Hoe verhuizing makkelijker maken?
Over 2 maanden gaan we verhuizen naar de ander kant van onze woonplaats. Kinderen kunnen op dezelfde school en sport blijven. Afstanden er naar toe zijn ongeveer even lang. Maar toch heeft mijn dochter van 15 jaar het er erg veel moeilijk mee. Ze kan slecht tegen veranderingen. Bij elke stap in de weg naar de verhuizing (tekenen voorlopig koopcontract nieuwe huis, huidige huis verkopen), heeft ze weer een huilbui. Wat kunnen we doen om het voor haar makkelijker te maken? We fietsen al geregeld langs het nieuwe huis of gaan wandelen in de buurt. Allemaal nieuwe spullen voor haar nieuwe kamer werkt niet, want ze is gehecht aan haar oude spullen.
Niks . Laat haar huilen en verdrietig zijn .Dat mag . Tis afscheid nemen. Luister en troost .
Is voor pubers niet gewoon álles een drama? (Kapsel, kleding, puistjes, lunchpakket, kamer).
Ze verhuist niet naar de andere kant van de oceaan.
Heb je haar al gevraagd wat ze zelf denkt dat kan helpen?
En daarnaast denk ik vooral gevoel niet wegwuiven maar het er laten zijn.
toen ik 10 was, overwogen mijn ouders een huis te kopen een paar straten verderop.
(3 min lopen).
Ik was ontroostbaar. Het ging gelukkig niet door.
Mijn moeder begreep er weinig van, mijn vader was heel begripvol en vroeg wat het voor mij moeilijk maakte, wat ik zou missen etc. Dat was heel fijn.
Dus vooral luisteren en begrip, denk ik.
Ja hoor, gewoon luisteren, troosten, afscheid nemen met rituelen, aandenken en foto's. Ik ben ook verhuisd op mijn 11e, paar straten verderop en ik was ook ontroostbaar. Komt goed.
Heb je al eens gevraagd wat ze moeilijk vindt? Is het het afscheid nemen van haar huis, kamer, buurtje? Is het het spannende van het nieuwe? Praat gewoon eens met haar. En laat haar emoties er zijn. Ze mag best verdrietig zijn.
Ik ben 5 jaar geleden maar mijn huidige woning. De toen 13 jarige zoon van de vorige bewoners is nog 2x langs gekomen om binnen te kijken. Die had daar kennelijk behoefte aan. Daarna was het voor hem 'goed'.
Wij zijn verhuisd toen jongste 11 en oudste 14 was. Naar een bekend huis, wat van familie geweest was en waar we regelmatig kwamen. Oudste vond t fantastisch, want veel meer ruimte en een kamer waarvoor ze dingen zelf mocht uitzoeken. Gold voor jongste ook, maar die had er veel moeite mee. Kon dat ook niet goed uitleggen, juist hij ging er enorm op vooruit, maar hij hangt wat meer aan vaste dingen, vaste plekken en mensen. We hebben hem gelaten. Het mocht. Zijn nog x terug geweest toen we verhuisd waren en de andere bewoners er woonden. Toen was het ook voor hem duidelijk dat het niet meer hetzelfde plekje was. Het gemis bleef nog wel even maar was wel oké. Inmiddels 15 en hij taaltrainingen niet meer naar ons oude huis. Hij heeft verder ook veel inspraak gehad op wat er op de muur kwam, daar is hij nog steeds heel blij mee.
Dus: vragen naar wat lastig is. Benoemen dat ze verdrietig mag zijn, dat je blij bent met alle fijne herinneringen in dat huis. Evt. Nog wat foto's maken. Maar iig erkennen dat ze zich zo mag voelen.
Zelf ben ik op m'n 15e verhuisd een uur verderop naar t oosten. Ik vond t vreselijk, andere school, vriendinnen die ik kwijtraakte. Zelfs als dat allemaal niet is, is t toch een life-event.
mijn zoon, autistisch, had 4 maanden problemen met onze verhuizing.
Was een straat achter het oude huis, maar het huis werd gesloopt.
4 maanden lang vind hij dat we in het nieuwe huis logeerden.
Toen het oude huis gesloopt werd, liep ik er vaak even langs om te zeggen dat het huis er niet meer was en laten zien wat er gebeurde.
Uiteindelijk accepteerde hij dat het nieuwe huis zijn huis was.
Hij was trouwens 4 jaar.
Poezenmeisje schreef op 23-04-2025 om 09:09:
Is voor pubers niet gewoon álles een drama? (Kapsel, kleding, puistjes, lunchpakket, kamer).
Ze verhuist niet naar de andere kant van de oceaan.
Ja, het is altijd makkelijk om waar een ander moeite mee heeft, weg te wuiven. Maar erg empathisch is dat niet. Daarmee mis je vooral een mooie gelegenheid om je mond te houden.
AnnaPollewop schreef op 23-04-2025 om 16:39:
[..]
Ja, het is altijd makkelijk om waar een ander moeite mee heeft, weg te wuiven. Maar erg empathisch is dat niet. Daarmee mis je vooral een mooie gelegenheid om je mond te houden.
En toch vind ik dat Poezenmeisje gelijk heeft. Moeten wij onze kinderen altijd maar pamperen? Hoe dikwijls zal dat kind in haar leven nog tegen veranderingen aanlopen, misschien gaat ze er anders tegenaan kijken met volwassener te worden, maar als het 'slechts' de andere kant van de stad is, en een aantal dingen blijven hetzelfde, is er dan niet een soort dwangmatigheid aanwezig als er al elke keer gehuild moet worden?
Aan TO: het gaat wel allemaal goed komen, het is misschien ook een beetje de schrik voor het onbekende die haar onzeker maakt.
