18 jarige wil zich niet aanpassen
Goedemorgen,
Mijn eerste topic hier na lang meelezen. Maar kom er zelf niet meer uit.
Heb hier een net 18 jarige in huis, die zich nog volop gedraagt als een puber.
Wenst geen gezag, want dan zijn wij de korporalen hier in het leger....
Heeft er op school naar de pet mee gegooid, veel ellende meegemaakt daar, en is uiteindelijk door een depressie vrij verklaard van school door de leerplichtambtenaar. Hij werkt, maar max 15-20 uurtjes per week, waardoor hij vrij veel in huis omhangt, ja letterlijk hangen, want meer komt er niet uit. Ziet mij ondertussen als een entertainmentbureau, maar daar bedank ik voor.
Nu loopt hij vreselijk veel te boeren in huis, al meerdere keren op aan gesproken, en dan krijgen we het weerwoord dat het een natuurlijke reactie van het lichaam is. Amehoela, hou op zeg! Hij weet dat hij ons hiermee op de kast krijgt en blijft ermee door gaan.
Wij lopen onderhand op onze tenen met hem, en weten niet wat wij nog kunnen doen om hem A: in beweging te krijgen voor een fatsoenlijke dagbesteding, oftewel werk
B: hoe kan ik hem nu op dat onbeschofte boeren nog pakken?
Geldkraan is dichtgedraaid, want alles wat er binnen komt gaat op aan rotzooi en snaai eten.
Wie heeft nog de gouden tip voor mij?
Of gedeelde smart is halve smart? 
Diyer schreef op 30-09-2023 om 19:29:
[..]
Ben je je bewust dat een 18 jarige niet schoolgaande jongere zo €800 per maand kan verdienen met 4 dagen per week? Als je dan geen vaste lasten hebt, dan heb je meer vrij te besteden dan veel fulltime werkende volwassenen. Ik lees daarin geen gebrek aan stimulans en ben verbaasd dat jij dat als ouder nog extra hebt lopen opkrikken qua inkomen. Wat vind jij een normaal vrij besteedbaar inkomen als 18 jarige? Echt hoor, de meeste mensen kunnen zoveel geld helemaal niet over de balk smijten. Dat gaat op aan boodschappen, benzine en andere noodzakelijkheden.
Mijn inziens haal je nu twee dingen door elkaar: dat wat voor de een een stimulans is en dat wat voor een ander een noodzaak is. Dat zijn twee verschillende situaties. Deze jongen is depressief en heeft dus een tekort aan stimulans en klinkt weinig actief. Nu kan je iemand die depressief is wel zo het vuur aan de schenen leggen dat er een noodzaak wordt gemaakt maar daarmee heb je kans dat je de drempel hoger maakt. En eis je gelijk dat hij vier dagen werkt, dan klinkt dat als een onmogelijke eis, mi, voor iemand in deze situatie. Daarmee raakt de dip eerder groter dan de stimulans. Ookal is de depressie medicinaal onder controle, dat wil naar mijn ervaring niet zeggen dat je gelijk huppelend en vrolijk door het leven gaat.
Mijn kinderen krijgen heel weinig zakgeld. Dat is niet bewust of zo maar zo gegroeid. Het is ooit ingesteld en niet veranderd. Wij vinden het belangrijk dat ze een baantje hebben om verantwoordelijkheden te leren, timemanagment, omgaan met een baas, met collega’s, afgerekend worden op de boel achter je laten slingeren .. noem maar op. Om de drempel iets te verlagen voor een 17 jarige die niet eerder (noemenswaardig) heeft gewerkt hebben wij voor een bepaalde periode gezegd dat we het uurloon deels aanvullen. En daarbij wijzen wij ze ook op dat er mensen zijn die van het minimumloon moeten leven en er mensen zijn die daarmee met moeite rond kunnen komen. En dat er mensen zijn die zonder diploma’s in dat soort werk blijven “zitten” en weinig perspectief hebben. Dat zien zij zelf ook en dat komt regelmatig ter sprake.
Ik zie eerlijk gezegd niet wat daar verkeerd aan is.
