Verhuizen?
Hallo allemaal,
Ik ben een alleenstaande vader van een dochter van 15 jaar. Acht jaar geleden is mijn vrouw overleden, en dat verlies heeft een enorme impact op ons allebei gehad. Voor mij persoonlijk leidde het, naast andere omstandigheden, tot een langdurige depressie. Onze woonomgeving speelde daar ook een grote rol in: er waren te veel herinneringen, te veel oude pijn. Daarom heb ik, toen mijn dochter naar de middelbare school ging, mijn baan opgezegd en zijn we verhuisd naar een stad in de buurt, in de hoop op een frisse start.
Inmiddels gaat het gelukkig een stuk beter met me. Ik word nog anderhalf jaar doorbetaald door mijn oude werkgever, maar daarna moet ik financieel echt op eigen benen staan. Het vinden van structureel werk in de regio blijkt echter moeilijker dan gedacht. Tot nu toe werk ik op basis van losse opdrachten, maar een stabiele baan is er nog niet uit voortgekomen.
Laatst kreeg ik een aanbod voor een mooie functie aan de andere kant van het land. Het werk spreekt me enorm aan en het biedt niet alleen voor mij, maar ook voor mijn dochter goede kansen voor de toekomst. Er zijn daar prima scholen, goede culturele voorzieningen (zoals dans en theater, waar ze dol op is), en ook qua studiemogelijkheden is het een aantrekkelijke omgeving.
Maar… mijn dochter is er fel op tegen. En dat begrijp ik ook. Na een moeilijke beginperiode heeft ze hier eindelijk haar draai gevonden. Ze heeft hechte vriendschappen opgebouwd, zit op dansles en theater, heeft een bijbaan en voelt zich echt thuis. Ze is een zelfstandige, sociale tiener die zich sterk hecht aan haar omgeving. Ze is ook behoorlijk standvastig, als ze iets niet wil, dan is ze moeilijk op andere gedachten te brengen.
Toch sta ik als vader voor een lastige keuze. Ik wil het beste voor haar, nu en op de lange termijn. Maar wat is “het beste” in deze situatie? Haar op jonge leeftijd alweer uit haar vertrouwde omgeving halen, kan veel impact hebben, maar geen stabiel inkomen hebben als zij straks studeert, ook.
Ik heb geprobeerd het met haar te bespreken, maar merk dat het gesprek snel vastloopt. Ze voelt zich niet gehoord als ik blijf wijzen op ‘wat er daar allemaal ook kan’, en ik wil voorkomen dat het een strijd wordt. Tegelijk ben ik bang dat als ik haar wens volledig leidend maak, ik zelf weer vastloop in zorgen, financiële druk en gemiste kansen. Ik ben verder wel actief op zoek naar iets in de buurt, maar ik kan haar niet beloven dat dat ook werkelijk gaat lukken.
Heeft iemand misschien tips hoe ik dit gesprek beter kan voeren? Of hoe ik met dit dilemma kan omgaan? Ik wil haar niet overrompelen, maar ik voel ook de tijd tikken.
Alvast bedankt voor het meedenken.
Vriendelijke groet, sterretje01
het lijkt me ongelooflijk onverstandig dit meisje te verhuizen naar een nieuwe plek op dit punt in haar leven. Dus ik zou zeker niet verhuizen. Maar wat dan wel?
ik zeg het niet vaak op dit forum maar nu wel; breng dit in gebed.
Ora et labora. Kijk om je heen. Waar is jou plek? God zal voorzien
absor schreef op 24-07-2025 om 17:07:
het lijkt me ongelooflijk onverstandig dit meisje te verhuizen naar een nieuwe plek op dit punt in haar leven. Dus ik zou zeker niet verhuizen. Maar wat dan wel?
ik zeg het niet vaak op dit forum maar nu wel; breng dit in gebed.
Ora et labora. Kijk om je heen. Waar is jou plek? God zal voorzien
Amen
Is de mogelijkheid bespreekbaar dat je deeltijd begint en na het eindexamen van je dochter voltijds? Als de afstand te groot is om dagelijks op en neer te reizen, kan je wellicht 3 dagen achter elkaar werken. Je zal dan voorlopig voor 2 nachten een oplossing voor je dochter moeten verzinnen. Misschien kan familie daarbij helpen, of ouders van haar vrienden?
Ik zou zelf nog liever vuilnis-ophaler worden dan dat ik mijn 15-jarige puber nog eens een verhuis aandoe. Ik zou dus vooral veel ruimer gaan zoeken qua werk.
Wat ik eventueel wel een optie zou vinden is dat jij verhuist en dat dochter achterblijft bij familie of goede vrienden. Maar dat moet ze zelf natuurlijk ook zien zitten.
