Hoe serieus is jouw puber in de liefde?

Niet elk weekend

Daar zou ik echt geen zin in hebben, elk weekend een vriendje of vriendin over de vloer. Als ik jou was zou ik dat terugdraaien naar om de week. Dan kan hij het andere weekend werken. Met alle schoolvakanties erbij lijkt mij dat ze elkaar dan vaak genoeg kunnen zien. Wel lastig om zaken terug te draaien, maar zeg dat dit de oorspronkelijke afspraak was en dat je daar graag weer naar terug wilt.

Tja, je rolt er zo'n beetje in als moeder

Kan je de zaak niet een keer open en eerlijk met je dochter bespreken, en zeggen dat je het vervelend vindt om een vergoeding te vragen, maar dat bv. de schutting nodig gerepareerd en geverfd moet worden.
Ik weet niet waar hij nog meer handig in is, auto's nakijken of de tuin wieden en wat bijhouden.
Ook je dochter is daar mede verantwoordelijk voor.
Ik zou in natura wat zaken regelen.
Elk weekend een taakje voor hen samen.

Reizen

Als mijn dochter daar twee weekenden per maand heen zou gaan, kost haar dat 70-80 euro, dat is erg veel. Geloof me, dat is ook de enige reden dat hij hier ieder weekend is. En ieder weekend wil ik niet meer. Ze zijn alleen op elkaar geconcentreerd en de rest van de wereld is niet belangrijk. Ik denk toch dat we gaan minderen met de weekenden, dan kan ze ook tijd met andere mensen doorbrengen.
Verstand van auto's en dat soort dingen heeft hij niet, het is niet echt een jongen-jongen, zeg maar.... Ik heb hem wel gezegd dat hij de band van mijn fiets moet plakken.

Mijn dochter heeft een krantenwijk. Meer werken is moeilijk, ze is drie dagen per week pas om zes uur thuis. Ze zit op het gymnasium, dus studeren kost ook een hoop tijd, meer dan een krantenwijk zit er niet in.
Haar vriend daarentegen zou dat misschien wel kunnen doen, maar ben ik dan degene die dat moet zeggen? Hij heeft zelf toch ook ouders?

wiens probleem?

Ik vind dat jij het ze veel te makkelijk maakt. Zelfs bij een hotel moet je nog je eigen vervoer regelen. Volgens mij moet je het veek meer bij jezelf houden. 'Ik ga niet meet ieder weekend 120 km voor jullie rijden. Jullie zijn bijna volwassen en volwassen, ga zelf maar een oplossing bedenken. Is het te duur? Tja, dan kunnen jullie elkaar minder vaak zien. Als jullie relatie daar niet tegen kan, dan stelt het niet zo veel voor.
En zo ook als hij te veel over de vloer komt en ze te veel in huis blijven hangen. Zij moeten zelf maar verzinnen hoe ze deel gaan worden van de maatschappij, maar jij wilt gewoon dat ze af en toe wieberen uit jou persoonlijke ruimte. Als jouw dochter hem meer ziet bij andere mensen, valt het huilerige emotionele gezeur ook veel meer op.

Gelijk

Druif, ik denk ook dat je gelijk hebt. Zoals jullie het zeggen, had ik het nog niet bekeken. Ik wist dat het me ergerde, maar ik wist niet hoe ik dat duidelijk zou kunnen maken aan ze en hoe het veranderd zou moeten worden. Ik denk niet dat het zonder slag of stoot zal gaan, ze gaat zich met hand en tand verzetten. En dat wordt weer moeilijk voor mij, want ik heb enorm snel medelijden en ben geneigd snel toe te geven. Ik wil dat mijn kinderen weten dat ik er altijd voor ze ben en denk dat ik ze laat vallen als ik dit niet voor ze doe.

Nou

Juist omdat je dochter ouder wordt is het toch niet gek als afspraken verandert worden? Op hun leeftijd hoeft dat gepamper toch niet meer zo nodig? Het lijkt me een heel goed idee als één en ander gaat veranderen en wie weet komen ze dan ineens tot leven als ze in beweging moeten komen.

medelijden

Ik denk dat dit misschien wel een valkuil voor je kan zijn. Misschien helpt het om te bedenken, dat het echt verschrikkelijk zielig is voor je dochter, als zij nooit geleerd heeft om haar eigen boontjes te doppen en voor zichzelf op te komen.

Als ze dan zo in 'de echte harde buitenwereld' komt en jou niet meer heeft om haar te helpen, weet ze niet wat haar overkomt. Het is veel vriendelijker en liever, als je haar nu alvast leert om dat soort dingen zelf aan te pakken. Nu is ze nog in een veilige omgeving met een vangnet, dat haar advies kan geven en kan helpen bij het maken van zelfstandige keuzes.

