Zoon als pietje bel

Schaam

je niet maar kijk op een positieve manier naar je ondernemende mannetje. Nogal eens zul je te horen krijgen dat het wel aan de opvoeding zal liggen, maar trek je daar niet te veel van aan. Het zit in een karakter van een kind.
Maar zorg wel dat je een gepaste opvoeding geeft!
Deze kinderen hebben wel extra structuur en duidelijkheid nodig. Zorg ervoor dat je hem wel straf geeft voor zijn streken en houdt hem desnoods thuis. Het is echt nodig te laten zien dat hij pas de vrijheid krijgt als hij dit verdient.
'Hij is niet bij huis te houden' is onzin. Dat is te gemakkelijk gezegd. Je kunt hem echt bij huis houden maar daar moet je energioe in steken en consequent mee omgaan. Mijn advies is om bij dit kind steeds hele duidelijke afspraken te maken: wat gaat hij buiten doen, waar en hoe lang en met wie. Zorg dat je dit ook controleert en neem onmiddelijk maatregelen als hij niet doet wat je afgesproken hebt.
Ik snap best dat het lastig is, maar maak je er niet te gemakkelijk van af: daar ga je spijt van krijgen als hij ouder wordt. Want het wordt naarmate hij ouder wordt, steeds moeilijk om een stap terug te doen in de vrijheid. En dan kun je hem voor je het weet opzoeken in de bayes....

Ik herken het zeker. Mijn jongste zoon was ook altijd zo'n schavuit. Hij is nu wat ouders en (iets) rustiger maar hij heeft heel wat streken uitgehaald. Nog steeds af en toe. Een kwestie van soms gewoon helemaal niet nadenken en soms wel nadenken maar toch besluiten om wat anders te doen want sommige stoute dingen zijn toch wel erg leuk volgens hem.

Ik onderschrijf grotendeels wat Flupke schrijft. Grenzen stellen, consequent blijven en gewoon flink straf geven bij stout gedrag.

Jouw zoon kan duidelijk de vrijheid van buiten spelen alleen nog niet goed aan dus voorlopig kan hij dat alleen maar doen met hele strakke regels. Bijvoorbeeld alleen in de straat en regelmatige meldplicht. Als hij kan zien dat hij daar goed mee om kan gaan dan kan je het actie radius weer uitbreiden.

Ik heb ook echt af en toe mijn hart vastgehouden want hij deed (en doet) soms ook gewoon gevaarlijke dingen (zoals op het ijs klimmen als dat nog maar een dun laagje heeft, vuurtje stoken en andere ongein) dus dat is gewoon niet leuk en kan echt niet.

Verder zitten er natuurlijk ook positieve kanten aan: creatief, ondernemend, zelfredzaam, inventief... maar dat moet je wel in goede banen leiden. Sommige dingen gaan gewoon echt te ver. Bij mijn zoon zijn strakke grenzen echt nodig.

Hij is mijn jongste en echt de meest 'stoute' van de kinderen. Hij heeft echt de meeste streken uitgehaald. Het is een schatje verder maar ik eb er heel wat grijze haren door gekregen.

Schaamte

Ik kan me je gevoel wel voorstellen hoor, ze kijken jou er op aan. Maar dat is gewoon een soort extra kwetsbaarheid die alle ouders hebben. Je kinderen zijn je kwetsbaarheid ook omdat andere mensen er altijd gezegd of gezwegen iets van vinden. Bij zo'n kind met van die onverwachte soms extreme zaken kan ik me voorstellen dat je wel eens weg wilt duiken. Kan je nagaan hoe onhandig dat is dat we elkaar zo de maat nemen.

Empatisch gedrag aanleren?

Tja, bij de een zit het er 'vanzelf' in en bij de ander moet je er meer insteken. Ik zou bij de kwajongensstreken wel aldoor het gesprek aangaan, vertellen wat er -zou- kunnen gebeuren. Ik heb zelf eens een hele lading kastanjes door de buurt lopen gooien toen ik klein was. Had niet in de gaten dat zo'n keiharde kastanje echt wel door een ruit zou kunnen gaan, pas naderhand door een gesprekje met mijn moeder kwam dat binnen. En dan gesprekjes van hoe zou jij het vinden als bij ons in huis een kastanje door de ruiten werd gegooid?
En mijn broer heeft een keer een steen gegooid op het schoolplein (na schooltijd, dus wel wat rustiger) maar toch...die landde op iemands hoofd. Broer moest toen een zak snoep gaan kopen en is met mijn moeder langs het slachtoffer gegaan om sorry te zeggen... ik kan me nog goed de heisa hierom herinneren.
Verder was ik trouwens een enorme bangerik dus het is bij mij bij een voorval gebleven, maar het maakte wel indruk (een keer, nooit weer)
Dus ik zou bij een streek niet reageren van 'gutteguttegut, wat een stoute jongen' maar er echt even een punt van maken, maakt hopelijk genoeg indruk om er wat meer over na te denken.

Empatisch vermogen

inderdaad, daar zou ik mijn energie in steken en ook duidelijke afspraken maken als hij wel buiten gaat spelen, hij is nu nog 7 dus je hebt nog genoeg mogelijkheden.

Als je iets stuk maakt dan zal je daar je verantwoording voor moeten dragen, dus straf thuis en excuses aanbieden.

Ik deed als kind ook wel aparte dingen, vooral gevaarlijke dingen, karakter trekje die wel versleten is maar er zeker nog steeds in zit, met name tussen mijn 15 en 25e heb ik behoorlijk wat gevaar opgezocht vooral als afleiding van andere meer serieuze dingen.

Dus ik denk wel dat je dat ook mee moet nemen in je opvoeding, wat wil je voorkomen door aan te leren.

