Zoon herkent irritatie bij ander niet

Ervaring en trucjes

Volgens mij is het niet echt aan te leren om stemmingen van een ander te zien. Het is mij i.i.g. nooit gelukt. Inmiddels heb ik natuurlijk heel veel ervaring in sociale situaties, veel cursussen gedaan ook, zodat ik een beetje kan inschatten in welke situaties welk gedrag passend is. Toch sla ik nog wel eens de plank mis, en dan blijf ik door 'debatteren' tot de ander echt ontploft. Die zag ik dan niet aankomen.

Vic

Hoi Vic,

Dank voor je persoonlijke reactie.
Kijk jij anders aan tegen mijn stelling dat een SoVacursus weinig zin zal hebben? Wat vind je van de cursussen die jij gevolgd hebt, heb je er wat aan gehad?

Groet, Mama

Hmm

Ik denk wel dat een Sovacursus nuttig is, maar je moet niet verwachten dat je er met 1 cursus bent Via mijn werk krijgen we regelmatig trainingen en die herhaling heb ik echt nodig. Zeker in mijn werk, waarbij ik regelmatig te maken heb met mensen die niet op hun gemak zijn en/of geërgerd reageren (slecht nieuws gesprekken, verhoren, e.d.).
Het heeft overigens ook pluspunten. Ik heb vorig jaar een cursus persoonlijke effectiviteit gedaan met o.a. een deelnemer die emoties van anderen juist heel erg in zich opnam, met alle gevolgen van dien. Zij was 'jaloers' op mijn onverstoorbaarheid. Je zoon moet dus niet denken dat er iets mis met hem is. Sommige mensen zijn heel goed in het peilen van anderen, en hij heeft weer andere dingen waar hij goed in is.

Vaardigheden

Ik denk dat je van zo'n cursus altijd wel iets leert, maar je zou met je zoon kunnen uitproberen of hij echt een gesprek met iemand voert (dus geen monoloog afleggen) maar iets vertellen en dan actief te luisteren naar een ander (m.a.w. niet stil zijn om alleen maar daarna weer met je eigen verhaal verder te kunnen) maar vragen stellen e.d. Als ouder kun je daarbij natuurlijk het goede voorbeeld geven en je kunt dit oefenen. Als hij dit onder de knie heeft zal hij denk ik wel in de gaten krijgen of de ander nog verder geinteresseerd is in zijn verhaal (door de feedback) of dat die persoon er klaar mee is (begint over wat anders)

Is het geen kwestie

Is het niet dat in het vuur van ' wat er ook gebeurd op dat moment' je zoon ' doordraaft' ? In een soort 6de versnelling is/gaat waardoor hij op de ander niet kan letten? Oudste heeft hier een tijdje last van gehad. Vooral in ' zeursituaties' en in discussie's. Rond haar 12 de speelde dat. En wel zo erg dat het school ook opviel. Ik kan het denk ik ook moeilijk uitleggen.....Oudste is/ was wel sociaal vaardig maar in bepaalde situaties ' mistte' ze dat. Zo kon ze in de klas de clown uithangen terwijl de hele klas wilde opletten en zich dus irriteerde aan haar.....Of kon ze eindeloos doorgaan over iets onbelangrijks tot de tegenpartij ( man, ik, vriendin) er helemaal vervelend of boos vanwerden. En zelfs dan als we al boos waren. En haar erop aanspraken kwam ze aan het eind toch nog even terug op het onderwerp. Is dat zoals het gaat?
Oudste merkte die ' stemmingswisseling'. Ook niet op. Maar dat was puur omdat ze zo druk was met haar eigen gedrag dat ze vergat op anderen te letten of ze kon het niet tegelijk of zoiets. Ze had toen een fantastische meester, die heeft een ' plan' bedacht dat werkte. En dat we thuis ook uitgevoerd hebben. Haar op een vantevoren afgesproken manier laten stoppen. En dan even een moment rust nemen en nadenken. En om zich heen kijken. En dan er later ( echt veel later) even op terugkomen. Ook op het onderwerp zelf als dat er toe doet. En de reacties van de omgeving uitleggen. Zo van: ' Zag je hoe pietje keek? ' ( nee dus niet op gelet). Ze was tijdelijk net een sneltrein waarvan de remmen het slecht deden en die kon ze zelf ook niet vinden.......Met de hulp van ons en school en op een gegeven moment ook haar vaste vriendinnen vond ze de remmen weer terug. En kon dan op de rem trappen en ook werkelijk om zich heen kijken en het op zich in laten werken.
En het is helemaal goed gekomen. Ze heeft zelfs een studierichting gekozen waar haar sociale vaardigheden enorm belangrijk zijn. En ze doet het hardstikke goed( psychiatrie).
Groeten Albana

Computertje

Hoi,

Mooi spel, heb de link gevolgd. Dank daarvoor.
Ik denk dat vorig jaar in de klas er zoiets is gedaan, niet per se met dit spel maar wel aan conflicthantering.
Op zich is dat ook niet (meer?) het probleem. Ook het aangaan en lang volhouden van relaties met vrienden in soorten en maten is niet het probleem.
Ik denk eigenlijk als ik het spel zo bekijk, dat hij deze vaardigheid dus wel onder de knie heeft gekregen, hoe laat ik me niet meer opjutten, hoe reageer ik als iets onverwacht vervelend is geworden. Voor nieuwe dingen is hij niet bang.
Maar dat hij nu merkt dat hij daarvoor een kernvaardigheid had moeten beheersen (inschatten hoe de ander in zijn vel zit) wat hem niet zo goed lukt als wij denken. Vooral het feit dat wij het wel verwachten is volgens mij vervelend, want vermijden van de conflicten lukt dus heel goed nu.
Groet,
mama

Vic - in één gezin

Hoi Vic,

Tja, dat hebben we hier ook: zijn zusje heeft veel meer antenne-capaciteit dan goed is voor haar. Ze laat zich daardoor remmen en blijft met opgekropte irritatie en allerhande negatieve gevoelens zitten. Daarvoor hebben we al een tijd hulp gehad, en kunnen we haar nu redelijk zelf mee helpen. Hoewel ook dat lastig en soms pijnlijk kan zijn.
Maar dit is wel wat ik deze week nog verzuchtte: konden we het maar een beetje verdelen over die twee.

