Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Een goed bericht ✨✨
Zilver_gray schreef op 04-07-2025 om 07:32:
Wat een positief bericht Ciska, fijn
(Oh en die spanning op de momenten dat het “goed” gaat is herkenbaar, je blijft toch ook een soort van “op je hoede”)
Dit is zeker heel herkenbaar!
Ik ben echt blij met de positieve berichten Ciska.
♥️♥️
Fijn dat het even wat rustiger is en dat er vooruitgang lijkt te zitten in de aanloop naar verdere behandeling. Ik gun het jou ook dat jouw eigen spanning iets mag afnemen, maar ik begrijp dat dat verschrikkelijk lastig is. Denk aan jullie 
Hoop dat het voorlopig rustig blijft een jullie samen gewend raken aan de nieuwe situatie. 
na een redelijke rustige week hebben we een heftig weekend achter de rug, 3x op de huisartsenpost gezeten en 1x op de eerste hulp ivm snijden.
Waar nu ineens die spanning vandaan kwam, we hebben geen idee.
nu gaat het wel vaker op en neer maar zo heftig als afgelopen weekend hebben we hem nog niet gehad.
Ik hoop dat er meer rust gaat komen als we eindelijk thuis begeleiding gaan krijgen.
Sterkte.
Wat erg weer Ciska. Het voelt ook zo machteloos. En je staat idd continue aan. Ik herken dat wel. Op elk signaaltje dat het ( nog ) iets slechter gaat ben je alert en loopt de spanning op bij jezelf. Nu gaat het hier gelukkig al weer een aantal jaar vrij goed maar er zijn zo momenten waarbij ik meteen weer " aan " sta.
Ik leef erg mee. Het is jammer dat wij zo weinig kunnen betekenen voor je/ jullie. Hopelijk helpt het in elk geval iets dat je hier van je af kunt schrijven.
Ik reageer niet zo vaak omdat ik gewoon niet weet wat te zeggen en ook niet in herhaling wil vallen maar weet dat ik aan je denk.😘
Dat zal ook een stuk interne beleving zijn bij jou dochter...juist het stuk waar zo moeilijk grip op te krijgen is, want zij hoort en beleeft het.
Wat een naar bericht! Leef erg met jullie mee.
Wat moeilijk dat het zo op en neer gaat met dochter, sterkte..
Ik las dat dochter een GGZ 5 gaat krijgen. Weten jullie al hoe jullie dat willen invullen? Is het de bedoeling dat dochter thuis blijft wonen en daar zorg ontvangt of zal ze weer gaan wonen bij een zorginstelling?
Ik heb de afgelopen dagen het hele topic doorgelezen en (voor zover het voor te stellen is hoe dit allemaal voelt) met je meegeleefd en me verbaasd over een aantal dingen
Ik herinner me dat ik jouw openingspost in die tijd heb gelezen; we zaten toen zelf met onze dochter bij de psycholoog / psychiater vanwege depressie en automutilatie. Verder is het hele profiel van dochter niet te vergelijken maar destijds wel een gedeete van de problematiek.
Wat ik mn mis is een goede medicamenteuze aanpak; mijn dochter zat heel strak in behandeling bij een goede KJ psychiater en er is enorm hard gewerkt om haar goed af te stemmen op de juiste anti depressiva. Wat bij sommige jeugdigen echt heel nauw komt, waaronder onze dochter. Achter de hand was er ook oxazepam en anti psychotica,maar uiteindelijk niet nodig omdat ze op de juiste medicatie met goede dosering is ingesteld. Ik lees in jouw verhaal wel dingen over AD , maar dat lijkt ook heel snel weer gestopt vanwege bijwerkingen en geen vooruitgang. Bij onze dochter zag je meestal pas na 6 weken iets in verandering; die reageerde blijkbaar langzamer en had langer de tijd nodig om goed ingesteld te worden.
Daarnaast vraag ik me af of er nou nergens een goede gesloten afdeling is waar ze behandeld kan worden. Ik weet dat een gesloten ggz setting geen pretje is en ook traumatisch kan zijn, maar hoe het nu met haar gaat is natuurlijk ook traumatisch voor haar en iedereen om haar heen. Als er in eigen regio geen gepaste afdeling is zal er toch buiten regionaal moeten worden gekeken?
Het klinkt bij jullie als een enorm eenzaam proces, waar er steeds een deskundige even in komt vliegen , (letterlijk) pleisters plakt, verzucht dat het toch vreselijk complex is en weer gaat en uiteindelijk niks doet. Ik heb echt met jullie te doen.
Wat naar Ciska, zeker dat het zo ernstig is dat jullie soms meerdere keren per dag op de HAP/SEH zitten. Dat lijkt me als ouders ook echt enorm zwaar om te dragen en aan te zien bij je kind.
Yeps schreef op 07-07-2025 om 11:10:
Ik heb de afgelopen dagen het hele topic doorgelezen en (voor zover het voor te stellen is hoe dit allemaal voelt) met je meegeleefd en me verbaasd over een aantal dingen
Ik herinner me dat ik jouw openingspost in die tijd heb gelezen; we zaten toen zelf met onze dochter bij de psycholoog / psychiater vanwege depressie en automutilatie. Verder is het hele profiel van dochter niet te vergelijken maar destijds wel een gedeete van de problematiek.
