Pluszoon is een ettertje
hoi,
Ik ben lid van een nieuw samengesteld gezin, papa 2 kids 11 en 12j, mama 2 kids 13 en 16j. We hebben weinig problemen, enkel haar zoon van 13j, die waant zich de baas van alles. Hij doet dingen die niet ok zijn en als de andere kids hem daar over aanspreken is zijn repliek meestal: moet ik je tanden uitslaan misschien? Ook tegenover zijn mama is hij taalsgewijs heel agressief. Als je probeert een gesprek te hebben loopt hij gewoon weg m. en zeker als ik iets zeg: “jij hebt mij nits te zeggen”
Mijn vriendin en haar kids wonen in mijn koophuis maar ben de negativiteit van haar zoon meer dan moe, ik wil hem er echt niet bij en omgekeerd wil ik ook mijn relatie niet verliezen.
laten jullie weten wat jullie zouden doen want ik ben ten einde raad.
bert
Bakblik schreef op 16-05-2025 om 10:41:
Eigen kinderen in de puberleeftijd zijn, in een stabiele relatie van vader en moeder, soms al draken om mee samen te leven in een huis.
Hoezo ga je dan in een prille relatie met 4 pubers "een gezin" proberen te vormen?
Twee stiefbroers, een man die de rol van vader op zich neemt die kleine heeft nogal wat te bevechten om zijn plekje in het gezin te veroveren. Heeft hij een eigen kamer in jouw huis waar hij zichzelf kan zijn? Hebben jouw kinderen kamers moeten wisselen om ruimte te maken voor de nieuwe broertjes en zijn ze daar nog steeds boos over waardoor niemand zich eigenlijk nog gezien voelt in deze situatie?
Jij bent de volwassene in dit conflict, jij kan het oplossen en dat doe je niet door de 13 jarige ettertje te noemen.
Dit
EmmaT schreef op 16-05-2025 om 12:08:
[..]
Zeker, maar het probleem hier is dat het zíjn koopwoning is en zij hooguit zelf zal moeten vertrekken.
Als ze verstandig is dan doet ze dat ook. Een man die aangeeft mijn kind er niet bij te willen hebben, mag me nakijken
Jorni schreef op 16-05-2025 om 14:21:
Ik vind het wel heel menselijk om een jongen van 13 een ettertje te vinden. Sommigen zijn ook etters op die leeftijd. Maar zoiets kan TO natuurlijk moeilijk zeggen tegen zijn partner, maar wel anoniem op een forum.
TO zal wel bespreekbaar moeten gaan maken dat hij vindt dat het niet echt botert op dit moment, het niet goed klikt en dan kijken of ze een oplossing daarvoor kunnen vinden. Latten zal uiteindelijk het beste zijn waarschijnlijk. 4 pubers in een huis zal al moeilij zijn, laat staan als het zoals in dit geval een samengesteld gezin is.
Natuurlijk zijn 13-jarigen soms (vaak) ettertjes. Alleen heb je weinig aan die constatering omdat je er toch wat mee moet als ouder.
Het zijn namelijk kinderen, niet volwassenen die je buiten kan smijten en de consequenties van hun eigen gedrag kunt laten dragen.
In het algemeen beviel het ons het beste om die tijd maar gewoon uit te zitten, want ze zitten zo enorm met zichzelf in de knoop dat het niks toevoegt om ze ook nog eens op hun huid te gaan zitten. Dus pick your battles, blijf er onbeperkt liefde tegenaan gooien en verder gelden alle regels voor samengestelde gezinnen hier natuurlijk (waar ik gelukkig geen ervaring mee heb).
Het is echt zon leeftijd waar een vader belangrijk wordt om een jongen met stijgende testosteronspiegel tot de orde te roepen, maar een willekeurige man over de vloer is niet hetzelfde als zijn vader. Eerst contact, dan conflict. Dus kijk of er ook iets leuk is aan die jongen (heus wel), ga met hem op stap, probeer een band op te bouwen alsof hij een verwilderde kat is, en houd je eigen emoties en eergevoel erbuiten - laten we wel wezen, een jongen van 13 is geen concurrent en dus kun je net zoveel van hem pikken als je zelf kiest. Het is geen afgang om veel van je af te laten glijden.