Dat is bij een zeventienjarige een belangrijke ontwikkelingsopgave, vind ik. En dat kun je ook heel goed aan haar uitleggen. Het is eigenlijk een beetje gemeen, om haar op te laten groeien in een bubbel van zorgzaamheid, waar alle plooien gladgestreken worden. Want dan krijgt ze een heel verkeerd wereldbeeld. Dan raakt ze bijvoorbeeld in de waan dat het heel verdrietig is, als je je vriendje twee weken niet kunt zien, bijvoorbeeld. Dat zoiets een reden is om te huilen. En dat is, zacht gezegd, enigszins overdreven.

Nou ja, sterkte ermee.

Er altijd voor je kinderen zijn

"Ik wil dat mijn kinderen weten dat ik er altijd voor ze ben en denk dat ik ze laat vallen als ik dit niet voor ze doe."

Ik ben er ook altijd voor mijn kinderen. Om ze te troosten, te steunen, een luisterend oor te zijn, raad te geven, om samen naar een oplossing, de leuke dingen te delen, te vieren. Maar dat betekent niet dat ik sta niet altijd op verzoek klaar om als butler, kok, chauffeur of financier te fungeren.

Je laat je kind echt niet vallen en bent geen slechte moeder als je niet al hun wensen faciliteert.

skik

herkenning

Ik herken je wel. Dochter heeft hier ook een vriendje gehad die ver weg woonde en haar veel claimde. Die heel erg moeilijk deed als zij eens met iemand anders afsprak in het weekend waardoor hij haar niet of maar een dag zou zien. En ik was ook een softie,stond teveel toe. Dan ging ze naar hem bijvoorbeeld en de volgende ochtend kwamen ze alweer hier naartoe want het was zo gezellig hier (laten we eerlijk zijn, ik voelde me gevleid, wij bieden een gezellige plek om hier te zijn). Ik haalde hem ook op van het station, hij at gratis mee. Het liefst kwam hij vrijdag na school, was dan pas om een uur of 11 hier en vlgs dochter wilde hij dan nog wat eten. Dus een pizza in de oven. Maandagochtend vertrok hij dan weer ivm studenten ov.
Na een maand of 3 werd dochter knettergek van hem en zijn bezitterigheid dat ze het uit heeft gemaakt. Hij is er helemaal kapot van geweest en heeft haar via vrienden nog geprobeerd te benaderen. Hij was emotioneel ook erg onvolwassen, chanteerde dochter ook met huilen etc. Maar dat was op een gegeven moment helemaal over voor haar.
Ik heb met haar er onlangs over gepraat. Zij vond het heel moeilijk om nee te verkopen aan hem en bovendien, hij accepteerde dat ook niet (gedroeg zich als een zeurende kleuter, vlgs dochter) en hoopte stiekem dat ik dat dan deed. Maar ik dacht dat zij dat ook wilde en gunde haar wel wat. Dat was achteraf wel een eyeopener voor mij. Ik had in feite ook bijgedragen aan de situatie. En ik groeide ook in het proces, liet het steeds verder gaan, was ontvankelijk voor hun argumenten.
In jouw geval zou ik aan dochter onder vier ogen eens vragen wat zij vindt van de hele situatie en of zij het allemaal wel zo fijn vindt. Of dat hij bij haar ook gaat huilen en dat zij dan toegeeft. Ik zou dan aangeven dat het voor jou wel wat teveel is en wat jullie daaraan zouden kunnen veranderen. Misschien vindt ze het wel heen fijn dat jij haar wat uit deze situatie wil halen. En uit liefde heb je het haar, in jouw ogen, heel prettig gemaakt maar misschien moet je nu, uit liefde, de situatie wat terugschroeven. Om het weekend, op zaterdag weer terug naar huis, wat doen in het huishouden, er samen op uit gaan etc etc
Ik zou trouwens het zelf heel vervelend vinden dat er ieder weekend zo'n jongen op de bank zit niets te doen. Vraag je hun wel eens wat te doen? Of laat je alles toe?