Succes met de verhuis en veel geluk in de nieuwe woning!
pamperen vind ik persoonlijk echt wat anders dan ruimte en aandacht geven op een moment dat iemand het even moeilijk heeft. Dat komt en dat gaat. Wij praatten echt niet 24/7 over hoe stom en naar verhuizen was. We zeiden wel...ja, ik snap dat je ons huis, je kamer mist. We hebben het hier fijn gehad hè. En waar nodig een knuffel, afleiding en weer door, focus op wat fijn is aan het nieuwe huis. Maar dat andere stukje moest slijten. De een heeft nu eenmaal wat meer moeite met een verandering dan een ander. Dat is niet erg. Dat kost gewoon tijd
letterkoekje schreef op 23-04-2025 om 17:12:
[..]
En toch vind ik dat Poezenmeisje gelijk heeft. Moeten wij onze kinderen altijd maar pamperen?
Emoties erkennen en je kind aanhoren is niet pamperen, dat is ouderschap. Je hoeft je plannen niet te veranderen, maar je kunt wel je kind helpen door deze emoties heen te komen.
TO, jullie kunnen gewoon erkennen dat het erg vreemd kan voelen en moeilijk kan zijn om je vertrouwde plekje achter te laten. Leer je kind dat het oké is je zo te voelen, en ook dat moeilijke emoties uiteindelijk altijd weer voorbij gaan.
Kan ze actief aan de slag gaan met de verhuizing en bv meedenken over de inrichting van het nieuwe huis? In actie komen helpt tegen piekeren en een gevoel van machteloosheid.
Mijn dochter vind het vooral lastig dat ze het huis waar ze geboren is en alles wat ze er in meegemaakt heeft achter te laten. Het gaat haar echt om het huis/tuin. Ik heb er ook wel vertrouwen in dat het goed gaat komen, maar het is niet fijn dat ze er bij vlagen zo verdrietig om kan zijn. Ze gaat uit haar zelf al aan de slag om een indeling voor haar kamer te maken.
Anouk1234 schreef op 23-04-2025 om 19:12:
Mijn dochter vind het vooral lastig dat ze het huis waar ze geboren is en alles wat ze er in meegemaakt heeft achter te laten. Het gaat haar echt om het huis/tuin. Ik heb er ook wel vertrouwen in dat het goed gaat komen, maar het is niet fijn dat ze er bij vlagen zo verdrietig om kan zijn. Ze gaat uit haar zelf al aan de slag om een indeling voor haar kamer te maken.
Het betekent toch een breuk met het verleden, dat nu definitief voorbij is. De ene mens tilt daar zwaarder aan dan de ander. Zij is blijkbaar erg aan het huis gehecht en heeft daar haar herinneringen liggen. En dat komt nooit meer terug.
Het oude huis voelt ook als een veilige haven, het nieuwe is dat nu nog niet. Verhuizen geldt als een van de meest stressende events in een mensenleven (de andere zijn: iemand verliezen, van baan wisselen of een kind krijgen; of afhankelijk van wie je het vraagt zullen trouwen en scheiden daar ook wel bij zitten. Maar verhuizen sowieso.). Ik droom nog regelmatig van mijn ouderlijk huis, een van de, want mijn moeder is een paar keer verhuisd.
Sommige mensen zijn meer als een hond, die hechten vooral aan de mensen, en anderen hechten net als een kat meer aan het huis en de buurt. Daar doe je zelf verder weinig aan, net zoals de een meer heimwee heeft dan de ander (je kunt er zelfs aan sterven).
Lijkt me niet iets om weg te wuiven, wel om haar te helpen hiermee om te gaan. Het is toch een rouwproces. Fijn dat ze ook al wat plannen voor de toekomst kan maken!
(wie vertelde dat laatst toch, die ging als jongen verhuizen en zijn moeder zei: we gaan naar een mooi groot huis met vier slaapkamers en jij mag er zelf een uitkiezen. Hij blij, hij wou de grootste. Handig voor zijn speelgoed. Nee, dat mocht niet, dat was de ouderslaapkamer. Die op zolder dan? Nee, die was voor zijn broer. De kleinste dan, lekker veilig, daar had hij nu wel behoefte aan na deze twee teleurstellingen. Nee, dat mocht ook niet, stel je voor, dat piepkleine kamertje zeg. Hij kreeg de vierde. Dus uiteindelijk had hij helemaal niet mogen kiezen. Toen was de lol er wel af).
letterkoekje schreef op 23-04-2025 om 17:12:
[..]
En toch vind ik dat Poezenmeisje gelijk heeft. Moeten wij onze kinderen altijd maar pamperen? Hoe dikwijls zal dat kind in haar leven nog tegen veranderingen aanlopen, misschien gaat ze er anders tegenaan kijken met volwassener te worden, maar als het 'slechts' de andere kant van de stad is, en een aantal dingen blijven hetzelfde, is er dan niet een soort dwangmatigheid aanwezig als er al elke keer gehuild moet worden?
Nee, dat hoeft niet. Het staat je vrij om zelf je kind niet te "pamperen" als je daar geen zin in hebt of geen heil in ziet. Dat wil niet zeggen dat anderen het fout doen als die hun kinderen wel proberen te ondersteunen bij dingen waar het kind het moeilijk mee heeft.
Andere uiterste zou zijn om er voortdurend een drama van te maken, dat lijkt mij een slecht idee (en geeft het kind trouwens evenmin ruimte voor de eigen gevoelens) maar dat is niet wat TO doet.
Je kind zal altijd tegen moeilijke dingen aan gaan lopen in het leven, hoe fijn zou het zijn als het weet dat het dan even tegen iemand aan kan leunen om het daarna weer beter aan te kunnen?
