Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Trijsje schreef op 11-01-2023 om 09:46:
Ciska, ik lees al een tijd mee en wens jullie heel veel sterkte. Het is onvoorstelbaar hoe zwaar jullie dochter en jullie het hebben. Ik hoop enorm dat er een weg omhoog gevonden wordt. Ik denk dat jullie álles doen wat in jullie macht ligt om haar te steunen.
Ik heb getwijfeld of ik ook vanuit mijn professionele achtergrond iets zou schrijven (ik werk al langdurig in de GGZ). Ik wilde dat eerst niet omdat iedere situatie anders is, ik vanaf papier te weinig weet over deze situatie, en ik vooral niet op de stoel wil gaan zitten van de professionals die Ciska's dochter behandelen.
Maar ik ga toch iets zeggen omdat veel mensen hier zeggen dat ze niet snappen waarom de dochter van Ciska nog inspraak heeft en waarom ze geen medicijnen krijgt onder dwang. Ik vermoed dat de hulpverleners van Ciska's dochter hier goed over nadenken en ik denk niet dat wij vanuit hier kunnen oordelen over hun beslissingen. Ik denk ook dat het voor Ciska vooral van belang is om in gesprek te blijven met de hulpverlening en hun visie te bevragen en begrijpen.
Inhoudelijk kan ik er het volgende over zeggen:
Stemmen/schimmen horen is een psychotisch symptoom. Maar psychotische symptomen kunnen vóórkomen bij veel verschillende aandoeningen: o.a. een primair psychotische stoornis (schizofrenie is daarvan de meest bekende), een depressie, een persoonlijkheidsstoornis, eetstoornis, PTSS. Dus psychotische symptomen zijn nog geen diagnose.
Antipsychotische medicijnen helpen tegen psychotische symptomen maar het maakt wel uit wat de diagnose is. Bij een primair psychotische stoornis nemen antipsychotische medicijnen een belangrijke plek in in behandelrichtlijnen. Bij sommige andere stoornissen die ik noem hebben ze een veel beperktere plek in de behandeling omdat ze minder effectief zijn en ook veel bijwerkingen hebben. Behandeling onder dwang kan ook heel schadelijk en traumatiserend zijn. Als iemand 'full-blown' psychotisch is vanuit een primair psychotische stoornis, is er soms geen alternatief. Vaak zijn er dan ook wanen en incoherent denken. Als de antipsychotische medicijnen goed aanslaan, kan er een periode komen waarin de patiënt kan terugkijken op de psychose en kan inzien dat hij/zij toen psychotisch was en soms zelfs het eens kan zijn met dat er toen onder dwang is ingegrepen.
Maar als er psychotische symptomen zijn vanuit bijvoorbeeld een depressie, PTSS, eetstoornis of een persoonlijkheidsstoornis, is gedwongen medicatie op de lange termijn sóms schadelijker dan dat het positief effect heeft. Omdat het vaak ook langdurig het vertrouwen in de hulpverlening ondermijnt en omdat worsteling met autonomie onderdeel kan zijn van deze aandoeningen. Dus deze beslissingen zijn uitermate lastig en een keuze uit kwaden.Ook is het zo dat niet alle medicijnen onder dwang gegeven kunnen worden omdat niet alle medicijnen bestaan in injectievorm. Antidepressiva bijvoorbeeld niet. Behandelaren moeten dus eerst een idee hebben over welke medicatie mogelijk effectief zou kunnen zijn, en vervolgens is nog de vraag of die medicatie onder dwang toegediend kán worden.
Ik weet niet aan welke diagnose de hulpverleners van Ciska's dochters nu denken. Daarbij is het probleem ook nog eens dat psychiatrische diagnostiek in de puberleeftijd heel moeilijk is, en dat het soms pas door het beloop duidelijker wordt.
Maar de (voorlopige) diagnose maakt dus wel uit voor behandelbeslissingen.
Ciska, ik hoop dat je dit niet als vervelend ervaart. Indien wel zeg het dan vooral, dan laat ik dit voortaan achterwege (of verwijder desgewenst mijn post).
En helaas is gedwongen opname op een gesloten afdeling ook geen middel om zelfbeschadigend gedrag te voorkomen. Je probeert op die manier wel te voorkomen dat ze wegloopt.
In principe staat iemand ook niet 24-uur per dag onder toezicht. Al kan dat wellicht wel in een ruimte met cameratoezicht. Maar dat is geen ideale situatie en kan ook zeer traumatisch zijn.
Het is een zeer lastige en verdrietige situatie voor alle betrokkenen.
ik zou op iedereen persoonlijk willen reageren, maar dat lukt mij nu niet. Voor diegene die de websites hebben doorgegeven, naastencentraal kende ik al, de andere website ga ik doorlezen.
Trijsje, bedankt voor je heldere uitleg.
En verder komen alle knuffels binnen en neem ik in mij op.
