Zoon (bijna) 10 door het lint
Goedemorgen,
Wij zijn een gezin bestaande uit man, vrouw, en twee zonen van 4 en 9 jaar.
Nu lopen we de laatste tijd nogal op onze tenen en is de sfeer in huis behoorlijk gespannen, totdat het vanmorgen tot een enorme uitbarsting kwam tussen ons en onze oudste zoon.
Onze oudste zoon is een doemdenker en overal erg negatief over en heeft overal een weerwoord op (hij laat je ook niet uitpraten). Vanmorgen zouden we met de boot weg naar een strandje, maar meneer had hier geen zin in. De rest van het gezin wel, dus in onze ogen moet je af en toe concessies doen en dan maar meehobbelen met de rest. De hond zou ook meegaan en liep al achter ons aan het hek uit. Dus ik vraag of de kinderen de hond achter het huis willen doen. Pakt de oudste de hond in de nek en neemt de hond zo boven de grond mee. Daar zei ik direct wat van en kreeg een grote mond terug. Heb hem naar zijn kamer gestuurd en mijn man gevraagd met hem te gaan praten.
Dat escaleerde zo hoog dat we hem gezegd hebben dat hij anders maar een ander huis moet gaan zoeken als hij het ergens anders beter kan vinden.
Hij ging compleet door het lint en in te slaan op mijn man die vervolgens hem een tik gaf (niet goed te praten, maar dit is niet het eerste voorval). Ik ben naar boven gegaan en ze uit elkaar gehaald.
Mijn man is met de hond gaan lopen en onze zoon ging nog steeds door het lint op zijn kamer.
We zijn op het punt gekomen dat dit ons gezin uit elkaar haalt en weten niet meer hoe we hiermee om moeten gaan.
HELP!
Huisarts
toch maar eens naar de huisarts gaan met hem. Er kan van alles onder zitten. En ondertussen voorlopig maar extra vitamine B geven.
Je kind het huis uit zetten lijkt je gezin te redden, maar je kind niet.
Tsjor
Pre-pubertijd en moe?
Misschien "gewoon" een combi van Pre-pubertijd en moe zijn, vanwege einde schooljaar? En wennen aan vakantieritme?
Begrijpelijk
Sjonge, dat je negenjarige kind hysterisch wordt als je dreigt hem het huis uit te zetten, is natuurlijk te begrijpen. Zoiets is levensbedreigend voor een kind, in emotioneel opzicht (binding) maar eigenlijk ook wel letterlijk.
Ik denk dat jullie als ouders als de sodemieter moeten leren om anders met je kind om te gaan, want dit gaat zo helemaal mis.
De haat en neerbuigendheid die uit je bericht spreekt, met je "meneer", ik krijg er de rillingen van...
Aanvulling
Dit loopt ook al langer dan vandaag hoor en we hebben enorm veel geduld. Maar vandaag was dè druppel. Het is niet dat we constant dreigen met dat hij uit huis moet, maar wij weten het ook niet meer.
Extreem
Hoe zou hij geleerd hebben om zo extreem te reageren? Denk er om dat je zelf het goede voorbeeld geeft, kalm blijft en zaken niet laat escaleren. Dat geeft hem de kans om zich ook beter te gaan gedragen. Goed voorbeeld doet goed volgen.
Inhoud
Er zit natuurlijk wel iets dwars. Een kind dat altijd het glas halfleeg ziet in plaats van halfvol en niet wil/kan meebewegen heeft een probleem.
Hoe gaat het op school. Moet hij soms thuis en/of op school erg op zijn tenen lopen. Worden er dingen van hem gevraagd die hem heel veel denkwerk, moeite of energie kosten?
Als je zelf het geduld niet (meer) kunt opbrengen om met hem in gesprek te gaan over wat hem bezighoudt (kinderen hebben daar uiteraard ook niet altijd tekst bij) kun je misschien met hem naar een vrijgevestigde psycholoog of kindertherapeut om te kijken of je daar wat helderheid kunt krijgen wat er in zijn jonge hoofdje omgaat.
En laat je niet naar de POH sturen. Soms is er een 1e lijns psycholoog verbonden aan een huisartsencentrum maar vaak hebben die ook niet veel recente ervaring met jonge kinderen. Dan is dat geen goed idee.