We horen niks over de moeder en dan krijg ik ook een beeld van iemand die al blij is dat ze onderdak heeft en hoopt dat de nieuwe lief haar kan helpen om de rebellerende zoon binnen de rails te houden. Maar zij zal toch vooral zelf aan de bak moeten met de opvoeding, als de vader buiten beeld is (daar horen we helaas niks over). Het is haar kind, niet van jou TO. Jij kunt hooguit huisgenoot zijn en proberen enigszins op te klimmen tot gedoogd, dan geaccepteerd en wie weet ooit vriend. Dat begint met het kind in hem zien. Want 13, dat is gewoon nog niets.
Dit is dus precies waarom je niet zo snel moet gaan samenwonen. En zeker niet met pubers. Jullie hebben een relatie. Maar die kinderen zitten niet op een nieuwe partner of onbekende kinderen te wachten. Ze hebben een scheiding meegemaakt (niet hun keuze) en behoefte aan rust. Dat kan niet in een huis vol mensen.
Ook niet in het belang van je eigen kinderen trouwens. Continu ruzie of een vervelende sfeer. Een lat relatie is ook een optie op deze leeftijd. En als hij nog maar 13 is zal het voorlopig eerder slechter dan beter gaan...
thx all voor de reacties, wel even verduidelijken, voor we gingen samenwonen hebben we 2j lat relatie gehad, toen was alles min of meer ok, hij zat toen ook in therapie voor zijn gedrag. In het dagelijks leven noem ik hem natuurlijk geen ettertje maar er valt gewoon niet mee te babbelen, als hij iets verkeerd doet en je wilt erover spreken loopt hij weg met een hoop verwensingen naar je toe. Ook zijn biologische vader heeft er altijd problemen mee, scheiding is al zo’n 9 jaar geleden en daar heeft ie idd last van gehad.
nu voor alle mensen die mij een onmens noemen: iedereen hier heeft z’n eigen kamer, ik probeer heel rechtvaardig te zijn, als mijn kinderen iets mispeuteren worden ze gestraft, als haar kinderen iets misdoen laat ik het aan mijn vriendin over. Alleen als het de spuigaten uitloopt ga ik me moeien want wat hij soms schreeuwt kan echt niet.
ik heb de regeling met mijn ex ook herzien zodat mijn kinderen minder bij hem zouden zijn (zij waren vragende partij).
soit, bedankt voor de reacties, ik heb toch enkele dingen gelezen waar ik ga proberen op te werken.
gr.
Ik hoop dat je Arjan Lubach van donderdagavond nog een keer terugkijkt. en de bijdrage van AnnaPollewop terugleest. Ik zou ook denken: dat wordt een weekend met zijn tweeën erop uit trekken, de wildernis in, om contact te maken.
Maar uit je laatste beschrijving komt ook een ander beeld naar voren, een kind met gedragsproblemen, waar zijn ouders al over struikelden en waar al therapie voor is geweest. Ik neem aan dat moeder je wel op de hoogte heeft gebracht van haar geschiedenis met dit kind? Dan toch maar even terug naar die therapie: is er enige verlichting geweest na die therapie, wat voor therapie was het, zijn er dingen uit te leren die je nu nog kunt gebruiken? Hoe gaat het verder met hem, contact met vader, andere familieleden, school, clubjes, vrienden? Is het toch wellicht mogelijk om gezinsbegeleiding te zoeken, waarbij iedereen mee kan praten en aandacht krijgt?
Ik vind het een onbaatzuchtige opgave dat je je eigen kinderen hierdoor minder ziet en ik hoop dat de contacten met je ex en met je eigen kinderen goed is, zodat dat zonder noemenswaardige problemen goed gaat.
