Zoon zoekt negatieve aandacht
Sinds een week of vier lijkt onze zoon veranderd in een jongen met psychopathe trekken.
Hij had in verleden wel moeite om zich sociaal wenselijk te gedragen, maar zo erg als het nu is, is echt schrikken.
Voor de zomer had hij een periode waarin hij veel kinderen pijn deed en moeilijk te corrigeren was. De juffen kregen nauwelijks grip op hem. Op de een of andere manier hebben we dat met een paar goede gesprekken weer weten te keren. Nu vraag ik me af of dit niet de voorbode was van iets veel ergers.
Sinds een paar weken lijkt onze zoon te genieten van negatieve aandacht, zelfs van het pijn doen van anderen. (Zijn ouders)
Dit gaat niet de hele dag door, maar inmiddels hebben we een paar vaste momenten waarop we weten dat hij er alles aan doet om ons tot het uiterste te tergen.
Dit doet hij door ons gericht uit te schelden en te trappen en slaan.
Vanavond kwamen we in een soort worsteling om zijn pyamabroek aan te doen, waarbij hij met een gerichte trap mij in het gezicht raakte.
Zijn opmerking “ ha eindelijk is het gelukt”.
Hij is vijf!!?
Ik ben perplex en super verdrietig over wat er is gebeurd en begrijp er ook helemaal niets van.
Dat hij in sociaal contact fysiek kan reageren kon ik altijd nog wel plaatsen onder het mom van hij voelt zich ongelukkig, kan nog niet goed onder woorden brengen wat hij wil. En hij leek er nooit van te genieten, het overkwam hem meer. Nu lijken het gerichte aanvallen haast.
(Het duurde bij hem wat langer dan gemiddeld voor hij ging praten )
Maar nu, ik weet echt niet wat ons overkomt. Onze lieve zoon lijkt echt plots van de aardbodem verdwenen en is veranderd in een nare, gemene agressieve knul.
Hoe moet dit verder ?
Kinder- en jeugdpsychiater
Misschien kun je je, via de huisarts laten verwijzen naar een goede kinder- en jeugdpsychiater. Kan misschien ook nog wel een goede kinderpsycholoog zijn, als je een betere kent dan een psychiaterLiefst vrijgevestid. Iemand die goed in staat is om te communiceren met een jong kind en er achter kan komen wat er in zijn hoofd omgaat.
Een kind van vijf is primair in staat zelf een pyamabroek aan te doen. Kijk ook of je niet teveel op alle slakken zout legt. Kalmte en geduld lijkt me van jou kant heel belangrijk en niet het doordrukken bij een klein kind van de gezinsagenda. Dat is een valkuil.
Psychopaat
Ik kan me goed voorstellen dat je heel erg schrikt van het gedrag. Maar een kind van vijf is niet opzettelijk jou aan het treiteren. Die is met zichzelf bezig en er gaan blijkbaar zaken niet erg goed. Het is een kwestie van onvermogen. Probeer het in elk geval zo te blijven zien. Opzettelijk kwaad doen gaat je niet helpen want dan kom je niet in een beter begrip terecht maar in een discours van de baas spelen en straffen.
Probeer ook je taalgebruik bij de hulpverlening te matigen. Jou emoties kunnen daar makkelijk verkeerd worden uitgelegd. Je zoon van vijf heeft moeilijk gedrag en je wil graag weten waar het vandaan komt en hoe je daarmee om kunt gaan zodat het beter gaat met de ontwikkeling van je zoon. Probeer uit de strafhoek te blijven. Daar reageren kinderen, vooral moeilijke kinderen, meestal niet erg goed op.
Zeker
Ik zou ook eerst bij de huisarts langs gaan en je niet te vlug laten afschepen. Zoals je het beschrijft is het probleem vooral dat zoon lijkt te genieten van het pijn doen van anderen. Op school en thuis. En dat in een ernstige mate (dus geen kinderspel). Ik hoop dat je goede begeleiding krijgt.
Tsjor
Worsteling pyamabroek
Jullie kwamen in een worsteling om zijn pyamabroek aan te doen?
Zonder verder afbreuk te willen doen aan je bezorgdbeid; deze escalatie (trap in gezicht) had je jezelf kunnen besparen lijkt me. Tenminste, als ik hieruit goed begrijp dat jij hem wilde dwingen een pyamabroek aan te doen.
Daar ga je toch geen strijd over aan? Totaal niet toch? 'Dan geen pyamabroek, ook goed, welterusten schatje!'.
Veer
Dat dacht ik ook.
Misschien dus ook even kritisch kijken naar je eigen handelen en wat vaker niet handelen?