Dat vind ik ook nog wel heftig hoor, eerst haar moeder verliezen en dan verhuist haar vader ook nog een keer en laat haar achter. Natuurlijk met de beste bedoelingen, maar je weet niet wat dat voor effect gaat hebben. Ik zou inzetten op een ambulant predikantschap, dat duurt maximaal 2 jaar en er zijn veel gemeenten die daar blij mee zouden zijn, zeker in deze tijd.
Predikant ben je natuurlijk in een specifiek kerkgenootschap. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het hier om de PKN gaat, dan zou er toch wel een plek in de buurt te vinden zijn. Predikant zijn is een roeping, dus ik zou ook bidden en vragen aan God of hij jou duidelijkheid wil geven.
Ik begrijp je overwegingen wel, maar het lijkt mij eerlijkgezegd een no brainer dat je je dochter na zo'n verlies niet opnieuw onwortelt, zeker niet nu ze zelf ook aangeeft dat absoluut niet te willen. Je kunt-bij wijze van- nog je hele verdere leven precies de functie die jij wil op de plek die jij wil vervullen. Voor nu volstaat een baan om de rekeningen te betalen toch wel? Iets in het sociale domein?
'Omscholen blijft een optie als het echt niet anders kan, maar ik haal nog altijd veel voldoening uit mijn werk als predikant, dus liever zet ik daar mijn zoektocht in voort.'
Ik begrijp je emotie heel goed. Kom uit dezelfde sector, andere kerk. Ik heb me omgeschoold tot docent NT2. Voordeel: je kunt meteen beginnen met werk, gecombineerd met een opleiding van 1 jaar (opleidingsplaatsen zijn vaak al snel vol, sommige werkgevers hebben een eigen opleidingstraject). Je kunt zelf je werkuren opbouwen zoals je op dat moment, in die fase van je leven graag wil. Het is een heel andere sector, dus het daagt je geest ook uit om met andere dingen bezig te zijn. Je hebt te maken met volwassen mensen, met hun eigen verhalen. Taal leren is een essentieel iets voor het leven. Bovendien heb je vanuit je eigen vakgebied meer aandacht voor religieuze onderwerpen. En je bent bezig met taal. Nadeel: ik vrees dat je minder verdient dan een fulltime dominee. Anderzijds maakt het je later ook wat vrijer: je kunt dan eventueel deeltijden met elkaar gaan combineren, zodat je wat gemakkelijker kunt kijken naar het aannemen van een beroep. En je doet werkervaring op in een heel andere sector, met heel andere problemen en zorgen.
Je kunt er dus ook een kans van maken.
Wat ik me afvraag, is gemeente predikant zijn echt verstandig op dit moment? Het voorgaan in de kerk op zondag zal het probleem niet zijn. Maar wat als je een gezin moet begeleiden waar de moeder jong overlijdt bijvoorbeeld? Kun je dat aan op dit moment van je leven?
Ben je al in gesprek gegaan met de classis? Misschien is er een oplossing. Dat je bv in omliggende gemeenten ondersteunende werkzaamheden kunt doen?
Als Leiden de andere kant van het land is, waar woon je dan?
In het noorden zijn best veel gemeenten vacant.
Mijn vriend doet alleen diensten op zondag (hij is officieel jeugdwerker) maar dat levert alleen de standaard vergoeding op dus dat is niets om van rond te komen.
Zeker niet verhuizen. Is het geen optie om tijdelijk een andere baan te zoeken en over een paar jaar alsnog de overstap te maken?
Ik zou, denk ik, nu ook niet verhuizen. Is het een optie om gedurende deze periode iets heel anders te doen? Ik heb een keer een dominee gesproken die na zijn studie eerst een jaar in een fabriek is gaan werken. Om te ervaren hoe het leven is voor "gewone" mensen. Dat heeft hem wel geholpen in het pastoraat. Je zou daarnaast dan nog preekbeurten kunnen doen op zondag. En binnen je eigen gemeente zijn er vast legio mogelijkheden voor vrijwilligerswerk in bijvoorbeeld het jeugdwerk of het pastoraat.
Maar ook eens met eerdere posters, bid ervoor en laat anderen voor je bidden, dan zal de weg wel duidelijk worden.
Ik zou zolang je dochter nog thuis woont niet verhuizen. Ik weet uit eigen ervaring (bij mijn dochter van 15) hoe moeilijk een verhuizing is. En dan zijn wij nog maar verhuist binnen dezelfde plaats.
En ik zou me ook niet vastpinnen op de studiekeuze van een 15-jarige. Zowel mijn studiestad als studiekeuze zijn meerdere keren gewijzigd tussen 15 en eindexamen.
