Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Wat verdrietig dat ze zich zo onbegrepen en niet gehoord voelt dat ze alleen nog maar bezig is met haar levenseinde en zelfbeschadiging. Dat zou ik zeker z.s.m. aankaarten bij de kliniek, want daar moeten ze iets mee. Krijgt ze in de kliniek wel therapie of begeleiding en een vorm van dagbesteding?
Ciska78, ik bedoelde precies hetzelfde als kaatjecato: ' Ciska, jullie de afgelopen tijd zo onder hoogspanning gestaan, daar kom je niet zomaar weer even van bij. In zekere zin is het jullie nieuwe normaal geworden en pas als je dat niet meer zo hyperalert hoeft te zijn merk je de weerslag daarvan. '
Om weer enigszins bij 'normaal' uit te komen zijn er twee dingen nodig denk ik: 1. niet meer zo hyperalert en fulltime bezig zijn met dochter; dochter is opgenomen, er zijn professionals om haar heen, jij kunt niet meer doen dan wat zij eventueel zouden kunnen doen. 2. Je richten op de andere mensen in je gezin en je eigen leven: wat hebben jullie nodig om elkaar weer een beetje te ontmoeten en om te gaan met elkaar.
Ik begrijp dan ook niet zo goed wat er gebeurt: enerzijds geef je aan dat dochter helemaal hyper was, omdat ze dacht dat ze met jullie de hele week moest gaan bespreken en commentaar zou krijgen op haar beschadigingen; daarna vertel je dat je 's avonds met haar een heel fijn en open gesprek hebt gehad.... over wat zij allemaal meemaakt in de opname. En vervolgens komen er ook alweer allemaal zorgen door bij jou en word je gestimuleerd om contact op te nemen met de kliniek, alsof je de behandelaars moet gaan aansturen. Dan zit je er nog helemaal dubbel en dik bovenop.
'Gisteravond een heel open gesprek met dochter gehad, waarin ze aangeeft het gevoel te hebben dat begeleiding haar gewoon niet snapt.' Ik zou daar even heel hard in zijn: ik vind dit een beetje manipulatief van je dochter. Ze wekt zo medelijden op bij jullie tegenover de behandelaars. Snappen jullie haar dan? Snapt zij zichzelf dan? Dus ik zou daar heel kort over zijn: snap jij het zelf wel; zo ja, vertel dat dan aan de behandelaars. En mezelf vooral niet profileren als iemand die het wel wil snappen of begrijpen. Jij bent ouder, je houdt van haar, maar waar ze nu mee bezig is, dat begrijp je niet, dat kun je niet begrijpen en je kunt haar daarin ook niet helpen, want dat vraagt een professionelere blik. Wat overigens -helaas- niet wil zeggen dat die professionelere blik een kant-en-klaar recept naar gezondheid klaar heeft staan.
Daarom is deze observatie van jezelf wel interessant en belangrijk:"Je merkt echt wel dat het zoeken is in waar we het over hebben en dat ze kwa spanning van ontspannen naar gespannen gaat.". Waar heb je het dan wel over met elkaar als het niet gaat over haar in de kliniek etc.? Als de focus weer meer komt te liggen op de rest van je gezin dan kunnen alledaagse, onbetekenende voorvallen wellicht een goed gespreksonderwerp zijn. Ik kan me herinneren dat ik in de tijd dat ik maandenlang in het ziekenhuis lag juist behoefte had aan informatie van buiten: hoe komen de plantjes uit, wat doen de katten etc. Voor jou zou het belangrijkste zijn dat je gespreksonderwerpen hebt die niet gaan over haar situatie.
Misschien korter: je schept zo twee gescheiden situaties, de ene situatie is die rond haar ziekte, waar jij helaas de kennis noch de middelen voor hebt om daar iets aan te kunnen doen, dat is voor de professionals, de mensen in de kliniek; anderzijds de thuissituatie die zoveel mogelijk 'gewoon' doorgaat en waar zij op elk moment weer in kan stappen.
Op het moment dat er sprake van is dat ze naar huis komt, dan zul je wel bepaalde dingen moeten weten: medicatie, wijze van omgaan, wat als... welk telefoonnummer. Maar tot die tijd: laat de zorg voor de ziekte van je kind waar die zorg nu is.
Tsjor
Wat een ontzettend goede post Tsjor! Dankjewel! Vooral die alinea over het niet kunnen snappen en daar ook eerlijk over zijn komt bij mij ook binnen. (Au!) Je wil het zo ontzettend graag begrijpen en bijdragen aan een oplossing voor je kind! Maar het kan maar heel beperkt en er zit niks anders op dan dat te accepteren en er eerlijk over te zijn. Het kind zal hoe dan ook zelf de verantwoordelijkheid op zich moeten nemen want doet die dat niet dan kan niemand het écht. Je kind daartoe blijven 'uitnodigen' is heel belangrijk.
