Met de handen in het haar
Hallo
Sinds een poosje woon ik samen
Dit alles gaat heel goed maar 1 probleem althans ik vind het een probleem.De zoon van mijn vriend.Hij is 17 en denk dat het hier een hotel is.Heb al heel veel gesprekken gehad met hem dan snapt hij precies waar ik tegen aan lopp met hem maar vervolgens gaat hij op de oude voet verder.Mijn gevoel dus een gesprek van niks.Vervlogen tijd.
Hij bepaald zijn eigen ding.Hoe laat hij gaat slapen.Hij heeft heel heel veel moeite om uit bed te komen dus hebben we de regel 9 uur naar je kamer en om half 10 slapen.Gaan wij om half 11 dan ligt meneer nog tv te kijken op zijn telefoon.Tja afpakken hebben al gedaan maar maakt niks uit.Vind wel weer een andere manier.
Douche 1x per week dan mag ik al heel blij zijn.
Heb nooit wasgoed van hem want hij gooit het niet in de wasmand.Lees 1.5 geen was meer gehad.Maar wel klagen heb geen kleding meer.Mbt de was ben daar klaar mee.Hij brengt het maar naar de wasserij.heb de laatste keer gewassen en moest het aanpakken met handschoenen zo vies en stinken.Stond er bij te kokhalzen.
Geeft niks door zelfs niet wanneer hij moet werken.Dus ik wacht tot half 5 met koken en wordt hij boos want hij moet om 5 beginnen.Tja als ik dat niet weet......
Ik weet het echt niet meer met hem.Loop zelf op mijn tenen en ben ongelukkig in mijn eigen huisje.
Alles draaid op niks uit.
Heb er zelfs aan hedacht om een paar dagen weg te gaan in de vakantie zodat ik dan niet bij hem hoeft te zijn.
Heb zelf ook een puber maar hij functioneerd normaal.neemt iets van je aan.
Mijn vriend ziet dat ik er aan onder door ga.als hij met hem praat helpt ook niet want jij ziet zijn vader als zijn beste vriend.
Ben inmiddels zo radeloos dat ik aan mijn relatie begin te twijfelen.Terwijl ik zielsveel van mijn vriend hou.
Dit is echt een bom onder onze relatie.Mijn vriend snapt mij volkomen en begrijpt me.Hij loopt hier zelf ook al jaren tegen aan met hem.
Wie heeft nog ideen of tips.
Anno
Anno,
Ik hoop dat je deze reacties allemaal nog leest. Ik begrijp wel een beetje dat je het als kritiek voel omdat het over een stiefzoon gaat. dat maakt je wat kwetsbaarder..
Ik ben zelf gescheiden en hertrouwd en bij mij is het zorgenkind met diagnose mijn eigen kind en wonen er 2 stiefkinderen full time bij ons.
Mijn zoon is weliswaar jonger maar ook puber en loopt tegen hetzelfde aan als jouw stiefzoon. Ik heb getrokken en gevochten en stress met hem gehad. Geschreeuwd over zijn kamer opruimen en douchen, over school, over telefoongebruik, over alles. Ik was op het punt gekomen dat ik me overal aan irriteerde bij hem en gaf uiteindelijk toch toe omdat ik het dan ook wel zielig vond vanwege aandoening
Ik ben naar maatschappelijk werk gegaan (gespecialiseerd in de aandoening van zoon) en kreeg de volgende tips.
school en huiswerk : VO ook moet ook een leuke tijd zijn. Die strijd ga ik niet winnen met hem. hij krijgt nu ambulante begeleiding en huiswerkklas. Ik vraag of hij hulp nodig heeft met overhoren etc. dat heeft hij nooit. Hij wil geen hulp en al zeker niet van moeder. Hij haalt slechte cijfers maar die verantwoording ligt bij hem.
het opruimen van wasgoed uit zijn kamer, of kamer opruimen : hij heeft er geen oog voor, het interesseert hem niet of hij verliest overzicht : afspraak : schoolboeken in de kast en de rest ruim ik 1 x in de week op. dat kost mij met een wasmand in mijn hand, de stofzuiger en een dweil, max 20 min. Ik ga daar geen ruzie meer over maken en het is een handreiking naar hem.
telefoon gebruik : harde afspraak na 20.00 uur niet meer, alleen in de vakantie of weekend. Dat is na 2 weken strijd gewoon gelukt..en er wordt niet vanaf geweken.
Douchen : ze worden vanzelf volwassen of krijgen een relatie of weet ik veel wat. Als hij erg stinkt, moet hij zich wassen. douchen geef ik aan, 3 x in de week en dat lukt soms wel en soms niet... maakt niet uit, hij mag het zelf bepalen.
Eten : herkenbaar maar ook voor de andere pubers. Ik zorg dat er ook eten in de vriezer is maar dat moeten ze wel zelf maken en anders boterham en adem in en uit. We eten om half 7 en ik wil wel minimaal een uur van te voren wie er komt maar 1 dag is niet meer haalbaar bij ons...
en zo wordt het bij ons toch steeds gezelliger in huis. Zoon is weliswaar jonger (14) en sommige afspraken zullen bij jou niet lukken maar ik vind het op deze manier een verademing. Zoon is nu ook meer bereid om toch te luisteren of mee te helpen. Bij mijn twee stiefzonen lopen de zaken veel relaxter, zijn andere kinderen, andere karakters... dus ik denk niet dat je meer kritiek op een stiefkind hebt dan op je eigen kind..
het is lastig, ik heb soms het gevoel dat ik teveel toegeef maar ik wil die strijd niet meer. En het blijft balanceren tussen wat is aandoening, wat is puberteit en wat het karakter. En ook (stief)moeders raken soms uit balans omdat ze het zelf niet meer weten.... je bent ook maar een mens en het valt heus niet altijd mee maar pick your battles... want dit ga je niet volhouden en soms is het een uitdaging om gewoon te kijken wat er gebeurt als je de controle een beetje loslaat.