Dochter zit momenteel nog steeds in de EBK, ze zijn druk bezig met het zoeken van een andere plek, maar dat gaat helaas niet makkelijk. Vanochtend ergens wel een intake gehad, maar die nemen dochter niet op omdat ze niet open staat voor een hulpvraag, man en ik hadden ook een heel onprettig gevoel bij dit gesprek, dus eigenlijk wel opgelucht dat ze haar niet gaan .
Ze zijn vanmiddag begonnen om dochter, onder strikte begeleiding, even op de groep te laten voor een andere omgeving en even te kunnen kleuren oid. Alle overige deuren op slot, ze mag niet naar de wc, dat mag alleen op de EBK. Dit om ervoor te zorgen dat ze zich niet comfortabel gaat voelen op de EBK en het ook niet goed is daar lange tijd te zitten.
Ik lees ook veel de vraag voorbijkomen over waarom niet behandelen, gedwongen medicatie, psychose. Wat ze denken is dat dochter oa door haar autisme ernstig in de knel is komen te zitten en daar ook haar rigide denken vandaan komt. Dus geen psychose. Dochter is verder ook heel helder, begeleiding kan echt hele gesprekken voeren met haar over haar angsten/gedachtes/suicide, maar zodra dochter het gevoel krijgt dat er richting behandelen gaat gooit ze haar hakken in het zand. Daar is ze echt heeeeel duidelijk in.
Die gesprekken zijn heel hard nodig om een opening te vinden bij dochter, wat tot nu toe niet lukt.
Wat Trijsje ook aangeeft, gedwongen medicatie kan soms ook verslechterend zijn, ook in de samenwerking, dus dat is iets wat ze zo lang mogelijk willen voorkomen. Ze krijgt nu elke avond risperdal aangeboden, maar neemt toe nu toe niets aan.
Wij krijgen momenteel ook gesprekken alleen voor ons, over hoe het met ons gaat en hoe wij er mee om gaan, maar hoe kun je met zoiets omgaan, we weten het niet.
Afwachten is het nu, we gaan elke dag naar dochter en mogen af en toe bij haar, maar dit zijn maar hele korte bezoekjes en voelen heel vreemd, want dit moet onder begeleiding.
Het valt ontzettend zwaar, ook omdat we niet weten waar haar volgende plek zal zijn.
wat zwaar voor jullie allemaal
Jeetje Ciska, wat heftig 
Knuffel Ciska. Die machteloosheid is vreselijk, ik heb zo met jullie te doen.
Dat rigide zwart-wit denken en dat enorm vasthoudende in haar overtuigende, het niet open staan voor een andere visie of optie/plan B, herken je dat ook van voordat ze psychisch zo in de knoop raakte met zichzelf?
Je kunt hier niet 'mee omgaan'. Dit is puur overleven. Voor haar en voor jullie.
Wat heftig allemaal Ciska!
Dank je wel voor je heldere uitleg over de stand van zaken.
Heel veel sterkte en liefs.
♥️
MamaE schreef op 11-01-2023 om 23:34:
Dat rigide zwart-wit denken en dat enorm vasthoudende in haar overtuigende, het niet open staan voor een andere visie of optie/plan B, herken je dat ook van voordat ze psychisch zo in de knoop raakte met zichzelf?
Je kunt hier niet 'mee omgaan'. Dit is puur overleven. Voor haar en voor jullie.
Niet zo rigide als ze nu is, waar het vooral vandaag komt is dat dochter heel eerlijk en vasthouden is, afspraak is afspraak bij haar, maar hierin heeft ze natuurlijk een geheel verkeerde afspraak met zichzelf gemaakt.
Gisteravond scheen ze ineens te beseffen waar ze nu eigenlijk was en wat dat betekende en was ze helemaal in tranen, het regende erg hard en die klonk in de EBK extra hard, dus ze had het moeilijk. Begeleiding is een hele tijd bij haar geweest en is uiteindelijk gaan voorlezen om haar uit die negatieve cirkel te krijgen. Nog niet gehoord hoe de nacht is verlopen verder.
Ciska78 schreef op 12-01-2023 om 09:32:
[..]
Niet zo rigide als ze nu is, waar het vooral vandaag komt is dat dochter heel eerlijk en vasthouden is, afspraak is afspraak bij haar, maar hierin heeft ze natuurlijk een geheel verkeerde afspraak met zichzelf gemaakt.
Gisteravond scheen ze ineens te beseffen waar ze nu eigenlijk was en wat dat betekende en was ze helemaal in tranen, het regende erg hard en die klonk in de EBK extra hard, dus ze had het moeilijk. Begeleiding is een hele tijd bij haar geweest en is uiteindelijk gaan voorlezen om haar uit die negatieve cirkel te krijgen. Nog niet gehoord hoe de nacht is verlopen verder.
Och dat arme kind, zo verdrietig om te lezen dit.
Ga je straks bellen/ gebeld worden om te horen hoe de nacht gegaan is?
