Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hij gaat, en dat was ook de hele tijd de bedoeling. Ik vroeg me alleen af, naar aanleiding van eerdere incidenten met te veel prikkels, hoe hij dit zal gaan ervaren. En daar had ik wel zorgen over, gezien de heftigheid ervan. Maar we hebben het doorgesproken met school en ambulant, en er zijn goede afspraken en opties besproken die ze daar gaan hanteren. En nu ben ik geruster, al blijft een schoolreisje altijd spannend: of het nu het allereerste reisje met een busje van de peuterschool naar de kinderboerderij een dorp verderop is of zoveel jaar later een week naar het buitenland…van tevoren heb ik er als moeder meestal meer zenuwen van dan als ze eenmaal zijn vertrokken.
Spannend van die stappen! Maar goed dat hij gaat, hij zal het zelf moeten uitvinden hoe hij daar mee omgaat. Al dan niet met tips en hulp achter de hand.
Dochter vindt nog steeds alles spannend en eng. Tot de kerst maakte ze haar wereldje eigenlijk alleen maar kleiner, maar ik merk nu toch een bewustwording van die stilstand bij haar en heel voorzichtig een wil om kleine stapjes te nemen.
We zitten midden in 2 rechtzaken, daarvoor heeft ze een gesprek met de rechter gehad, ook weer spannend. Maar ook op mij heeft het invloed. En dan is er nog een zusje.
Vanmiddag bij de praktijk langsgeweest van dochters. Hun doen ook ouder begeleiding en ze gaat kijken wat ze voor dochter kan doen, zodat ik ook weer een beetje me-time krijg. Blij mee. Tegelijkertijd zo klaar met al het gezeik door ex. Rechtszaken, rechters die maar door blijven drammen over omgang met vader, het lijkt soms zo uitzichtloos...
Oh ja, het blijft altijd spannend bij anders dan anders dingen, hoe je kind er op gaat reageren. Fijn dat er voor de schoolreis nu een plan ligt.
Evaluna , dat klinkt als ontzettend pittig, ontzettend veel. Zo knap dat ze het gesprek met de rechter heeft gedaan!
Dit jaar heeft jongste zoon gelukkig weer fijne leerkrachten (vorig jaar helaas niet), er wordt heel regelmatig overlegd en we zien met z'n allen vooruitgang in zijn sociale vaardigheden en daardoor meer aansluiting bij de andere kinderen in de klas. Wel gaat er nogmaals fysio opgestart worden voor de fijne motoriek, zijn handschrift is bijna onleesbaar. Herkennen jullie problemen met grove of fijne motoriek?
Motorische problemen herken ik in die zin dat dochter nogal eens struikelt, ergens tegenaan botst of iets omstoot. Ik heb dat heel lang aan haar ogen en gebrek aan dieptezicht geweten, maar leerde hier op het forum ooit dat autisme en onhandigheid vaak samen gaat. En dan komt het probleem met haar ogen daar nog bij.
Fijne motoriek is ze juist heel sterk in; ze heeft een mooi handschrift en knutselt en tekent ook graag. Dat helpt denk ik wel. Ze kan ook met zowel rechts als links schrijven en tekenen.
@Evaluna, heftig zeg! Voor kinderen zonder ASS is dit al pure stress, laat staan voor jouw kinderen…en jij hebt er zelf ook dubbel stress van. Sowieso voor jezelf mbt de rechtszaken, maar ook het opvangen en begeleiden van je kinderen. Heel veel sterkte en een knuffel 🤗
@Mvtj, fijn dat je jongste het nu beter treft op school en dat je vooruitgang merkt. Dat is toch hoopgevend, en maakt dat je goede moed houdt. Motoriek bij oudste zoon…schrijven is vreselijk (traag en bijna onleesbaar), veters strikken nog steeds moeizaam en een handige Harry zal hij vermoedelijk niet worden. Toch zie ik wel verbetering in gitaar spelen, daar is het wel goed merkbaar. Hij oefent nu zelfs zonder dat ik moet aansporen en de overgang van akkoorden gaat zo veel beter en soepeler dan eerst 🎸
Mijn jongste heeft geen diagnose maar stoot zich heel vaak. Hij heeft ook wel dingen waardoor ik wel eens denk ‘zou hij ook…’ maar het gaat goed met hem, op enkele incidenten op school na (op slot gaan bij bepaalde opdrachten of bij in zijn ogen oneerlijke behandeling, dan weigert hij pertinent en is hij niet in beweging te krijgen) en hij komt kleinzerig over (ik zie het liever als erg gevoelig, hij heeft ook altijd last van waslabels in kleding) en is ook graag eens thuis van school als hij zich ook maar een beetje ziekig voelt. Waar ik dus niet altijd meer in meega.
