Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Ah dank jullie wel voor het reageren. Fijn om even bevestiging te krijgen dat ik het goed heb aangepakt.
Ik heb hem dinsdagmiddag niet meer gezien, hij was bij zijn vader. Maar donderdag zie ik m wel weer.
Mvtj schreef op 08-01-2025 om 11:03:
Ah dank jullie wel voor het reageren. Fijn om even bevestiging te krijgen dat ik het goed heb aangepakt.
Ik heb hem dinsdagmiddag niet meer gezien, hij was bij zijn vader. Maar donderdag zie ik m wel weer.
Ik denk dat je zoon allang over het akkefietje heen is inderdaad.
Qua ruzie maken tussen oudste en jongste zoon gaat het zo vaak precies zo als bij jou. en ik pak het ook op dezelfde manier aan: ik haal ze uit elkaar en zeg dat ze nu moeten stoppen. Tegen beiden zeg ik dat de een keus hebben: weg lopen als het niet goed gaat.
Heel soms weet ik wie er begonnen was maar veel vaker ook niet. Ik ga geen moeite doen om dat uit te zoeken. Is vaak geen betrouwbare info plus ik heb er ook helemaal geen geduld voor.
Van een speltherapeut een aantal jaar hebben we ook gehoord dat het prima is om het zo aan te pakken, dus:
" papa en mama weten niet wie er begonnen is en zijn ook geen politieagent. We hebben andere dingen te doen. Dus: los het lekker samen op!"
Ben ik weer, we hebben als gezin het een en ander ondernomen in de vakantie en in het weekend werd ik ziek...lekker begin van het nieuwe jaar wel, maar begin nu weer een beetje op te knappen.
De kerstvakantie was fijn. Leuke dingen gedaan als gezin. Fijne kerstdagen gehad met familie en oud en nieuw ook goed doorgekomen. Wij hebben daar niet zo veel mee, maar wel gezellig appelbeignets en oliebollen gegeten, oudejaarsconference gekeken, spelletjes gedaan met dochter.
Wel een confronterend momentje tijdens de oudejaarsviering in de kerk. Iedereen mocht op een briefje schrijven wat ze graag achter zich wilden laten in het oude jaar en die briefjes mochten dan bij het naar buiten gaan in een vuurkorf gegooid worden.
Dochter had best een behoorlijke lijst met stomme, nare en vervelende dingen en het maakte haar ook wel even emotioneel dat het zo veel was geweest.
Nu de komende periode hopelijk even rust, zodat ze ruimte heeft om zich op andere gebieden te ontwikkelen.
OMG ik heb nu een stresspiek, moet even van me af schrijven. Globaal, lang verhaal kort: zoon gaat binnenkort met school op 5-daagse buitenlandreis naar een drukke, culturele stad. En als ik dan zie hoe het programma eruit ziet, dan houd ik mijn hart vast. Zoon ziet het wel zitten, hij wil graag, dus ik moet het en hem loslaten. Begeleiding weet van zijn diagnose, maar kan natuurlijk niet altijd op hem letten en hij kan het ook best goed aangeven als het te veel wordt. Vorig jaar had hij ook een meerdaagse buitenlandreis met school en daar heeft hij zich goed doorheen geslagen, maar met moeite. En deze komende reis is intensiever.
Om mezelf gerust te stellen ga ik dit met zijn ambulante begeleider bespreken (tips voor op reis bedenken als het te veel wordt, bijvoorbeeld) en ik zal misschien nog eens mijn zorgen kunnen bespreken met school in een 1 op 1 gesprek of mail met de begeleiding.
En ik kan mijn ei wel kwijt bij mijn man en ik heb zo nog wel hulpbronnen voor mezelf, die ga ik ook aanspreken, maar dit hier delen is ook wel fijn omdat jullie de enigen zijn die ik ken en die moeder van een autistisch kind zijn.
Kaassoufflee schreef op 09-01-2025 om 10:19:
OMG ik heb nu een stresspiek, moet even van me af schrijven. Globaal, lang verhaal kort: zoon gaat binnenkort met school op 5-daagse buitenlandreis naar een drukke, culturele stad. En als ik dan zie hoe het programma eruit ziet, dan houd ik mijn hart vast. Zoon ziet het wel zitten, hij wil graag, dus ik moet het en hem loslaten. Begeleiding weet van zijn diagnose, maar kan natuurlijk niet altijd op hem letten en hij kan het ook best goed aangeven als het te veel wordt. Vorig jaar had hij ook een meerdaagse buitenlandreis met school en daar heeft hij zich goed doorheen geslagen, maar met moeite. En deze komende reis is intensiever.
Om mezelf gerust te stellen ga ik dit met zijn ambulante begeleider bespreken (tips voor op reis bedenken als het te veel wordt, bijvoorbeeld) en ik zal misschien nog eens mijn zorgen kunnen bespreken met school in een 1 op 1 gesprek of mail met de begeleiding.
