elke keer nodig heeft, dat ik hem ondanks die lelijke woorden toch niet in de steek laat. En dan zegt hij dat dat wel ongeveer zo is wat hij bedoelt, maar dat hij het moeilijk vindt er woorden aan te geven.
Ondertussen is zijn vader dan wel erg boos, die heeft er minder begrip voor, en vader komt dan met teksten als 'wat is er mis met dat kind', 'ik vind dit echt abnormaal gedrag', 'hij moet zijn grote mond eens houden, dit pik ik niet', 'jij moet strenger ingrijpen', etc. Ik vind dat heel vervelend, dat maakt het echt niet beter (mijn man kan uiteraard met mij het gesprek aangaan, maar niet met het kind erbij). Ik ben ervan overtuigd dat begrip houden en verbinding zoeken (dat klinkt glijerig, maar ik weet het even niet anders uit te drukken) veel beter werkt dan zelf ook als een boos kind tekeer te gaan.
Wij zijn de volwassenen, en wij moeten hem duidelijk maken welk gedrag wel en niet kan, maar een kwade toon helpt niet. Daarbij wil ik wel zeggen dat mijn man los van die uitbarstingen een lieve vader is voor allebei onze zoons, alleen in boosheid verliezen ze het begrip voor elkaar.
Ondertussen zit ik wel met die grote woorden van mijn zoon. Gewoon steeds rustig duidelijk blijven maken dat het ook anders kan? Of toch strenger worden? Wachten of het nog verder verbetert of 'naar een psych' zoals mijn man soms zegt? Ik ben bang dat het zijn onzekerheid alleen maar voedt. Zijn er mensen met een kind rond die leeftijd die ook zulke lelijke dingen zegt in emotie? Of is het bij de meesten op die leeftijd wel over?
Jee
Je zoon is perfectionistisch en faalangstig, en dat heeft hij niet van een vreemde
Pas op dat je van je opvoeding geen Heus Project maakt!
Opvoeden is vooral voortleven, pak je eigen perfectionisme aan en je zoon gaat daarvan profiteren.
(en ja, het normaal dat hij die dingen zegt)
voorleven
wat Noor zegt, voorleven is erg belangrijk. En dat geldt dus ook voor je man: zo boos worden om zulke dingen lijkt me voor een jochie van 7 (mogelijk) best beangstigend. Ik vind het heel normaal dat je zoontje dingen zo zegt. Hij vindt het moeilijk om het goed onder woorden te brengen, dit is de taal waar hij mee komt.
Je schrijft: Hij is een een gevoelig kind, dat snel panikeert als hij iets als afkeuring beschouwt. Die afkeuring voelt hij nogal snel, ...
Maar als ik zie hoe je man reageert op zijn gedrag, dan snap ik best dat je zoontje die afkeuring voelt, ik zou eerder twijfelen als hij die afkeuring NIET zou voelen.
Kortom, voorleven!
Eens met de vorige spreeksters: voorleven en geen project van maken. Ook heb ik het gevoel dat je iets wilt compenseren/ goed maken/ troosten wat je mist bij zijn vader: het kind zijn gevoeligheid zien en dat willen honoreren. Nou is dat natuurlijk mooi maar het heeft ook iets in zich van grenzeloosheid: hij mag de lelijkste dingen zeggen en Mams houdt toch wel van hem. Als hij tegelijkertijd voelt dat jij ervan schrikt of verdrietig van wordt is de basis van gelegenheid tot manipulatie geboren. En ja kinderen kunnen ook manipuleren met gevoeligheid en snel huilen, lelijke dingen zeggen uit frustratie en dan weer wegkruipen bij moeder.
Ik zou zeggen een bepaalde ferme houding van jouw kant ("kom op, niet zulke lelijke dingen zeggen en even opnieuw proberen) gecombineerd met een meer zachtere houding van vader, zal het kind goed doen imho.
Want er is wel een dynamiek te zien die je wel vaker ziet: de ene ouder is te streng daardoor wordt de andere toegeeflijker waardoor de ander weer te streng wordt om te compenseren. Het bespreken met je man en allebei een stapje naar de ander toe doen. Hij wat zachter, jij wat fermer, want je spreekt je kind aan op redelijkheid maar misschien spreek je hem dan aan boven zijn leeftijd. Misschien heeft hij juist behoefte aan liefdevolle leiding.
Je verwacht teveel
Ik denk dat dit niet het niveau is waar een zevenjarige zijn gevoelens kan bespreken. Daarin verwacht je teveel van een kind dat toch al perfectionistisch en faalangstig is... zo kan hij het nooit goed doen.
Die psych vind ik geen slecht idee, voor hem om te leren met faalangst om te gaan en voor vader om te leren hoe je met een zevenjarige omgaat. Daar kan het alleen maar beter van worden.
Het klopt inderdaad...
