Zoontje van 5 heeft angstaanvallen sinds overlijden mama.
Mijn vrouw is vorige week begraven, ze is gestorven door een aanrijding.
Mijn zoontjes van 3 en 5 hebben het er wel moeilijk mee.
Zoontje van 5 heeft sindsdien angstaanvallen, ik heb al een kinderpsychologe gecontacteerd.
Maar hoe ga je daar als alleenstaande papa mee om? Ik wil weten wat ik doe dat dit juist is.
Wat ik doe: Als hij een moeilijk moment heeft dan praat ik er met hem over. Ik zeg hem dat mama altijd bij hem is in zijn hartje. Ik knuffel hem en zeg hem dat we mama het allerliefste plezier zouden doen door proberen de draad terug op te pikken.
Soms kruipt hij naast me in bed met zijn knuffel, ik kruip dan dicht bij hem en fluister hem in slaap. Mijn zoontje van 3 beseft dat mama er niet meer is maar heeft gelukkig geen angstaanvallen en slaapt redelijk goed. Al laat ik hem ook wel opvolgen mits hulp van de kinderpsychologe.
Toretto
Allereerst gecondoleerd met het verlies van uw vrouw en de kinderen hun mama.
Een week is nog erg vers. Een paar weken geleden is mijn schoonmoeder overleden en daarvoor hebben de kinderen (wat ouder 8 en 13 nu) ook met een zeer slecht liggende papa te maken gehad.
Mijn oudste heeft ermee leren omgaan door er veel over te praten. Hij heeft ook begeleiding (had hechtingsproblemen door de eerste keer slecht liggen van papa als baby) erbij gehad.
De jongste kreeg bij papa een enorme knauw (was toen net 6) en kreeg speltherapie.
Het allerbelangrijkste is om er voor de kinderen te zijn en erover te praten als ze er over willen praten. Laat ze mooie tekeningen maken voor bij het graf van mama. Praat er liefdevol over, maar ook niet overdreven. Een kind kan van het ene op het andere moment intens verdrietig zijn, dan weer niet.
Nabijheid
Gecondoleerd met dit grote verlies Wat vreselijk heftig zeg! Ook voor jezelf, want jij blijft ook zonder vrouw achter. Heb je hulp van mensen om je heen? Mensen die jou kunnen helpen met het huishouden e.d. zodat jij er kan zijn voor je kinderen?
Verder denk ik dat je het heel goed doet. Je hebt een kinderpsycholoog ingeschakeld en bent er als je kinderen je nodig hebben. Nabijheid is voor hen belangrijk. Want ze zullen ook angst hebben om jou te verliezen. Praat over mama als ze dat willen en ook als jij die behoefte hebt. Echt de draad weer oppakken kan bijna nog niet, het is nog zo kort geleden.
Je zou ook contact op kunnen nemen met Achter de Regenboog. Dit is een stichting die kinderen kunnen helpen bij verlies van bijvoorbeeld een ouder.
Heel veel sterkte!
Nog zo pril
Gecondoleerd met jullie grote verlies. Het is allemaal nog zo vers. Ik zou mijn kindjes bij me in bed nemen en veel samen zijn. Alle sterkte!
Wat erg voor jullie. Ik heb geen ervaring met zo'n verlies dichtbij, wel met een vijfjarige.
Het NU is nog heel erg groot. Ik weet niet hoe de angstaanvallen eruit zien, maar groot verdriet, paniek en angst zijn denk ik heel normaal. Je hoeft het niet te voeden, laat de structuur zoveel mogelijk als deze is, maar 'de draad weer oppakken' is nog groot. Net als mama in zijn hart. Ik denk dat mijn dochter op de leeftijd nog weken in blinde paniek was geweest als enkel haar knuffel weg was geweest.
Als hij praat mag je denk ik best zijn verdriet en angst bevestigen. Hij mag zich gezien en gehoord voelen. Veel liefde, geduld en knuffels zou ik aanraden.
Gewoon veel samen zijn.
Ik heb besloten om elk moment met hen samen te zijn.
Het voordeel is dat ik websitebeheerder ben en vanuit thuis werk.
Ik heb dus de mogelijkheid om mijn kinderen thuis te houden en niet naar opvang te moeten doen. Ik kan gelukkig tussendoor mijn kinderen affectie geven.
Ook de kleinste kruipt nu bij me in bed.
Als ze bij me zijn gaat slapen voor hen redelijk. We maken het dan gezellig en meestal vertroetel ik ze in slaap.
We hebben de grootmoeders die ook regelmatig langskomen om de kinderen we 'te vertroetelen met een grootmoeders instinct', dat verzet hun gedachten en dat is positief. Volgens de kinderpsychologe neem ik de situatie goed op naar de kinderen toe. We hebben besloten om deze maand 2 keer langs te komen. Volgende maand 1 keer per week. Vooral om de angstaanvallen van mijn oudste zoontje op te volgen. Het is ook leuk reactie te lezen van andere ouders, het geeft me bevestiging. Ook bedankt voor alle meelevendheid.
8 jaar
Ach, wat vreselijk voor jullie allemaal! Wij hebben toen ik 8 was een ernstig ongeluk gehad waarbij mijn broer (10 jaar) is overleden en ik heb ook jarenlang 's nachts rondgespookt en angsten gekend. Dat heeft zo'n twee jaar geduurd. Eigenlijk tot ik zelf de leeftijd van mijn broer had, ik was bang even oud te worden, dus ik telde af naar 10 jaar en zoveel maanden en zoveel weken en zoveel dagen. En toen bleef ik toch gewoon leven en ebte mijn angst weg. Er was toen geen kinderpsycholoog maar die had ik toen zeker kunnen gebruiken.
Het is namelijk heel zwaar voor jou als vader om je kind te steunen, ook omdat jij zelf veel verdriet hebt. Blijf erover praten (ik wilde op een gegeven moment niet meer hierover praten omdat mijn moeder dan moest huilen, wees hier ook van bewust, al mag je juist je verdriet laten zien). Je zoon zal nu meer aan je gaan hangen omdat hij bang is dat jij er ook plotseling niet meer bent. Dat heeft tijd nodig. Op een gegeven moment is hij er minder bang voor, maar het is nog erg vers. Veel troosten en er 'gewoon' over doen, die angsten zijn helemaal niet gek.
Heel veel sterkte en liefde de komende tijd.
