Bemoeien met liefdesleven
Nav een conflictje met mijn dochter vroeg ik me af, bemoeien ( haar woorden) of hebben jullie tips ( mijn woorden) mbt de omgang met mogelijke liefdes?
Even een achtergrondje, mijn dochter is 17 en heel kieskeurig. Ik zie jongens zich soms is allerlei bochten wringen maar mijn dochter zegt dat ze liever niemand heeft dan iemand die ze niet 100% leuk vindt. Op zich niks mis mee, dochter is over het algemeen transparant en houdt niemand aan het lijntje.
Nu heeft ze weer een jongen die behoorlijk zijn best doet. Hij vraagt naar haar dag etc. Buiten dat ik vond dat dochter naar hem een hele onaardige opmerking maakte ( waar ik toen niks van zei), zei ze daarna ook nog iets tegen een vriendin over hem wat ik ook een beetje flauw vond. Ik ging hier later met haar het gesprek over aan dat ik haar niet zo aardig vond. En dat ze niet met iemand moet praten als ze hem niks vindt . Dochter werd een beetje giftig en zei dat ze het zelf wel kon regelen. Man vind ook dat ik me compleet buiten deze communicatie moet houden. Ik dacht dat ik best even een beetje een spiegel voor mocht houden dat doe ik immers ook als het om vriendschappen gaat. Wat vinden jullie?
Diezijnvanmij schreef op 26-03-2025 om 10:55:
Lijkt me irritant als huisgenoten die geen deel uitmaken van het gesprek zelf, later gaan zitten spiegelen en reflecteren op wat ik doe en zeg. In die context zou ik het dus niet meer doen.
Als ze iets stoms of onaardigs doet in een situatie waarbij jij betrokken bent, dan kan je je bemoeien.
Ik wilde mij nooit bemoeien met zulke gesprekken dus ik verzocht ze die op hun eigen kamer te voeren. Ik vind een kind ook iets anders dan een huisgenoot. Een gesprek in de huiskamer is gewoon niet echt een privé. Normaal voelde ik niet de behoefte om te reageren maar als ik het niet prettig vond om deelgenoot van lullige opmerkingen of privézaken te zijn dan zei ik daar iets van tegelijk met het dringende verzoek om op de eigen kamer te bellen.
Dat zou een prima oplossing kunnen zijn. Dan bemoei je je niet inhoudelijk, maar geef je je eigen grenzen aan 
ik zou die meangirlsvibes meteen de kop indrukken. Fijn dat je zo mooi en interessant bent dat je jongens in de rij staan maar dan hoef je niet respectloos, gemeen, verwaand of misselijk te doen of een vleugje van iets naar keuze. Het kind is 17. Ze is nog lang niet volwassen. Haar hersenen zijn pas rond 25 uitgerijpt. De rol van moeder zijn is nog lang niet klaar. Al is ze 35. Mijn vader geeft me ook nog steeds advies of een uitbrander als ik die verdien. Ik vind daar niks mis mee. Moeder ben je voor het leven. Je bent geen huisgenoot en ook geen vriendin. Je bent moeder. Goed dat je ingrijpt.
Of ze wel of niet iets in een jongen ziet, dat is aan haar. Maar als mijn kind gedrag vertoont dat ik niet netjes, onaardig of anderszins niet oké vind, dan zeg ik daar wat van als ik erbij ben, ongeacht de leeftijd. Het is niet zo dat zodra je 'volwassen' bent, niemand je dan ooit meer ergens op aan mag spreken.
Dat klopt, je mag iemand ergens op aanspreken. Dochter reageert daar giftig op en wil het zelf regelen. Dan blijven bemoeien vind ik niet passend bij een bijna volwassen dochter. Als ze straks twee volwassenen onder elkaar zijn (moeder en dochter) heeft dochter alle recht om haar moeder te begrenzen en aan te geven dat ze het niet waardeert dat moeder haar erop aanspreekt.
Laat haar een keer lelijk doen, laat haar eigen ervaringen opdoen (in de omgang met jongens) en eigen fouten maken. Herhaaldelijk corrigeren en bijsturen vind ik op dat vlak op die leeftijd zéér niet passend.
Met 17 ben je toch echt nog niet bijna volwassen in mijn ogen. Bijna meerderjarig wel. En hopelijk heb je dan toch nog een verstandig kind dat je af en toe eens om advies of hulp vraagt bij alles wat het voor het eerst moet doen. Je hebt tenslotte als ouder ruim meer ervaring over sommige topics.
Nu heeft zij natuurlijk niet om advies gevraagd deze keer en ook moet je sommige dingen nu eenmaal door scha en schande zelf ervaren. Liefdesthema's zijn vaak zo'n ding. Je gelooft het vaak pas als je zelf eens flink je neus stoot.
Maar ik blijf toch bij mijn eerdere mening. Als ik hoor (dus als je publiek zit te bellen) dat je je als een hufter gedraagt, dan zal ik benoemen dat ik vind dat je je hufterig gedraagt. Of je 17 of 37 bent. Of je tegen de pakjesbezorger of tegen een partner praat. Gevraagd of ongevraagd. Ja en dan rol je maar met je ogen en je kijkt zelf maar of je er wat mee doet of niet.
Poekewiki schreef op 26-03-2025 om 14:45:
Maar ik blijf toch bij mijn eerdere mening. Als ik hoor (dus als je publiek zit te bellen) dat je je als een hufter gedraagt, dan zal ik benoemen dat ik vind dat je je hufterig gedraagt. Of je 17 of 37 bent. Of je tegen de pakjesbezorger of tegen een partner praat. Gevraagd of ongevraagd. Ja en dan rol je maar met je ogen en je kijkt zelf maar of je er wat mee doet of niet.