Marina

Na een maand of drie....hier is het al bijna anderhalf jaar....
We zeggen geregeld dat ze wat moeten gaan doen. Soms doen ze dat dan ook, maar altijd eenmalig. We moeten alles voorkauwen, en daar heb ik geen zin in.
Ik denk wel dat ze ergens door hebben dat we veranderen, gisteren kregen man en ik allebei een doos chocola, als bedankje voor het iedere keer heen en weer rijden. Daar hebben we hem natuurlijk netjes voor bedankt, maar daarnet vroeg dochter of we het wel lekker vonden, want vriend vroeg zich af of we er wel blij mee waren. Pfffff, ik heb hem bedankt, wat had ik dan moeten doen? Een rondedansje maken? Zoveel dankbaarheid krijg ik ook niet.
Dat gesprek ga ik met mijn dochter voeren, maar ik denk echt dat ze zich niet slecht voelt bij hem, ik denk dat zij niet ziet wat wij zien.

Meer variatie

Niet elk weekend bij jullie, maar wisselen. Dat kost geld, maar dan zien ze maar dat dat er komt (werken dus!!).
Mijn zoon had in de tijd waarin hij nog geen OV kaart had ook een vriendin ver weg, maar daar reide hij om het andere weekend heen van zijn zelfverdiende krantengeld. Laat ze wat meer moeite doen!

Dat ze niet meer doen dan klef samen op de bank hangen, heus, dat gaat op een dag vervelen. Maar je kunt best wat doen. Zat ze af en toe aan het werk, stuur ze samen op bezoek bij opa, geef ze een klus in huis, laat hen plantjes halen voor in de tuin, de auto wassen, samen iets knutselen, een maaltijd bereiden.

Gedeelde verantwoordelijkheid

Het ligt nu allemaal op jouw bordje, ook de oplossingen die aangedragen worden. Overleg met hen waar je tegen aanloopt en laat ze meedenken in oplossingen. Het is ook hun verantwoordelijkheid.
Dat jouw dochter moet betalen als ze naar hem gaat, hoeft natuurlijk niet allemaal uit haar portemonne te komen, hij kan ook een deel betalen.

Pff, ik zou er helemaal simpel van worden, dat gehang in huis.

studeren?

Zit het erin dat ze gaat studeren? No worries dan gaat het wel over en wordt haar wereld weer groter. Heb vele vergelijkbare relaties zien stranden.....ook sneu natuurlijk maar anderzijds misschien ook wel 'gezond'. Verder kun je er weinig aan doen.Ze zal het zelf in moeten zien. Je kunt hooguit weigeren dat ze in jouw buurt hangen....

Studeren

Dat is wel de bedoeling, ze zit in het voorlaatste jaar van het gymnasium, daarna wil ze naar de universiteit. Maar goed, ze moet nu al veel en hard leren en dat doet ze ook wel, dat moet ik haar nageven.

Samen een baan

Kunnen ze niet samen op zaterdag vakken vullen of asperges steken o.i.d. bij hem in de buurt of bij jullie in de buurt? Dan sla je meerdere vliegen in een klap. Financieel wordt het gemakkelijker elkaar te zien, jij hebt ze niet de hele tijd op de bank, ze zien elkaar meer in gezelschap van anderen, waardoor ze een breder beeld vanelkaar krijgen, en ze worden wat zelfstandiger.

Nichtje ook

Hoi
Wij hebben hetzelfde meegemaakt met nichtje. Hij woonde ook heel ver weg en deed het hele weekeinde niets. Een verschil was dat hij werkte als vrachtwagenchauffeur en mijn nichtje in de bovenbouw van het gymnasium zat.
Tot wanhoop van mijn schoonzusje destijds heeft het van 15 tot 18 jaar geduurd. Toen wilde hij gaan trouwen, kinderen krijgen enz. Dat ging mijn 18e jarige nichtje gelukkig te ver en heeft ze het uitgemaakt.

Ga het gesprek open in met je dochter en laat haar ook met oplossingen komen als ze alleen van jou komen zal ze alleen in de verdediging gaan. Maar elk weekeinde 120 kilometer rijden en dan 2 hangende pubers op de bank ben jij zat hoe gaan we dit oplossen?????
Suc6
Saar

Is ook zo

120 km rijden en het hele weekend twee hangende pubers ben ik zat. Maar ik ben het ook zat dat ze alleen maar met elkaar bezig zijn, ik wil eigenlijk dat ze weten dat er ook leven zonder elkaar bestaat.

Twee dingen scheiden

Datgene waar jij persoonlijk last van hebt, zoals het rijden, het missen van je privacy, kosten die je moet maken. Je hebt alle recht om daar wat van te zeggen en zaken te veranderen. Als de reis voor je dochter te duur is, is dat haar probleem of hun probleem, niet jouw probleem.

En datgene dat je afkeurt aan de relatie. Dat is in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van je dochter. Daar kun je voorzichtig wat over zeggen.

