Rouwen: mijn zoon is echt een puber geworden

Ach

Mijn puber van 14 kwam vanmorgen nog lekker tegen me aanhangen. Helemaal het jongetje van ooit ("toen ik jong was"... ☺). Gisteren liep hij nog te schelden, nu is ie een lieverd. Misschien moet het nog komen hoor, hij ziet er in elk geval nog uit als 12 met zijn postuur en zijn babyhuidje.
Ik ben vooral benieuwd wat er over een paar jaar uit zijn cocon komt.

meer bij jongens?

Het valt me op dat vooral jongensmoeders dit gevoel herkennen. Is dit gevoel bij een jongensmoeder anders dan bij een meidenmoeder? Ik heb twee pubermeiden en eigenlijk vind ik dit een hele leuke tijd. Nu moet ik er bij zeggen dat de echte pubermomenten (grote mond, schoolproblemen enz) hier tot nog toe erg meevallen. Maar wellicht dat die nog komen .

Meisje

Ik herken de weemoed helemaal hoor! Mijn dochter is de afgelopen jaren (nu 15) echt enórm veranderd. Naar mijn idee maakt het niet uit of het om je zoon of je dochter gaat. Maar ik was idd wel de enige in dit draadje

Voor mij het confronterendste moment...

...dat was toen ik de kleinste persoon van het gezin was geworden.

tictac

Ik ben toch écht een hele trotse jongensmoeder hoor Ik dacht altijd dat meisjes zulke erge pubers zijn.

oh ja, het moment

dat iemand me erop wees dat mijn zoon groter was dan ik vond ik ook zo confronterend!

Ik zei destijds tegen iemand (zoon was erbij) dat hij over een tijdjes vast langer zou zijn dan ik. Waarop die persoon zei: maar hij is nu al groter dan jij! Oeps!

Nee hoor, niet alleen bij jongens

Maar bij mijn dochter zijn de uiterlijke kenmerken er nog niet zo, dus bij haar voel ik nog niet zo dat het beeld niet meer klopt. En dwars was ze altijd al, dat wordt nu alleen exponentieel erger . Ik moest wel heel erg wennen aan het feit dat ze met 12,5 al ongesteld werd. Dat past ook nog steeds niet bij dat verder gewoon nog meisjesachtige lijf. Idem de lagen make-up en de nagellak. Maar ik vind het ook voornamelijk mooi om te zien dat ze groter en zelfstandiger worden hoor. En ik kan enorm genieten als ze toch nog even op schoot kruipen of bij mij in bed willen slapen. Hoewel ik ze er een beetje van verdenk, zoon zeker, dat ze het meer voor mij doen dan voor zichzelf.

Loslaten

Ik vind dat moeilijk. Ik herinner me dat ik in tranen uitbarstte toen mijn oudste in een maat grotere luiers moest.....dat vond ik zó'n stap Nog niet helemaal ontzwangerd denk ik, maar toch...het illustreert wel hoe lastig ik loslaten vind.

Nu is hij 13 en begint al aardig pubertrekjes te vertonen. Alleen nog maar éénlettergrepige antwoorden, bromt wat, humeurig. Maar: hij is enorm aanhankelijk. Als dat verandert, zal ik ook flink moeten slikken.
Ik snap je heel goed Sini, vooral als het je laatste is.

Met weemoed,

denk ik terug aan de tijd dat puber net begon te puberen en je voorbij stoof of wat puistejes kreeg.
Nu, een paar jaar later krijg ik grijze haren van de leugens over huiswerk en de schoolprestaties, de gemakzucht en de daarbij behorende discussies. De 17 tips in j/m magazine helpen niet en uit een oud OO-draadje : liegen en brutaal, blijkt dat liegen onderdeel is van de puberteit. Ik zit blijkbaar midden in de storm maar weet dat die ook voorbij gaat. Zucht.

Puck

Het kleine kind niet, het lieve kind wel!