Ciska, ik lees ook mee ondanks dat ik het moeilijk en confronterend vind. Wij hebben een aantal jaar terug via viva volgens mij via pb contact gehad, je dochter was toen 12 en dit speelde toen al.
Onze dochter had een eetstoornis, stemmen in haar hoofd, deed aan automutilatie en wilde ook dood.
Uiteindelijk heeft ze de knop om kunnen zetten met behulp van haar paard. Het idee deze weken of maanden niet te kunnen zien deed haar nadenken ,opname zat er aan te komen bij haar.
Ze heeft nog steeds af en toe een terugval, nog geen gezonde relatie met eten naar mijn idee maar het gaat redelijk goed nu. Het is inmiddels ook bijna 5 jaar geleden. Ze werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis nu.
Heeft dochter thuis een eigen dier? Of iets anders waar ze erg aan gehecht wat nu lastig is om te doen wat haar misschien kan helpen? Jouw dochter zit natuurlijk al kilometers dieper in het proces en de narigheid dan de onze ooit geweest is, echter weet ik wel enigzins waar je doorgaat nu. De angst en de wanhoop en soms het onvermijdbare definitieve heb ik nabij meegemaakt met mede -ouders en vriendinnetjes uit de kliniek van dochter.
Het is zo zwaar en lijkt zo uitzichtloos.
Blijf hoop houden, maar zorg ook goed voor jezelf. Vraag de huisarts om extra ondersteuning met spoed.
Praat het van je af , met je man, hier, vriendinnen.
Heel veel sterkte. Ik lees mee en denk aan je. Je hebt er niks aan ,want je moet er zelf doorheen , maar misschien troost het je een beetje en geeft het je steun om te lezen dat je niet alleen bent.
En misschien geeft mijn berichtje een klein beetje hoop voor de toekomst. Het kán goedkomen. Maar kost veel, heel veel tijd. Ik steek er een kaarsje voor op.
Ciska78 schreef op 12-01-2023 om 09:32:
[..]
Niet zo rigide als ze nu is, waar het vooral vandaag komt is dat dochter heel eerlijk en vasthouden is, afspraak is afspraak bij haar, maar hierin heeft ze natuurlijk een geheel verkeerde afspraak met zichzelf gemaakt.
Gisteravond scheen ze ineens te beseffen waar ze nu eigenlijk was en wat dat betekende en was ze helemaal in tranen, het regende erg hard en die klonk in de EBK extra hard, dus ze had het moeilijk. Begeleiding is een hele tijd bij haar geweest en is uiteindelijk gaan voorlezen om haar uit die negatieve cirkel te krijgen. Nog niet gehoord hoe de nacht is verlopen verder.
Op zich is dat een goede eigenschap; eerlijkheid, vasthoudendheid, doorzettingsvermogen. Daar zitten ook wel weer grenzen aan natuurlijk qua wat daarin gezond is. En daar gaat ze nu enorm overheen. Plus dat haar afspraak met zichzelf inherent al niet gezond is.
Ik hoop enorm dat het besef van wat haar huidige situatie inhoudt een kantelpunt gaat opleveren.
Ciska78 schreef op 12-01-2023 om 09:32:
[..]
Gisteravond scheen ze ineens te beseffen waar ze nu eigenlijk was en wat dat betekende en was ze helemaal in tranen, het regende erg hard en die klonk in de EBK extra hard, dus ze had het moeilijk.
Ik hoop zó dat dat misschien een opening bij haarzelf geeft...
Ciska78 schreef op 12-01-2023 om 09:32:
[..]
Gisteravond scheen ze ineens te beseffen waar ze nu eigenlijk was en wat dat betekende en was ze helemaal in tranen, het regende erg hard en die klonk in de EBK extra hard, dus ze had het moeilijk.
Ik hoop zó dat dat misschien een opening bij haarzelf geeft...
Ciska, ook van mij een hele dikke knuffel, wat een verdriet voor jullie en je dochter. Ik hoop zo dat het haar lukt om zich eruit te vechten.
Ik herken wel wat Lientje zegt, over haar paard moeten missen. Bij onze dochter hielp het besef dat haar allerbeste maatje, namelijk haar jongere minderjarige broertje echt niet op de gesloten afdeling op bezoek mocht komen. Dat was voor haar de reden om toch medicijnen te gaan proberen, ondanks dat het niet “ mocht” van stemmen. Dat was het begin van een hele lange weg terug.Misschien heb jij/ je dochter hier niets aan maar toch omdat het zo lijkt op wat Lientje zegt wou ik het je toch even zeggen.
Het idee van een dier is al vaker hier geopperd, wij hebben zelf geen huisdieren maar hebben daar de afgelopen maanden echt wel heel erg over nagedacht en over gepraat. Maar de situatie is er nu niet naar om een huisdier aan te schaffen.
Wij gaan zo weer naar dochter, ze lijkt een goede nacht te hebben gehad.
We hopen zometeen ook meer nieuws te horen kwa opname