Annet

De verantwoording ligt deels bij mijn dochter, maar ook zeker bij ons als ouders. Ze is maar één keer jong en ik wil dat ze een leuke jeugd beleeft. Naar mijn idee mist ze nu echt teveel en die tijd krijgt ze nooit meer terug. Bovendien denk ik dat de situatie nu ongezond is, dus moet daar verandering in komen.

bespreken

Ik zou zelf geen gedoe aangaan over welk weekend, meebetalen of dat soort dingen. Ik zou wel met dochter bespreken dat je je soms zorgen maakt dat ze beiden zo weinig ondernemen. En ze regelmatig vragen om wat in huis te doen.
Je dochter is nog een paar jaar thuis vermoedelijk. Je kunt ervoor kiezen om elkaar op het randje het nog even heel lastig te maken zodat het belang om de deur uit te gaan wat groter wordt. Als je dat zo voelt dan zou ik dan beslist zo doen, er zijn vrijheden te verdienen als je de deur uitgaat.
Verder is het lastig om zaken terug te draaien die al zo gegroeid zijn. Dat zal de relatie met je dochter er niet gezelliger op maken. Maar misschien geeft ze je wel groot gelijk.
De wereld trekt al genoeg aan deze jongeren. Ze zullen zich beslist al zorgen maken hoe dat verder gaat als ze zelfstandig worden en dan ga jij ze dat even inwrijven door je zorg voor hen terug te draaien.
Dat zou het mij niet waard zijn.
Ik zou ze wel een treinkaartje naar de familie geven als ze niet met de auto meekunnen, dan kunnen ze met de trein.
Anders heb je juist de kans dat je dochter zich op haar vriend werpt omdat ze als stel in jou gezin blijkbaar minder welkom zijn. Daarmee bevorder je zelf een relatie waarje niet zo blij mee bent. Dat zou ik niet doen. Accepteer deze jongen als de keus van je dochter en blijf openstaan voor je dochter. Anders gaat ze hem nog tegen jou verdedigen. Ben je mooi klaar mee.
Onverstandig allemaal.

AnneJ

Ik snap je en zo dacht ik er zelf dus ook over, lange tijd. Maar feit is, dat ze zich alleen maar op elkaar storten en de rest van de wereld telt niet meer mee, ook als ze niet bij elkaar zijn. Dat vind ik niet gezond. Ze zijn ook enorm op zichzelf als ze bij ons zijn. Ze zijn er wel, maar zitten de hele dag bij elkaar, aan elkaar en ze praten de hele dag zo zachtjes met elkaar, dat wij niet mee kunnen/mogen praten. En dan zitten ze dus op de bank, waar wij gewoon bij zitten. Soms zitten ze zelfs op ongepaste manier aan elkaar te friemelen, terwijl haar zusje van elf er naast zit, dat wil ik gewoon niet. En mijn man vindt het al helemaal verschrikkelijk, die zit zich hele weekenden op te vreten van ergernis. Echt, de sfeer wordt er niet beter op.
Iedereen in het gezin (er is ook nog een dochter van 15) irriteert zich er aan dat ze gewoon ieder weekend, 24 uur per dag aan elkaar geplakt zitten. Dat is niet goed.
Ze krijgt zo nu en dan best geld om naar hem toe te gaan, maar dat is echt zo nu en dan, of in vakanties, zodat ze dan langer kan blijven. Maar om het weekend is voor ons ook niet haalbaar, financieel. En dat doe ik ook niet. Het ene weekend 120 km rijden en het andere weekend 80 euro betalen, ik ben wel goed, maar niet gek.

aan elkaar zitten en fluisteren

Dat is onfatsoenlijk en mag hier niet on gezelschap. Even een snelle kus of hand in hand is oke. Fluisteren, friemelen en uitgebreid zoenen niet. Ik snap je man wel. Dit is onbeleefd. Dat moeten ze duidelijk nog leren. Wat apart dat ze dat zelf niet inzien. Maar als jullie jet ze niet vertellen wie moet het dan doen. Als het 'normaal' is geworden, is her lastig om terug te draaien, maar aan de andere kant, het zijn toch geen onnozele kleuters, dan moeten ze zich ook niet zo gedragen.
Ik accepteer zulk gedrag echt niet. Mijn dochter was eerst ook te klef op de bank, niet zo extreem, maar toch wel wat. Na een gesprekje met haar was het gelijk afgelopen.

friemelen en zoenen

Als er hier gefriemeld en gezoend wordt op de bank dan imiteer ik een slak die slurpend langs het aquarium omhoog slijmt. Die boodschap wordt begrepen.

klef worden/ fluisteren in gezelschap

Al voordat ze verkering krijgen is dit duidelijk bij de kinderen.
Dat dit soort gedrag niet in gezelschap hoort plaats te vinden.
Ze hebben zich ook nooit schuldig gemaakt aan dit soort gedrag.
Ik vind dat je hier heel veel accepteert.
Zou daar zeker per direct een einde aan maken.