Afspraken

Hier ook een zoon, 8 jaar, iets minder ondernemend dan die van jou. Maar af en toe ook van dit soort rare uitspattingen. Vaak ook onder invloed van vriendjes, bijv. durf jij op het ijs te gaan staan? En zoon gaat wel. Daar heb ik hem dus achteraf goed op aangesproken.
Ik zou goede afspraken maken met je zoon als hij naar buiten gaat: geen stenen gooien (mag zoon hier absoluut niet), niet door andermans tuinen lopen, de natuur met rust laten, dus geen bomen slopen, bosjes kappen. Iets in de sloot gooien vind ik niet zo'n probleem. Ligt er natuurlijk wel aan wat het is, maar takken of een steentje kan best. Houdt hij zich niet aan de regels, dan moet hij een middagje thuisblijven. Daar leert hij w.s. wel van.

Nou nou flupke

Voor je het weet kun je hem opzoeken in de bajes..
Dat zal ook wel weer een beetje loslopen toch?
Ik heb ook een hele ondeugende zoon, spookte vroeger ook vanalles uit en kreeg natuurlijk ook de schuld als hij het niet gedaan had.
En natuurlijk werd ik er op aan gekeken want slecht opgevoed natuurlijk.
Dat ik ook nog twee hele brave kindertjes had, daar werd niet naar gekeken
En bij huis houden? Dat kon ik echt wel vergeten hoor, als je nog twee andere kinderen hebt kun je niet altijd achter je uitvretertje aan die op zijn fietsje al mijlenver weg is.
Ik heb vaak in de rats gezeten waar hij nu weer uithing.
Nou, ik,kan je gerust stellen, het komt goed hoor.
Zoonlief is nu een puber, weliswaar een opstandige puber maar best goed te hanteren. Wel belangrijk zijn hele duidelijke afspraken en je zelf houden aan de straf die er op staat bij het niet nakomen van die afspraken. Dat is eigenlijk het enige
Je zoon ontspoort echt niet zomaar hoor!

Eira

Het zou toch van het zotte zijn als je een 7 jarige niet bij huis kan houden. Als ik expliciet tegen mijn kind zeg dat hij niet weg mag dan verwacht ik dat hij dat gewoon doet. Mocht hij vervolgens tegen mijn expliciete gebod in toch weggaan dan hij heeft bij terugkomst een groot probleem. Ik ben echt niet zo moeilijk maar directe ongehoorzaamheid kan gewoon niet.

Verduidelijking

Het kan natuurlijk wel maar ik accepteer het niet en dan volgen er echt consequenties.

Ook hoor

Hier een ondernemende kattekwaad uitspokende dochter (ja dat kan ook hoor) wat die al niet heeft uitgepookt. En niets liever deed ze dan rondbanjeren door de buurt...En zo kwam ze op de gekste ideeën. Alles eigenlijk wat jullie ook noemen. Zo is ze al eens door de brandweer uit een (erg hoge) boom gehaald en de verzekering hebben wij meerdere keren moeten aanspreken (ook stenen gooien b.v.) ze had wel vaste 'parners in crime' een buurjongetje, haar beste vriendin (kind van mijn vriendin) een meisje uit haar klas (ook zo'n banjer). Op een gegeven moment waren wij al zo handig geworden dat we allemaal 1 voor 1 onze verzekering inschakelden Dus de ene keer die en de volgende keer die. Niet altijd wisten we dat ze met bepaalde kinderen was...soms kwamen ze elkaar tegen op hun zwerftochten door de buurt.
Soms was het ook enigzins onschuldig kattekwaad, wat wel boze buren opleverde...(b.v. met afstandsbediening de t.v. van de halve buurt iedere keer van buiten op ander kanaal zetten die dan aan onze deur hun beklag kwamen doen. Of ijsbanen maken vlak voor looppaden van buren.
Wij straften wel. Met huisarrest. En hoezo niet bij huis te houden? Ja dan was ze poepvervelend...oke...en daar zit je dan wel mee, dus het is ook een straf voor jezeld. Maar ik vind huisarrest een prima straf voor een kind dat nét iets te ver gaat buitenshuis. En ze had maar thuis te blijven...Zo simpel is het. En ik denk dat straffen wel logisch moeten zijn, in relatie moeten staan met dat wat bestraft moet worden. En het was wel allemaal zonder échte opzet om iemand kwaad te doen, vaak impulsief. Maar ze had maar te leren dat ze éérst moest nadenken over mogelijke consequenties van bepaalde dingen. Dus lijkt me de meest voor de hand liggende straf als je buitenshuis nét iets te ver gaat, dat je dan maar binnenshuis moet blijven tot je de verantwoording wel aan kan of over daden in ieder geval iets langer nadenkt. Beperk het wel tot een overzichtelijk iets. 1 dag of 2 dagen. En wel naar school en clubjes (desnoods brengen, ook als ze allang alleen gaan) en geen gespeel met anderen of buitengezwerf.
Het werkte ook wel. Na zo'n straf was het kattekwaad wel enigzins beperkt. Of ze vertelde dat die en die iets wilde en dat zij (kijk 's hoe verstandig ik ben geworden?) gezegd had dat dat niet kon/mocht/gevaarlijk was/niet mocht van ouders.
Maar na een bepaalde tijd liep het dan toch weer mis...Dus dan weer straf en dan ging het weer een tijdje goed. Op een gegeven moment was er ook een soort aanvaarding. Oke ik héb iets fout gedaan, dus ik krijg straf. Logsich. Naarmate ze ouder werd, werden de periodes tussen dat er 'iets' gebeurde toe. Werd het 2 keer per jaar ofzo.
groeten albana