En ik kan mijn ei wel kwijt bij mijn man en ik heb zo nog wel hulpbronnen voor mezelf, die ga ik ook aanspreken, maar dit hier delen is ook wel fijn omdat jullie de enigen zijn die ik ken en die moeder van een autistisch kind zijn.
Heel herkenbaar dat je ervan in de stress schiet!
Maar: rustig aan. Het enige wat je kan doen is van te voren bedenken wat je kan doen als er moeilijkheden optreden. Kijk naar het programma: waar zou het te druk kunnen worden? Waar kan je extra rust inbouwen? Het is zo'n winst dat hij zelf kan aangeven als het te veel wordt, daardoor voorkom je erger en kan je op tijd bijsturen.
Stem inderdaad goed af met school en zijn begeleider en vergeet ook niet je zoon zelf erbij te betrekken zodat iedereen op een lijn zit. En check ook of het handig is dat zijn klas op de hoogte is, mocht je zoon onverwacht uitvallen oid.
Het zou zomaar kunnen dat het hebben van een plan an sich al zoveel rust geeft dat het plan zelf helemaal niet meer nodig is.
Last but not least: geef ook aan dat je vertrouwen hebt in je zoon, spreek dat uit naar hem. Teveel 'beheersmaatregelen' kunnen hem het gevoel geven dat ie niet goed genoeg is.
Dankjewel Stormvogel voor het meedenken. Ik heb contact gehad met de ambulant begeleider en die stelde die vragen ook 🙂
Ik ben nu bezig een afspraak met school te maken om de situatie door te spreken.
Zoon wil heel graag gaan en zegt tegen mij dat ik me geen zorgen moet maken. Hij begrijpt wel dat ik dat toch doe en gaat akkoord met extra overleg tussen hem, school en mij (of amb.begel.) Dus dit verhaal zal vanaf volgende week wel vervolgd worden.
Goede tips van Stormvogel. Ik kan zo niks bedenken wat nog iets toe zou kunnen voegen. Fijn dat je zoon het wel aan kan geven als het hem teveel wordt en dit ook doet. Ook een goed teken dat hij zelf graag wil. Mooi dat je kan overleggen met school en begeleiding, komt vast goed!
Het vliegt me helemaal aan, ik vraag me wel eens af of ik wel ben opgewassen tegen dit allemaal. Werken (waar ik voldoening en fijn salaris van heb), de zorgen om een kind met ASS die mentaal veel beslag op me leggen, een ander kind dat ook zijn behoeftes heeft, mijn man die me soms naar het verleden kan triggeren met goedbedoelde opmerkingen, mijn gezondheid die de nodige aandacht vraagt aan structuur e.d. wat me dus ook in beslag neemt op de achtergrond van dit alles, en dan nu bezig met de buitenlandreis van mijn zoon managen. Ik trek het soms, zoals nu, even niet. Kan ik zoon niet gewoon thuis houden? Hoe gaat ie dat doen daar, iedere ochtend vroeg ontbijten en in de kleren, persoonlijke verzorging, hele dag OV en lopen en indrukken opdoen in drukke buitenlandse stad, daar presentaties volgen en zelf een houden…gisteren kwam ie ermee dat hij morgen de presentatie moet houden die hij daar wil doen, en die moet eerst voldoende zijn voordat het daar ‘mag’. En hij heeft nog helemaal niks daaraan gedaan…hij wist dit al sinds september, ik heb in de Kerstvakantie nog herhaaldelijk gevraagd of er geen langetermijnhuiswerk was, maar nee, alles weggedrukt. Hij heeft nu een smeekbede naar docent gestuurd of hij maandag mag skippen omdat hij niks heeft voorbereid. En dan een nieuwe datum. En dat was zo’n aandoenlijk schrijven (hij liet het me lezen na het versturen) en ik vond het al knap dat hij zover is gekomen op school, dit niveau en leerjaar, en dat met alle therapiesessies en wat al niet meer wat er bij komt kijken….ik vraag me echt af of het nog realistisch is om te verwachten dat hij zijn diploma met deze middelbare school kan halen…
Ik heb zo’n stress van die reis ook. Maar goed, morgen gesprek ambulant en daarna met begeleider/docent van de reis. Hopelijk geeft dat wat soelaas.
Oh Kaas, eerst maar een dikke knuffel van mij. Het is ook heel veel wat je allemaal beschrijft.
Hopelijk heb je iets aan deze tip: in tijden dat ik veel stress ervaar, probeer ik met een buitenstaander te sparren wat echt belangrijk is en wat ik voor nu kan laten liggen. Dat geeft lucht, minder stress en daardoor is het weer beter te overzien.