Reactie
Op school gaat het prima. Hij heeft net een test gehad waaruit duidelijk zichtbaar naar voren kwam dat hij slimmer is dan gemiddeld, maar ook dat hij overal een valkuil in ziet en daar in blijft zitten. Hij krijgt daar goede begeleiding bij.
Thuis loop ik veel met hem alleen, zodat we goede gesprekken kunnen hebben zonder afleiding (ik weet intussen alles over Minecraft 
.
Hij zit op scouting om even lekker een paar uur niets te moeten. Ik ben daar zelfs leiding geworden (niet op zijn groep) om me ook in zijn wereld in te kunnen leven (en scouting is ècht leuk!).
Binnenkort start hij met een cursus boogschieten (al jaren een grote wens van hem).
Het is gewoon dat hij wanneer hij boos is je geen fatsoenlijk gesprek met hem kunt voeren. Hij is alle redelijkheid dan kwijt. Ik kan enorm veel geduld met hem hebben, maar ergens houdt het op.
Emoties
Omgaan met emoties kan een sport op zich zijn zeker bij jonge kinderen. De emoties van kinderen komen je soms echt niet goed uit maar dan toch je geduld bewaren en een kind de kans geven de emoties te laten zakken en hem leren hoe hij dat kan, kan zich uitbetalen. Bij hoogoplopende emoties gaan de oren dicht en kan het makkelijk escaleren.
Overigens ben ik er niet zo voor om jongeren die snel in de emotie schieten een hobby als boogschieten te faciliteren. Zelfverdediging als judo of andere martial arts sporten (geen kickboksen) lijkt me handiger. Maar ik snap dat het hem interesseert en daar moet je ook wat mee.
https://www.youtube.com/watch?v=AVQgiXzPD8k
Disneyfilm over hoe emoties werken (gemaakt met behulp van deskundigen) en veel voorlezen en gesprekjes voeren kan een kind ook helpen meer greep te krijgen op emoties.
Afspreken
Maak afspraken met hem over wat te doen bij zo'n bui. En probeer zelf ook gesprek af te maken. Hoezo wordt papa erop afgestuurd? Zo'n soort: wacht maar tot je vader thuis is??
Onze dochter had met die leeftijd ook veel driftbuien. Ze zat zichzelf enorm in de weg en kreeg haar emoties niet gereguleerd. Alles wat ik zei was olie op het vuur. We hadden afgesproken dat ze bij zo'n bui even naar haar eigen veilige kamer gaat om af te koelen. Alle verwensingen nam ik op de koop toe want dat maakte het allrmaal alleen maar erger. Meestal koelde ze vrij snel af en had dan veel behoefte aan een hele dikke knuffel en veel bevestiging dat ik haar nog steeds lief vond.
In zo'n bui tegen je kind zeggen dat ie maar weg moet daar zou mijn kind echt van in paniek raken wat zich waarschijnlijk zou uiten in drift.
Bij haar was het echt dat ze op zo'n moment niet goed onder woorden kon brengen wat er precies was en omging in haar hoofd. Inmiddels is ze 13 en gaat dat stukken beter.
Dus mijn tip: bespreek met hem een tactiek op een rustig moment. Los het zelf op. Degene die een aanvaring heeft lost het op. Ik zou ook met hem praten wat er dwars zit en wat hem helpt. Stel jij bent zelf een doemdenker en iedereen walst steeds eroverheen (zeur niet, stel je niet aan, je moet mee). Heb je hem er al eens over gesproken?
Onze dochter was nerveus over de simpelste dingen met name als ze zelf nergens invloed op had. Echt pittig hoor. Help hem ermee. Geef hem grip.
Kalmeren op je kamer
Zorg dan ook dat er niemand achter hem aan stormt om verhaal te halen. Rust is rust en een kamer is prive en veilig.
En maak excuses (goed voorbeeld laten zien)
Maak excuses dat jij/jullie gezegd hebben dat hij een ander huis moet gaan zoeken.
En dat zonder: 'ja maar, jij deed.....' of 'omdat jij ........'
Gewoon alleen maar excuses omdat jullie van hem houden en hij helemaal geen ander huis hoeft te zoeken. Jullie hadden dat niet moeten zeggen.
