Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ciska hoe is het nu? Hoe gaat het eigenlijk met jou?
Ik denk ook aan jullie Ciska 
Ciska ik sluit me aan bij de vorige reacties!
♥️
Momenteel is het vooral druk met elke dag op bezoek, er ligt nog geen concreet behandelplan, die komt hopelijk morgen.
De bedoeling is dat we elke dag op bezoek gaan zodat ze meer hecht, wat het moeilijker moet maken voor haar om suicide plannen te maken
Ze zit nu op een uur rijden, dus dit weekend hebben we een hotel in de buurt geboekt.
En ik voel mij vooral op en uitgeblust. Een afspraak bij de POH staat maar is pas eind januari helaas.
Sinds dochter de crisismaatregel heeft merk ik dat ik er veel meer moeite mee heb om ontspannen op bezoek te gaan. Het kost mij heel veel energie en zit er ook gewoon niet ontspannen bij. Weet gewoon ook niet meer wat te doen als we daar zijn en waar over te praten. Nu is het vooral dat dochter iets voor zichzelf doet en wij iets voor onszelf, dochter wil niet echt wat samen doen helaas.
Oh Ciska, wat ontzettend zwaar is dit.
Bij het lezen van je laatste bericht popt er een gedachte op. Als je er niets mee kunt mag je het weer snel vergeten.
Vind je dochter het goed als je een boek zou voorlezen? Een boek wat ze eerder ooit gelezen heeft? Je bent samen bezig met een activiteit en ook weer niet.
Met onze dochter ging het tijdens de middelbare school ook heel slecht. Het is niet te vergelijken met jouw situatie, het heeft wel raakvlakken.
Contact hebben met haar was heel moeilijk. Ik zou willen dat ik toen was gaan voorlezen. Zij vond dat als kind heel fijn. Ik had het alleen toen nog niet bedacht.
Arianne, dochter is nooit wen lezer geweest, maar ik kan het wel voorstellen, wie weet vind ze het wel fijn
Dag Ciska78, sorry, maar ik vind dit echt een vreemde theorie: 'De bedoeling is dat we elke dag op bezoek gaan zodat ze meer hecht, wat het moeilijker moet maken voor haar om suicide plannen te maken.' Ze is al aan jullie gehecht, voor de opname al en dat zal nu niet anders zijn. Je hoeft mensen niet elke dag te zien om eraan gehecht te zijn. En als ze suïcide willen voorkomen door hechting, dan zal ze toch vooral aan haar eigen leven gehecht moeten raken.
Ik vind het bovendien erg zwaar voor jullie, maar ook voor haar. Voor jullie vanwege het reizen, maar ook de feitelijke machteloosheid: wat kun je doen, behalve daar zitten en 'er zijn'? Om daar elke dag mee geconfronteerd te worden is zwaar.
Voor dochter is het ook zwaar. In haar hoofd zullen de stemmen haar van alles zeggen en daar moet ze dan tegen vechten om jullie 'normaal' te kunnen bejegenen, wat heel veel moeite kost. Dat ze dan 'niets wil' is niet omdat ze niets wil, maar omdat het in haar hoofd al zo druk is dat daar verder niets uit kan komen. Je krijgt wellicht, helaas, geen toegang tot haar hoofd, dat zit vermoedelijk, wellicht, vol met stemmen waar ze druk mee in de weer is.
Dus ik zou zeggen: maak een balans voor jezelf: hoe is het voor jullie vol te houden, zodat je naar je eigen gevoel genoeg kontakt met je dochter hebt en ondertussen ook genoeg kontakt met elkaar en genoeg rust en eigen leven over hebt.
Veel sterkte,
Tsjor
Dagelijks op bezoek is wel heel zwaar voor jullie. Eens met wat Tsjor schrijft.
Ik heb vrijwilligerswerk gedaan in een omgeving waar ook veel mensen met een 'vol hoofd' kwamen. In plaats van veel praten en mensen uitnodigen om activiteiten te doen, (waar veel bezoekers te schuw op zouden reageren) ging ik zelf op aan tafel zitten afwisselend tekenen, kleien, schilderen, Mandela kleuren, breien. Bezoekers gingen dan eerst er bij zitten en dan meedoen. Er werd weinig gesproken, maar het met elkaar bezig zijn gaf de verbinding.
Je doet het goed Ciska . Natuurlijk voelt het onwennig maar je bent er wel .
Laat dochter maar wat haar gang gaan .
Geef aan dat je er voor haar bent en dat zij aan kan geven als ze wat wil .
Wat Labyrint schrijft vind ik een mooi idee. Als aanvulling op de ideeën die al gegeven zijn een puzzel leggen. Ik heb regelmatig een puzzel op tafel liggen en zelfs mensen die er niks mee hebben kijken er toch altijd even naar en leggen vaak dan ook even een stukje aan. Er zijn mooie puzzelmatten en koffers online te koop zodat je de volgende dag verder kunt waar je gebleven bent.
Misschien kunnen jullie verder samen muziek luisteren of een familie film kijken?
Tot slot misschien kun je iets van huis meenemen. Een lekkere warme fleecedeken, en kussen van de bank thuis. Een speciale thee. Iets dat hopelijk warme gevoelens van thuis oproept.
Verder kun je misschien ook overleggen of elke dag allebei echt nodig is. Ik kan me ook voorstellen dat het voor jezelf fijn kan zijn om eens een dagje over te slaan.
soms zijn er updates die je niet wilt geven, omdat we hoopte met de gesloten opname dat dit niet mogelijk zou zijn, maar helaas..
Dochter heeft vandaag 2 suïcide pogingen gedaan en zit momenteel op de Extra beveiligde kamer omdat ze een gevaar is voor zichzelf.
Hoe nu verder weten we niet goed, omdat niet duidelijk is of ze nu op deze locatie kan blijven of dat ze overgeplaatst moet gaan worden.
Ach ik weet niet wat ik moet zeggen. Heel veel sterkte.
Ach Ciska wat verschrikkelijk. Het was jullie zo gegund dat het wat beter zou gaan en dat het voor iedereen, zowel voor je dochter als voor jullie als ouders, wat rustiger zou worden. En nu dit! Echt vreselijk voor dochter en voor jullie. Ik hoop dat er een ‘goede’ volgende stap mogelijk is maar voor nu wens ik je gewoon veel kracht en liefde. Ik hoop dat je man en jij elkaar kunnen vasthouden en troosten in deze ellende.
Wat verschrikkelijk Ciska. Ik wens jullie heel veel sterkte!
Wat verschrikkelijk voor jullie