En je hebt gelijk dat je me op het hart drukt: er is niks mis met hem. Ik zal dat 'doordrukken', ook bij hem aangeven: niks mis. Alleen iets lastigs voor hem, waar hij al op een heel goede manier mee omgaat.
Toch zou ik hem zo graag willen helpen, en misschien is dat al hulp genoeg. Hij heeft het al twee jaar (in zijn beleving, in ieder geval lang) voor zich gehouden voor hij het deelde met mij, dus misschien is dit al weer heel wat voor een tijdje.

Groet,
mama

Merel

Hoi Merel,

Dat had ik me inderdaad al een tijd afgevraagd. Een gesprek voeren en daarbij hem uitnodigen mij te volgen, gaat prima. Ook het afsluiten van een gesprek gaat goed.
Alleen: hij zal geen non-verbale cues oppikken, ik moet leidend zijn in dat het gesprek gaat stoppen. Zoiets. Dus die laatste tip is nog wel een goeie. Dat hij zelf actief een pauze inbouwt om te checken of de ander dan nog door wil gaan met het gesprek. Nu nog bedenken hoe dat op een 11-jarige manier kan, en rekening houden dat deze 11 jarige met zowel 12/13/14 jarigen omgaat als met 8/9/10 jarigen. Toch, echt, dank.
mama

Albana

Hoi Albana,

Hmm. Over je eerste alinea: nee. Dat is wel hoe het vroeger ging, dus je laat me hier mooi zien waar hij wél in gegroeid is. Mede door steun en oefening op school inderdaad. Dat is fijn om even te constateren.
Impulscontrole is wel een punt, het door willen gaan als ik aangeef dat hij moet stoppen. Dan doorgaan, toch nog even afmaken, en pas als ik overduidelijk boos ben (en hij het ook niet meer kan missen) stoppen én schrikken. Tegelijkertijd: in de klas is dit geen probleem, in vrije situaties wel. Blijkbaar hoor ik bij de vrije situaties
voor nu, dank,
mama

Niet altijd impuls

Maar in vrije situatie gebeurd toch hetzelfde? Tenminste bij haar wel toen. Dus daar kun je dezelfde afspraken en tactieken toepassen. Kom op kleinigheidjes terug, voorvalletjes waarbij je ziet dat hij ' over' emoties heenkijkt. Ook als het positieve emoties zijn. Er waren toen emoties die oudste niet zag of kon plaatsen. Iemand die huilt van blijdschap dat soort emoties, daar snapte ze niks van reageerde ze ' raar' op. Uitleggen
erover praten, iedere keer maar weer. Door een soort paniek n haarzelf, van help wat moet ik ermee, was ze drukker met zichzelf dan met die ander. Toen ze jonger was gaf het ook wel eens een ' schattige' indruk. Ze probeerde op net de verkeerde manier situaties de baas te worden. Toen ze ouder werd was het niet ' schattig' meer. En werd het een probleem. Want mensen verwachten dat niet van zo'n grote meid of jongen. Ik weet nu ze ouder is ook allang dat het geen kwestie was niet ' kunnen' , maar gewoon iets wat ze nog niet geleerd had of laat leerde. Later dan andere kinderen. En blijkbaar is het iets van zo vanzelfsprekend dat het zelfs ons irriteerde en wij niet zagen dat ze dat gewoon nog niet ' kon' . Dus leer het net zo als die klassikale interactie.
Groeten albana

Ben ik weer...

Daar ben ik weer met mijn stokpaardje..
Het gaat hier volgens mij om een executieve vaardigheid. Stoppen met wat je aan het doen bent, is een executieve vaardigheid. Bij sommige (heel veel) kinderen ontwikkelen de executieve vaardigheden zich niet gelijkmatig. Dan blijft er eentje achter.
Je kunt je kind helpen door je te verdiepen in die vaardigheid. Hoe werkt dat bij jou, hoe doe je dat zelf? Hoe werkt het bij een ander, hoe doet die dat? En dat dan aan je kind uit te leggen en te oefenen.
Bij 'moeite met stoppen', werkt het bij ons, als we een waarschuwing afspreken. Dat kan een blik of een codewoord zijn. Wordt dat gemist, dan geven we een duidelijke aanwijzing. 'He, je moet nu echt ophouden, want iedereen raakt geirriteerd.'

Precies karmijn

Zo werkte het bij oudste ook. Ik zag ook aan haar gezicht dat als wij haar lieten stoppen dat ze echt stomverbaasd was. Ze merkte het echt niet...... tot ze door het stoppen gedwongen werd om zich heen te kijken. En dan langzaam drong het door. Volgens meester kwam het meer voor op die leeftijd. Na jaartje of 1,5 was ze weer op hetzelfde niveau als leeftijdsgenootjes. Gewoon een beetje ' achter' tijdelijk op dit vlak.
Groeten albana