...dat ik van alles te compenseren heb (en dat misschien veel te veel doe). Vanuit mijn eigen jeugd, waarin elke emotie afgekeurd/'weggeschreeuwd' werd, en ook vanuit mijn huidige situatie waarin ik mijn kind wil beschermen, precies zoals Mari zegt: 'het kind zijn gevoeligheid zien en dat willen honoreren.' Niet over zijn angst heen walsen en boos worden omdat hij angst en schrik uit als boosheid, zoals ik het zelf vaak zeg.
Ook de anderen die voor Mari reageerden leken die intentie goed aan te voelen, maar nu is dus de vraag wat ik ermee moet.
Wat Mari zegt (Ik zou zeggen een bepaalde ferme houding van jouw kant - "kom op, niet zulke lelijke dingen zeggen en even opnieuw proberen - gecombineerd met een meer zachtere houding van vader, zal het kind goed doen) voelt haalbaar. Vind ik nog steeds zacht op zijn gevoel maar toch een andere insteek dan wat ik nu doe. Dat zal ik zeker proberen.
En voorleven, daar ben ik het helemaal mee eens, maar goed, ik denk dat we dat eigenlijk wel doen: man en ik zijn allebei zelfverzekerd in ons werk, maar bij tegenslag lopen we zeker niet schreeuwend en scheldend door het huis 
Die paniek van zoon herken ik wel enorm van vroeger. Daarom wil ik hem het begrip geven dat ik zelf niet kreeg, maar goed: ik wil ook niet een kind kweken dat het normaal gaat vinden dat hij akelige dingen zegt, of een kind dat manipuleert omdat het bij mama altijd veilig is. Wat een worsteling, zeg.
eens
Met vorige berichten. Let erop dat je kind dit niet onbewust gaat inzetten. O ik lust het niet. Huilen, lekker veel aandacht, klaar. Dat doet een kind niet bewust maar gebeurt wel. Vriendin heeft dit ook gehad met zoon die op zijn 15e nog steeds dreigde met zelfmoord. Hij wist precies hoe hij zijn moeder in de hoek kreeg. DAT was haar zwakke trigger plek en kind voelde dat haarfijn aan. Ik zou die grote woorden allemaal lekker negeren en gewoon over gaan tot de orde van de dag. Niet lekker? ook goed, dan eet je een boterham/niks/iets anders.
Maar goed ik ken je kind natuurlijk niet dus weet niet wat er allemaal speelt maar hem teveel beschermen en er te omzichtig mee omgaan bevestigt hem alleen maar meer dat er vanalles is om bang voor te zijn en over te panieken. Sommige dingen kun je echt gewoon luchtig overheen stappen. Dat pa dan zo boos wordt is niet ok daar zou ik inderdaad wel een gepsrek over voeren. Of schakel een coach in om jullie dynamiek door te spreken Succes
Ja nog even
". Daarom wil ik hem het begrip geven dat ik zelf niet kreeg, " ja dat doen we vaak als ouders maar dat werkt imho niet. Wat wel werkt, is je zelf heb begrip geven wat je niet gekregen hebt (en soms nog niet krijgt, misschien, van je man).
En het is wellicht net dat wat het kind je komt brengen: meer toestaan van erkenning van jezelf. Dat zal het kind voelen en voeden. Want kinderen kijken af hoe je je zelf behandelt en gaan dat nadoen.
Voorleven
Wat ik bedoelde: je komt op mij erg perfectionistisch over; je wil je zoon perfect opvoeden, je man moet dat ook (altijd) goed doen, je zoon moet zich goed gedragen.
Van daaruit kun je weer onzeker worden en dat lees ik ook weer in je bericht .
Je kunt hiermee echt stappen zetten, als je dat wilt, en je ontwikkelen en dat zal je zoon echt goed kunnen doen. (En in de eerste plaats jezelf natuurlijk, daar begint alles mee
Doen
Jullie wel eens spelletjes? Zo ja welke en hoe gaat dat en Zo ja is er verschil in zijn gedrag met spelletjes die volledig afhangen van geluk of die waar je zelf een grote invloed hebt?
Herkenbaar
Ik heb twee geteste hb’ers in huis met faalangst, perfectionisme en de oudste wordt ook nog hoogsensitief genoemd. Met name de jongste kon vroeger ook wel krachtige taal uitslaan.
Ik heb hier op OO geleerd battles te picken en dit was er hier eentje van. Wij accepteren deze taal niet.
Dus elke keer weer gecorrigeerd. Op ferme toon. Niet zozeer boos, maar wel heel duidelijk. Ook op school is dit altijd iets geweest waar ik in het startgesprek op heb gehamerd. We gaan normaal met elkaar om en proberen een ander niet te kwetsen. En dit leef je dan zelf ook voor.
Het komt natuurlijk voort uit onvermogen, maar dat betekend niet dat je maar alles kunt roepen.
verwachtingen
Met 7 jaar in groep 5. Cognitief kan hij dat vast wel aan, maar hij loopt misschien sociaal gezien al de hele dag op zijn tenen, voordat hij 's avonds aanschuift aan tafel.
