Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
ik ga echt uitgebreid antwoord geven op jullie vragen hoor, maar dat zal hoogstwaarschijnlijk morgenavond zijn, als dochter weg terug is naar de groep.
Maar alvast heel erg bedankt voor het meedenken, zitten echt hele goede vragen tussen
Het blijkt momenteel erg lastig te zijn om een goede vervolgplek voor dochter te vinden. Wat ze eigenlijk nodig heeft is maatwerk en dat is heel ingewikkeld.
Verder is ze natuurlijk suïcidaal en auto mutileert, waardoor heel veel zorginstellingen bij voorbaat al hun handen er niet aan willen branden.
Er is echt al met veel zorginstellingen contact geweest.
Verder willen we dochter het liefst in de GGZ setting hebben, maar dit houdt eigenlijk bijna overal in dat dit een open setting gaat worden (want er zijn eigenlijk alleen gesloten crisis afdelingen in de GGZ). En de vraag is wat gaat dochter doen zodra ze in een open setting zit.
Heel leuk, dat hele zikos verhaal, en dat er nu versneld voor die jongeren een nieuwe plek gezocht moet worden. Maar het is niet zo dat hiervoor zorginstellingen in de rij staan. Niemand wil zich branden aan kinderen die complex gedrag hebben lijkt wel. En dan heeft dochter niet eens gedragsproblemen.
Nu zijn er ineens veel meer mensen bij betrokken, oa de VGN(of VNG) / versnellingstafel / inspectie en wordt er ineens gezegd: zouden ouders er over na willen denken of terug naar huis ook een optie is, want nu kan daarin ineens heel veel. Alleen geen idee dus wat daarin kan.
Hier is nog helemaal niet (wat wij weten) met dochter over gesproken, ik vind dit ook heel moeilijk om met dochter te bespreken. Wat als ze aangeeft dat ze het liefste terug naar huis wilt, maar wij dit helemaal niet trekken kwa draagkracht. dat moet ook als een afwijzing voelen.
Verder maakt haar IQ het ook nog eens lastiger. Ze heeft pas geleden een nieuwe IQ test gehad, en eigenlijk omdat we hoopte dat ze daarin laag zou scoren. Dat had meer mogelijkheden kunnen scheppen kwa vervolgplek.
Maar wat schetste ieders verbazing, dochter scoort uitzonderlijk hoog. Waarbij haar verwerkingssnelheid echt torenhoog (140) scoort. Wat oa ook weer verklaart waarom het zo'n chaos is in haar hoofd. Alles raast daar als een malle doorheen en haar hoofd staat gewoon nooit uit.
Voeg daarna toe haar lage emotionele en sociale ontwikkeling, dan is het gewoon verrekte moeilijk daar een passende plek bij te vinden.
We merken dit ook aan haar 1 op 1 begeleiders. Het merendeel heeft gewoon geen idee hoe met dochter om te gaan en blijven haar in alles overvragen.
Het grappige is dat 1 begeleider die ook in de lvb sector werkt, daar heeft ze de beste klik mee. Die gaat gewoon op een andere manier met dochter om. Wandelen, geen spannende gesprekken. Naar de speeltuin. Waar dochter dus 'gewoon' weer even kind kan zijn, die sluit dus echt goed aan bij haar lage emotionele ontwikkeling.
Alle vragen die jullie gesteld hebben, ik heb ze allemaal opgeschreven en ga ze meenemen naar het ronde tafel gesprek van vrijdag.
En sorry voor de hele lap tekst. Ik hoop dat het zo een beetje duidelijk is.
Hebben de 1 op 1 begeleiders iets van intervisie? Klinkt namelijk alsof ze fors van elkaar kunnen leren.