NAV wat je schrijft

Het feit is dat het hele gezin dus 'last' heeft van de jong geliefden. De indeling van het weekend, familie bezoeken, het heen en weer reizen, de extra kosten, het constante gehang op de bank...
Dat zou mij te ver gaan. Ik denk dat je goede redenen hebt om een bezoek voortaan nog maar 1x in de twee weken te faciliteren.
Natuurlijk zullen ze dit niet leuk vinden maar dat is dan maar even niet leuk. Als die jongen daarom moet huilen zou ik ernstige vragen hebben over zijn emotionele gesteldheid.

In elk geval zou ik niet mijn hele gezin willen laten draaien rondom de verkering van dochter. Ik zou dus paal en perk stellen aan de bezoekjes. Willen ze vaker dan zal er gespaard moeten worden zodat dochter vaker die kant op kan. Dan zoekt hij dus maar een baan en ja dat zal inhouden dat hij minder vaak kan komen. Dat hoort nu eenmaal bij volwassen worden.

En over klef doen in gezelschap zou ik een gesprek voeren. Hier wordt door niemand op een kleffe manier aan elkaar gezeten in de huiskamer. Dat is niet aangenaam voor andere mensen. Ik zou jullie regels op dat gebied duidelijk uit leggen en ook kenbaar maken dat het faciliteren van bezoekjes in hoge mate afhangt van hoe ze met dit soort zaken omgaan.

Gesprek

Het gesprek heeft plaats gevonden. We hebben duidelijk, maar niet onvriendelijk verteld dat dit zo niet langer kan. Vonden ze niet leuk, maar volgens mij waren ze ook wel opgelucht dat we er eindelijk over begonnen, ze voelden de spanning ook wel.
Zal jullie later uitgebreider vertellen, gaat nu even niet. Maar wel bedankt voor jullie adviezen!

Fijn!

Fijn, hoop dat het helpt!

Gesprek

Gistermiddag vonden we een opening voor een gesprek. We hebben geprobeerd ze duidelijk te maken wat er aan schort en ze zeiden het wel te begrijpen. De vriend begon te huilen (...), maar hij ging in ieder geval het gesprek aan. Hij gaf aan dat hij anders wel minder wou komen en ze zouden zelf zorgen dat hij hier kwam. Ze zouden ook meer invulling geven aan hij weekends hier. Er is natuurlijk nog veel meer gezegd, maar uiteindelijk waren we uit gesproken, dachten we. Vriend is later weer naar huis gegaan en we hebben op een goede manier afscheid genomen.
's Avonds vertelde dochter me dat hij zich er niet goed bij voelde. Hij dacht dat we een hekel aan hem hadden en hij wist niet hoe hij zich nu moest gedragen bij ons. En we zijn echt heel vriendelijk geweest! Duidelijk gezegd dat we ze niet willen pesten, dat het niet persoonlijk is, dat we alleen het beste voor ze willen. Maar hij deed dus meteen zijn beklag bij dochter. Ik begrijp ook wel waarom. We hebben gezegd dat ze ook andere dingen moeten doen, dat er ook een leven bestaat naast elkaar en dat is nou net wat hij niet wil. Hij wil niet dat dochter haar eigen ding gaat doen en hij denkt dat wij ze uit elkaar willen halen.
Dus gisteravond hebben we nog weer een heel lang en goed gesprek gehad met dochter. We hebben gezegd dat we hem best mogen, maar dat hij nu toch echt volwassen moet worden. We hebben haar gevraagd of ze zelf niet merkte hoe hij haar claimt en ze gaf toe dat dat inderdaad zo was. Ze merkte zelf ook wel dat hij haar schaduw is, maar volgens haar zegt ze er niets (meer) van, want het helpt toch niet.
Nouja, er is natuurlijk nog heel veel meer gezegd en ik had het gevoel dat het wel door kwam bij haar. Veel tranen natuurlijk, maar ze gaf aan dat we gelijk hadden, maar ze is gewoon ontzettend aan hem gehecht. Hoe het nu verder moet? Geen idee. Ze hebben aan gegeven dingen te zullen veranderen, ik denk dat we het maar af moeten wachten.