Positief gedrag van gesloten pubers

Pennestreek: "Hoewel ik ze er een beetje van verdenk, zoon zeker, dat ze het meer voor mij doen dan voor zichzelf."
Maar dat geeft toch niet, dat is toch ook sociaal gedrag? Geef jij een kind of een vriendin die daar behoefte aan heeft niet ook een knuffel? Ja toch?

Ik werd gisteren positief verrast door mijn puber van 14. Normaal zit hij vrijwel altijd met zijn neus in zijn mobiel. We gingen samen naar de dokter, en al op de heenweg in de bus stopte hij zijn mobieltje in mijn tas. Met de mededeling: niet verkopen hoor, ik wil hem straks wel weer terug. En een grote grijns. Zowel de heenweg, in de wachtkamer, in de broodjeszaak waar we lunchten, als in de bus terug was hij gezellig met me aan het kletsen. Samen was het denk ik meer dan ik het afgelopen halfjaar van hem gehoord heb! Ik heb hem na afloop gezegt dat ik het heel leuk vond dat hij zo gezellig had gedaan. Dat vond hij duidelijk leuk om te horen. Positief bedrag benoemen, ik ben het niet vergeten. Dankjewel OOL!

Niki

Wat leuk!

"Positief bedrag benoemen, ik ben het niet vergeten..." Sterker nog: uit onderzoek blijkt dat relevante gebieden in het brein _niet_ actief worden bij negatieve feedback, en wél bij positieve!

Veerkrachtig

Wat ik het mooie aan mijn pubers vind, is hun veerkracht. Gisteren een stevige discussie over huiswerk en toekomst. De sfeer aan de eettafel was om te snijden. Vandaag weer een leuk gesprek over iets vrolijks waarbij de initiatie van het gesprek bij de puber lag. Zelf was ik nog op mijn hoede. Maar de ommekeer had een ontspannende werking. Daar ben ik mijn puber dankbaar voor. Op dat vlak kan ik nog veel van pubers leren.

haha Niki

Hier ook zoiets, we gingen naar een restaurant. Ik vroeg: "Moet je telefoon niet mee?". Antwoord: "Ja zeg, dat dóe je toch niet, in een restaurant op je telefoon kijken!".

humor

Het leukste van mijn pubers vind ik hun humor. Lagen ze voor mijn gevoel gisteren nog dubbel om Bassie en Adriaan en om de poep/plas/piemel grappen, tegenwoordig zijn het woordgrappen, elkaar stevig met humor 'plagen' ( mij vooral...), en superdroge opmerkingen. Qua humor zitten we heel erg op 1 lijn, echt leuk.

Ad-rem

Die van mij had van kleins af aan al een stevig gevoel voor humor, met een (heerlijke) voorliefde voor taalgrapjes, tegenwoordig is hij zo ad-rem dat ik hem bijna niet kan bijhouden. Dat levert inderdaad hilarische momenten op! Zeker als hij en ik in een deuk liggen en mijn vriend (zijn "stiefvader") nog aan het nadenken is wat de grap nou eigenlijk is... Dubbel punt gescoord door de puber, die altijd nog even wil laten weten dat die vent een indringer is, al is het een goedaardige indringer.

Sini hoe herkenbaar!

Ik ben een oud gediende en ik weet het nog. Het was toch pas gisteren? Laatst vond ik een foto van mijn babykereltje die in zijn slaappakje op een groot bed bij oma zat en zijn ene handje opstak naar de camera. Zijn duim zit vast op de vertrouwde plek, zijn mond.

Twee weken terug: we zijn bij oma. Zoon (16) slaapt op het grote bed van toen, wat nu een piepkleine slaapbank blijkt te zijn. Zijn lange behaarde benen steken uit en ik zie zijn merk-boxershorts. Hij snurkt maar ik wil dat hij opstaat om samen wat leuks te doen. Na veel beleefde pogingen om hem uit bed te krijgen, bromt hij met zijn zware stem dat hij nog wil slapen.