Bert1978 schreef op 16-05-2025 om 23:53:
thx all voor de reacties, wel even verduidelijken, voor we gingen samenwonen hebben we 2j lat relatie gehad, toen was alles min of meer ok, hij zat toen ook in therapie voor zijn gedrag. In het dagelijks leven noem ik hem natuurlijk geen ettertje maar er valt gewoon niet mee te babbelen, als hij iets verkeerd doet en je wilt erover spreken loopt hij weg met een hoop verwensingen naar je toe. Ook zijn biologische vader heeft er altijd problemen mee, scheiding is al zo’n 9 jaar geleden en daar heeft ie idd last van gehad.
nu voor alle mensen die mij een onmens noemen: iedereen hier heeft z’n eigen kamer, ik probeer heel rechtvaardig te zijn, als mijn kinderen iets mispeuteren worden ze gestraft, als haar kinderen iets misdoen laat ik het aan mijn vriendin over. Alleen als het de spuigaten uitloopt ga ik me moeien want wat hij soms schreeuwt kan echt niet.
ik heb de regeling met mijn ex ook herzien zodat mijn kinderen minder bij hem zouden zijn (zij waren vragende partij).
soit, bedankt voor de reacties, ik heb toch enkele dingen gelezen waar ik ga proberen op te werken.
gr.
Een relatie die min of meer ok is van 2 jaar klinkt nou niet of jullie echt een stevige basis hebben om op te bouwen, Jouw kinderen ontvluchten hun eigen huis.. kunnen jullie niet beter terug naar een latrelatie? Gewoon leuke dingen doen samen als de kinderen bij de andere ouder zijn?
Even aanvullend op mijn eigen bericht (ik negeer dat 'uit huis vluchten' als het in goed overleg is gegaan, het kan soms best een goede oplossing zijn om de verdeling wat te veranderen): wellicht een idee om dat weekend in de wildernis samen met zijn vader te doen. twee volwassen mannen, die een voorbeeldfunctie kunnen zijn, die hem aan kunnen spreken op zijn gedrag, die hem wegwijs kunnen maken. Voorwaarde zou dan wel zijn dat de twee vaders het eens zijn over de problematiek van het kind en niet zijn blijven stilstaan bij: dit is een ettertje.
tsjor schreef op 17-05-2025 om 09:48:
Even aanvullend op mijn eigen bericht (ik negeer dat 'uit huis vluchten' als het in goed overleg is gegaan, het kan soms best een goede oplossing zijn om de verdeling wat te veranderen): wellicht een idee om dat weekend in de wildernis samen met zijn vader te doen. twee volwassen mannen, die een voorbeeldfunctie kunnen zijn, die hem aan kunnen spreken op zijn gedrag, die hem wegwijs kunnen maken. Voorwaarde zou dan wel zijn dat de twee vaders het eens zijn over de problematiek van het kind en niet zijn blijven stilstaan bij: dit is een ettertje.
Die jongen heeft geen 2 vaders. hij heeft 1 vader en zijn moeder heeft een vriend en de jongen moet daar "gedwongen" mee samen wonen terwijl hij het zonder die situatie al zwaar had of zoals to zegt hij had al gedragsproblemen, dit was bekend , toch spreekt to over een ettertje alsof die jongen het expres doet.
Anoniemvoornu schreef op 17-05-2025 om 15:10:
[..]
Die jongen heeft geen 2 vaders. hij heeft 1 vader en zijn moeder heeft een vriend en de jongen moet daar "gedwongen" mee samen wonen terwijl hij het zonder die situatie al zwaar had of zoals to zegt hij had al gedragsproblemen, dit was bekend , toch spreekt to over een ettertje alsof die jongen het expres doet.
Ja dit en dan ook nog gaan samenwonen.
Met 4 kids van 11 12 13 en 16 . En iedereen lijdt waarschijnlijk onder deze situatie. Hoe ervaren de andere kinderen deze situatie.?
Dan corrigeer ik mijn zin even: 'Voorwaarde zou dan wel zijn dat vader en vriend van de moeder die deels betrokken is bij de zorg het eens zijn over de problematiek van het kind en niet zijn blijven stilstaan bij: dit is een ettertje.'