PhilDunphy schreef op 14-04-2024 om 09:24:
Hebben de 1 op 1 begeleiders iets van intervisie? Klinkt namelijk alsof ze fors van elkaar kunnen leren.
geen idee, dat ga ik eens navragen
staat de begeleidingswijze van je dochter op papier voor de 1 op 1 begeleiding? Daar zouden adviezen mbt activiteiten die ondernomen worden, begeleiden vanuit sociaal-emotionele leeftijd ipv uitgaan van cognitieve leeftijd ook in kunnen staan
Voor thuis zou ik willen weten hoe men denkt de begeleiding vorm te gaan geven. Dan kan je er pas echt goed over nadenken. Heb je de ruimte voor een zorgunit in de tuin? Dan zou je dochter daar kunnen wonen en vanuit daar begeleid kunnen worden. Desnoods alleen overdag. Dat zou de belasting voor jullie als ouders verlichten
Waarom maken ze het jullie probleem?
Zij zijn verantwoordelijk voor een goede plek en recht op behandeling
Kanker behandel je ook niet thuis
Laat de verantwoording waar die hoort Bij de instelling.
de reden waarom ik vroeg of dit met dochter besproken is, is omdat ervoor gewaakt moet worden verwachtingen te scheppen bij dochter, wat misschien niet kan. Of wat later toch teruggedraaid moet worden.
Hoe heeft dochter het destijds ervaren dat ze uit huis moest gaan?
Ik hoop dat dit pas met je dochter besproken kan worden als achter de schermen duidelijk is welke richting ze opgaat qua woon en behandelplan. Of dat nou thuis is of ergens anders.
Ik hoor eigenlijk geen reden waarom ze nu naar huis zou kunnen. Het is een beleidsmatige vraag, het komt niet voort uit dat het beter met haar gaat of dat het beter voor haar is. Dan zou ik het kort houden. Jullie hebben erover nagedacht en het antwoord is Nee, het is geen optie.
Ciska, ik heb weinig tips, leef wel met je mee!
Wat ik me wel afvraag is het volgende. Je/ jullie gaan uit van een lagere sociaal emotionele ontwikkeling. De vraag is toch of dat wel helemaal klopt. Haar ontwikkeling verloopt natuurlijk iig anders, maar ook haar hoge iq kan daarnaast voor een ander/ vertekend beeld zorgen.
Dat de begeleider die haar op een andere manier benadert succes heeft duidt mi niet perse op een lage se ontwikkeling. (kan natuurlijk wel) Het kan haar ook simpelweg helpen wat rust te krijgen in haar hoofd en wat te ontspannen.
Ik denk toch dat haar hoge verstandelijke vermogens niet iets is om te negeren, wie weet geeft het handvaten, en wie weet zitten hier weer gerelateerde problemen aan vast. Het feit dat iedereen dacht dat ze juist laag zou scoren geeft iig aan dat ze niet ‘gezien’ wordt/ is. (waar dat dan ook vandaan komt)
Een lastige combi!!(voor dit moment dan. Het kan haar uiteindelijk ook juist mogelijkheden geven, ook om met haar problematiek te leren omgaan)
En een lastige situatie waar jullie inzitten.
Ik ken de dilemma’s beroepshalve, en oh wat is hulpverleningsland een puinhoop geworden. Maarja, je moet het er nu maar mee doen.
Ik snap de overweging terug naar huis wel en ik denk dat daar best wat voor te zeggen is. Maar uiteraard alleen als jullie het aankunnen, dat is toch het enige dat telt denk ik.
Een hoge verwerkingssnelheid is niet hetzelfde als een hoog IQ.
Ik denk dat het belangrijkste punt is waar haar veiligheid het best gegarandeerd kan worden.
S.ndra schreef op 15-04-2024 om 05:29:Ik denk dat het belangrijkste punt is waar haar veiligheid het best gegarandeerd kan worden.
Veiligheid is niet alles. Ik denk dat de veiligste plekken haar diep ongelukkig maken. Omdat ze dan niets mag, en onder permanente controle staat.
@Sandra, ik weet dat een hoge verwerkingssnelheid niet hetzelfde is als een hoog IQ, maar ze scoort algemeen als hoogbegaafd, waarbij haar verwerkingssnelheid daar nog eens torenhoog bovenuit schiet.