Luisteren naar kinderen
van Thomas Gordon, en het explosieve kind van Ross Greene, zijn boeken die ons goede handvatten gegeven in de sombere, driftige jaren van onze jongste. Verder veel gegrasduind in het archief van dit forum en erg veel gehad aan de tips van o.a. Karmijn en Anne. Inmiddels zijn we in veel rustiger vaarwater beland. Wat wij idd proberen is om altijd rustig te blijven. Verder is mijn mantra: geef geen zwemles als je kind aan het verdrinken is, dan red je eerst je kind. Volgens mij komt deze van Gordon. Ook creatieve therapie heeft hem handvatten gegeven. Verder hebben wij jaren vrij weinig ondernomen, school vroeg zoveel van hem in allerlei opzichten, dat thuis voor hem echt bijkomen betekende. Dus steeds duidelijk aangekondigd wat er ging gebeuren, overlegd over hoe en wat het voor iedereen zo prettig mogelijk kon verlopen. Ook regelmatig opsplitsen, elke ouder met 1 kind.
Inmiddels zit hij zoveel lekkerder in zijn vel, dat er veel meer mogelijk is.
Onmacht en onvermogen
Een driftbui is een uiting van extreme onmacht en onvermogen. Het is geen soort tactiek van een kind om zijn zin te krijgen. Flippen is echt niet fijn. Een kind kan dan niet naar je luisteren, laat staan zich verweren tegen de verwijten van de ouder en zich herpakken. Zoals jullie hebben gemerkt, werkt het dan echt niet om boos te zijn, en wordt de situatie alleen maar erger.
Een echte driftbui is kortsluiting in je brein, overprikkeling en onvermogen om jezelf verstaanbaar te maken, om te zorgen dat je begrepen wordt.
Ik zou twee dingen doen: Ten eerste: koppel de buien van je zoon los van je eigen emoties. Neem het niet persoonlijk. Zie het als taak van jullie als ouders om hem in deze periode te begeleiden. Je kind heeft het moeilijk, het is niet per se dat hij niet wil, maar het is echt dat hij niet kan...! Als je merkt dat je zoon iets heel moeilijk vindt, of geagiteerd raakt, laat hem dan even met rust.
Ten tweede: luister naar je kind! Kinderen kunnen heel goed aangeven wat ze nodig hebben. Dus als je zoon laat weten dat hij niet wil, is dat heus niet omdat hij verwend is of alles naar zijn hand wil zetten, maar dan is dat omdat hij dit niet kan. Bovendien denk ik dat als je zoon zich gehoord voelt, hij steeds minder vaak zal flippen ook al kan dat ook best een hele periode duren.
Verder sluit ik me aan bij bovenstaande reacties. Dit is een pittige periode, maar het zal beter gaan. Je kind zal steeds meer in staat worden om zichzelf te verwoorden (als je dan maar WEL luistert!!!).
Over somberheid. Dat kan zijn persoonlijke inslag zijn. Maar het kan ook zijn dat hij erg veel over dingen nadenkt, en daar somber van wordt. De wereld steekt ook best wel ingewikkeld in elkaar...
En ja, ook ik heb ervaring met een kind met last van somberte en woedebuien. Hij is nu 17 en het gaat echt veel en veel beter!
ook
hier een jongetjeigen van 8 met soms behoorlijke driftbuien. Ook slim, vaak verveelt hij zich op school en dan is er thuis ook geen land met hem te bezeilen. Hij wordt boos uit onmacht en faalangst, overziet het niet en probeert zo de controle terug te krijgen. sinds wel op school met hem in een traject zitten kan hij er steeds beter woorden aan geven, en wij ook. Maar het is soms lastig. Hij mag niet alles (zeggen), hij vindt Veel 'niet leuk', ik houd me voor dat het ook vaak de spanning is. Dat helpt. En ik word soms ook boos hoor, ik ben ook maar een mens. De gebruiksaanwijzing hebben wel nog niet helemaal gevonden. We puzzelen Door. Maar het zien als onmacht en onkunde meer dan als onwil dat helpt het beste. evenals duidelijk en kort zijn (niet te lang van stof met ruimte voor discussie), met achteraf de ruimte en tijd bieden om even te praten.
sterkte, marit