Oh wat mis ik mijn mannetje. Maar als ik later met hem door de stad loop en hij gniffelend voor mij een t-shirt uit een hoog rek haalt omdat ik er niet bij kan en we elkaar ad rem en met droge humor van repliek dienen, geniet ik toch intens van de onverschillige, mompelende maar o zo grappige puber.

Pas gisteren

Ja hoor, het was nog echt pas gisteren Sini. Ik weet nog dat je een draadje startte met de vraag hoe je heel oude vlekken uit spuugdoekjes kon halen. Zo zie je maar hoe sommige informatie blijft hangen

Het hoort er volgens mij echt bij, die weemoed. Gewoon lekker laten gebeuren. Tuurlijk is het nu ook een hele leuke en fijne knul. Maar dat neemt niet weg dat je soms kunt verlangen naar die periode dat je je neus in die zachte haartjes kon stoppen en zo.

Nou lekker dan

Als ik dit zo lees wordt ik bijna bang hahaha. Vijf kinderen de oudste bijna richting puber, twee een jaar erna als ik geluk heb arggggg. Ik ga nog even van de onschuld genieten in huis. Sterkte allemaal met het begeleiden en grootbrengen van de jong volwassenen....

nee hoor beertje

Het kan ook gewoon erg meevallen. Maar ik moet er bij zeggen: mijn oudste is pas 14 . Ze heeft echt wel haar puberbuien, maar ik krijg ook gewoon ieder avond nog een nachtkus.

Zo herkenbaar

Zoon is 11, klein van stuk en nog zo lekker knuffelig. Af en toe steekt hij zijn arm omhoog en vraagt hij hoopvol of hij al stinkt.. Hij kan niet wachten om groot te worden, ik geniet nog zo van hem zoals hij nu is... Dochter van 15 is bijna net zo groot als ik, is nog heel knuffelig, maar het is toch anders dan toen ze nog jonger was.. Maar ik geniet nu ook volop van haar. Samen naar Adele, samen een stedentripje, samen sporten.... Gelukkig wil ze graag veel met me samen doen!

Hortensia

Dat is mijn kleine wraak voor alles waar zij sneller, beter, handiger in zijn dan ik. Ik ben de langste gebleven, haha. Tot ik dusdanig ben gekrompen dat mijn oudste dochter alsnog langer wordt . De jongste lijkt op haar biologische oma. Ze is een stuk kleiner dan ik. Ik heb haar nooit gekend, maar via mijn dochter krijg ik toch nog glimpje mee.

Dochter

En dat is er mijn oudste. Een meid van bijna 19. Altijd lekker in haar vel gezeten. De pubertijd is voor mij vlekkeloos verlopen, maar voor papa minder. Man o man, wat konden die bekvechten. Nu heeft ze net haar rijbewijs, geslaagd voor het gymnasium en gaat ze binnenkort met papa een paar weken op wereldreis. Daarna volgt een jaar au pair in het buitenland en dan studeren. Kan iemand de tijd alsjeblieft even stilzetten???

Rouwen en meer

Ik ben het wel een beetje met Tictac eens dat rouwen wel een wat zwaar woord is voor wat het is, maar rouwen is natuurlijk ook zonder de dood een periode van afscheid nemen van een geliefd persoon, of een tijd die je met een geliefd persoon (of huisdier, of huis, of... vul maar in) gehad hebt. Zo kun je ook rouwen als je vrouw of man dementeert en niet meer de persoon is die hij of zij ooit geweest is. Heel verdrietig. Het gaat om het gevoel van gemis over wat was en niet meer terug zal komen.

Wat herkenning betreft: dat heb ik niet. Ik ben altijd erg nieuwsgierig geweest naar de volgende fase. Bij mijn oudste meer dan bij de jongste. Bij de jongste had ik wel iets meer 'weemoed', maar niet als verdrietig gemis naar wat nooit meer terugkomt. Er komt weer iets anders voor terug.