Je moet het in de eerste plaats natuurlijk zelf weten. Jouw kinderen, jouw keuzes. Maar ook met je uitleg begrijp ik dit niet en leer je kinderen iets onrealistisch aan en draag je bij aan onrealistische verwachtingen. Zo ontstaat er naar mijn idee nooit een prikkel. Want tegen de tijd dat het minimumloon hoger wordt (wat jij de prikkel vindt) worden hun vaste lasten ook hoger. Dan zul je haast moeten blijven sponsoren, want ze raken gewend dat voor hun inzet een niet realistisch inkomstenpatroon tegenover staat.
Diyer schreef op 30-09-2023 om 20:23:
Je moet het in de eerste plaats natuurlijk zelf weten. Jouw kinderen, jouw keuzes. Maar ook met je uitleg begrijp ik dit niet en leer je kinderen iets onrealistisch aan en draag je bij aan onrealistische verwachtingen. Zo ontstaat er naar mijn idee nooit een prikkel. Want tegen de tijd dat het minimumloon hoger wordt (wat jij de prikkel vindt) worden hun vaste lasten ook hoger. Dan zul je haast moeten blijven sponsoren, want ze raken gewend dat voor hun inzet een niet realistisch inkomstenpatroon tegenover staat.
Ja, ik vind dat dit werkt. Mijn kinderen kunnen niet fulltime werken dus die verdienen dat bedrag niet bij elkaar. En dat hoeft ook niet want dit is een bijbaantje. Ik zie dat als zij iets willen, dat ze een afweging maken. Want ik sponsor dus niet 100% een sport bijvoorbeeld of kleding of …. Zouden ze niet werken, zou dat wel vanzelfsprekend zijn. En mochten ze dat wel verdienen en thuis wonen, komt er een gesprek over bijdragen aan de kosten die ze maken en andere verantwoordelijkheden die daarbij komen zoals boodschappen doen, koken, opruimen, schoonmaken, meer dan nu het geval is.
Misschien ben jij meer van de harde leerschool dan ik in de zin dat jouw ervaring is dat iemand daar veel van leert. Voor mij ligt dat aan het geval en de persoon. Van in het diepe gegooid worden leer je niet per definitie goed zwemmen. Of misschien vind je niet dat dit zo hoort.
Hoe dan ook wat voor de één een stimulans is, kan voor de ander een onmogelijke opdracht zijn of juist een ontmoediging. Voor iemand die jong is en een depressie heeft (gehad) zou vier dagen werken zomaar een onmogelijke opdracht zijn. Dat is dus heel persoonlijk. Maatwerk.
Ik zou een salaris niet gaan aanvullen tot een bepaald bedrag voor een x periode. Wat dan na die periode? Dan krijg je dat opeens niet meer en moet je nog steeds net zo hard werken voor minder geld, dat stimuleert toch ook niet?
Ik vind het bijbaantje extra financieren en dan weer korten op andere uitgaven als sport en kleding erg omslachtig. Ik zou dan eerder bepaalde voorwaarden stellen als 'wij betalen je sport alleen als je ook een baantje hebt'. Risico is dan wel dat kind dan kiest voor beide niet.
Hoewel leeftijd en levensinvulling hierbij ook wel een rol speelt.
Philou schreef op 30-09-2023 om 20:39:
[..]
Hoe dan ook wat voor de één een stimulans is, kan voor de ander een onmogelijke opdracht zijn of juist een ontmoediging. Voor iemand die jong is en een depressie heeft (gehad) zou vier dagen werken zomaar een onmogelijke opdracht zijn. Dat is dus heel persoonlijk. Maatwerk.
Ik ben het helemaal met Philou eens. Er is niet maar 1 recept dat in het algemeen werkt in de opvoeding, maar zeker bij kinderen die op wat voor manier worstelen.