Ook ik heb er zo'n behoefte aan weer moeder te kunnen zijn en de zorg aan anderen te kunnen overlaten. Bij ons staat een zorgplan in de steigers met voor het eerst echt heel intensieve (ambulante) GGZ-behandeling, waar ik heel blij mee ben. Maar het wordt inderdaad ook voor mij de uitdaging om dan ook te vertrouwen op de hulpverleners. Ik vind dat best moeilijk, moet ik eerlijk zeggen. Omdat er ook al zo vaak gedoe is geweest met hulpverleners. De mensen die nu instappen, daar heb ik wel een heel goed gevoel dus dat is fijn. Bedankt voor de reminder dat ik ze mijn vertrouwen moet schenken. Dat heb ik ook voor mezelf heel hard nodig want mijn eigen geestelijke gezondheid vraagt ook heel dringend aandacht.
Heel herkenbaar wat er allemaal geschreven wordt .
Zorg inderdaad goed voor jezelf Omnik
layka, we hebben vandaag IHT waarin we onze zorgen neer gaan leggen en donderdag tussenevaluatie waarin we dat ook gaan doen.
Ruitje, dank je wel.
MamaE, de bedoeling is dat ze in de kliniek haar online schoollessen volgt, maar aangezien school dit niet meer officieel aanbiedt werkt dit niet goed, ze logt in via een klasgenootje en dan is het te hopen dat ze iets mee krijgt van de les. Maar life naar school gaan wordt wel opgepakt door IHT.
Begeleiding vanuit IHT loopt gewoon door tijdens de opname.
Tsjor, dank je wel voor je uitgebreide post, wordt erg gewaardeerd. Bij normaal uitkomen, die is zo moeilijk, dochter is enigskind, dus ligt de focus natuurlijk al meer bij haar. Maar we proberen dit wel samen hoor, man gaat nu meer naar zijn werk, we doen wat meer buiten de deur.
Het open gesprek was op zaterdag en kwam spontaan op gang, ik geloof niet dat dochter hierin manipulatief is.
Ik vind je stuk over het snappen van wel een hele goede om te benoemen naar dochter, want inderdaad, we snappen er geen biet van.
Waar we dan over praten, pff, dit is momenteel zo zoeken als we met zijn 3en zijn, omdat we nog zo in de hyperfocus zijn en alles wat we zeggen op een weegschaal leggen is de vrijblijvendheid van een simpel gesprek weg. Ik probeer dan echt te zoeken naar simpele dingen, maar hier gebeurt er ook niet zoveel wat niet met haar te maken heeft.
Omnik, je post is ook zo herkenbaar, je wil gewoon weer ‘onbezorgd’ moeder kunnen zijn van een puber. En inderdaad vertrouwen hebben in hulpverleners, ik hoop echt dat dit traject voor jullie gaat helpen.
Even een tip.
Vraag ook tijdig wat de hulpverlening als vervolg traject ziet en meld kind eventueel vast aan voor een vervolg traject. Ons kind kwam uit de kliniek en moest toen weer weken wachten voor vervolg behandeling, waardoor veel winst weer verloren ging.
Voor nu veel sterkte
Watervog, ons IHT traject loopt in ieder geval nog tot eind januari, ook is dochter aangemeld bij 2 andere klinieken mocht blijken dat er meer lukt in de kliniek dan thuis.
Succes vandaag Ciska!
Ik was best bang dat mijn post te hard over was gekomen hier.
Ik kan alleen maar vanuit mijn ervaring schrijven en die is jammer genoeg zo als ik het omschreef.
layka, absoluut niet hoor, stel je posts erg op prijs, net als die van de andere.
Vanochtend een goed gesprek gehad met begeleiding.
Wat vooral duidelijk is voor ons nu: dochter heeft maar 1 oplossing in haar hoofd en dat is de dood. Maar dat is niet de oplossing die iedereen om haar heen heeft en dat zorgt voor een hoop verwarring en spanning in haar hoofd, waar door ze zich dus ook onbegrepen voelt.
Ook gehad over hoe ga je met haar om, en wat Tsjor volgens mij ook al aangaf is dat wij hier gewoon normaal mieten doen, dus niet proberen op onze tenen te lopen, maar duidelijk te zijn wat wij willen/verwachten.
En als dochter met verhalen komt dan ook vragen wat ze op dat moment van ons verwacht. Ook dat we best aan mogen geven dat dingen ons aangrijpen.
Dus voor ons ook nog veel werk aan de winkel, om weer “gewoon” te doen.
Het is ook intens lastig om normaal te doen als de situatie niet normaal is. Ik ben veelvuldig op bezoek geweest bij een jong familie lid dat opgenomen was in het ziekenhuis wegens anorexia totdat er plaats zou zijn in een kliniek.
Ik vond het ook heel moeilijk want in feite was haar hart het aan het begeven en was haar anorexia haar aan het kapot aan het maken. Ze was tijdens zo'n bezoek vooral aan het zorgen dat ze extra kon bewegen, dus bood oneindig veel thee aan, wilde steeds dingen laten zien die toevallig aan de andere kant van de kamer lagen. Het leek wel alsof elk gesprek aanknopingspunten gaf om te bewegen.