Dat ik mijn oudste bijna groot keek, had ook met haar gedrag te maken. Ze was geen makkelijk kind en dat heeft tot ergens halverwege haar 16de geduurd. Toen ze op de basisschool zat maakte ik me al zorgen over haar gedrag tijdens de puberteit.
De jongste was juist heel makkelijk. Dat ervaar ik als een bof. Als de eerste heel makkelijk is en de tweede een stuk moeilijker, wordt je daar misschien toch een beetje onaangenaam door verrast. Maar wat wel jammer was, is dat mijn oudste het meer vloeiende gedrag tussen ons en de jongste ervoer als 'zij is jullie lievelingetje'. En het is natuurlijk nooit de bedoeling dat een kind het gevoel heeft dat een ander meer het lievelingetje is.

Als ik het over het moeilijke gedrag van mijn dochter heb, besef ik dat ik nog in mijn handjes mag knijpen, vergeleken met wat ik van anderen lees en meekrijg. Haar gedrag was niet ideaal, maar ze bracht zichzelf nooit in gevaar. Geen gedoe met foute vriendjes (nog steeds niet), niet roken, na de eerste kennismaking met drank hield ze dit heel acceptabel, geen geëxperimenteer met drugs. Ook de jongste is in dit opzicht goed door de puberteit gekomen.

Inmiddels zijn ze volwassen. Ik maak me nog steeds zorgen over ze op bepaalde punten. Maar ik geniet van wie ze zijn.

Ik bedenk me dat het voor jongens-moeders ook weer iets anders kan liggen als voor meisjes-moeders. Bij meisjes gaat het wat vloeiender van a naar b, wat de biologische kant van het verhaal betreft. Bij jongens heb je in die overgang die beruchte baard in de keel, meer haar, grotere adamsappel, gedrag waar je als vrouw-zijnde niet van nature mee bekend bent e.d., dus ik kan me voorstellen dat dat een groter gevoel van 'mijn jochie is er niet meer' veroorzaakt dan tussen moeders en dochters. Bij meisjes heb je natuurlijk borstgroei en de menstruatie, maar ze klinkt daardoor niet anders.

mijn man zegt altijd

Het enige alternatief is dat ze niet groot worden. Dat is natuurlijk ook geen alternatief maar ik vind het ook even echt naar. Vandaag is ie 14 geworden en hij is zo groot. De geur vind ik geloof ik nog het lastigst... Hij ruikt als een man. Hoe kan dat????

Ook genieten

Ook ik kan van deze leeftijd genieten. Puberzoon, nu bijna 16, is zoveel groter en sterker dan ik, fijn om hem dingen te kunnen vragen, daar "groeit" hij ook van. Maar hij gaat nog slapen met zijn knuffel in bed (en dan vooral net doen alsof dat stomme ding er zomaar ligt) en wil altijd nog graag even een nachtzoen van zijn vader en van mij. Soms grote mond, arrogant en betweter, en soms grumpy, maar op andere momenten toch: "mam, kijk eens" (leuke filpmjes) , "mam, luister eens" (nieuwe muziek ontdekt). Ik zoek hem op in wat hij leuk vindt, heb belangstelling, ben geïnteresseerd. En als hij grumpy is laat ik hem met rust. Vaak favoriete eten in huis halen/favoriete maaltijden voorzetten helpt ook. Liefde van de man gaat door de maag he?!

Dat weemoedige, ach, ik heb er niet zo'n last van. Ik geniet van wat er nu is, het verleden haal je niet terug. Ik geniet juist heel erg van de discussies aan tafel, zeker nu hij filosofie heeft of als hij me wiskunde D probeert uit te leggen..
Maar de weinige aandacht voor lichaamshygiene, het egocentrisme en de slordigheid zijn niet de voordelen van deze leeftijd zeg maar. Ach, over een paar jaar is -ie het huis uit. Ik geniet er nog maar van.

Wachten

Zoon wordt over een paar maanden 14 maar hier nog geen echte puberverschijnselen. We zitten er op te wachten. Hij is klein en dun voor zijn leeftijd ( 1.50) en we wachten op zijn groeispurt. Verder is hij nog jong in zijn gedrag. Ik ben zo benieuwd hoe hij zal zijn als echte puber en wat voor man er tevoorschijn komt.