Hier zou 'we betalen alleen sportschool als je een bijbaan hebt' onmogelijk zijn geweest, of op zijn minst bijgedragen hebben aan verdere worsteling. Kind had sport nodig om uit depressie te komen en te blijven. Pas daarna kon werken een optie worden, en eerst mondjesmaat. Dat was echt niet genoeg om van rond te komen, dus zelfs daar hebben we soms bijgespijkerd. En dat heeft er echt niet toe geleid dat kind minder zijn best deed of het wel prima vond. Er is bij ons kind een sterke intrinsieke motivatie om niet afhankelijk van ouders te blijven, maar het moet ook wel lukken op dat moment. Wij gunden kind ook dat leuke dingen met leeftijdsgenoten gedaan konden worden (en dat waren echt geen excessieve wensen).
Ik heb ook wel moeite met de voorwaardelijkheid die soms wordt ingezet in opvoeding. Natuurlijk hebben sommige keuzes consequenties, maar proberen iets af te dwingen (bijv. werken) door andere dingen te onthouden die van vitaal belang kunnen zijn (bijv. sport, ontspanning) als er een grote kans is dat er sprake in van onmacht (en geen onwil), vind ik pijnlijk maar zie ik veel om mij heen gebeuren.
kaatjecato schreef op 01-10-2023 om 09:09:
[..]
Ik ben het helemaal met Philou eens. Er is niet maar 1 recept dat in het algemeen werkt in de opvoeding, maar zeker bij kinderen die op wat voor manier worstelen.
Hier zou 'we betalen alleen sportschool als je een bijbaan hebt' onmogelijk zijn geweest, of op zijn minst bijgedragen hebben aan verdere worsteling. Kind had sport nodig om uit depressie te komen en te blijven. Pas daarna kon werken een optie worden, en eerst mondjesmaat. Dat was echt niet genoeg om van rond te komen, dus zelfs daar hebben we soms bijgespijkerd. En dat heeft er echt niet toe geleid dat kind minder zijn best deed of het wel prima vond. Er is bij ons kind een sterke intrinsieke motivatie om niet afhankelijk van ouders te blijven, maar het moet ook wel lukken op dat moment. Wij gunden kind ook dat leuke dingen met leeftijdsgenoten gedaan konden worden (en dat waren echt geen excessieve wensen).
Ik heb ook wel moeite met de voorwaardelijkheid die soms wordt ingezet in opvoeding. Natuurlijk hebben sommige keuzes consequenties, maar proberen iets af te dwingen (bijv. werken) door andere dingen te onthouden die van vitaal belang kunnen zijn (bijv. sport, ontspanning) als er een grote kans is dat er sprake in van onmacht (en geen onwil), vind ik pijnlijk maar zie ik veel om mij heen gebeuren.
Ontzettend eens met Philou en Kaatjecato. Hier was de afspraak dat de kinderen voor hun rijbewijs een vaste bijdrage van ons zouden krijgen en de rest zelf moesten betalen van een bijbaantje. Zoon was depressief en had net de diagnose ASS, wat veel impact had. No way dat hij kon gaan werken, maar zijn rijlessen waren zijn enige lichtpuntje. Dus hebben wij alles betaald.
Jonagold schreef op 01-10-2023 om 09:15:
[..]
Ontzettend eens met Philou en Kaatjecato. Hier was de afspraak dat de kinderen voor hun rijbewijs een vaste bijdrage van ons zouden krijgen en de rest zelf moesten betalen van een bijbaantje. Zoon was depressief en had net de diagnose ASS, wat veel impact had. No way dat hij kon gaan werken, maar zijn rijlessen waren zijn enige lichtpuntje. Dus hebben wij alles betaald.
Precies dát. Ook ervaring gehad met een depressieve puber en nog allerlei andere klachten. Op een gegeven moment is werkelijk álles uitzichtloos en dat werkt alleen maar averechts. Heel fijn als je kind redelijk 'normaal' door het leven gaat. Dan kun je andere 'regels' stellen, maar met een kind met een probleem zijn er andere inzichten nodig, dan alleen maar 'zoals het hoort'. Lichtpuntjes zijn uitermate belangrijk om uit het dal te komen, en als dat enigszins gesponsoord moet worden, dan deed ik dat met heel veel liefde.