Mvtj schreef op 12-01-2025 om 12:49:
Oh Kaas, eerst maar een dikke knuffel van mij. Het is ook heel veel wat je allemaal beschrijft.
Hopelijk heb je iets aan deze tip: in tijden dat ik veel stress ervaar, probeer ik met een buitenstaander te sparren wat echt belangrijk is en wat ik voor nu kan laten liggen. Dat geeft lucht, minder stress en daardoor is het weer beter te overzien.
Dankjewel Mvtj, ik heb die knuffel meegenomen op een (voor mij) lange wandeling over de zompige hei, met m’n man. Brengt wel weer rust in m’n hoofd.
Ik voelde me dit weekend ineens weer overspannen. Liep vorig jaar tegen burn-out aan te schuren (ook door andere oorzaken, alles met elkaar genomen te veel disbalans) en voelde me juist net weer helemaal fit en in balans tijdens de feestdagen/vakantie. Kinderen zijn een week naar school geweest en huppetee, ik weer van de leg…maar ik ga gewoon naar m’n werk, dat geeft me veel meer rust en structuur dan thuisblijven.
Fijn dat de wandeling wat geholpen heeft. Het helpt mij ook altijd om de dingen op een rijtje te krijgen. Ik snap dat het veel is maar ik denk dat als je zoon het graag wil, ik het wel zou proberen door te laten gaan. Ook omdat het de vorige keer wel goed ging, zij het met enige moeite. Misschien kan er wel een rustdag ingepland worden of mag hij de presentatie overslaan of alleen inleveren. Ik weet niet hoeveel moeite het hem kost maar anders is dat misschien een idee. Het kan ook heel positief uitpakken maar ik snap wel dat het jou veel stress geeft. Hopelijk kun je samen met je zoon en de begeleiding een goede beslissing nemen.
Soms is het ook gewoon heel veel kaassoufflee.
Ik voel met je mee. Het komt ook gewoon niet alleen. Alleen een kind met ASS, oke dat lijkt me te overzien, hoe pittig dan ook. Maar ook ik heb er vanalles bij waardoor het echt een uitdaging is om overeind te blijven staan.
Van het weekend maakte ik een overzichtje voor dochter wat ze te doen heeft deze week. Iedere dag ben ik bijna voor haar in touw. Ik doe het met liefde, maar tegelijkertijd is het ook veel. Ze loopt daarin ook achter, vindt veel dingen eng en spannend. Ik hou me maar voor dat haar emotionele leeftijd hoogstwaarschijnlijk veel lager ligt dan de 12 jaar die ze oud is.
Hey Kaas, het is ook veel en ik snap dat je het dan soms niet ziet zitten.
Al veel goede tips gegeven hier.
Mij helpt ook met een vriendin afspreken, iets leuks doen, even lachen. Sporten en op tijd naar bed. Of er alleen even (een nachtje als het lukt) tussenuit.
En de vier vragen van Byron Katie beantwoorden voor jezelf (google maar eens), dan 'dump' je je zorgen op papier, blijkt dat het echt niet zo erg is als je denkt. Nadat je het hebt opgeschreven: papier weg/schrift dicht als afsluiter, en door.
Ik zou je zoon zeker laten gaan en goed met school en met hem overleggen over opties als het teveel wordt/rustmomenten. Ik kan me niet voorstellen dat ze niet eerder leerlingen hebben gehad voor wie het soms teveel is.
Ook zeker laten gaan, want: " de angst vermijden is de angst vergroten". Kortom: als hij nu niet gaat wordt het een groter ding, en is het de volgende keer nog lastiger.
Dank jullie wel voor alle reacties en meedenken. Inmiddels voel ik me er beter over.
Vandaag namelijk met ambulant en school overleg gehad dat me gerust stelde. Ik kom er later uitgebreider op terug, nu is het bijna bedtijd 🥱
Voor die buitenlandse reis; geef je kind vertrouwen dat het het wel kan, dat is zó belangrijk. Daarnaast natuurlijk ook bespreken hoe hij kan zorgen voor ontprikkelmomenten en rust, en er rekening mee houden dat er bij thuiskomst even een paar bijkomdagen nodig zijn waarin je vooral niet te veel kunt verwachten, maar vertrouwen is écht belangrijk. Als je tegen een kind zegt 'dat kun je niet', is de kans groot dat kind dat gaat internaliseren. En kinderen met autisme vinden vaak snel dingen spannend of denken dat ze het niet kunnen, dus ik zou daar heel voorzichtig mee zijn.
Hier gaat het echt ontzettend lekker! We hebben al een paar weken geen boze buien en uitbarstingen en botsingen meer gehad. Er is rust in de tent en dat doet dochter enorm goed. Morgen hebben wij voor het eerst ouderbegeleiding. Dat vind ik wel spannend, maar het is ook goed om dat aan te gaan. Ik hoop vooral dat we er wat aan gaan hebben.