@ Pinokkio, haar sociaal emotioneel functioneren is ook onderzocht en zit tussen de 2 en 6 jaar. Dus dat is geen gok die we doen, maar dat is gewoon hoe het is. En dit zie je ook echt wel terug bij dochter hoor.
@bridget, het is nog niet met dochter besproken, maar zij is hierin wel een heel belangrijke factor, als dochter per definitie al zegt het naar huis gaan niet te zien zitten, dan gaan we het al helemaal niet doen.
Maar goed, voordat we dit überhaupt met dochter gaan bespreken moeten wij hier zelf over uit zijn wat we gaan doen. En toen nu toe, hoe moeilijk ook, voelt het niet goed om tegen dit plan ja te zeggen.
En veiligheid is inderdaad niet alles, wat hebben we eraan alleen op de veiligheid te blijven zitten, als dochter daar diep ongelukkig van wordt. Maar ook dit is weer een duivels dilemma, hoe gaan we hier mee om/ wat is wijsheid hier in.
Ciska78 schreef op 15-04-2024 om 08:20:
En veiligheid is inderdaad niet alles, wat hebben we eraan alleen op de veiligheid te blijven zitten, als dochter daar diep ongelukkig van wordt. Maar ook dit is weer een duivels dilemma, hoe gaan we hier mee om/ wat is wijsheid hier in.
Is ze als ze thuis is daadwerkelijk gelukkiger? Er zullen vast momenten zijn dat dat zo is, maar zolang ze nog stemmen hoort en zich daardoor dus logischerwijs laat beinvloeden zou ik haar niet naar huis laten komen hoe moeilijk dat ook is.
Ik vind het kwalijk dat jullie voor deze keuze gezet worden. Vanwege draagkracht, emotionele schade, vertrouwen wat beschadigd is etc etc etc.
Ik weet niet of je al eens van Fornheze gehoort hebt trouwens maar ik weet dat dat een GGZ instelling is die complexe kinder en jeugdpsychiatie behandelt. Ooit in een lang lang verleden daar zelf opgenomen geweest (ruim 20 jaar geleden) en toen was het een besloten instelling. Natuurlijk geen idee hoe ze daar nu mee om gaan maar wellicht kunnen zij verder helpen met een plekje voor dochter?
De combinatie hoogbegaafd en emotioneel een peuter/kleuter lijkt me ook ontzettend lastig. Ook voor hulpverleners, het is iets wat gewoon heel weinig voorkomt.
Naar huis vraagt gewoon heel veel van jullie. De rol verandert dan meer van ouder naar hulpverlener. Ze heeft 24/7 toezicht nodig, kan niet alleen blijven. Veiligheid is niet alles, maar als het mis gaat, daar wil ik niet eens aan denken.
Ik ga even bot en onaardig zijn, met excuus daar alvast voor. Dat doe ik omdat ik hier ooit geleerd heb dat als je bij je kind niet heul standvastig bent, ggz-personeel al snel de voor henzelf beste oplossing kiest.
Haar naar huis laten gaan kan niet. Het is niet omdat alle ggz instellingen nee zeggen, het dan ineens als ouders wél gaat lukken om haar te ondersteunen bij herstel. Het is niet gepast, vind ik, dat ze je alleen al vragen om er over na te denken, juist omdat je bij elk onderzoek iets leert waar professionals iets mee kunnen. Dat zijn jullie niet. Professionele ggz-ers kunnen na een lange dag zoeken wat je dochter helpt naar huis. Jullie niet.
Ik zou je dus, juist vanuit de liefde voor je dochter, met klem aanraden om heel hard de nee in te zetten. Daarmee wijs je niet je dochter af, maar geef je aan dat haar ziekte niet verenigbaar is met een gezinsleven. Laat je niet haar vallen, maar neem je haar juist serieus in dat ze begeleiding nodig heeft die ervaring en kennis heeft.
Laat de ideeën van Tsjor over België of andere oplossingen maar komen. Maar naar huis gaan is voor iedereen behalve twee partijen de beste oplossing. En laat die twee partijen nou net de patiënt (je dochter) en haar ouders zijn, en dat zijn degene om wie het hier draait.