Mijn kind van 7 reageert op bijna elke vraag standaard met nee. Dan kan ik hele discussies aangaan, maar ik negeer het gewoon. Daarna gaat ze alsnog doen wat ik gevraagd heb. Soms niet en dan zeg ik alleen: wat zei ik nu net? Vaak herhaalt ze het dan of gaat zonder wat te zeggen het alsnog doen.
groenling
Ik begrijp dat je je verdrietig voelt! Maar probeer het in proportie te zien. Je zoon is niet veranderd in een nare agressieve knul. Hij is een lieve jongen die momenteel zijn moeilijke kant laat zien omdat er iets in zijn ontwikkeling stagneert. Wat, dat weet ik niet, maar daarom is het wel handig dat je contact opneemt met deskundigen om hem te laten onderzoeken o.i.d.
Wat betreft het 'gemene': haha, het is gelukt!!'....Ik begrijp dat dit vals en heel naar overkomt. Maar realiseer je goed dat dit hem ingegeven is doordat hij waarschijnlijk puur een doel had om je te raken: niet om jou pijn te doen maar om een bepaalde reactie te ontlokken EN omdat hij het inlevingsvermogen nog volkomen mist. Dat kan heel normaal zijn op zijn leeftijd.
Wat er aan de hand is waarschijnlijk is dat je zoon ergens mee zit en daardoor heel veel aandacht nodig heeft. Nu heeft hij net ontdekt dat het pijn doen van anderen heel veel aandacht oplevert!! Jippie, dat is een mooie ontdekking! Maar helaas snapt hij echt momenteel niet wat hij anderen aandoet.
Mijn tip voor nu: probeer hem heel veel rustige aandacht te geven. Veel voorlezen en samen iets doen. vermijd voorlopig even het spelen met andere kinderen zo veel mogelijk. Dat kan al rust geven. Hij heeft in elk geval even rust en een prikkelarme omgeving nodig. En hij heeft nu geleerd dat anderen pijn doen veel aandacht oplevert en dat past hij nu toe omdat hij dat nodig heeft. Die aandacht kun je op positieve manier invullen in de hoop dat de behoefte aan aandacht opeisen door strijd te voeren minder wordt. Daarnaast is het handig om strijd zoveel mogelijk te voorkomen. Wil hij geen pyamabroek aan? Nou dan niet. Richt je wel op dingen die wel echt moeten en ga daar dan niet te veel de strijd over aan maar probeer hem te stimuleren door een soort beloning aan te bieden. 'Oh fijn, als je … doet dan hebben we zo nog even tijd om te …..' . Liever geen materiele beloningen maar aandacht beloningen!
Mijn zoon heeft ook dit soort gedrag vertoont. Zijn opa was net overleden dat speelde mee en hij bleek ook ADHD te hebben. Hij beet ons vaak en zei ook gemene dingen als:' Ga maar dood'. het duurde bij mij ook even voordat ik kon inzien dat dit niet 'gemeen' was, maar iets wat hij ontdekt had om een bepaalde reactie te ontlokken. Het is nu een hele lieve niet agressieve knul van 20!
Dit draadje...
helpt mij ook! Ik heb ook een zoon van 5 die af en toe dingen zegt als 'ga jij maar lekker dood' of (in tranen, als hij vindt dat hem onrecht wordt aangedaan) 'ik ga in China verdwalen zonder mijn knuffels en dan loop ik de woestijn in waar ik helemaal alleen ben en nooooooit meer terug kan komen.' Wij noemen hem soms gekscherend (en alleen onder ons) onze kleine ramptoerist.
Maar wij worstelen er ook zeker mee, dan voelen we ons schuldig (want waarom zegt hij zoiets) of bozig (ben er niet echt dol op als iemand me dood wenst). Tja, de uitsmijter van Juf Ank - over haar zoon die simpelweg een bepaalde reactie wilde ontlokken omdat het hem succes opleverde en nu een lieve, niet agressieve knul van 20 is - ligt misschien voor de hand, maar ik hoorde toch behoorlijk hard een kwartje in mijn hoofd vallen.
Waarmee ik wil zeggen dat ik, net als Groenling wellicht, misschien wel te veel gewicht geef aan gedrag. We trekken het in het problematische, misschien is dat niet altijd nodig. Maar, Groenling, als je ermee zit is een bezoekje aan een hulpverlener natuurlijk helemaal niet gek.
Ik hoop dat alles meevalt, veel sterkte ermee!
Genieten van negatieve aandacht
Ja, en de remedie is ook simpel: dus minder aandacht geven aan dit gedrag.
Nu krijgt het zelfs enorme proporties: moeder is volledig ontdaan van dit gedrag.
Hoezo aandacht, dit is enorme macht voor zo'n kleintje.
Ik heb de meest vredelievende zoon die je je voor kunt stellen. Hij heeft geen greintje agressie in zich.
Toch kon hij er wat van als kleintje, ook nog een periode met 5 jaar. Hij kon vooral naar mij volledig door het lint gaan en me echt goed fysiek pijn doen.
Ik heb ingezet in zoveel mogelijk voorkomen dat hij me pijn kon doen, dit soort situaties zoveel mogelijk uit de weg gaan.
Ik wil niet zeggen dat er niks met mijn zoon aan de hand was, er speelden wel degelijk grote frustraties.
Maar agressief is hij nooit meer geweest, inmiddels is hij groot.