Ik zie dat veters niet kunnen strikken ook zoiets, hij voelt die verwachtingen van wat hij allemaal al moet kunnen. Eten wat hij al moet lusten. Zijn hele omgeving (school en thuis) lijkt me te perfectionistisch. Negeer die nare woorden, maar zie zijn paniek en laat hem af en toe even kleuterig doen. Verwachtingen laag houden, blijf geduldig uitleggen en praat hierover met je man. Hij krijgt dan sneller weer vertrouwen (hij hoeft iets niet te kunnen) en prijs hem als iets wel lukt.
Even iets rechtzetten, want het is andersom
Ben blij met alle reacties, maar wil wel even iets rechtzetten.
Mijntje en Noor hebben het idee dat onze hele omgeving perfectionistisch is, maar dat is echt eigen interpretatie. Het is niet onze wens geweest dat hij vanuit groep 3 ging versnellen, integendeel zelfs. Heb mij hier veel zorgen om gemaakt, juist omdat hij soms zo uit paniek reageert. Alleen liep hij uiteindelijk te ver voor om hem in groep 3 te kunnen houden: hij verveelde zich enorm en de extra werkjes die hij al kreeg bleken niet genoeg. Hij komt nu prima mee in groep 5. Maar natuurlijk is het waar dat hij emotioneel nog een jaar achterloopt op de rest.
Ik weet niet precies waarom het idee leeft dat ik (of zelfs ons hele gezin) zo perfectionistisch zou zijn. Dat is niet zo. Ik wil inderdaad liever niet dat hij heel lelijke dingen roept, omdat het belangrijk is te leren dat dat sociaal onwenselijk is. Iemand moet hem dat leren. Ik vind de adviezen die ik heb gekregen over fermer optreden heel fijn, ik ben waarschijnlijk iets te bang dat ik hem zou laten schrikken, maar ik ga nu proberen dat toch wat over een andere boeg te gooien. Tikje fermer op wat hij zegt.
Mijn zoon hoeft zich helemaal niet perfect te gedragen, ik heb juist in mijn eerste post erg duidelijk willen maken dat hij er mag zijn met zijn imperfecties. Het is eerder andersom denk ik: uit angst om een toch al angstig kind angstiger te maken, heb ik hierop vrees ik iets te zacht gereageerd.
Als veters strikken niet lukt, of hij een opdracht niet begrijpt, dan proberen zowel ik als mijn man duidelijk te maken dat dat niet erg is. Dat het even duurt voordat je veters strikken onder de knie hebt, dat iedereen wel eens een opdracht niet snapt. Hij hoeft helemaal niet al het eten te lusten, ik vond het jammer dat hij niet een hapje wilde proeven.
Ook mijn man hoeft de opvoeding niet altijd perfect te doen, welnee. Maar dat ik niet wil dat mijn man kwaaie dingen terug gaat roepen naar paniekerige zoon, is denk ik niet zo vreemd. Want daar schrikt zoon dus wel heel erg van waardoor het gedrag alleen maar verergert.
Ben overigens heel blij om te lezen dat iedereen unaniem is over dat het vrij normaal is dat een kind vanuit emotie van alles roept, ook al is hij 7. Dat stelt me echt gerust. Hij is blijkbaar niet de enige die dat doet, maar ik ken het niet van andere zoon.
En Triva, intrigerende vraag: ja, we spelen vaak spelletjes. Hij kan inmiddels steeds beter tegen zijn verlies, meestal kan hij daar al flink om lachen. In de meeste dagelijkse situaties is hij een makkelijk en easy going kind. Het gaat echt pas mis als hij het gevoel heeft dat hij tekort schiet omdat iets niet lukt. Zelf denk ik dat het meeste hem, qua schools leren, zo makkelijk afgaat dat hij totaal in de weerstand schiet als er eens iets niet lukt. Hij moet gewoon leren dat dan de wereld niet vergaat.
geen opzet
Ik bedoelde niet dat het slecht is dat je kind een klas overslaat. Maar wel dat het zo kan werken, dat hij op school veel op zijn tenen moet lopen in sociaal opzicht. Dat is vermoeiend en dat wreekt zich thuis, waar hij zich kan laten gaan, ook omdat hij zich er veilig voelt (wat weer niet wenselijk is, waarom je hier een draadje opent).
Dat je kan begrijpen dat hij zich ook even 'jonger' wil gedragen. Dat dat niet erg is.
Als je snapt waarom hij in de paniek schiet reageer je daar als ouder vanzelf anders op, wat zijn gedrag weer ten goede kan komen. En hij leert het vanzelf wel, dat denk ik ook, met een heleboel liefde
Ken je Karlsson van het Dak van Astrid Lindgren? Prachtig boek over een jongetje dat zich alleen voelt en zelf een oplossing vindt.
Mijntje
Mooie eyeopener, dat hij zich wellicht wat jonger gedraagt omdat hij zich op school ouder moet gedragen. Moe is hij af en toe zeker. En ook ik denk dat hij soms tekeer gaat omdat hij zich bij ons veilig voelt. Maar of die echt lelijke woorden er ook bij horen, daar zat mijn twijfel, en het is goed te horen dat velen het wel herkennen.
Ben dol op Lindgren, maar dit boek ontbreekt nog. Meteen een idee voor 5 december