Wat ik mn mis is een goede medicamenteuze aanpak; mijn dochter zat heel strak in behandeling bij een goede KJ psychiater en er is enorm hard gewerkt om haar goed af te stemmen op de juiste anti depressiva. Wat bij sommige jeugdigen echt heel nauw komt, waaronder onze dochter. Achter de hand was er ook oxazepam en anti psychotica,maar uiteindelijk niet nodig omdat ze op de juiste medicatie met goede dosering is ingesteld. Ik lees in jouw verhaal wel dingen over AD , maar dat lijkt ook heel snel weer gestopt vanwege bijwerkingen en geen vooruitgang. Bij onze dochter zag je meestal pas na 6 weken iets in verandering; die reageerde blijkbaar langzamer en had langer de tijd nodig om goed ingesteld te worden.
Daarnaast vraag ik me af of er nou nergens een goede gesloten afdeling is waar ze behandeld kan worden. Ik weet dat een gesloten ggz setting geen pretje is en ook traumatisch kan zijn, maar hoe het nu met haar gaat is natuurlijk ook traumatisch voor haar en iedereen om haar heen. Als er in eigen regio geen gepaste afdeling is zal er toch buiten regionaal moeten worden gekeken?
Het klinkt bij jullie als een enorm eenzaam proces, waar er steeds een deskundige even in komt vliegen , (letterlijk) pleisters plakt, verzucht dat het toch vreselijk complex is en weer gaat en uiteindelijk niks doet. Ik heb echt met jullie te doen.
Ik heb hier ook wel eens vragen over gesteld, maar ben dan zo bang dat het niet passend is dus ik durf dat ook niet zo goed, gezien de ellendige situatie. Maar ik heb, zelf werkend in de ggz, soms dezelfde verwondering.
Ik zet daarom toch onderstaande link neer. Mocht de thuisbegeleiding met Wlz 5 niet afdoende zijn, weten jullie in ieder geval dat onderstaande bestaat. (nb ik ken deze afdeling zelf niet maar weet wel wat ze doen).
Gewoon negeren als het niet passend voelt, Cisca.
Trijsje schreef op 07-07-2025 om 20:51:
[..]
Ik heb hier ook wel eens vragen over gesteld, maar ben dan zo bang dat het niet passend is dus ik durf dat ook niet zo goed, gezien de ellendige situatie. Maar ik heb, zelf werkend in de ggz, soms dezelfde verwondering.
Ik zet daarom toch onderstaande link neer. Mocht de thuisbegeleiding met Wlz 5 niet afdoende zijn, weten jullie in ieder geval dat onderstaande bestaat. (nb ik ken deze afdeling zelf niet maar weet wel wat ze doen).
Gewoon negeren als het niet passend voelt, Cisca.
Heel veel sterkte Ciska voor jullie en dochter!
Mijn hart gaat naar jullie uit!
Liefs ♥️♥️
over de GGZ 5, we hebben voor het weekend te horen gekregen dat alles wat we in ons budgetplan hebben aangevraagd ook gaan krijgen.
Wat oa inhoudt begeleiding thuis op meerdere dagen, de begeleiding van de orthopedagoog en informele zorg die vergoedt gaat worden.
Iemand vroeg of dochter weer gaat wonen in een zorginstelling maar dat is voorlopig niet aan de orde en dat heeft meerdere redenen.
Ten eerste is er nog steeds geen enkele zorginstelling mbt wonen die zegt wij durven dit aan.
Ten tweede, dochter blijft heel vast in haar euthanasie en we willen dan ook de tijd die nog rest thuis met haar doorbrengen.
Afgelopen donderdag is er al een begeleider gestart die elke donderdag gaat komen en die ook de maandag gaat doen.
Verder zijn ze druk bezig met nog meer personeel maar die worden eerst goed gescreend door de orthopedagoog/cce.
Kwa medicatie. Dochter slikt al heel lang antidepressiva en antipsychotica. Verder slikt ze nu sinds een paar weken 3x daags oxazepam (eindelijk) en dat doet gelukkig ook wel wat tegen de stemmen (in tegenstelling tot de Lorazepam waar ze niets van merkte).
Kwa gesloten setting, hiervan zijn wij, als ouders zijnde maar ook het CCE en de huisarts er van overtuigd dat dit dochter alleen nog maar meer "stuk" gaat maken dan gaat helen.
Het is ondertussen wel duidelijk dat dochter geen langdurige behandelsetting nodig heeft, maar vaste stabiele begeleiders met ruime ervaring, die met haar een voorspelbaar dagprogramma doorlopen en die vooral haar heel goed helpen met co-reguleren. Daar valt bij dochter zoveel winst te behalen.
Alles valt of staat bij dochter met mensen om haar heen die rust kunnen bewaren en van daar uit haar mee kunnen nemen.
Want dochter deinst mee op de emoties van anderen.
Dochter heeft wel behoefte aan een psycholoog, maar vooral om te kunnen praten over oa de dood. Dat is waar ze de meeste behoefte aan heeft en daar kan ze eind juli ook gaan starten, naast de gesprekken die ze ook al heeft met de POH.
Voor nu lijkt er dus wel vooruitgang in te zitten in budget en begeleiding en daar zijn we al heel blij mee.
We moeten met zijn allen gaan kijken hoe dit de komende weken gaat lopen.
Gelukkig dat het CCE nog steeds heel erg betrokken is en voorlopig ook betrokken zal blijven.
Helaas heeft dochter aan de grote wond op haar arm een infectie zitten en slikt ze sinds gisteren antibiotica, het is ook echt een ansty wond die niet netjes gehecht kon worden dus daar hou ik mij hard nog wel over vast hoe dat gaat helen