Wat hielp was spelletjes spelen. Dat zorgde dat we het daar over konden hebben en het dus makkelijker was om de sfeer luchtig te houden. Ik merkte ook dat het haar afleiding gaf van de dwang gedachten waardoor ze ook minder ging bewegen.
Wie weet kan je met dochter ook spelletjes spelen tijdens de bezoeken?
of buiten badmintonnen.
Als ik bij mijn moeder op visite ga, gaan we buiten wandelen( zij in rolstoel). Maar zo voelen mensen zich nog één met de buitenwereld. Gebeurtenissen op straat bieden meer afleiding, waar jullie over kunnen kletsen. ( Leg het vergrootglas niet op elkaar, maar stop die in een la.)
Ciska78 schreef op 06-12-2022 om 20:01:
layka, absoluut niet hoor, stel je posts erg op prijs, net als die van de andere.
Vanochtend een goed gesprek gehad met begeleiding.
Wat vooral duidelijk is voor ons nu: dochter heeft maar 1 oplossing in haar hoofd en dat is de dood. Maar dat is niet de oplossing die iedereen om haar heen heeft en dat zorgt voor een hoop verwarring en spanning in haar hoofd, waar door ze zich dus ook onbegrepen voelt.
Ook gehad over hoe ga je met haar om, en wat Tsjor volgens mij ook al aangaf is dat wij hier gewoon normaal mieten doen, dus niet proberen op onze tenen te lopen, maar duidelijk te zijn wat wij willen/verwachten.
En als dochter met verhalen komt dan ook vragen wat ze op dat moment van ons verwacht. Ook dat we best aan mogen geven dat dingen ons aangrijpen.
Dus voor ons ook nog veel werk aan de winkel, om weer “gewoon” te doen.
Begrijpt ze dat er een oorzaak is en dat die weg te nemen is door medicijnen etc? Begrijp me goed, ik weet niet hoe het voelt maar ik neem aan dat haar begeleiders haar dit proberen uit te leggen? Dat ze zich niet tot haar 100ste zo voelt? En dat dát de reden is dat iedereen om haar heen de dood niét als een oplossing ziet maar dat ze dood wil een symptoom zien van iets wat verholpen moet en kan worden? Zijn er geen 'patiëntenverenigingen of ervaringsdeskundigen' die dit hebben meegemaakt als puber en er bovenop zijn gekomen om mee te praten?
Jillz, spelletjes spelen is nu ook het enige wat we doen, dan hoeft dochter niet te praten, maar dit voelt zo ongemakkelijk.
Flanagan, ik denk echt niet dat je de situatie van mijn dochter begrijpt en zou het op prijs stellen als je hier niet meer mee schrijft, ik merk dat jouw post mij irriteren.
Aiden, we hebben het idee dat haar hoofd gewoon niet open staat voor alles wat volgens haar niet helpend is. Wat zij zelf over de medicatie heeft aangegeven is dat er nu een muur is waarachter de schimmen zitten maar dat die dan straks 10x zo haar terug komen en heel boos zijn.
Gisteravond een telefoontje van dochter( die belt dus werkelijk nooit) dat ze iets moest vertellen maar dat er niets gebeurd was dus we moesten ons niet druk maken. Ik had het weekend haar hobbymesjes weggehaald, zij had gezien waar ik deze verstopt had en heeft deze in een onbewaakt ogenblik dinsdag meegepikt naar de kliniek. Ze heeft dus uitgebreid lopen googlen waar je het beste op welke plek kan gaan snijden en hoe diep je kan gaan. Het rare is dat ze hier uiteindelijk gisteren wel met begeleiding over heeft gesproken, die hadden al het idee dat er iets was en zijn dus meer ‘op’ haar gaan zitten waardoor ze dit uiteindelijk vertelt heeft. S’avonds moest ze ons hierover bellen van begeleiding.
Irritatie level op 10 hier want de begeleiding die bij haar zat zei dat het al een paar dagen zo goed ging (o ja, en die vele extra krassen dan), hij kon haar niet verplichten de mesjes in te leveren (euh, jullie hebben toch de plicht haar veilig te houden daar) en we moesten trots zijn op haar dat ze dit vertelde (dat zijn we ook).
Uiteindelijk na een paar keer vragen vanuit ons (anders kunnen we niet ‘rustig’ slapen) heeft ze de mesjes ingeleverd met de belofte hier morgen over te praten (nou ja, zij wil ze dus vandaag gewoon terug, maar ik ga ze straks ritueel verbranden als ik daar ben geweest)
we hebben heel wat te bepraten vanmiddag tijdens de evaluatie.
Ik begrijp je zorgen. Begeleiding zegt dat het goed gaat, maar ondertussen zie en merk je dat dat niet klopt door het vele snijden. En hoezo kunnen zij haar niet verplichten haar mesjes in te leveren? Ze kunnen toch wel gewoon regels hebben voor iedereen, zoals geen scherpe voorwerpen op de kamer? Dat vind ik ook zorgelijk. Tuurlijk zou het mooi zijn als iedereen dat uit zichzelf niet deed, maar de jongeren in de kliniek zitten daar natuurlijk niet voor niks.