Ik vind het interessant dat je ongevraagd en ongewenst advies geven (en daarmee iemands expliciet aangegeven grens overschrijdt) oké vindt. Dus een keer onaardig zijn is een absolute no go, maar iemands grenzen respecteren is prima.
In mijn ervaring zijn dat soort acties precies dingen die relaties tussen ouders en dochters/zonen onder spanning zetten.
Diezijnvanmij schreef op 26-03-2025 om 14:52:
[..]
Ik vind het interessant dat je ongevraagd en ongewenst advies geven (en daarmee iemands expliciet aangegeven grens overschrijdt) oké vindt. Dus een keer onaardig zijn is een absolute no go, maar iemands grenzen respecteren is prima.
In mijn ervaring zijn dat soort acties precies dingen die relaties tussen ouders en dochters/zonen onder spanning zetten.
Als mijn kind een grens zou aangeven in deze en dat ze dus geen enkel commentaar van mijn kant wenst, dan mag dat absoluut en dan zal ik dat uiteraard ook niet NIET respecteren. Maar dan zou mijn reactie inderdaad zijn dat ze zulk gedrag dan maar moet uitoefenen, waar ik er geen getuige moet van zijn.
Tot nog toe heb ik het elke keer blijkbaar op een acceptabele manier kunnen overbrengen, want ik ervaar geen spanning tussen mezelf en mijn kind. Ze kan prima met een reflectie van derden omgaan. Feedback krijgt ze tenslotte ook van vrienden, van leraars en van collega's. Daar kan je dus maar beter mee leren omgaan.
Diezijnvanmij schreef op 26-03-2025 om 14:52:
[..]
Ik vind het interessant dat je ongevraagd en ongewenst advies geven (en daarmee iemands expliciet aangegeven grens overschrijdt) oké vindt. Dus een keer onaardig zijn is een absolute no go, maar iemands grenzen respecteren is prima.
In mijn ervaring zijn dat soort acties precies dingen die relaties tussen ouders en dochters/zonen onder spanning zetten.
Sinds wanneer staat feedback geven gelijk aan grenzen overschrijden?
Pas wanneer grenzen duidelijk zijn aangegeven, kan er sprake zijn van grenzen overschrijden. Er zijn algemeen geldende grenzen, maar dan hebben we het niet over een situatie als die TO beschrijft.
Ik spreek mijn kinderen/omgeving ook aan op hufterig gedrag, maar wel op een rustige, respectvolle manier.
IMI-x2 schreef op 26-03-2025 om 15:06:
[..]
Sinds wanneer staat feedback geven gelijk aan grenzen overschrijden?
Pas wanneer grenzen duidelijk zijn aangegeven, kan er sprake zijn van grenzen overschrijden. Er zijn algemeen geldende grenzen, maar dan hebben we het niet over een situatie als die TO beschrijft.
Ik spreek mijn kinderen/omgeving ook aan op hufterig gedrag, maar wel op een rustige, respectvolle manier.
Ja dat bedoel ik dus. Je gaat toch geen grens over door je eigen normen/waarden aan te geven? Dat zijn toch juist handige kaders bij de opvoeding ? En ja natuurlijk kunnen pubers zich daar tegen afzetten - dat mag ook prima.
IMI-x2 schreef op 26-03-2025 om 15:06:
[..]
Sinds wanneer staat feedback geven gelijk aan grenzen overschrijden?
Pas wanneer grenzen duidelijk zijn aangegeven, kan er sprake zijn van grenzen overschrijden. Er zijn algemeen geldende grenzen, maar dan hebben we het niet over een situatie als die TO beschrijft.
Ik spreek mijn kinderen/omgeving ook aan op hufterig gedrag, maar wel op een rustige, respectvolle manier.
Dat staat er niet gelijk aan. Maar TO schrijft zelf dat dochter giftig reageert en zegt dat ze het zelf wil regelen. Dus in die situatie is de grens wel expliciet aangegeven.
Dochter vindt dat ze zich niet moest bemoeien, vader vindt dat ook (zegt dat ook nog eens expliciet). Is ‘niet bemoeien’ niet gewoon een optie 
of moet moeder bovenop de omgang met vriendjes zitten?
Mijn dochter vindt ook dat ik me niet moet bemoeien als ik vraag of ze haar makeup niet op de salontafel wil laten liggen, als ik vraag of ze haar fiets binnen wil zetten of als ik vraag of ze de honden al uitgelaten heeft. We hebben het hier wel over een puber he. En mijn man zegt niet uit zichzelf dat ik me er niet mee moet bemoeien, ik legde hem de situatie voor en vroeg hem advies.
Het is inderdaad lastig om een balans te vinden tussen je dochter de ruimte geven om haar eigen keuzes te maken en haar tegelijkertijd leren hoe ze respectvol omgaat met anderen. Ik denk dat het belangrijk is om, zelfs als ze haar grenzen aangeeft, haar toch af en toe even een spiegel voor te houden als het om gedrag gaat dat je niet respectvol vindt. Natuurlijk moet je haar ruimte geven om zelf te leren, maar jouw rol als moeder blijft belangrijk, ook al is ze bijna volwassen.
Kimdekim schreef op 26-03-2025 om 17:00:
Mijn dochter vindt ook dat ik me niet moet bemoeien als ik vraag of ze haar makeup niet op de salontafel wil laten liggen, als ik vraag of ze haar fiets binnen wil zetten of als ik vraag of ze de honden al uitgelaten heeft. We hebben het hier wel over een puber he. En mijn man zegt niet uit zichzelf dat ik me er niet mee moet bemoeien, ik legde hem de situatie voor en vroeg hem advies.
Als je zelf het verschil niet ziet tussen die situaties dan zou ik dat (als dochter en partner ook) een probleem vinden.
